Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναδείξει το γεγονός ότι το οικονομικό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού επεξεργάζεται και το αντίστοιχο ιδεολογικο-φιλοσοφικό εποικοδόμημα που ευνοεί τη διαιώνισή του. Μέχρι το σημείο να καλλιεργείται η δημιουργία ενός νεόυ τύπου ανθρώπου, συγκρινόμενη με προσηλυτισμό σε νέα θρησκεία, τα πρότυπα της προτροπής του αποστόλου Παύλου στην Προς Κολασσείς ἐπιστολή (γ’ 11): “ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν…”. Ενός ανθρώπου που δεν οφείλει τίποτα στην κοινότητα, αλλά αντίθετα εκείνη του οφείλει λόγω της ιδιότητάς του ως παραγωγού πλούτου. “Μια ιστορική διαδικασία κατασκευής απολιτικού ανθρώπου, της οποίας ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το τελικό προϊόν. Αυτός ο άνθρωπος, που απολαμβάνει μια χιμαιρική μεταπολιτική ελευθερία, είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη του υπερφιλελευθερισμού. Έχει μάθει να πιστεύει ότι όσο κάποιος αποδεσμεύεται, τόσο η ελευθερία του αυξάνεται”, σύμφωνα με τη διατυπωση της Γαλλίδας φιλοσόφου Καελά Γκιλεσπί. Η οποία κάνει διάκριση ανάμεσα στους όρους “νεοφιλελευθερισμό” που υποδηλώνει το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και “υπερφιλελευθερισμό” που υποδηλώνει το ιδεολογικο-πολιτικό του εποικοδόμημα.
Επειδή η αποθέωση της woke κουλτούρας με τις τελετές των Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι είναι χρονικά πρόσφατες, έχει αξία η επισήμανση πόσο χιμαιρική είναι η ψευτο-ελευθερία της κατάργησης κάθε δέσμευσης:
- Από υποχρεώσεις έναντι άλλων ανθρώπων, όπως ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας. Αλλά και απεναντι στους συμπολίτες και συνανθρώπους. Με αποτέλεσμα τη ραγδαία αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.
- Από πνευματικά θεμέλια και σημεία αναφοράς. Τα οποία απορρίπτονται ως “αναχρονισμοί”.
Ή ιδιότητα του παραγωγού πλούτου είναι η μοναδική βάση που καταξιώνει τον άνθρωπο που διαπλάθεται από τον υπερφιλελευθερισμό.
- Με συνέπεια, ο ίδιος να απαξιώνει όσους δεν μπορούν να είναι “παραγωγοί πλούτου” και να τους θεωρεί καταδικασμένους να είναι στο περιθώριο.
- Μια αντίληψη που τον απαλλάσσει από την έγνοια να συλλογιστεί ότι η κατάσταση αυτή είναι προϊόν εκμετάλλευσης και κοινωνικής αδικίας.
- Η αναλγησία έναντι του φαινομένου της περιθωριοποίησης όλο και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Το σύστημα συντηρείται από το σχηματισμό ενός ευρύτερου σώματος “πραιτωριανών”, που ενώ δεν ανήκουν στην οικονομική Ολιγαρχία που σωρεύει όλο και περισσότερο πλούτο και ελέγχει τους μηχνισμούς της εξουσίας μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κυβερνήσεων, περιστασιακά επωφελούνται, απολαμβάνουν προνομιακά κάποιες υποδομές, βολεύονται και ζουν με την ψευδαίσθηση ότι έχουν εξασφαλισμένο ασφαλές περιβάλλον για την επιβίωσή τους. Γι’ αυτό και φανατικά υπερασπίζονται την ακολουθούμενη πολιτική των κομμάτων του “ακραίου κέντρου”, και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέχρι ξαφνικά να τους έρθει κάποια “κεραμίδα”. Και να “εκπέσουν” από την ιδιότητα του “παραγωγού πλούτου”.
Ο “καινός άνθρωπος” της Νέας Εποχής έχει πλήρως προσχωρήσει στη λογική του πρακτικού αθεϊσμού και υλισμού, αφού ούτε Θεός, ούτε πλησίον είναι πάνω από το ατομικό του συμφέρον. Μπορεί ταυτόχρονα, εκτός από ανοιχτά αδιάφορος, να δηλώνει και θρησκευόμενος, ή πάσης φύσεως δικαιωματιστής. Ακόμα και να περιβάλλει την αναλγησία του με το επικάλυμμα του εθνικιστικού και εθνοφυλετικού μίσους. .
- Αυτός ο τύπος ανθρώπου νομίζει ότι είναι απελευθερωμένος, αλλά δεν είναι ελεύθερος. Είναι υπόδουλος του συστήματος του υπερφιλελευθερισμού.
- Νομίζει ότι είναι πανίσχυρος, ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς ανίσχυρος, χωρίς αναφορά στο Θεό και στον κατ’ εικόνα Του πλησίον.
- Νομίζει ότι είναι ευτυχισμένος, ενώ η ατομοκρατούμενη κοινωνία προτυπώνει την κόλαση. Με τους κολασμένους να αποκτούν μετά θάνατον συναίσθηση του πόνου που προκαλεί η απόσταση από το Θεό και τον πλησίον και η αδυναμία να τους αντικρύσουν.
