Κλείνουν 52 χρόνια ἀπὸ τὸ πραξικόπημα τῆς 21^ης Ἀπριλίου, ὅταν μία ὁμάδα ἐπίορκων ἀξιωματικῶν ἐπέβαλε δικτατορικὸ καθεστὼς ποὺ κράτησε μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ νομιμότητα καταλύθηκε, καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἀντικανονικὴ ἐπιβολὴ τῆς ὀλιγομελοῦς «ἀριστίνδην Συνόδου», ποὺ ὑποκατέστησε τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ὄχι μόνο δὲν ὑπῆρξαν ἀντιδάσεις ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ κόσμου τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ χριστιανικὲς ἀδελφότητες ἔσπευσαν νὰ νὰ ταυτισθοῦν μὲ τὸ καθεστώς, καθὼς καὶ νὰ συνδράμουν ἐνεργὰ σὲ ἐνέργειες ὅπως ἡ ὑπονόμευση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου, Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Ἡ ὁποιασδήποτε μορφῆς ἀφαίρεση τοῦ θείου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ ἡ τυραννία καταδικάζονται ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας. Χαρακτηριστικά, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης τονίζει ὅτι ὅποιος ἀσκεῖ ἐξουσία, πρέπει νὰ τὸ κάνει  ἡγεσία μὲ τὸν κατάλ­ληλο τρόπο, χωρὶς νὰ παρασύρεται ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας («μή ὁρμαῖς ἀλόγοις ὑπ’ ἐξουσίας κινούμενος»), κρίνοντας μὲ εὐθύ­τητα καὶ προσαρμοζόμενος στὶς προτιμήσεις τῶν ἐξουσιαζομένων/ διοικουμένων («καί πρός τάς προ­αιρέσεις τῶν ὑποχειρίων τῇ γνώμῃ συναρμοζόμενος». ) «Εἰς τούς Μακαρισμούς» 4, PG 44, 1233D-1236A.

Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Χ.Δ.  Νίκος Ψαρουδακης καὶ ἡ ἐφμερίδα «Χριστιανική», μὲ τὴν ἀσυμβίβαστη ἀντιδικτατορικὴ στάση τους, συγκαταλέγονται ἀνἀμεσα στοὺς λίγους ποὺ ἔσωσαν ἐκεῖνα τὰ χρόνια τὴν τιμὴ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Καταδίκασαν τὴν 21^η Ἀπριλίου , θαὼς καὶ τὶς ἀπόπειρες τοῦ καθεστῶτος νὰ ἀποσπάσει πολιτικὴ νομιμοποίηση:

«Ὁ τίτλος λοιπὸν τοῦ πολιτεύματος, τὸ Πολυχρόνιο κι οἱ φωτογραφίες στὰ Δημόσια Γραφεῖα ἦταν ἡ οὐσία τῆς Δημοκρατίας; ὅταν ἡ Δημοκρατία καταλύθηκε τὴν 21 Ἀπριλίου 1967, τὴν ἴδια μέρα ἄλλαξαν τὰ πάντα. Τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα καταπατήθηκαν, πολίτες συνελήφθησαν, κόμματα ἔκλεισαν, ὁ Τύπος φιμώθηκε, ὁ λαὸς ἀπὸ κυρίαρχος ἔγινε κυριαρχούμενος, κι ἡ μοναδικὴ «ἐλευθερία» τοῦ πολίτου ἦταν νὰ ἐπευφημῆ τοὺς σωτῆρες του! Τώρα ποὺ ἐπαναφέρθηκε ἡ Δημοκρατία καὶ μάλιστα ἡ ἀβασίλευτη, γιατὶ δὲν ἦρθαν μαζί της ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀναγκαῖα τὴν ἀκολουθοῦν; Γιτὶ τότε ποὺ ἦρθε ἡ δικτατορία δὲμ ἦρθε ὡς λέξη ἀλλὰ ἦρθε ὡς πράξη καὶ τώρα ποὺ «ἦρθε» ἡ Δημοκρατία ἦρθε ὡς λέξη καὶ ἀπουσιάζει ὡς πράξη;»

Ἰούνιος 1973. Ἀπὸ τὸ πρωτοσέλιδο ἄρθρο, μετὰ τὸ «Κίνημα τοῦ Ναυτικοῦ» τοῦ Μαΐου καὶ τὴν «ἀλλαγὴ» τοῦ πολιτεύματος.

«Πρέπει νὰ γίνει σαφὲς στὶς ἔνοπλες δυνάμεις πὼς ἡ 21^η Ἀπριλίου ἔχει ἀνέκκλητα καταδικαστεῖ στὴν ἐθνικὴ συνείδηση….Μονάχα ὁ Λαὸς εἶναι πηγὴ ἐξουσίας γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ κανένας ἄλλος…(8.12.1973)».

Ἀποτέλεσμα τῆς ἀρθρογραφίας αὐτῆς ἦταν τὸ κλείσιμο τῆς «Χριστιανικῆς» καὶ ἡ ἐξορία τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη στὴ Γυάρο.

Μετὰ τὴν πτώση τῆς Δικτατορίας, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης, ἐκφράζοντας τὶς μεγάλες προσδοκίες τοῦ Λαοῦ καὶ τῆς νέας γενιᾶς ἔγραφε:

• «Πρέπει νὰ οἰκοδομήσουμε τὴν ἀληθινὴ Δημοκρατία. Χρειάζεται γενικὴ ἀλλαγή. Μπαλώματα καὶ πασαλείμματα δὲν εἶναι δεκτά. Ἀληθινὴ Δημοκρατία δὲν εἴχαμε ποτὲ στὴν Ἑλλάδα. Γι’ αυτὸ καὶ ἦρθε ἡ 21^η Ἀπριλίου 1967. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ λειψὴ Δημοκρατία.» «Χ» (27.7.1974) «Τὸ μήνυμα τῆς Γυάρου»)
• «Μπροστά στὸν σημερινὸ Ἕλληνα βρίσκονται βασικὰ τρεῖς κόσμοι: Ὁ κόσμος τῆς 20ῆς Ἀπριλίου, ὁ κόσμος τῆς 21^ης Ἀπριλίου κι ὁ κόσμος ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸν ἀγώνα τοῦ Λαοῦ ἐνάντια στους τυράννους του….Ἡ 21^η δὲν εἶναι παρὰ τὸ τέκνο τῆς 20ῆς…. Ὁ Τρίτος κόσμος, εἶναι ὁ κόσμος τῆς Νέας Γενιᾶς, ὁ κόσμος ποὺ εἶπε τὸ ἀσύγκριτο ΟΧΙ του στὴ Δικτατορία, ὁ κόσμος ποὺ συνέχεια, ἀπὸ τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 μέχρι σήμερα, μάχεται γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν τιμή, ὁ κόσμος ποὺ τὸ ἀδούλωτο πνεῦμα του ἔδωσε τὴν μυρίπνοη ἄνοιξη τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ λαίλαπα τῆς λεβεντιᾶς καὶ τοῦ ἤθους ποὺ λύγισε τὴν ἀτσάλινη δύναμη τῶν παράνομων τάνκς…»   (12.10.1974)

Δυστυχῶς, οἱ προσδοκιες αὐτὲς διαψεύστηκαν σὲ μεγάλο βαθμό, μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα, νὰ ἐρχονται κάποιοι “νοσταλγοὶ” ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀποενοχοποιήσουν τὸ δικτατορικὸ καθεστώς. Ὅπως χαρακτηριοστικὰ τονίζει τὸ Θ’ Συνέδριο τῆς ΧΔ :”   Τὸ 1973, ἡ ἐφημερίδα μας «Χριστιανική», μὲ τὴν ἀρθρογραφία τοῦ ἀείμνηστου ἱδρυτῆ της Νίκου Ψαρουδάκη, κατάγγειλε καὶ ξεσκέπασε τὴν προσπάθεια τῆς Δικτατορίας τῶν Συνταγματαρχῶν νὰ νομιμοποιηθεῖ πολιτικά. Σήμερα, καλούμαστε καὶ πάλι νὰ στηρίξουμε τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα, ἐνάντια στὴν παραπλανητικὴ προπαγάνδα καὶ στὴ μεθοδευμένη ἀπαξίωσή του. Ὁποιαδήποτε μορφὴ τυραννικῆς διακυβέρνησης εἶναι ἀσυμβιβαστη μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία.”

Με το ψηφοδέλτιο της ΛΑ.Ε , για τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαϊου, θα κατέβη ο γνωστός και έγκριτος δημοσιογράφος και αναλυτής των διεθνών εξελίξεων, Δημήτριος Κωνσταντακόπουλος. Μαχόμενος δημοσιογράφος, είναι πάντα παρών στους αγώνες για τα εθνικά , κοινωνικά και πολιτισμικά ζητήματα. Εναντίον του Σχεδίου Ανάν και των «λύσεων» που στηρίζονται στο Σχέδιο αυτό, ενεργό μέλος στις «Σπίθες» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου, συνεπής αντιμνημονιακός και ουσιαστικά δημοκράτης, συνδρομητής της εφημερίδας μας, ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος εξηγεί, με τα εξής, το γιατί κατέρχεται στον στίβο των Ευρωεκλογών με την ΛΑ.Ε. Γράφει: «Αποδέχτηκα την πρόταση της ΛΑΕ να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιό της για τις Ευρωεκλογές. To έκανα για τρεις λόγους, που εκτιμώ θεμελιώδους σημασίας:
• γιατί είναι ντροπή να στείλουμε στην Ευρωβουλή ως εκπροσώπους μας ανθρώπους και κόμματα που συμφωνούν με τους Δανειστές και συνεργάζονται μαζί τους στην εφαρμογή προγραμμάτων και πολιτικών που καταστρέφουν, λεηλατούν και υποδουλώνουν τον Ελληνικό Λαό.
• γιατί συμφωνώ με την ΛΑΕ ότι το κεντρικό πρόβλημα της Χώρας, η κύρια προϋπόθεση για τη σωτηρία του ελληνικού λαού, είναι η αποκατάσταση της εθνικής, λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας. για να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκινήσαμε, όταν συντάσσαμε, τον Οκτώβριο του 2011, την έκκληση
• για τη σωτηρία του ελληνικού και των άλλων ευρωπαϊκών λαών,διακήρυξη που συνυπέγραψε τότε ο Αλέξης Τσίπρας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος και μια πλειάδα προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, αλλά που εγκατέλειψε σύντομα ο νυν Πρωθυπουργός και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού χρησιμοποίησαν τις ιδέες της για τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις τους.
Όπως η πράξη απέδειξε αργότερα, ο κ. Τσίπρας δεν πίστευε δυστυχώς τίποτα από όσα τότε υπέγραφε. Την ίδια δραστηριότητα συνεχίσαμε απότο 2015 και μετά με τη Διάσκεψη των Δελφών και την ομώνυμη διεθνή Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση
της Δημοκρατίας που ξεκινήσαμε (www.defenddemocracy.press).
Το πλήρες κείμενο στο www.konstantakopoulos.gr

Χριστιανική 19.4.2019

Γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα και μεγάλωσε στου Γκύζη. Παρακολούθησε μαθήματα Νομικής στη Θεσσαλονίκη και Φιλολογίας στο Ρέθυμνο. Στα φοιτητικά χρόνια υπήρξε μέλος της Χριστιανοσοσιαλιστικής Σπουδαστικής Κίνησης και την εκπροσώπησε στις σχολές που σπούδαζε, όπως επίσης και στα πανσπουδαστικά συνέδρια και κεντρικά συμβούλια της ΦΕΑΠΘ και ΕΦΕΕ. Ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη, ως τμήμα του Φοιτητικού Ομίλου Θεάτρου Κινηματογράφου (ΦΟΘΚ), την ομάδα για Καραγκιόζη το ’76-’77.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (μετά την διεύθυνση απ’ τον ίδιο του περιοδικού Σημάδια) συμμετείχε πρωτεργατικά στη δημιουργία, μαζί με τον ιδρυτή του αείμνηστο θεολόγο Παναγιώτη Νέλλα, του κλασσικού πλέον περιοδικού σπουδής στην  Παράδοση Σύναξη. Μετά τη θητεία του στο Ναυτικό, στη βάση της Σούδας -και ενώ ενυμφεύθη και συν τω χρόνω απέκτησε τέκνα άρρεν και θήλυ- δέχθηκε να είναι με τη Μελίνα Μερκούρη υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων το 1990. Κατόπιν, επί πενταετία και άνω, συνεργάστηκε ως παραγωγός ραδιοφώνου στό τέταρτο πρόγραμμα και στό ξεκίνημα του Ραδιοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος (ως παραγωγός και σύμβουλος).

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ασχολήθηκε συστηματικότερα με το Θέατρο Σκιών, δίνοντας παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γερμανία, Η.Π.Α., Καναδά). Ήταν αντιπρόεδρος του Συλλόγου Φίλων  του  Καραγκιόζη ως και τον θάνατο του ιδρυτή και προέδρου του Μάνθου Αθηναίου στα 2009. Αρθρογραφεί επί δεκαετίες ποικιλώνυμα στην εφημερίδα Χριστιανική, είναι παλαιό μέλος της Κ.Ε. και του Π.Γ. της Χριστιανικής Δημοκρατίας, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2010 διετέλεσε αντιπρόεδρός της. Τα τελευταία χρόνια, μετά το 2015 ειδικεύεται στη συγγραφή και κυκλοφορία του περιοδικού ΚαραγκιοζοΛόγιον, ενώ είναι μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Σωματείου Θεάτρου Σκιών και παράλληλα συντάκτης του περιοδικού του.

Παρ’όλον  ότι  θεωρεί  σπουδαιότερη  μορφή του Νέου Ελληνισμού τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, παραμένει αθεράπευτα Στελλόβιος και Αεκτζής, ενώ παρακολούθησε  στο γήπεδο  της Λεωφόρου, όντας Γκυζιώτης, τα ματς του Παναθηναϊκού, ειδικά το 3-0 επί του Ερυθρού Αστέρα από το κιγκλίδωμα του αγωνιστικού χώρου (θα μείνει αξέχαστο)! Ασχολείται κατ’ εξακολούθηση με την μελέτη της νεώτερης ελληνικής ποίησης και λογοτεχνίας. Παλαμάς (χωρίς να ξεχνά τους άλλους δύο Μεσολογγίτες Μαλακάση και Γκόρπα), Ρίτσος, Ελύτης αλλά και Καρούζος, Σαχτούρης, Εγγονόπου­ λος- Κόντογλου, Πεντζίκης, Παπαδιαμάντης, Γρανίτσας  και  Παπαντωνίου.  Αδιαφορεί  για τη λεγόμεvη  σύγχρονη  παραγωγή νεοελληνικών μυθιστορημάτων  εκτός  ίσως από  τους λίγο  φίλους του μακαρίτες  πια  και αξιομακάριστους Χρήστο Βακαλόπουλο και Κωστή  Παπαγιώργη !

Τα   τελευταία   χρόνια   δεν  βλέπει  τηλεόραση, δεν   μετέχει   στο   διαδίκτυο, παρακολουθεί  παλαιά γουέστερν του Χωκς, του Στάρτζες, του Πέκινπα, του Λεόνε, ενώ θεωρεί παρανοϊκό να παθιάζεται κανείς με τον κινηματογράφο τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια οι Ιταλοί νεορεαλιστές, ο Μπέργκμαν και φυσικά ο μοναδικής μεγαλοφυίας Αντρέϊ Αρσέvιεβιτς Ταρκόφσκι! Εξυπονοείται ότι «λατρεύει» τον αξεπέραστο και παγκόσμιο Φιοντόρ. Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, μελετά τον σπουδαίο «υπερσύγχρονο» φιλόσοφο Νικολάϊ Μπερντιάγεφ, ενώ  δεν  πολυασχολείται  με  την «μεταφυσική», απορεί με τις δυτικόφερτες μόδες του ανατολισμού (γιόγκα κ.λπ.) τη στιγμή που υπάρχουν οι Μυστικοί πατέρες της καθ’ ημάς Ανατολής, όπως ο Καβάσιλας, ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο Μάξιμος Ομολογητ

ής,  ο Ισαάκ Σύρος, ο Ιωάννης

της Κλίμακος και οι νεώτεροι Ρώσσοι, Βαλκάνιοι και Ρωμηοί στάρετς!

Δεν ταξειδεύει σε χάϊ και μαστ προορισμούς, αποφεύγει τις ξένες κουζίνες γιατί υπάρχει ακόμα φριγαδέλι Αγρινιώτικο, δεν πολυελπίζει  να εκλεγεί, αλλά ούτε και θα σκάσει για τούτο. Μια προσπάθεια φτάνει! Ή μήπως όχι;