ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε τις περιπέτειες, την τραγικότητα και την μαχητική ή απεγνωσμένη ελπίδα των ξένων, που «εισβάλλουν» στην Ελλάδα κατά χιλιάδες, μετανάστες ή πρόσφυγες, αν ερευνήσουμε λίγο την παλαιότερη ή και σημερινή έξοδο των Ελλήνων μεταναστών από την Ελλάδα, μία Χώρα στο σταυροδρόμι των μεταναστών, των επιδρομών και των ιδεολογικών συγκρούσεων.
Οι Έλληνες μετανάστες εργάτες
Ας θυμηθούμε επιγραμματικά: Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, μετά τους μεγάλους πολέμους και τον Εμφύλιο, στρατιές Ελλήνων στην Ανατολή, στο Βορρά και τη Δύση, έφυγαν, πολεμικοί πρόσφυγες ή «ξένοι εργάτες» στα εργοστάσια των αποικιοκρατών και των
εραστών του κέρδους πάση θυσία, των χριστιανών της «παράδοσης» και των εκμεταλλευτών της κοινωνίας.
Στις χώρες υποδοχής άρχισε ο αγώνας των Ελλήνων για προσαρμογή, για κοινωνική ενσωμάτωση, για εκμάθηση της γλώσσας, για το στήσιμο της Εκκλησίας, για την αναζήτηση σχολείων Ελληνικών για τα παιδιά, αφού η επιστροφή στην πατρίδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση με κάποια κέρδη από την εργασία λίγων ετών.
«Γκάσταρμπάιτερ» στη Γερμανία των κατακτητών της Ελλάδας του 1941-44, των πρώην Ναζιστών, ξένοι μετανάστες «οικονομικοί» (;) στις διάφορες χώρες, με χωρισμένες οικογένειες, συχνά με τα παιδιά κοντά στις γιαγιάδες σε κάποια χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης.
Η Δ/νση Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων Εξωτερικού του Υπουργείου Παιδείας παρακολουθούσε στη συνέχεια, άμεσα ή έμμεσα, την παιδεία, τα ψυχικά τραύματα και τις τύχες των Ελληνοπαίδων του εξωτερικού σε 44 χώρες, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ο.Κ.) συνεχώς έβγαιναν «κατευθυντήριες Οδηγίες» και αόριστες Αποφάσεις και Ψηφίσματα για την εκπαίδευση των παιδιών των «διακινουμένων» εργαζομένων στις βιομηχανίες του Βορρά, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο λόγος; Παρά τις εξαγγελίες των ανθρωπιστών, η Ε.Ο.Κ. ήταν γέννημα, στο μεγαλύτερο ποσοστό, των ίδιων ανθρώπων και επιχειρήσεων, που επί Χίτλερ λίγο πριν μιλούσαν για «Ενωμένη Ευρώπη» με την κατάκτηση άλλων εθνών-λαών, ώστε να επεκταθεί η κεφαλαιοκρατική Αγορά (Ενιαία Αγορά), να υποκύψουν οι Λαοί στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, χωρίς οίκτο και με σιδηρά πειθαρχία (βλ. βιβλίο της Χ.Δ.: Για μια Ευρώπη Δικαιοσύνης – κριτική και αντίσταση στην Ε.Ε. των ανισοτήτων, 2019).
Οι σημερινοί μετανάστες και πρόσφυγες και ο Ο.Η.Ε.
Τα κοινωνικά πράγματα όμως δεν είναι μόνο ιστορικές μνήμες. Σήμερα υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα, χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, γέροι, μεσήλικες, νέοι και παιδιά ακόμη, χωρίς τους γονείς και τους προστάτες τους, διασχίζουν συνήθως κρυφά και παράνομα, από ανάγκη, πολλές χώρες για να φθάσουν στην Ευρώπη.
Αυτή ευημερεί, αφού συνήθως οι πολίτες της έχουν εργασία, ειρήνη και εκπαίδευση, ενώ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έρχονται από χώρες, όπου μαίνονται εμφύλιες αδελφοκτόνες συγκρούσεις με την εμπλοκή των Δυτικών αποικιοκρατών, που εποφθαλμιούν τον πλούτο τους και τις τεράστιες ζώνες οικονομικής επιρροής.
Στη Συρία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, μεθούν από τις αναθυμιάσεις του πετρελαίου και εκμεταλλευόμενοι τις αιματηρές θρησκευτικές συγκρούσεις των Μουσουλμάνων προκαλούν ή ενισχύουν εμφύλιες διαμάχες αλληλοεξόντωσης. Στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, οι δυτικοί αποικιοκράτες, δήθεν για να αποκαταστήσουν τη Δημοκρατία, επεμβαίνουν έμμεσα μέσω οργάνων τους «αντιπολιτευομένων» ή άμεσα με βομβαρδισμούς και πολέμους εναντίον εκείνων, που πριν οι ίδιοι υποστήριζαν για το μαύρο χρυσό των πετρελαίων, όταν η «λυκοφιλία» ήταν κερδοφορία γι’ αυτούς.
Αυτά τα γνωρίζουν πλέον και οι θρησκευτικοί ηγέτες των Χριστιανών ή άλλων πιστών. Τα γνωρίζουν οι ανθρωπιστές και πνευματικοί λεγόμενοι άνθρωποι στη Δύση ή την Ανατολή αλλά, πλην εξαιρέσεων, σιωπούν. Πολλοί τακτοποίησαν τον «ανθρωπισμό» τους με γενναίες αμοιβές και θέσεις από εκείνους που βούτηξαν και βουτούν τα χέρια τους και τις βόμβες τους σε ποταμούς αιμάτων λαών, σε κατεστραμμένες και ξερριζωμένες οικογένειες, όπου χιλιάδες ορφανά περιπλανώνται μεταξύ ζωής και θανάτου, ανάμεσα σε παλιά βαρκοκάικα και τον πνιγμό. Στην εποχή του ο Μακρυγιάννης τα περιγράφει αυτά με πίκρα και ρομφαία διαμαρτυρίας.
Τι κάνουν σήμερα οι Ευρωπαίοι της Ε.Ε.;
Τι κάνουν τα κόμματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που συχνά ικανοποιούνται με τη διάκριση «πρόσφυγες» ή «οικονομικοί μετανάστες»; Όλοι τους θαλασσοδαρμένοι, ίσως κατά 99%, είναι τσακισμένοι άνθρωποι, που αντιμετώπισαν τον πόλεμο, που κατά κανόνα προκαλούν τα τεράστια συμφέροντα και Κυβερνήσεις Δυτικών. Πολλοί, λόγω της πολυεπίπεδης εκμετάλλευσης ξένων αποικιοκρατών ή εντοπίων, ζούσαν στην φτώχεια, την οικτρή στέρηση και την αμάθεια. Ποιος «Θεός» ή άνθρωπος δικαιούται σ’ αυτούς να πει «κόφτε το κεφάλι σας» και φύγετε ή σας «πνίγουμε» στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου;
Και επειδή η τραγωδία είναι ανείπωτη, οι απειράριθμες τραγωδίες είναι αβάσταχτες και προσβλητικές για τον ανθρώπινο πολιτισμό, ας καταλήξουμε σε μερικά αμείλικτα ερωτήματα, που σχεδόν όλα με ποικίλους τρόπους έθεσαν και οι αρχαίοι μας Πρόγονοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές, εξήρτησαν την ανθρωπιά από το κατά πόσον μια ευνομούμενη πόλη είδε τους ικέτες πρόσφυγες στους βωμούς των Θεών και του Ξένιου Δία. Κατ’ εξοχήν ο Χριστός και οι Πατέρες της Εκκλησίας ύψωσαν φωνή δικαίου και ελέους για τους ξένους με βλέμμα σ΄αυτή τη ζωή και τη Χώρα της μεταμόρφωσης.
Γιατί πνευματικοί άνθρωποι και Χριστιανοί δεν καταγγέλλουν με χιλιάδες υπογραφές στον Ο.Η.Ε. όλους εκείνους που προκαλούν επεμβάσεις και εμφύλιες συγκρούσεις στην Ασία και την Αφρική;
Τι θα κάνουν οι ηγέτες της Ε.Ε., που στέλνουν τους στρατούς τους σε ξένες χώρες, εξορίζουν αναγκαστικά τους κατοίκους τους και έπειτα θέλουν να κοιμώνται ήσυχα στις δικές τους χώρες για να εξασφαλίσουν τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»; Τι υποκρισία αλήθεια!
Και στην Ελλάδα οι μεγαλορρήμονες της εθνικής απομόνωσης, που οι λόγοι τους βέβαια, για την ασφάλεια της Χώρας έχουν εν μέρει βάση, τι θα κάνουν; Θα πυκνώσουν, βέβαια, τη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων ανατολικά, αλλά, όταν συναντήσουν μεταξύ Τουρκίας και Λέσβου, κοντά στο νησί, μια βάρκα με 100 ανθρώπους (πρόσφυγες; μετανάστες; πράκτορες;) θα βυθίσουν το πλοίο ή θα διασώσουν τους θαλασσοδαρμένους στις ακτές του νησιού;
Γιατί Κόμματα, Πανεπιστήμια και Εκκλησία δεν δημιουργούν ένα Κοινό μέτωπο ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης στο όνομα της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας για να διαμαρτυρηθούν στον Ο.Η.Ε., στην Ε.Ε. και όλες τις Κυβερνήσεις και τα Πανεπιστήμια του κόσμου για να κάνουν το χρέος τους; Ιδού ερωτήματα, μαχαιριές στον πολιτισμό μας, που απαιτούν απαντήσεις χωρίς προσχήματα αστικής ή άλλης υποκρισίας.
Θ. Κοινωνός
Πρωτοσέλιδο “Χριστιανικής” 19.9.2019
