xristianiki-admin

Total Post: 385

Χειροτονήθηκε ιερέας ο πρώην Δήμαρχος Κιλελέρ

Χειροτονήθηκε ιερέας ο πρώην Δήμαρχος Κιλελέρ

Διάκονος και πρεσβύτερος χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο ο Ρίζος Κομίτσας, που διετέλεσε Δήμαρχος Κιλελέρ και Νίκαιας και Περιφερειακός Σύμβουλος Θεσσαλίας το διήμερο 25 και 26 Ιανουαρίου, σε ηλικία 64 ετών, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ανατολής Αγιάς παρουσία πλήθους κόσμου.

Στην ομιλία του  κ. Ιγνάτιος τόνισε μεταξύ άλλων:

“ Σήμερα στην Ανατολή ανατέλλει μια καινούργια σελίδα, που θα γράψει με χρυσά γράμματα την ιστορία του τόπου.

Στην εποχή του ορθολογισμού και της εκκοσμίκευσης, που οι πολλοί αρνούνται την παρουσία του Θεού στην ζωή τους και δεν θέλουν την Εκκλησία ενεργή και ζώσα, ένας άνθρωπος των κοινών, ζητά να γίνει Παπάς σε ένα χωριό.

Είναι κι αυτό ένα ακόμα θαύμα στη ζωή μας, μια ακόμα απάντηση του Θεού στην κρίσιμη εποχή μας…».

Απευθυνόμενος  στον νέο Πρεσβύτερο, τόνισε:

«Μέχρι τώρα, με την ψήφο του λαού, είχες στα χέρια σου μια εξουσία.

Από τώρα θα έχεις μόνο διακονία και ποτέ εξουσία. Η αποστολή σου μέχρι σήμερα ήταν να ασχολείσαι με τα εφήμερα πράγματα των ανθρώπων, Πλέον, θα ασχολείσαι με τις αιώνιες ψυχές των ανθρώπων.

Ως πολιτικός άρχοντας, τηρούσες το γράμμα του Νόμου. Πλέον, φεύγεις από τον Νόμο και έρχεσαι στην Χάρη. Δεν καλείσαι να τηρήσεις το γράμμα του Νόμου, αλλά την οικονομία της αγάπης του Θεού, γιατί ο Θεός είναι αγάπη και την δική Του αγάπη και το έλεος οφείλεις να προσφέρεις στις ψυχές, που θα αναλάβεις να καθοδηγείς.

Ο Θεός ήρθε για όλους μας και κανέναν δεν εξαιρεί. Γι’ αυτό και συ οφείλεις μόνο να ενώνεις, χωρίς την παραμικρή διάκριση, όλους θα καλείς στην σωτηρία, γιατί ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους τους ανθρώπους…».

Ο π. Ρίζος, στον οποίο ο κ. Ιγνάτιος απένειμε και το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου, θα υπηρετεί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ανατολής Αγιάς και θα εξυπηρετεί τις λατρευτικές ανάγκες παρακείμενης γυναικείας Ιεράς Μονής. Όπως δήλωσε στα ΜΜΕ ο π. Ρίζος΄, είχε από χρόνια σχέση με την Εκκλησία, αφού ήταν ψάλτης και από δεκαετίες επιθυμούσε να υπηρετήσει ως ιερέας.

Πηγή: kosmoslarissa.gr

ΝΙΚΗΤΑΣ Δ. ΑΛΙΠΡΑΝΤΗΣ Ανελεύθερος ο 21ος αιώνας;

ΝΙΚΗΤΑΣ Δ. ΑΛΙΠΡΑΝΤΗΣ Ανελεύθερος ο 21ος αιώνας;

Του Ηρακλή Κανακάκη

 

Ο Νικήτας Αλιπράντης (Ν.Α.) είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, πρώην καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Το βιβλίο, σε δεύτερη επαυξημένη έκδοση, συγκροτείται από έρευνες και μελέτες, οι οποίες είτε παρουσιάστηκαν σε συνέδρια και σεμινάρια του εξωτερικού είτε διενεργήθηκαν κατ’ ανάθεση ξένων. Ταξινομούνται σε τρία μέρη: θέματα πολιτικής κοινωνιολογίας, θέματα κοινωνικής ανθρωπολογίας και τέλος θέματα κοινωνιολογίας της εργασίας και της κοινωνικής προστασίας, που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, λόγω της ειδικής ενασχόλησής του με τα προβλήματα που συνδέονται με την εργασία.

Πριν διεξέλθουμε τα μέρη του βιβλίου, σημειώνουμε ότι ο ερωτηματικός τίτλος εκφράζει, όπως επεξηγεί προλογικά ο Ν.Α. τις βάσιμες ανησυχίες ότι οι τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες που πρέπει να διέπουν την ανθρωπότητα ήτοι: ελευθερία λόγου, ελευθερία θρησκείας, ελευθερία από την ανάγκη και ελευθερία από το φόβο (Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, 6 Ιανουαρίου 1941) στην αυγή του 21ου αιώνα έχουν μετατραπεί σε ανελευθερίες. Ποδοπατούνται, κατά τρόπο ωμό και κυνικό, όπως αναλύεται στο σύνολο του έργου.

Εισαγωγικά, ομιλεί επιγραμματικά για μερικές από τις κυριότερες θεωρητικές παραδοχές, που έχει υιοθετήσει. Έμφαση δίνει στο μεταμοντερνισμό, που τον θεωρεί κάθε άλλο παρά προοδευτικό και καινοτόμο κίνημα και το ρόλο του καταστροφικό της κοινωνιολογίας. Και στον εμπλουτισμό της κοινωνιολογίας με συμβολή άλλων κοινωνικών επιστημών. Η εθνολογία, ψυχολογία, οικονομία, δίκαιο, ψυχανάλυση είναι πεδία από τα οποία η κοινωνιολογία έχει να ωφεληθεί και να τα ωφελήσει. Στη συνέχεια ακολουθούν τα περιεχόμενα του τόμου.

 

Θέματα πολιτικής κοινωνιολογίας

 

Περιλαμβάνει αναπτύξεις για τις πρωτοφανείς και ανελεύθερες επιπτώσεις του καπιταλισμού. Επιπτώσεις, που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα ανέχειας, πενίας, δυστυχίας και εξαθλίωσης, που πλήττουν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και με τη σταδιακή αποδόμηση της κρατικής εξουσίας και των δημοκρατικών καθεστώτων.

Η αποδυνάμωση του κράτους και ο εκφυλισμός της Δημοκρατίας είναι συνέπειες της μεταλλαγής του καπιταλισμού σε χρηματοπιστωτικό, που τον διαφοροποιεί απ’ αυτόν που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα. Ο χρηματιστικός πλούτος είναι αποτέλεσμα μίας ανηλεούς, καινοφανούς και μη παραγωγικής κερδοσκοπίας. Αποτέλεσμα «νομισματικής ηλεκτρονικής κίνησης και ροής».

Τα κύρια χαρακτηριστικά του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι η μόνιμη και με πολλαπλούς τρόπους προκαλούμενη υπερχρέωση των κρατών. Η συρρίκνωση της κοινωνικής λειτουργίας του κράτους. Η διεθνής οικονομική αναρχία που αφορά τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν κράτος εν κράτει και απολαμβάνουν φορολογική «ελευθερία» στο όνομα της ανάπτυξης ή μέσω των φορολογικών «παρασίτων», που φιλοξενούνται σε εξωτικές χώρες και σε χώρες της Ευρώπης.

Στην παρούσα συνάφεια καταλήγει στο κοινωνιολογικό συμπέρασμα της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής κατάπτωσης της Ε.Ε. Προηγουμένως παρουσιάζει ακροθιγώς χαρακτηριστικά στοιχεία της πολιτικής της, τα οποία δείχνουν πλήρη ευθυγράμμισή της με τις κατευθύνσεις του νεοφιλελευθερισμού (άναρχη «απελευθέρωση» της αγοράς υπέρ του κεφαλαίου, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υποδομών, άκριτη συμπόρευσή της με την οικονομική πράξη των Η.Π.Α.). Εγκλωβισμό της Ε.Ε. στη δημοσιονομική μονεταριστική πειθαρχία που επιβάλλει η Γερμανία, η οποία ακυρώνει τις ιδρυτικές αρχές της ισότητας και της αλληλέγγυας ανάπτυξης των κρατών-μελών της.

 

Θέματα κοινωνικής ανθρωπολογίας

 

Εξετάζει θέματα σχετικά με την Αφρική, το φυλετικό και θρησκευτικό ρατσισμό, τον αντιεβραϊσμό αλλά και το μεσσιανικό Σιωνισμό, τον ενδοχριστιανικό και ισλαμικό ρατσισμό. Επίσης, πραγματεύεται τη διάκριση των φύλων, τις διακρίσεις των γυναικών και τις εξελίξεις στο θέμα των ομοφυλοφίλων.

Από την ανάλυση, μεταξύ άλλων, συνάγονται τα ακόλουθα. Η εξίσωση των φύλων δεν έχει σχέση με την αντίληψη ενός φυσικού αδιαφοροποίητου ισοπεδωτισμού τους, ο οποίος συγχέει τη διαφορετικότητα της φύσης των γυναικών και την κοινωνικά άνιση μεταχείρισή τους. Αρνείται τη φυσική κατασκευή και τη σεξουαλική αποστολή άνδρα και γυναίκα.

Οι υπέρμαχοι της ισοπεδωτικής ουδετεροποίησης της ετερότητας των φύλων, με την ιδεοληψία τους, ότι οι σεξουαλικές ταυτότητες έχουν ως μόνη πηγή όχι τη φύση αλλά την κοινωνία, επιδιώκουν να επανασυστήσουν και επανασυγκροτήσουν ριζικά το ανθρώπινο σώμα. Παραγνωρίζουν έτσι «ότι η ανθρωπότητα έχει τα όριά της, τους διαχωριστικούς προσδιορισμούς της και η ανατροπή όλων αυτών ενέχει τα στοιχεία φανταστικής αυταπάτης».

 

Θέματα κοινωνιολογίας της εργασίας και της κοινωνικής προστασίας

 

Αναπτύσσονται η διαίρεση της εργασίας, η έκταση του πεδίου της, η κρίση της κοινωνίας της εργασίας και ο τωρινός εκπεσμός της σε πράγμα. Η σημερινή γενική υποβάθμιση των σχέσεων εργασίας (εφήμερες και ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ανασφάλιστες και κακοπληρωμένες που μετακυλίουν τους επιχειρηματικούς κινδύνους στους εργαζόμενους), που έχει ως συνέπεια τη βαθμιαία «φυγή» από το εργατικό δίκαιο δηλαδή της αποφυγής εφαρμογής του, με προφανή σκοπό την ελαχιστοποίηση του κόστους εργασίας.

Οι κοινωνικές συνέπειες της παγκοσμιοποιημένης άγριας ανταγωνιστικότητας, η οποία παροξύνει τον ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα. Τα κοινωνικά δικαιώματα, που αφορούν ουσιώδεις πλευρές της ανθρώπινης ζωής: την εργασία, την υγεία, την κατοικία, την παιδεία, τα γηρατειά, τη μητρότητα, το περιβάλλον, τα οποία βρίσκονται σε γενική διακινδύνευση.

Ζητούμενο της συγγραφής είναι η υπέρβαση της ανελευθερίας του καπιταλισμού.

Η κριτική αποτίμηση των δεινών του καπιταλισμού μόνον, δεν αποφέρει καρπούς. Ούτε η επιστροφή στο παρελθόν ανοίγει δρόμους σωτηρίας. Ούτε, βέβαια, η πίστη στην αυτόματη «αναγκαστική» εξαφάνισή του αποτελεί αισιόδοξη προοπτική.

Κάποιοι, πάλι, με την κριτική τους στο σύστημα αποβλέπουν στο ξεπέρασμα των κρίσεων και στην ενίσχυση και μακροημέρευσή του και όχι στο μετασχηματισμό και στην ανατροπή του.

Θέση εδραία και σταθερή του Ν.Α. είναι ότι επιβάλλεται η αναζήτηση τρίτου δρόμου, πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ο ίδιος καταθέτει τη συνεισφορά του.

Και επειδή στο Χριστιανό δεν ταιριάζουν η μεμψιμοιρία και η κακομοιριά, καταλήγει με την αισιόδοξη πρόβλεψη ότι μπορεί να τερματισθεί η δυστυχία και η ανέχεια, αν ο κόσμος του «μη κεφαλαίου» συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει στο λυκαυγές του 21ου αιώνα και αποφασίσει να πάρει το μέλλον στα χέρια του.

Ο Ν.Α., ακούραστος ερευνητής με αναγνωρισμένη επιστημονική εμβέλεια που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας, ανήκει στους έντιμους επιστήμονες που είναι προσηλωμένοι στον αγώνα διεθνούς κατανόησης της βαρβαρότητας του διεστραμμένου καπιταλισμού, με την ελπίδα και την προσδοκία ότι θα πυροδοτηθεί μία διεθνής αντίδραση του κοινωνικού σώματος κατά της σημερινής κυριαρχίας του.

(Εκδόσει «ΠΑΠΑΖΗΣΗ», Αθήνα 2018)

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Ο τρόπος του παπα-Γιώργη ήταν τρόπος μαχόμενος

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Ο τρόπος του παπα-Γιώργη ήταν τρόπος μαχόμενος

Του Δημητρίου Ν. Μόσχου

 

Η μετάσταση του πεφιλημένου μας παπα-Γιώργη, πενθούσα ομήγυρις, δίδει απόλυτη κυριολεξία και απόλυτη βαρύτητα στη στερεοτυπική έκφραση που συχνά χρησιμοποιούμε σε τέτοιες περιπτώσεις: ναι, από σήμερα η νεοελληνική θεολογία και ο εκκλησιαστικός λόγος είναι πραγματικά φτωχότεροι. Η παρουσία και το έργο του δασκάλου και συναδέλφου μας μάς πλούτιζε και μας ζέσταινε διαρκώς και ειδικά στην οικογένεια της Θεολογικής Σχολής μέχρι τώρα, πολλά χρόνια από τότε που τον αποχαιρετήσαμε στην αφυπηρέτησή του, τότε που μας είπε, χαριτολογώντας, ότι είχε την ευκαιρία εκεί να ακούσει έτι ζών τα λόγια πρόπεμψης και τιμής, τέτοια που θα του απευθύνουμε και τώρα, σκυθρωποί όμως απέναντι στο του θανάτου μυστήριο, αντίθετα απ’ ό,τι τότε.

Ο Γεώργιος Μεταλληνός γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα το 1940. Σπούδασε Θεολογία ως πρώτος εισαχθείς στην τροφό Σχολή μας από το 1958 έως το 1962 και Φιλολογία από το 1964 έως το 1967 στο Παν/μιο Αθηνών. Από το 1965, οπότε και νυμφεύθηκε την ομότεχνη και συνοδοιπόρο του Βαρβάρα Καλογεροπούλου, προσελήφθη Βοηθός στην τότε Εδρα Πατρολογίας (υπό τον Κωνσταντίνο Μπόνη) και το 1969 μετέβη στα Πανεπιστήμια Βόννης και Κολωνίας, όπου διήκουσε μαθήματα σχετικά με την ειδίκευσή του και συνάντησε τη δυτική θεολογία στην πηγή της. Με τη χειροτονία του το 1971 εκδηλώνεται και μια άλλη πλευρά της δράσης του που θα τον χαρακτηρίσει μέχρι τέλους: το κοινωνικό και ποιμαντικό έργο κοντά στον μετανάστη εργάτη, τον προσερχόμενο στην Ορθοδοξία Γερμανό, το φοιτητή αργότερα στην Αθήνα, υπέρ της δημοκρατίας και του Ευαγγελίου για μια δικαιότερη κοινωνία με βάση και τα διδάγματα από την Ορθόδοξη Παράδοση κατά την Τουρκοκρατία. Αφού γύρισε στην Ελλάδα, αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Θεολογίας του Παν/μίου Αθηνών το 1978 και ταυτόχρονα Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Παν/μίου Κολωνείας. Οι δύο διατριβές του «Το ζήτημα της μεταφράσεως της Αγίας Γραφής εις την νεοελληνικήν κατά τον ΙΘ΄ αιώνα» (Αθήνα 1977) και «Βικεντίου Δαμοδού, Θεολογία Δογματική κατά συντομίαν. Προλεγόμενα-Κριτική έκδοση-Σχόλια» (Κολωνία, δακτυλ. 1980) θα τον χαρακτηρίσουν και σαν ερευνητικό πεδίο (τη μεταβυζαντινή και νεώτερη Εκκλησία και θεολογία) και σαν μέθοδο, δηλαδή την ακάματη έρευνα στα αρχεία. Από μόνιμος Επιμελητής το 1979, τοποθετήθηκε Λέκτορας το 1982, εξελέγη Επίκουρος Καθηγητής το 1985, Αναπληρωτής το 1990 και πρωτοβάθμιος το 1995 στο γνωστικό αντικείμενο «Ιστορία και Πνευματικός Βίος της Εκκλησίας της Ελλάδος από της Αλώσεως μέχρι σήμερα», διδάσκοντας από το 1988 έως το 2007 και Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας μαζί με άλλα μαθήματα του αντικειμένου του. Μέχρι την αφυπηρέτησή του διετέλεσε Διευθυντής του Ιστορικού Τομέα και Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής μας από το 2004 έως το 2007, κοσμώντας πραγματικά τη Σχολή με διοργάνωση εκδηλώσεων, συμμετοχή σε προγράμματα και αγώνες για το μέλλον και το κύρος των Θεολογικών Σχολών. Ταυτόχρονα, υπήρξε μέλος πολλών Ενώσεων και επιστημονικών εταιρειών, ενώ ανέπτυξε πλούσια ποιμαντική δραστηριότητα στον πανεπιστημιακό Ναό του Αγίου Αντίπα στο χώρο της Οδοντιατρικής Σχολής. Το τελευταίο διάστημα ηγούνταν της επιστημονικής Επιτροπής που αποτελεί τον επιστημονικό-οργανωτικό βραχίονα της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητας στην οργάνωση των συνεδρίων της Εκκλησίας για το 1821, αντικαθιστώντας τον εκλιπόντα Κωνσταντίνο Σβολόπουλο.

Αυτή τη δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού δεν είναι καιρός να κάνουμε αποτίμηση του έργου του, διδακτικού και συγγραφικού, που ξεπερνά τις 600 δημοσιεύσεις και μπορεί να αναζητηθεί στην αναλυτική απόδοση της βιογραφίας και εργογραφίας του από τον συνάδελφο κ. Κων/νο Μπελέζο εξ ονόματος της Σχολής στην Επιστημονική Επετηρίδα της Σχολής μας. Μπορούμε όμως διαγραμματικά να επισημάνουμε ότι το νεύρο της ιστορικής σκέψης του μεταστάντος δασκάλου μας συγκροτούσε η τεκμηρίωση της επανεύρεσης του ιστορικού νήματος του νέου Ελληνισμού μέσα από το γόνιμο διάλογο με τη ζείδωρη εκκλησιαστική παράδοση της Τουρκοκρατίας και τη σθεναρή αλλά και δημιουργική αντιπαράθεση με την αποικιακή Δύση, τη «συλλογική μας μητρόπολη» όπως την είχε αποκαλέσει κάποτε ο Κωστής Μοσκώφ. Απότοκο αυτού ήταν το συνθετικό του έργο «Τουρκοκρατία: Οι Ελληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» (1988).

Το θεολογικό του νεύρο ήταν ακριβώς το άνοιγμα στη σωτηριολογική σημασία της Ορθόδοξης οργάνωσης του κοινού βίου μέσα από την άσκηση, την ενοριακή ζωή, την αγιοπνευματική εμπειρία, ως ιδεώδη απέναντι στην ατομοκεντρική κοινωνία του σήμερα. Ηταν η κοινωνική μετάφραση της λεγόμενης θεολογίας του 60 την οποία κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) προσέλαβε με το έργο του Ιωάννη Ρωμανίδη και τον έφερε στο μέσον μιας μεγάλης στροφής στις ρίζες, που κυριάρχησε ως πρόταγμα στη δεκαετία του 80. Εντεύθεν και η δημιουργική του συμμετοχή στον Χριστιανομαρξιστικό διάλογο, και η γενικότερη παρουσία του στο δημόσιο χώρο.

Ενας δεύτερος παράγοντας στη συγκρότηση της σκέψης του παπα-Γιώργη ήταν η ενασχόλησή του με τον χώρο εκείνον που κατ’ εξοχήν ιστορικά, στη δύσκολη περίοδο της συγκρότησης του νέου Ελληνισμού, αναδείχθηκε από το έργο του ίδιου του δασκάλου ως το παράθυρο της πρόσληψης αλλά και της ανανέωσης της Ορθόδοξης παράδοσης: τα Επτάνησα. Το αρχείο των Τυπάλδων-Ιακωβάτων που εξέδωσε υποδειγματικά με τη σύζυγό του και βραβεύθηκε γι’ αυτό, η πληθώρα μελετών για την ανάπτυξη της Ιονίου Ακαδημίας, των πνευματικών ρευμάτων του 19ου αιώνα στα Επτάνησα και πολλά όμοια, συνετέλεσαν όχι μόνο στην ανάδειξη μιας υποφωτισμένης πλευράς της σύγχρονης νεοελληνικής ταυτότητας, αλλά και σε μια νέα κατανόηση της διαλεκτικής ανάμεσα στο πιστευόμενο δυτικόφερτο και το βαθύ Ορθόδοξο βίωμα της Ανατολής σ’ αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Ταυτόχρονα, η θεολογική του ματιά αποτυπώθηκε σε πλειάδα θεολογικών έργων ανάμεσα στα οποία πρέπει να μνημονευθεί το εγχειρίδιο «Η θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας» (Αθήνα 1995, 1996). Το έργο του εκτάθηκε εκτός από τη συγγραφή μονογραφιών και άρθρων και στην άχαρι για πολλούς αλλά απαραίτητη για τη θεολογία και την επιστήμη υπομνηματιστική, εκδοτική, σχολιαστική και μεταφραστική δραστηριότητα, που δείχνει συνάμα πόσο ανιδιοτελής επιστημονικά ήταν προκειμένου ένα σημαντικό έργο άλλου, παλαιού (Συνέσιος Κυρήνης, Αθανάσιος Πάριος αίφνης) ή νέου ξένου επιστήμονα να γίνει κτήμα του ελληνόφωνου ακαδημαϊκού κοινού. Θυμόμαστε όλοι π.χ. τις μεταφράσεις του Κριστόφ Maczewski, για την Οργάνωση Ζωή και του βασικού εγχειριδίου του G. Podskalsky για την Ελληνόφωνη θεολογία της εποχής της Τουρκοκρατίας.

Ο τρόπος του παπα-Γιώργη ήταν τρόπος μαχόμενος. Ανέδειξε την κοινωνικά κριτική διάσταση του Ευαγγελικού λόγου και τη διεκδίκηση του δικαίου με άρθρα και βιβλία για τους αγώνες των θεολόγων τη δεκαετία του 60, στη γενιά της οποίας ανήκε ως φοιτητής. Στρατεύθηκε στον αγώνα ενάντια στην αλλοτρίωση του δυτικού ατομοκεντρισμού αναδεικνύοντας την οικουμενικότητα του εν Εκκλησία Ελληνισμού, γι’ αυτό και αρνούνταν και πολεμούσε σθεναρά την κατηγορία του εθνικισμού. Η εκκλησιαστική του οικουμενικότητα και το ιδεώδες της αγιότητας τον έκανε να είναι αυστηρός αλλά ποτέ αφιλάνθρωπος. Με στίγμα πνευματικό, αλλά ποτέ μισαλλόδοξος. Ετοιμος να συζητήσει με όλους «δικούς» και «αντίθετους», ευπροσήγορος και με αίσθηση του χιούμορ και καλλιτεχνικές ανησυχίες (με λαμπρές επιδόσεις στη μουσική), σαν ολοκληρωμένος δάσκαλος και επιστήμονας, μας προειδοποιούσε πάντοτε να μην κάνουμε ιστορία με Tendenz (όπως μας το έλεγε Γερμανικά), δηλαδή να μην κάνουμε ιστορία μεροληπτική, διαστρεβλώνοντας τις πηγές.

Δοτικός στους νέους επιστήμονες, στην καθοδήγηση των διδακτορικών έδειχνε την έγνοια του, ακόμα και το τελευταίο διάστημα παρά τους περισπασμούς της ηλικίας και της κατάστασής του, να μην εμποδισθούν ή καθυστερήσουν οι υποψήφιοι στις διατριβές των οποίων εμπλεκόταν.

Μακαριστέ μας δάσκαλε, βρίσκεσαι πλέον γυμνός και τετραχηλισμένος ενώπιον του αδεκάστου Κριτού. Περιστοιχίζεσαι από τα «παιδία ἅ σοι ἔδωκεν ὁ Θεός» σαρκικά και πνευματικά που προσεύχονται για σένα. Ετοιμάζεσαι για την κάρτα εισόδου στη μεγάλη Βιβλιοθήκη των εμψύχων βίβλων, της Θεοτόκου και των Αγίων, όπου η γνώσις του Θεού είναι «γνῶσις τῶν καθορώντων τοῦ προσώπου Εκείνου τό κάλλος τό ἄρρητον», αυτή τη γνώση που πάντα ποθούσες και δίδασκες. Ετοιμάζεσαι για την εγγραφή και παραπομπή του δικού σου ονόματος στη Βίβλο της Ζωής. Η οικογένεια της Θεολογικής Σχολής θα μοιράσει τον πλούτο που της δώρισες στους μαθητές και συνεχιστές σου, ευχόμενη να σε συναντήσει ξανά εν ημέρα Κρίσεως στη σύναξη όλων στο Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ πού συναιρεῖ το νέο Γένος σέ μιά νέα ὕπαρξη, ὅπως μέ πάθος ἔγραψες καί δίδαξες. Εὔδρομος, ὤ δάσκαλε, πρός τόν λιμένα τῆς ἀγκαλιᾶς τοῦ Κυρίου και καλήν αντάμωση προς το παρόν!

 

Ο Δημήτριος Ν. Μόσχος είναι αναπληρωτής καθηγητής Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Τμήματος Θεολογίας ΕΚΠΑ. Το κείμενο είναι επικήδειος λόγος στην εξόδιο ακολουθία του π. Γεωργίου, το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου, στον Άγιο Θωμά Αμπελοκήπων.

 

Υποσημείωση:

 

Κ. Μπελέζου, Πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Βίος-Δράση-συγγραφικό έργο, ΕΕΘΣΠΑ ΜΗ΄ (2013), 9-88.

 

 

Ο κύριος Λιάκος, το τουρκικό Χαλιφάτο κι Εμείς

Ο κύριος Λιάκος, το τουρκικό Χαλιφάτο κι Εμείς

του Πλωτίνου Αττικού

 

Με αφορμή την παρέμβαση του καθηγητή Ιστορίας,και κομματικού στελέχους του Σύριζα, Αντωνίου Λιάκου, λαμβάνουμε την αφορμή να γράψουμε το παρακάτω σχόλιο:αφορά ένα ακόμα επεισόδιο της ιστορικής ανόδου ξανά του Νεοθωμανικού Χαλιφάτου,που μας έχει στο στόχαστρο συν τοις άλλοις,που παρά τα αναχώματα,τελικά θα είναι συνεχής.Ακόμα περισσότερο την αντίδραση του επίσημου Κράτους(και των αυλικών του) στην Ελλάδα,το οποίο με αφορμή την Αγοραία φιλοσοφία,κήρυξε τον πόλεμο στην κοινωνία,με στόχο να διατηρήσει το καθεστώς του.Έτσι το γεωπολιτικό πρόβλημα συναντά συγχρόνως το εσωτερικό,όπου η θεσμοθετημένη διαφθορά,η προπετης ανεξαρτησία των πολιτικοκοινωνικων αρχών απο την κοινωνία,και τέλος η πρόσφατη προσθήκη απο το 1996,αποδόμηση του συλλογικού,εν γένει η διατήρηση της χώρας σε θνησιγενές επίπεδο,θεμελιωμένο ήδη από τον 19ο αιώνα,ακολουθούν την υποταγή σε εξωτερικούς δυνάστες.Όλη αυτη η στέρηση ελευθερίας πολύπλευρα αλλά συγχρόνως συνοψίζονται στο νέο κήρυγμα υποταγής του Λιάκου που δεν θα μείνει προφανώς εκεί.

Details

Ο Τραμπ σύρεται σε επικίνδυνη όξυνση από τους Νεοσυντηρητικούς

Ο Τραμπ σύρεται σε επικίνδυνη όξυνση από τους Νεοσυντηρητικούς

Του Γιώργου-Νεκτάριου Παναγιωτίδη

 

Αν ρίξει κανείς μια φευγαλέα ματιά στο χάρτη των αμερικανικών βάσεων στη Μέση Ανατολή, θα δει μια εκπληκτική εικόνα: Το Ιράν, ένα κράτος περίπου τετραπλάσιο σε έκταση του Ιράκ, φαίνεται περικυκλωμένο ολούθε και πανταχόθεν, χωρίς εξαίρεση, από βάσεις αμερικανικών στρατευμάτων: σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Τουρκμενιστάν, Τουρκία, Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα…

Διακυβέρνηση Τραμπ και Ιράν

Κι όμως, το Ιράν, όπως η Κούβα, όπως η Βόρεια Κορέα, όπως η Ρωσία, είναι μια χώρα με μηδενική στρατιωτική παρουσία εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο νυν πρόεδρος Τραμπ είχε κατηγορηθεί από ιδιαίτερα φιλοπόλεμους αντιπάλους, μεταξύ αυτών και τη… Χίλλαρυ Κλίντον, ότι επιδεικνύει «αδυναμία», «απομονωτισμό» κ.λπ. έναντι ορισμένων από τις παραπάνω χώρες, όταν επιχείρησε να ακολουθήσει μια τακτική λιγότερο επεκτατική, περισσότερο διπλωματική και καταλλαγής αντί της έντασης. Το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος, θυμίζοντας τη ψυχροπολεμική εποχή του Μακαρθισμού, επιχείρησε να παίξει το χαρτί της «αθέμιτης συνεργασίας με ρωσικούς παράγοντες». Ο ίδιος ο Τραμπ, πριν την ανάληψη άλλωστε της προεδρίας εκ μέρους του, είχε υποσχεθεί ότι θα τερμάτιζε τους πολέμους. Τώρα, όμως, με εντολή του και ως αποκορύφωμα μιας σταδιακώς κλιμακούμενης προστριβής μεταξύ των δύο πλευρών, στις 3 Ιανουαρίου, ο Στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμάνι, μεταξύ άλλων (και ορισμένων αθώων πολιτών), δολοφονήθηκε στη Βαγδάτη. Ο Σουλεϊμάνι ήταν ο κορυφαίος στρατιωτικός διοικητής του Ιράν και μεταξύ των μελών των Φρουρών της Επανάστασης, ενός «μόνιμου» οργάνου του ιρανικού καθεστώτος.

Details

Εἶναι συνένοχος ὅποιος ἀνέχεται τὴν ἐγκληματικὴ συμπεριφορὰ τῆς κυβέρνησής του

Εἶναι συνένοχος ὅποιος ἀνέχεται τὴν ἐγκληματικὴ συμπεριφορὰ τῆς κυβέρνησής του

Ἐνόψει τῶν ἐκδηλώσεων μνήμης τῶν θυμάτων τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων τοῦ ναζισμοῦ παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ τὸ κείμενο τῆς διαμαρτυρίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ τῆς 23.3.1943 στὶς γερμανικὲς Ἀρχὲς Κατοχῆς ἐνάντια στὶς ἐκτοπίσεις τῶν Ἑλλήνων Ἑβραίων, καθὼς καὶ ἀπόσπασμα τοῦ 2ου φυλλαδίου τοῦ “Λευκοῦ Ρόδου”, συνταγμένο ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀλέξανδρο Σμορέλ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προκύπτει ὅτι οἱ ναζιστικὲς θηριωδίες ἦταν κοινὸ μυστικό τὴ χιτλερικὴ περίοδο.   

“’Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και ο ακαδημαϊκός κόσμος του Ελληνικού Λαού, διαμαρτύρεται κατά της δίωξης των Εβραίων. Ο ελληνικός λαός, είναι βαθιά λυπημένος όταν έμαθε πως οι γερμανικές αρχές Κατοχής, έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα σταδιακής απέλασης των Ελλήνων της εβραϊκής κοινότητας και ότι οι πρώτες ομάδες των εκτοπισμένων, βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πολωνίας. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, όλοι οι Έλληνες πολίτες, χωρίς διακρίσεις, φυλής ή θρησκείας, θα έπρεπε να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης από τις κατοχικές αρχές. Οι Έλληνες Εβραίοι έχουν αποδείξει την αξία τους. Έχουν συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, είναι νομοταγείς πολίτες και κατανοούν πλήρως τα καθήκοντά τους, ως Έλληνες. Έχουν κάνει θυσίες για την Ελλάδα και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης του ελληνικού έθνους, για την υπεράσπιση των αναφαίρετων ιστορικών δικαιωμάτων του.

Στην εθνική μας συνείδηση, όλα τα παιδιά της Μητέρας Ελλάδας αποτελούν μια αναπόσπαστη ενότητα: είναι ισότιμα μέλη του εθνικού σώματος, ανεξαρτήτως θρησκείας. Η αγία Ορθόδοξη θρησκεία μας δεν αναγνωρίζει ανώτερη ή κατώτερη ποιότητα με βάση τη φυλή ή τη θρησκεία και η θρησκεία μας αναφέρει πως: «Δεν υπάρχει ούτε Εβραίος, ούτε Έλληνας» και συνεπώς καταδικάζει κάθε απόπειρα διακρίσεων ή δημιουργίας φυλετικών ή θρησκευτικών διαφορών. Είναι κοινή η μοίρα μας τόσο στις μέρες της δόξας όσο και σε περιόδους εθνικής ατυχίας και είναι άρρηκτοι οι δεσμοί μεταξύ όλων των Ελλήνων πολιτών, χωρίς εξαίρεση, ανεξάρτητα από τη φυλή.
Σήμερα, ανησυχούμε βαθύτατα για την τύχη των 60.000 συμπολιτών μας, οι οποίοι είναι Εβραίοι. Έχουμε ζήσει μαζί και οι δύο την δουλεία και την ελευθερία και εκτιμούμε τα συναισθήματά τους, την αδελφική τους στάση, την οικονομική τους προσφορά και το πιο σημαντικό, τον πατριωτισμό τους.
Αθήνα 23η Μαρτίου 1943»

Το “Λευκό Ρόδο”

“Δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἐκφράσουμε τὴν τελικὴ κρίση γιὰ τὸ νόημα τῆς Ἱστορίας μας. Ὅμως, ἂν αὐτὴ ἡ καταστροφὴ γίνει ἡ βέβαιη σωτηρία μας, ἂς γίνει ἔτσι. Θὰ καθαρθοῦμε μὲ τις θλίψεις, θὰ ἀναζητήσουμε τὸ φῶς μέσα στὴν πιὸ μαύρη νύχτα, θὰ συγκεντρώσουμε ὅλη μας τὴν ἐνέργεια καὶ τελικὰ θὰ ἀποτινάξουμε τὸ ζυγὸ ποὺ καταπιέζει τὸν κόσμο. 

Δὲν θέλουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα στὸ φυλλάδιο αὐτό, οὔτε νὰ ἀναπτύξουμε εὐρύτερα τὴν ὑπόθεση. Ὅμως, θὰ θέλαμε νὰ ἀναφέρουμε παράδειγμα τὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Πολωνίας, τριακόσιες χιλιάδες Ἑβραῖοι δολοφονήθηκαν στὴ χώρα αὐτὴ μὲ τὸν πιὸ κτηνώδη τρόπο ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ. Αὐτὸ τὸ θεωροῦμε φοβερὸ ἔγκλημα ἐνάντια στὴν άνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ἕνα ἔγκλημα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ αλλο στὴν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. 

Οἱ Ἑβραῖοι εἶναι καὶ αὐτοὶ ἀνθρώπινα ὄντα, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἄποψή σας γιὰ τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα. Μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς μοίρας. Τοῦτο εἶναι τεράστια πλάνη.

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος προτάξει αὐτὸ τὸν ίσχυρισμό. Τί ἔχει νὰ πεῖ γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ σύνολο τῆς ἀριστοκρατικῆς πολωνικῆς νεολαίας ἔχει ἐξοντωθεῖ (ἂς δώσει ὁ Θεὸς ἡ ἐξόντωση νὰ μὴν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ). Μπορεῖ νὰ ρωτήσετε, πῶς τοῦτο ἔχει συμβεῖ; Ὅλα τὰ παιδιὰ τῶν άριστοκρατικῶν οἰκογενειῶν μεταξὺ 15 καὶ 20 ἐτῶν ἔχουν σταλεῖ σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης  στὴ Γερμανία γιὰ καταναγκαστικὴ ἐργασία. Ὅλα τὰ κορίτσια τῆς ἴδιας ἡλικίας στέλνονται στὰ πορνεῖα τῶν Ἒς Ἒς στὴ Νορβηγία! 

Γιατὶ ὅμως τὰ λέμε ὅλα αὐτά, ἀφοῦ τὰ γνωρίζετε ἤδη; Κι ἂν δὲν γνωρίζετε αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα ἐγκλήματα, τότε σίγουρα θὰ γνωρίζετε ἄλλα ἐξίσου θηριώδη έγκλήματα ποὺ διέπραξαν αὐτοὶ οἱ τρομεροὶ ὑπάνθρωποι. Ἐπειδὴ τὸ ζήτημα αὐτὸ ἀγγίζει βαθιὰ ολους μας, ἕνα ἐρώτημα πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ διερωτηθοῦμε: Γιὰ ποιὸ λόγο τὸ γερμανικὸ ἔθνος φέρεται μὲ τόση ἀπάθεια μπροστὰ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ φρικωδέστατα καὶ τρισάθλια ἐγκλήματα;

Μετὰ βίας κάποιος κάθεται νὰ τὰ ξανασκεφτεῖ.Τὰ γεγονότα γίνονται ἀποδεκτὰ οπως εἶναι καὶ καταγράφονται. Καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορά, τὸ γερμανικὸ ἔθνος πέφτει στὸν ἀδιάφορο καὶ παράλογο ὕπνο καὶ δίνει σ’ αὐτοὺς τοὺς φασίστες ἐγκληματίες τὸ θάρρος καὶ τὴν εύκαιρία νὰ λυσσομανοῦν, πρᾶγμα ποὺ κάνουν, βεβαίως.   

Εἶναι αὐτὸ σημάδι ὅτι οἱ Γερμανοὶ ἔχουν πορωθεῖ καὶ στὰ πιὸ πρωτόγονα ἀνθρώπινα αἰσθήματα;Καμμία χορδὴ δὲν πάλλεται μπροστὰ σὲ τέτοια ἔργα;Σὲ τόσο βαθὺ ὕπνο ἔχουν πέσει, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ποτὲ δὲν θὰ ξυπνήσουν; Ἔτσι φαίνεται. Καὶ ἔτσι θὰ εἶναι, ἐφόσον ὁ Γερμανὸς δὲν ξεσηκώνεται, δὲν ἀντιδρᾶ ὅπου μπορεῖ ἐνάντια σ’ αὐτὴ τὴν κλίκα τῶν ἐγκληματιῶν, δὲν λυπᾶται  τοὺς ἑκατοντάδες χιλιάδες ποὺ θυσιάστηκαν.

Καὶ δὲν ἀρκεῖ να δείχνει ἁπλῶς οἶκτο. Πρέπει νὰ μοιραστεῖ τὴν ἐνοχή. Ἡ ἀπαθὴς συμπεριφορά του δίνει σ’αὐτοὺς τοὺς ἀπαίσιους ἀνθρώπους τὴ δυνατότητα νὰ πραγματοποιοῦν τὰ ἔργα τους. Ἀνέχεται αὐτὴ τὴν “κυβέρνηση”, ποὺ τὸν ἔχει φορτώσει μὲ τόσο ἀπεριρόριστη ἐνοχή. Ναί, εἶναι ὁ ἴδιος ἔνοχος, ποὺ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση μπόρεσε νὰ ὑπάρξει!

Ὁ κάθε ἄνθρωπος θέλει νὰ άθωωθεῖ ἀπὸ τὴ συνενοχή του -ὁ καθένας φέρεται ἔτσι καὶ στὴ συνέχεια ξαπλώνει γιὰ νὰ κοιμηθεῖ ἥσυχα, μὲ καθαρὴ συνείδηση. Ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ άθωωθεῖ. Ὁ καθένας εἶναι ἔνοχος, ἔνοχος, ἔνοχος!

Ὅμως, δὲν εἶναι ἀργὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ὁ κόσμος ἀπὸ αὐτὴ τὴν κυβέρνηση τῶν κάθε μορφῆς φρικαλεοτήτων, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρυνθοῦμε μὲ ἀκόμα μεγαλύτερη ἐνοχή. Ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουν τὰ μάτια τους ἐντελῶς ἀνοιχτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, εἶναι καιρὸς νὰ ἐξολοθρεύσουμε αὐτὴ τὴ φαιὰ ὀρδἠ.”                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

Συστημική κρίση: Ένα τούνελ από το οποίο δεν θα βγούμε ποτέ

Συστημική κρίση: Ένα τούνελ από το οποίο δεν θα βγούμε ποτέ

Το 10% του χρήματος που κυκλοφορεί στην πραγματική οικονομία. Κι απ’ αυτό, το 3% οι κρατικές δαπάνες. Ο μαζικός τουρισμός βασική αιτία της μόλυνσης του περιβάλλοντος και “όπιο” των χαμηλόμισθων. Το χρήμα σωρεύεται σε μηχανισμούς που κανείς δεν αγγίζει και εμφανίζεται μόνιμα σπάνιο για να ανεβαίνει η τιμή του και να γίνονται περικοπές.  

Τα παραπάνω και άλλα στη συνέντευξη του Μιχάλη Κουτούζη στη “Χριστιανική”. Ο γνωστός από της στήλες της εφημερίδας μας πολιτικός αναλυτής Μιχάλης Κουτούζης, συζητά με τον Γιάννη Ζερβό και με τον Κωνσταντίνο Μπλάθρα. Details

Μαρτυρικός ο θάνατος των δύο Μητροπολιτών στη Συρία

Μαρτυρικός ο θάνατος των δύο Μητροπολιτών στη Συρία

Βασανίστηκαν μέχρι θανάτου για να προχωρήσουν στο Ισλάμ οι δύο Μητροπολίτες που απήχθησαν στη Συρία στις 22 Απριλίου 2013, ο  Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος, αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας και ο Συρορθόδοξος Μητροπολίτης κ. Γιοχάνα Ιμπραήμ. Δράστες φανατικοί ισλαμιστές που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία, ενώ ενέχονται και οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στο έγκλημα. 

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα*

Φρικτό και μαρτυρικό θάνατο βίωσαν τον Δεκέμβριο του 2016 οι δύο Σύροι αιχμάλωτοι επίσκοποι ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος Γιαζίγκι (ο μικρότερος αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη) και ο Συρορθόδοξος Μητροπολίτης κ. Γιοχάνα Ιμπραήμ, οι οποίοι είχαν απαχθεί από τζιχαντιστές. Αυτό είναι το συμπέρασμα έρευνας που δημοσιεύει το ιστολόγιο medium.com και διεξήγαγε ο Σύρος Mansur Sahib, ο οποίος ζει στις ΗΠΑ, με την βοήθεια των Nadine Martin, Klaus Ulbricht και Fatih Mehmetoglu.
Σύμφωνα με τα ανεπιβεβαίωτα από επίσημες πηγές στοιχεία της έρευνας, και οι δύο σκοτώθηκαν από μαχητές του ομίλου Nur al-Din al-Zenki, που θεωρήθηκε ως «ανεξάρτητος» συμμετέχων στη συριακή διαμάχη και λάμβανε χρήματα και όπλα από τη Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι συντάκτες της έρευνας ισχυρίζονται ότι άτομα που σχετίζονται με την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ συμμετείχαν στην απαγωγή. Στις γειτονιές του Χαλεπίου εκείνη την εποχή ήταν «πολλές ξένες υπηρεσίες πληροφοριών» που δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν επιτύχει οτιδήποτε χωρίς τη βοήθεια των «συνηθισμένων τρομοκρατών», γράφουν μέλη της ομάδας του Mansur Salib.
Οι δημοσιογράφοι θεωρούν τον πιο πολύτιμο μάρτυρα τον Γιασέρ Μουχτί, ο οποίος ονομάζεται «φύλακας» των δύο μητροπολιτών. Αργότερα συνελήφθη από κυβερνητικές δυνάμεις και κατέθεσε. Ωστόσο, η επίσημη έρευνα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, καθώς δεν βρέθηκαν τα λείψανα των μαρτύρων-επισκόπων.

ΗΠΑ και Τουρκία συνυπεύθυνες

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, τα οποία δημοσίευσε ο Μάνος Χατζηγιάννης, στο σάιτ exapsalmos.gr, στις 16 Ιανουαρίου, και οι δύο Μητροπολίτες υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και ένας από αυτούς (πιθανότατα ο Μητροπολίτης Παύλος) απεστάλη για θεραπεία σε νοσοκομείο στην τουρκική πόλη Αντάκια (Αντιόχεια) το 2015. Στην απαγωγή, σύμφωνα με την έρευνα, εμπλέκεται και η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ερευνητών οι Μητροπολίτες βασανίστηκαν βίαια ενώ φυλακίστηκαν από τους ισλαμιστές. Πρώτον, έκοψαν τους τένοντες στα πόδια τους, έτσι ώστε οι ιερείς να μην μπορούν να τρέξουν μακριά. Στερήθηκαν ύπνο, φαγητό, νερό και τους χτυπούσαν συνεχώς. Οι δράστες έφτασαν στο σημείο να αποκόπτουν κομμάτια δέρματος από το σώμα τους, να τους πνίγουν σε βαρέλια προσπαθώντας να τους αναγκάσουν να μεταστραφούν στο Ισλάμ. Μετά από βασανιστήρια ένας από τους επισκόπους σχεδόν έσβησε, οπότε οι τζιχαντιστές έπρεπε να τον βγάλουν προσωρινά στην Τουρκία για την αποκατάσταση.
Ο Yasir Muhdi είπε επίσης ότι ο Μητροπολίτης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Αντιόχειας Devlet Hastanesi στην τουρκική επαρχία Hatay. Οι ερευνητές, ετά από μακρά αναζήτηση, κατόρθωσαν να έρθουν σε επαφή με έναν από τους υπαλλήλους του νοσοκομείου, ο οποίος ανώνυμα κατέθεσε ότι στις αρχές του 2015, ένας ηλικιωμένος άνδρας πήγε στο νοσοκομείο και κρατήθηκε σε ξεχωριστό δωμάτιο στον τελευταίο όροφο. Ένοπλοι ήταν πάντα φρουρά μπροστά στην είσοδό του. Ο ασθενής παραδόθηκε σε κρίσιμη κατάσταση υγείας και χρειάστηκε επειγόντως μετάγγιση αίματος. Το σώμα του άνδρα ήταν γεμάτο μώλωπες, δύο δάχτυλα στο αριστερό του χέρι ήταν σχεδόν κομμένα και η άρθρωση του γόνατος του δεξιού ποδιού σπασμένη εντελώς. Δύο εβδομάδες αργότερα, απομακρύνθηκε κρυφά το βράδυ, και η τύχη του είναι άγνωστη στον υπάλληλο από τότε.
Στα τέλη του 2016, όταν ο Συριακός Αραβικός Στρατός απελευθέρωνε με επιτυχία τις γειτονιές του Χαλεπίου οι απαγωγείς αισθάνθηκαν τον κίνδυνο. Μέχρι εκείνη την εποχή, οι Επίσκοποι ήταν σε αιχμαλωσία για περισσότερα από τρία χρόνια. Η απελευθέρωση του χωριού Mashad θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για τον Al-Zenki και τους δυτικούς του προστάτες. Διάφορες ειδικές υπηρεσίες της Συρίας αναζητούσαν τους Μητροπολίτες, καθώς η ελευθερία τους ήταν θέμα αρχής. Αν οι είχαν βρεθεί σε αυτόν τον οικισμό, οι μαχητές θα το πλήρωναν με τη ζωή τους. Γι‘ αυτό, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, χωρίς να έχει επιτύχει τη μεταστροφή τους στο Ισλάμ και αφού οι δράστες είχαν τις αντιληφθεί τις δυσκολίες με την περαιτέρω μεταφορά τους σε άλλο μέρος της χώρας, ένας από τους κυβερνητές της ομάδς Al-Zenki (σύμφωνα με τον Yasir Muhdi ήταν ο Abu Hassan) αποφάσισε να πυροβολήσει τους επισκόπους και να κρυψει τα σώματά τους.
Η έρευνα λέει ακόμη πως όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Αβραμόπουλος, το 2013, μίλησε τηλεφωνικά με τον ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης Σάμπρα, ο τελευταίος υποσχέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο να διευκολύνει την απελευθέρωση των Επισκόπων, οι οποίοι εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Ωστόσο, ο Σάμπρα δεν είχε σκοπό να ανταποκριθεί στο ελληνικό αίτημα, καθώς η συριακή αντιπολίτευση είχε εντελώς διαφορετικά σχέδια για τους Επισκόπους.
Η έρευνα καταλήγει πως οι Μητροπολίτες Παύλος Γιαζίγκι και Γιοχάννα Ιμπραήμ δολοφονήθηκαν για την χριστιανική πίστη τους από τους μαχητές του Nour al-Din al-Zenki που για μεγάλο χρονικό διάστημα χρηματοδοτήθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τη Δύση. Η επιμονή και η σταθερότητα αυτών των Ιεραρχών τους τοποθετούν σε σειρά με άλλους εθνικούς ήρωες της Συρίας, που έδωσαν τη ζωή τους για τη δόξα της πατρίδας τους, καταλήγει η έρευνα.
«Συνεχείς προσπάθειες για την αναζήτηση των δύο Επισκόπων μας»
Εν τω μεταξύ, ανακοίνωση εξέδωσαν το Ελληνορθόδοξο και το Συρορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας, σχετικά με τη δημοσίευση των πιο πάνω πληροφοριών.
Όπως τονίζεται στην ανακοίνωσή τους που εκδόθηκε στις 20 Ιανουαρίου (δημοσιεύεται στο orthodoxia.info): «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών, πολλές ανησυχητικές αναφορές και δηλώσεις σχετικά με την υπόθεση και τύχη των δύο απαχθέντων μητροπολιτών Χαλεπίου Παύλου Γιαζίγκι και του Συρορθόδοξου μητροπολίτη Γιοχάννα Ιμπραήμ, οι οποίοι απήχθησαν στις 22 Απριλίου 2013 στη δυτική ύπαιθρο του Χαλεπίου Συρίας, έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής και το Συρορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής παρακολουθούν στενά αυτές τις εκθέσεις που είναι απόλυτα ανεξάρτητες από τις συνεχείς προσπάθειες μας για την αναζήτηση των δύο Επισκόπων μας που αγνοούνται και είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε ούτε πέτρα μέχρι να εντοπίσουμε τον τόπο και τη μοίρα τους.
Από αυτή την άποψη, δεν επιβεβαιώνουμε ούτε αμφισβητούμε την εγκυρότητα αυτών των αναφορών ή τις διάφορες άλλες δηλώσεις που λαμβάνουμε από διάφορες πηγές σε καθημερινή βάση.
Εκφράζοντας την ειλικρινή μας ευγνωμοσύνη σε όλα τα άτομα και τις οντότητες που ανησυχούν για την τύχη των Επισκόπων μας και ειδικά εκείνων που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να βοηθήσουν να ρίξουν φως στη δοκιμασία τους, ζητούμε από όλους να προσευχηθούν για τους δύο Αρχιεπίσκοπους και προσκαλούμε όσους μπορούν να βοηθήσουν στην επίσημη προσπάθειά μας να τερματίσουμε αυτή την ανθρωπιστική υπόθεση.

*”Χριστιανική” 24 Ιανουαρίου 2020

Ο συλλογικός άνθρωπος ως εικόνα Θεού

Ο συλλογικός άνθρωπος ως εικόνα Θεού

“Σε μια ζεστή βραδιά στα γραφεία της ιστορικής εφημερίδας “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ” και του πολιτικού κινήματος της “Χ. Δ.” κόπηκε η βασιλόπιτα και παρουσιάστηκαν τα “ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΎ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όσες κι όσους τη συγκρότησαν, αλλά και αγκάλιασαν και τίμησαν το πόνημα μου. Ιδιαιτέρως όμως τον Γιάννη Ζερβό, τον Κώστα Μπλάθρα και τον Νίκο Βασιλόπουλο που αποκωδικοποίησαν το περιεχόμενο του βιβλίου και είπαν τόσα καλά λόγια για τον συγγραφέα. Ομοίως δε και τον παπα Χρίστο Χριστοδούλου που ευλόγησε και συνέδεσε τη βασιλόπιτα με το Σώμα και τον Συλλογικό Άνθρωπο βάζοντας ως κέντρο τον Θεάνθρωπο Ιησού. Τέλος θα ευχαριστήσω τον αγαπητό εκδότη Γιώργο Χατζηιακωβου, αλλά και φίλο από τα φοιτητικά χρόνια, για την ευκαιρία συνεύρεσης και μετά την εκδήλωση.”

Ανάρτηση του Παναγιώτη Μπούρδαλα [φωτο] στο facebook, λίγο μετά την εκδήλωση.

Και εμείς τον ευχαριστούμε για τα καλά του λόγια και την παρουσία του, η οποία μετά την ευλογία της Βασιλόπιτας, έγινε αφορμή γόνιμης συζήτησης και προβληματισμού. Αφού σε μία κοινωνία όπου προβάλλεται ως πρότυπο η υλιστική χρησιμοθηρία και επιβάλλεται η ατομοκρατία, ο συλλογικός άνθρωπος είναι το ζητούμενο. 

Το βιβλίο διατίθεται και από τα γραφεία της Χ.Δ..   

Βασιλόπιτα Θεσσαλονίκης

Βασιλόπιτα Θεσσαλονίκης

Την Κυριακή, 26 Ιανουαρίου, στις 6 μ.μ., η Οργάνωση Θεσσαλονίκης της Χ.Δ. θα κόψει τη Βασιλόπιττά της στο Καφέ Melegrana, της οδού Ανδρέα Παπανδρέου 40, στη Νεάπολη.
Στην εκδήλωση θα παραβρεθεί και ο επίτ. πρόεδρος της Χ.Δ., Μανώλης Μηλιαράκης, ο οποίος θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη από την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, φιλοξενούμενος του Ιδρύματος ο Ευαγγελιστής Μάρκος, του π. Κωνσταντίνου Πλευράκη.