Στην τελευταία διαδικτυακή εκδήλωση της “Χριστιανικής” με θέμα “Άγιος Αλέξανδρος Σμορέλ, “Λευκό Ρόδο” και διώξεις Χριστιανών από τους Ναζί” παρουσιάστηκαν οι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ για τη χριστιανική θρησκεία. Σύμφωνα με τον βρετανό ιστορικό Μάικλ Μπάρλεϊ, «στην πραγματικότητα οι απόψεις του ήταν ένα μίγμα υλιστικής βιολογίας, ψευδονιτσεϊκής περιφρόνησης θεμελιωδών… χριστιανικών άξιών και έντονου αντικληρικαλισμού» (Μπάρλεϊ, “The Third Reich-A New History” ο.π., σελ. 716). Ο Χίτλερ, στις ιδιωτικές του συζητήσεις θεωρούσε το Χριστιανισμό οργανωμένο ψεύδος, προσδοκώντας ότι το «σάπιο κλαδί» θα έπεφτε μόνο του. Σε μια καταγραφή των ιδιωτικών του συζητήσεων της 13.12.1941 (Trevor–Roper Hitler’s Table talk 1941-44 Oxford 1988) μεταφέρονται τα ακόλουθα λόγια του:
«Ο πόλεμος μια μέρα θα τελειώσει. Τότε, ο τελικός σκοπός της ζωής μου θα γίνει η λύση του θρησκευτικού προβλήματος. Μόνο τότε θα το γερμανικό έθνος θα είναι ασφαλές δια παντός. Δεν επεμβαίνω σε θέματα πίστης. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να επιτρέψω στους ανθρώπους της εκκλησίας να επεμβαίνουν σε κοσμικά ζητήματα. Το οργανωμένο ψεύδος πρέπει να συντριβεί. Το Κράτος πρέπει να μείνει ο απολυτος κύριος. Όταν ήμουν νεώτερος, θεωρούσα ότι τα ζητήματα αυτά λύνονταν με το δυναμίτη. Από τότε έχω αντιληφθεί ότι υπάρχει περιθώριο για κάποια ευελιξία. Το σάπιο κλαδί πέφτει από μόνο του. Η τελική κατάσταση θα έχει ως εξής: Στο θρόνο του Αγίου Πέτρου, ένας γηρασμένος λειτουργός με απέναντί του, λίγες παράξενες ηλικιωμένες γυναίκες, όσο πιο «γκαγκά» και πτωχές των πνεύματι θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί. Οι νέοι και υγιείς είναι με το μέρος μας».
Είναι αλήθεια ότι ο διωγμός των εκκλησιών της Γερμανίας δεν έφτασε την ένταση του διωγμού των Εβραίων, κυρίως λόγω των βαθιών ριζών του Χριστιανισμού στη χώρα. Ο Χίτλερ, για λόγους τακτικής, συγκράτησε τα ακραία στοιχεία του κόμματός του. Όμως, η διγλωσσία του αναδεικνύεται στις τοποθετήσεις του στο στενό του περιβάλλον. Προσχηματικά προβάλλει τον ισχυρισμό ότι δεν πρέπει ο κλήρος να ασχολείται με τα κοσμικά ζητήματα, που είναι αποκλειστικά υπόθεση του Κράτους. Ταυτόχρονα όμως, αναδεικνύει και την επιθυμία του να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε ο λαός να αποξενωθεί από τις χριστιανικές εκκλησίες και αυτές να μείνουν χωρίς πιστούς.
Δεδομένου ότι προς τα έξω ο Χίτλερ συχνά επεκαλείτο τον Παντοδύναμο Θεό, το “Λευκό Ρόδο” στο 4ο φυλλάδιο κατάγγειλε την αλήθεια: “Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του Χίτλερ είναι ψέμα: ;όταν μιλά για ειρήνη εννοεί τον πόλεμο, και όταν προφέρει το όνομα του Παντοδύναμου με ιερόσυλο τρόπο, εννοεί τη δύναμη του κακού, τον έκπτωτο άγγελο, τον Σατανά. Το στόμα του είναι
τα βρωμερά σαγόνια της κόλασης…Σε ρωτάω, εσένα που είσαι Χριστιανός…δεν σού έδωσε ο Θεός τη δύναμη να αγωνιστείς; Πρέπει να χτυπήσουμε το κακό εκεί που είναι πιο ισχυρό, και είναι ισχυρότερο στην εξουσία του Χίτλερ.”
Στην εκδήλωση παρατέθηκαν αρκετά παραδείγματα διωγμών κατά των Χριστιανών, που προγραμματιζόταν να ενταθούν μόλις θα τελείωνε ο πόλεμος:
- Σταδιακά μέχρι το 1939, τα ιδιωτικά χριστιανικά και τα εκκλησιαστικά σχολεία είχαν κλείσει, η πρόσβαση των κληρικών στα σχολεία εμποδίσθηκε, το μάθημα των Θρησκευτικών καταργήθηκε, προωθείτο εν γένει η άποψη ότι η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση.
- Ενδεικτικά στο Ολδεμβούργο, οι τοπικές ναζιστικές αρχές διέταξαν την αφαίρεση των Εσταυρωμένων από τα σχολεία στις Ρωμαιοκαθολικές περιοχές, καθώς και των πορτρέτων του Λούθηρου. Οι Προτεστάντες συμμορφώθηκαν, αλλά οι Ρωμαιοκαθολικοί αντέδρασαν, με αποτέλεσμα οι εντόπιοι ναζί να κάνουν πίσω. Παράλληλα, έγινε προσπάθεια αποξένωσης του λαού από τη ζωή των χριστιανικών εκκλησιών, ιδίως με την κατάργηση των χριστιανικών αργιών και την καθιέρωση, άλλων, ή το μποϋκοτάζ των χριστιανικών εορτασμών.
- Στην Άνω Σιλεσία, όπου υπήρχε και πολωνική μειονότητα, επιχείρησαν να μποϋκοτάρουν το παραδοσιακό προσκύνημα της αγίας Άννας, κλείνοντας τον ξενώνα της τοπικής εκκλησίας, καθώς και με άλλους τρόπους. Όμως, ως αντίδραση, έγινε διαδήλωση με συμμετοχή που ξεπέρασε τις 150.000 λαού, συμπεριλαμβανομένων και μη ρωμαιοκαθολικών, όπως Σοσιαλδημοκρατών, Κομμουνιστών και Εβραίων.
- Η χιτλερική νεολαία επιδόθηκε συχνά σε αντιχριστιανικούς βανδαλισμούς με βεβηλώσεις Εκκλησιών και καταστροφές αγαλμάτων Αγίων και προσκυνημάτων. Ο Μπάρλεϊ καταγράφει μεταξύ άλλων μια περίπτωση στην περιοχή Βούπερταλ-Μπάρμεν, όπου μέλη της χιτλερικής νεολαίας χρησιμοποίησαν ένα σταυρό για στόχο σκοποβολής και στη συνέχεια κάρφωσαν την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.» σε μια εβραϊκή επιχείρηση, κραυγάζοντας «Κάτω οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί». (Μπάρλεϊ, ο.π., σελ. 252-267, ιδιαίτερο κεφάλαιο με τίτλο « Η φαιά λατρεία και οι Χριστιανοί»)
- “Χιλιάδες καθολικών ιερέων, καλογραιών και λαϊκών ηγετών συνελήφθησαν, πολλοί εξ αυτών βάσει χαλκευθεισών κατηγοριών περί «ανηθικότητος» ή «λαθρεμπορίου ξένου συναλλάγματος»” (Ουίλιαμ Σίρερ, “Η άνοδος και η πτώσις του Γ’ Ράιχ” τόμος Α’, σελ. 353-354).
Οι αντιχριστιανικές αυτές μεθοδεύσεις επανέρχονται αποενοχοποιημένες σήμερα, ακόμα και με “προοδευτικό” προσωπείο, με πρόσχημα την καταπολέμηση της δήθεν “θεοκρατίας” στην Ελλάδα:
- Οι απαιτήσεις των Ναζί του Ολδεμβούργου για αφαίρεση του Εσταυρωμένου στα σχολεία των ρωμαιοκαθολικών περιοχών και του πορτρέτου του Λούθηρου σ’ αυτά των προτεσταντικών θυμίζουν τις απαιτήσεις σημερινών “προοδευτικών” να αφαιρεθεί η εικόνα του Χριστού από τις δικές μας σχολικές τάξεις και τα δικαστήρια. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει απορρίψει ανάλογα αιτήματα.
- Η αντίληψη ότι η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση που προβάλλεται σήμερα με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, στην πραγματικότητα συνάδει με τις τυραννικές αντιλήψεις που θέλουν να εξωπετάξουν τη θρησκευτική ζωή από τον δημόσιο χώρο.
- Στα πλαίσια αυτά κινείται και η περιθωριοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, που το χιτλερικό καθεστώς κατάργησε εντελώς.
- Ο στρατηγικός στόχος να ξεσυνηθίσει ο κόσμος να πηγαίνει στην εκκλησία και γενικά να θρησκεύει είναι και σήμερα υπαρκτός και χρησιμοποιείται κάθε μέσο για την επίτευξή του. Οι πιέσεις που βιώσαμε έντονα τα τελευταία χρόνια με αφορμή την πανδημία δεν ήταν όλες καλοπροαίρετες.
