του Μανώλη Μηλιαράκη*
«Όλα αυτά τα μέτρα πρέπει να μας γίνουν δεύτερη φύση, γιατί δεν υπάρχει επιστροφή στην προ κορωνοϊού πραγματικότητα. Ζούμε ήδη αλλιώς».
Λόγια του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, από το πρόσφατο διάγγελμά του, την Τρίτη 28 Απριλίου. Λόγια προφητείας; Λόγια προειδοποίησης ή και απειλής; Details
«Εκκλησία και αντίσταση: Ο λαός του θεού στην πρώτη γραμμή στους αγώνες για Ελευθερία, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία» ήταν το θέμα της εκδήλωσης που διοργάνωσε το κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» με αφορμή την 46η επέτειο από την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας 1967-1974.
Η εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής, 17 Νοεμβρίου 2019 και ώρα 11.30 π.μ. στο Δημοτικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» στο Κερατσίνι της Ν. Αττικής, σημείωσε μεγάλη επιτυχία καθώς υπήρξε μεγάλη συμμετοχή κοινού, αναπτύχθηκαν λίαν ενδιαφέρουσες, εμπεριστατωμένες ομιλίες ιστορικού περιεχομένου που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων, ακολούθησε πλούσιος διάλογος ενώ η όλη εκδήλωση συνδυάσθηκε με ένα όμορφο μουσικό πρόγραμμα. Τα θέματα που αναπτύχθηκαν είναι ιδιαίτερα επίκαιρα στη σημερινή μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ομιλία του δικηγόρου, Προέδρου του κινήματος «Χριστιανική Δημοκρατία» Γιάννη Ζερβού, ο οποίος εστίασε στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944 παρουσιάζοντας την αντιστασιακή δράση που εκδηλώθηκε εναντίον των ιταλών και γερμανών κατακτητών από ιεράρχες της εποχής, όπως οι Μητροπολίτες Ηλίας Αντώνιος (Πολίτης), Κοζάνης Ιωακείμ (Αποστολίδης), Σάμου Ειρηναίος (Παπαμιχαήλ), Χαλκίδος Γρηγόριος (Πλειαθός), Χίου Ιωακείμ (Στρουμπής), οι οποίοι έδρασαν σε συνεργασία με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), καθώς και κληρικών όπως ο τότε αρχιμανδρίτης Σεραφ
είμ Τίκας, ο από Άρτης, εν συνεχεία Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών (1974 – 1998) ο οποίος οργανώθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (Ε.Δ.Ε.Σ.) υπό τον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα, ο ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος της Υπάτης, αρχιμανδρίτης π. Γερμανός Δημάκης (παπα – «Ανυπόμονος») ο οποίος συμμετείχε στις υπό τον Αρη Βελουχιώτη ανταρτικές ομάδες του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ.), κ.α.
Δεύτερος ομιλητής ήταν ο θεολόγος καθηγητής και συγγραφέας, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Α.Π.Θ. Χάρης Ανδρεόπουλος ο οποίος αναφέρθηκε στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών 1967-1974 και στις απροκάλυπτες παρεμβάσεις της στα εσωτερικά της Εκκλησίας, παρεμβάσεις οι οποίες, όπως τόνισε ο ομιλητής, αποσκοπούσαν στον έλεγχο της εκκλησιαστικής διοίκησης προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ιδεολογικο – πολιτικές σκοπιμότητες του δικτατορικού καθεστώτος. Η πλειονότητα των τότε αρχιερέων, επεσήμανε ο ομιλητής, όχι μόνο δεν στάθηκε στο ύψος του ορθοδόξου χριστιανού ποιμένα, αλλά βρέθηκαν και αρκετοί «πρόθυμοι» που συνέπραξαν με τη δικτατορία. Ευτυχώς, όμως, υπογράμμισε, υπήρξαν και τιμητικές εξαιρέσεις, ελάχιστες έστω, και γι΄ αυτό αξιομνημόνευτες, όπως αυτές του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ (Χατζησταύρου) ο οποίος αρνήθηκε να παραιτηθεί, όπως του ζητήθηκε επειδή δεν ήταν αρεστός, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί με νομοθετική μεθόδευση (δια της θεσπίσεως ορίου ηλικίας) και ν΄ αντικατασταθεί από τον πρωθιερέα των Ανακτόρων, αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο Κοτσώνη, ο οποίος θ΄ αναδειχθεί νέος Αρχιεπίσκοπος όχι από την (65μελή) Ιεραρχία, αλλά από διορισμένη 8μελή «Αριστίνδην» Σύνοδο. Επίσης αναφέρθηκε στις περιπτώσεις των Μητροπολιτών Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου (Νικολάου) και του Φλωρίνης Αυγουστίνου (Καντιώτη) οι οποίοι με τις δικαστικές προσφυγές τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας αποδόμησαν και εν τέλει κατεκρήμνισαν το «σύστημα Ιερωνύμου» (Κοτσώνη), καθώς και των Μητροπολιτών Πειραιώς Χρυσοστόμου (Ταβλαδωράκη), Κορίνθου Παντελεήμονος (Καρανικόλα), Κίτρους Βαρνάβα (Τζωρτζάτου), Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Γεωργίου (Πάτση) και του τότε Ανδρούσης και νυν Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου (Γιαννουλάτου), οι οποίοι υπερασπίσθηκαν την κανονική τάξη και στάθηκαν στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού.
Εν συνεχεία ο θεολόγος καθηγητής Κλήμης Πυρουνάκης , γιός του αείμνηστου αγωνιστή ιερέα παπα – Γιώργη Πυρουνάκη, αναφέρθηκε στις διώξεις που είχε υποστεί ο πατέρας του από το δικτατορικό καθεστώς λόγω της αντίθεσής του στη χειραγώγηση που αυτό ήθελε να επιβάλλει στην Εκκλησία. Εξιστόρησε σκηνές από τις σκληρές ανακρίσεις που είχε υποστεί ο παπα – Γιώργης στην τότε ΕΣΑ («Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία») προκειμένου «να σταματήσει τα κηρύγματά του περί ελευθερίας και να περιορισθεί στα εκκλησιαστικά», μαρτυρίες για τις απειλές που είχε δεχθεί για τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, για τα εμπόδια που του δημιουργούσε η Ασφάλεια μέχρι και για την επιτέλεση και αυτού του ιερού καθήκοντος της Θείας Λειτουργίας, χωρίς, ωστόσο, όλες αυτές οι διώξεις να κάμψουν το φρόνημα του παπα– Γιώργη ο οποίος συνέχισε να οργανώνει συζητήσεις στηλιτεύοντας το ανελεύθερο καθεστώς.
Τέλος, ο θεολόγος καθηγητής, συγγραφέας και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Ανδρέας Αργυρόπουλος έκανε ιδιαίτερη μνεία στους αγώνες της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» και του Προέδρου της Νίκου Ψαρουδάκη εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος και της τότε δοτής (διορισμένης) – και γι΄ αυτό αντικανονικής – εκκλησιαστικής ηγεσίας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α’ (Κοτσώνη). Αναφέρθηκε, επίσης, και στην αντίσταση που προέβαλλαν ενάντια στο τυραννικό καθεστώς απλοί κληρικοί, παπάδες που στάθηκαν στο πλευρό του λαού και της αγωνιζόμενης νεολαίας όπως ο π. Γιώργης Πυρουνάκης, ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης, ο π. Πέτρος Γαβαλάς στη Κρήτη, οι οποίοι γι΄ αυτό το λόγο διώχθηκαν και βασανίσθηκαν απ΄ το καθεστώς. «Ο αγώνας τους θα΄ πρεπε να καταγραφεί στα σχολικά βιβλία και να διδάσκεται στα σημερινά παιδιά, ως αγώνας ελευθερίας και χριστιανικής ορθοπραξίας», τόνισε ο κ. Αργυρόπουλος. Καταλήγοντας υποστήριξε ότι το όλο θέμα των σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας της περιόδου της Επταετίας (1967-1974) θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται ως «ταμπού» και κάλεσε τη σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας να το συζητήσει ανοικτά και να λάβει επίσημα θέση για τα γενόμενα της περιόδου της δικτατορίας.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ως εκπρόσωπος του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ ο πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Χριστοδούλου, εφημέριος του ιερού ναού Αγ. Κωνσταντίνου Πειραιώς ο οποίος και μετέφερε στους παρευρισκομένους τους «αγωνιστικούς χαιρετισμούς» του Σεβασμιωτάτου κ. Σεραφείμ. Σημειώνεται ότι ο π. Χρήστος Χριστοδούλου τον Φεβρουάριο του 1973 ήταν ένας από τους φοιτητές της Θεολογικής Αθηνών και νέος, τότε, κληρικός που βρέθηκε μαζί με τον νυν Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, τότε (τιτουλάριο) Επίσκοπο Ανδρούσης και καθηγητή της Θεολογικής κ. Αναστάσιο Γιαννουλάτο στην εξέγερση των φοιτητών της Νομικής και μοίρασαν φάρμακα και τρόφιμα στους έγκλειστους φοιτητές.
* Μετά το πέρας των ομιλιών ακολούθησε διάλογος τον οποίο συντόνισε ο επίτιμος Πρόεδρος της Χ.Δ. Mανώλης Μηλιαράκης και η εκδήλωσε έκλεισε μουσικά με πρόγραμμα που επιμελήθηκε ο Γιώργος Μαντζούνης και το οποίο περιελάμβανε αντιστασιακά τραγούδια και μελοποιημένους εκκλησιαστικούς ύμνους.
ΦΩΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΑ: Στο Πάνελ της εκδήλωσης από αριστερά : Ανδρέας Αργυρόπουλος, Κλήμης Πυρουνάκης, Μανώλης Μηλιαράκης, Χάρης Ανδρεόπουλος και Γιάννης Ζερβός
ΦΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΠΆΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ: Άποψη από το κοινό της εκδηλωσης και ο π. Χρήστος Χριστοδούλου με τους Χάρη Ανδρεόπουλο και Ανδρέα Αργυρόπουλο
Στις 3 Απριλίου 1972 εκοιμήθη ο μακαριστός Ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης, πιο γνωστός ως ο ” παππάς της Σπιναλόγκας”. Γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Στις 20 Ιανουαρίου 1920 χειροτονήθηκε Διάκονος και στις 26 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, χειροτονήθηκε Ιερομόναχος. Ενταφιάσθηκε στην Ιερά Μονή Τοπλού. Τιμούμε τη μνήμη του, ως μαρτυρία πίστεως και έμπρακτης αγάπης στους “ελαχίστους” αδελφούς, τους κατεξοχήν απόβλητους στην κοινωνία, τους χανσενικούς της Σπιναλόγκας, τους οποίους κοινωνούσε καταλύοντας στη συνέχεια. Έμεινε στο νησί της Σπιναλόγκας και αφού έφυγαν οι κάτοικοί του, για να μνημονεύει τους νεκρούς. Έφυγε μόνον όταν η υγεία του κλονίσθηκε από τις κακουχίες, χωρίς ποτέ η ασθένεια να τού μεταδοθεί. Το παράδειγμά του, είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ σήμερα, σε καιρούς πανδημίας που η πίστη μας δοκιμάζεται. Details
΄του Μανώλη Μηλιαράκη*
Σύμβολο Αντίστασης, Ελευθερίας,Δημοκρατίας και αγωνιστικού ήθους, ο Μανώλης Γλέζος , έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών, 98 ετών, τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2020. Την κηδεία του έψαλε την Τετάρτη (1/4) ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Έφυγε όμως πράγματικά; Ο ίδιος μας είχε προειδοποιήσει και διαβεβαιώσει ότι και πεθαμένος «θα μας κυνηγάει η ύπαρξη» του. Στην Αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής, τον Ιούνιο του 2017, παρουσιαζόταν το βιβλίο «ΑΚΡΩΝΥΜΙΑ»,του Μανώλη Γλέζου,από τον τότε πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, τον πρώην ΠτΒ Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον φιλόλογο Λαοκράτη Βάσση.
Παίρνοντας το λόγο ο Μανώλης Γλέζος, με βαθειά συγκίνηση και βουρκωμένα τα μάτια του μας άφησε μια κατάθεση ψυχής και ταυτόχρονα ένα ιστορικό ντοκουμέντο για το υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και ανάστημα των μελλοθάνατων αγωνιστών της Εθνικής
μας Αντίστασης, εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού. Είπε:
«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε και λέγαμε «εάν εσύ ζεις μην με ξεχάσεις», «εάν εσένα δεν σε βρει το βόλι όταν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα και από εμένα, και όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί και από εμένα, και όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα, και όταν ακούς τον άνεμο να περνάει μέσα από τα φύλλα, όταν ακούς το θρόισμα των φύλλων, θα το ακούς και για μένα, και όταν χορεύεις θα χορεύεις
και για μένα». «Μπορώ να ξεχάσω; Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, οι φίλοι μου, δεν ζουν σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτό τον κόσμο; Δεν είναι δυνατό. Και γι΄ αυτό έχω αυτή την πολυπραγμοσύνη, γιατί εκτελώ εντολές ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές
τους». Και επειδή αυτή η σύναξη δεν είναι ένα απλό ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας στο τομέα του αναλαμβάνει να κάνει πράξη τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Και αν πεθάνω, θα σας κυνηγάει η ύπαρξή
μου για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε. Μην νομίζετε ότι θα γλυτώσετε από εμένα ποτέ».
Είθε να μην μπορέσουμε «να γλυτώσουμε» από το κυνηγητό «της ύπαρξής του», αλλά κάθε φορά που η αδυναμία μας, μας ωθεί σε συμβιβασμούς και σε υποκύψεις στις επιταγές των ισχυρών, σε αποφυγή επιτέλεσης του χρέους μας να υπερασπιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για τις πανανθρώπινες αξίες της Ελευθερίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, να έρχεται «η ύπαρξη» του Μανώλη Γλέζου και να μας ταρακουνάει δείχνοντας μας το δρόμο που και ο ίδιος ακολούθησε σε ανάλογες στιγμές.
Με το Μανώλη Γλέζο συνδεθήκαμε, ως Κίνημα της Χ.Δ. και προσωπικά, αμέσως μετά τη πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών, στον Αγώνα της δικαίωσης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, για να θεμελιωθεί ουσιαστική Δημοκρατία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με
ενότητα του λαού και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων στη βάση κοινών προγραμματικών θέσεων για ένα αύριο αντάξιο των αγώνων και των οραμάτων του λαού μας. Με την ποινική δίωξη εναντίον του προέδρου της Χ.Δ. του αειμνήστου Νικολάου Ψαρουδάκη, για το άρθρο του στη «Χ», «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», ο Γλέζος μαζί με τον αείμνηστο επίσης πρόεδρο
της ΕΔΑ, Ηλία Ηλιού, καταθέτουν στο Δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισης. Αργότερα συμμετέχομε σε Ομάδα εργασίας, ως εκπρόσωποι των κομμάτων μας, στη μελέτη και σύνταξη Σχεδίου Νόμου για καθιέρωση της «Απλής και ανόθευτης Αναλογικής», ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Οι συναντήσεις αυτές και το πνεύμα συνεργασίας που επικράτησε, αποτέλεσαν το πρώτο βήμα για την πορεία προς τη συγκρότηση, το 1977, της «ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ 5», (Χ.Δ., ΚΚΕ-Εσ., ΕΔΑ, Σοσιαλιστική Πορεία και Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία), που δυστυχώς απέτυχε. Αργότερα με την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου για την διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και την ενεργό συμμετοχή, του Μανώλη Γλέζου σε αυτό, ως πρόεδρός του, ο ίδιος απευθύνεται στο γράφοντα με τα λόγια: « Μανώλη η συμμετοχή σου στο Εθνικό Συμβούλιο και μελών της Χ.Δ., είναι απαραίτητη, γιατί το Κίνημά σας, η Χ.Δ., έχει ένα ιδιαίτερο ηθικό κύρος». Φυσικά και ανταποκρίθηκα. Έκτοτε ο αγαπητός μας Μανώλης Γλέζος πρόθυμα έπαιρνε
μέρος σε εκδηλώσεις της Χ.Δ. και ως ομιλητής. Πάντοτε εξέφραζε το σεβασμό του στην Ορθοδοξία και παντού τόνιζε την αγωνιστική παρουσία της Εκκλησίας στους εθνικούς αγώνες και ειδικά στην Εθνική Αντίσταση. Τελευταία στενή συνεργασία μας ήταν πέρυσι, που
άρρωστος πια, σπάνια κυκλοφορούσε, με είχε εξουσιοδοτήσει να τον εκπροσωπώ σε Επιτροπή που εισηγήθηκε στο Δήμο Αγ. Παρασκευής, να δοθεί το όνομα του ήρωα της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, σε μια πλατεία του Δήμου, εισήγηση που έγινε πράξη.
Το Κίνημα της Χ.Δ., μαζί με όλη την Ελλάδα και τους αντιφασίστες του κόσμου αποχαιρετά το Μανώλη Γλέζο, τον αγωνιστή, τον πατριώτη και τον Άνθρωπο. Στο φύλακα άγγελο του, μέχρι που έκλεισε τα μάτια του, την αγαπημένη του Τζώρτζια και σε όλους τους οικείους του εφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια μας. Καλό Παράδεισο Μανώλη. Εκεί θα συναντήσεις «τους δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης», όπως ήσουν και εσύ.
* Χριστιανική 2.4.2020
του Μανώλη Μηλιαράκη
Με αφορμή την πανδημία, όπως την έχει χαρακτηρίσει ο Π.Ο.Υ., του κορονοϊού επανήλθε στην επικαιρότητα και μάλιστα κατά τρόπο απόλυτο, το θέμα που κατά καιρούς έθεταν κάπως έμμεσα και σπανίως άμεσα, οι souper ορθόδοξοι Ορθολογιστές, αυτοί που θεωρούν και τον άνθρωπο ως ένα καλοκουρδισμένο φυσικοχημικό σύστημα που η συμπεριφορά και η πορεία του μέσα στη ζωή και την κοινωνία προδιαγράφεται από άτεγκτους, αιώνιους και αναλλοίωτους νόμους.Για αυτούς, το πρόσωπο Θεός, η Πρόνοιά Του και το Θαύμα Του, ως ένοιες, είναι κενές περιεχομένου.
Έτσι από καιρού εις καιρό έθεταν το θέμα:
Να ληφθούν μέτρα προστασίας όσων μεταλαμβάνουν, γιατί η μετάληψη από το Κοινό Ποτήριο και με το ίδιο κουταλάκι εγκυμονεί κίνδυνο μετάδοσης μολυσματικών νόσων. Με την εμφάνιση του κορονοϊού το ζήτημα αυτό επανήλθε, αλλά αυτή τη φορά κατά τρόπο επιτακτικό. Οι ειδικοί επιστήμονες ήταν και είναι κατηγορηματικοί. Ο ιός μεταδίδεται με το σάλιο και έχει μακρά διάρκεια ζωής πάνω σε μεταλλικές επιφάνειες. Άρα,αν κάποιος είναι ασθενής ή είναι φορέας του ιού, χωρίς να το γνωρίζει και μεταλάβει, τότε μέσω του σάλιου του ο ιός θα μεταφερθεί στο κουταλάκι και από εκεί στον επόμενο πιστό που θα κοινωνήσει. Άμεσο και λογικό συμπέρασμα από τις παραπάνω θέσεις των επιστημόνων είναι ότι πρέπει να απαγορευθεί η συμμετοχή στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας,όσο θα διαρκούν οι κίνδυνοι από την πανδημία του κορονοϊού.
Το συμπέρασμα αυτό, από πρώτη άποψη φαίνεται να είναι λογικώς ορθό και με την υπόθεση ότι οι απλοί πολίτες δεν έχουμε λόγο και τρόπο να αμφισβητήσουμε την ορθότητα αυτών των εκτιμήσεων-διαπιστώσεων των επιστημόνων συνάγεται ότι η αποφυγή της Θείας Μετάληψης είναι επιβεβλημένη, αλλά όχι μόνο τώρα αλλά εις το διηνεκές, όπως απαιτούσαν πάντοτε “οι ορθώς φρονούντες”, γιατί οι μολισματικές και μεταδοτικές ασθένειες δεν πρόκειται ,φυσικά, να εκλείψουν, ακόμα και όταν ο κορονοϊός θα παύσει να είναι απειλή, και κάποτε, ευχόμαστε σύντομα, θα παύσει.!
Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανή γιατί θα υποστηριχθεί και θα προωθηθεί πιεστικά από τους “ορθώς φρονούντες”, από τους souper Ορθολογιστές, οι οποίοι, ας σημειωθεί, υπάρχουν σε καίριες θέσεις σε όλο το πολιτικό,κοινωνικό, επιστημονικό, αλλά και θεολογικό φάσμα. Με τη λογική του φάσματος αυτού μέσα στο Άγιο Δισκοπότηρο υπάρχει ψωμί και κρασί.Τίποτε άλλο. Τελεία και παύλα! Τα περί μετουσιώσεως, θαυματουργικώ τω τρόπω,του άρτου και του οίνου, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, που αποτελεί βασικό “πιστεύω” της Ορθοδοξίας,είναι εξωπραγματικά, παράλογα και παρανοϊκά! Αποτελούν πιστεύω,επιεικώς καθυστερημένων.
Αλλά ας δούμε τι μας λέει ο αδιάψευστος μάρτυρας. Η ζωή. Η Ιστορία.
1) Στη Χώρα μας υπάρχουν περίπου 10.000 εφημέριοι ιερείς. Σε αυτούς προστίθενται οι ιερομόναχοι που εγκαταβιώνουν σε μαναστήρια και φυσικά οι αρχιερείς. Όλοι αυτοί, που αποτελούν ένα τεράστιο στατιστικό δείγμα, κάθε Κυριακή και εορτή,από τότε που χειροτονήθηκαν, καταλύουν το Άγιο Δισκοπότηρο. Όταν δηλαδή τελειώσει η μετάληψη του λαού, πίνουν ό,τι έχει απομείνει στο Δισκοπότηρο.
2) Όσοι κοινωνούν προέρχονται από όλο το ηλικιακό φάσμα. . Βρέφη, νήπια, παιδιά, νέοι, γέροντες και γερόντισσες.
3) Είναι βέβαιο ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς θα υπάρχουν και κάποιοι που να είναι φορείς μολυσματικού ιού ή μικροβίου. Όχι βέβαια σε όλες τις Εκκλησίες, αλλά στατιστικά είναι πολύ πιθανόν, ιδίως σε περιόδους επιδημιών, ότι σε πάρα πολλές Εκκλησίες θα συμβαίνει αυτό το γεγονός.
4)Αρκετοί ιερείς υπηρετούν σε Εκκλησίες Νοσοκομείων και κοινωνούν βαρύτατα ασθενείς και ετοιμοθάνατους από λοιμώδη και φυσικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Η περίπτωση αυτή επαναλαμβάνεται και με βαρύτατα ασθενείς που καλούν τον ιερέα να τους κοινωνήσει στο σπίτι τους.
5)Αλλά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο μακαριστός ιερομόναχος πατήρ Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης, ο οποίος διακόνησε τους λεπρούς της Σπιναλόγκας επί δέκα χρόνια μένοντας μαζί τους και κοινωνόντας από το ίδιο Δισκοπότηρο. Πότε έγινε αυτό; Από το 1947 μέχρι το 1957, οπότε έκλεισε το κολαστήριο του Νησιού, όταν δηλαδή βρέθηκε η αντιβίωση που θεράπευε τη λέπρα.Για το τι εστί Σπιναλόγκα ας διαβάσουμε τα λόγια του Πέτρου Αλατζά, του ηθοποιού που πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά “Το Νησί”,απόσυνέντευξή του, στις 17/4/2011 στοAll4Fun.gr:
“Οι λεπροί στέλνονταν, λέει ο Πέτρος Αλατζάς, στη Σπιναλόγκα για να πεθάνουν και να μην “βρομίζουν τον τόπο”. Από τη στιγμή που έμπαιναν στο νησί τους διέγραφαν από τα μητρώα σαν να μην υπήρξαν ποτέ! Γενικά υπήρχε ένας κοινωνικός πόλεμος, ένας βάρβαρος αποκλεισμός σε όσους είχαν στις οικογένειες τους λεπρούς. Και υπήρχαν ιστορικά παραδείγματα, όπου αν κάποιος στην οικογένεια είχε λέπρα οι υπόλοιποι συγγενείς δεν μπορούσαν ούτε να παντρευτούν ούτε καν να βρουν δουλειά. Ήταν ένα βαρύ στίγμα που τους ακολουθούσε εκείνη την εποχή. Μην ξεχνάς την έκφραση, που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα «σαν να είναι λεπρός».”
Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση έζησε μαζί με του απόβλητους της κοινωνίας ο παπά Χρύσανθος. Κοινωνούσε τους λεπρούς, που ο κόσμος φοβόταν και να τους δει και μετά κατέλυε.
Θα μπορούσαμε να αναφέρομε και πολλά άλλα παρόμοια περιστατικά. Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά:
1) Είναι γνωστό ότι υπάρχουν “επαγγελματικές νόσοι”. Για παράδειγμα. Σήμερα που ζούμε την πανδημία του κορονοϊού, ποιά επαγγέλματα παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά προσβολών από τη νόσο αυτή; Είναι νωρίς να έχομε σχετικό πόρισμα επιστημονικής έρευνας, αλλά η κοινή λογική δίδει απάντηση ότι πολύ πιθανόν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, αυτοί οι ήρωες, που λειτουργούν στα Νοσοκομεία Αναφοράς, παρουσιάζουν ή θα παρουσιάσουν τα υψηλότερα ποσοστά. Είθε να μην επιβεβαιωθεί η εκτίμηση αυτή. Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε στον πληθυσμό των ιερέων, που όχι για ένα, δυο, τρείς μήνες, για ένα χρόνο, αλλά για μια ζωή, παίρνουν ιούς και μικρόβια από το κουταλάκι ή το Δισκοπότηρο σύμφωνα με τη λογική εκείνων που βάλλουν εναντίον της Θ. Μετάληψης και του τρόπου που προσφέρεται,δεν θα έπρεπε να εμφανίζεται υψηλό ποσοστό λοιμώξεων; Θα αντιτάξει κάποιος, μα δεν έχει γίνει σχετική επιστημονική έρευνα. Είναι αλήθεια αυτό. Αλλά δεν είναι λογικό , αν μέσω της Θ. Κοινωνίας μεταδίδονταν νόσοι. ο ίδιος ο λαός , με το αισθητήριό του και την πείρα μιας ζωής επαναλαμβάνομε, να είχε σχηματίσει την πεποίθηση ότι …¨Γίνεσαι παπάς;Λίγα χρόνια θα ζήσεις”. Αυτό δεν λέγεται για όσους π.χ. εργάζονται σε ανθρακωρυχεία; Δεν υπάρχουν Χωριά στην ελληνική ύπαιθρο που χαρακτηρίζονται ως καρκινοχώρια, επειδή έχουν πολλούς θανάτους νέων ανθρώπων, λόγω της κατάχρησης φυτοφαρμάκων κ.λ.π;
2) Πάντα με την υπόθεση ότι με την Θ. Κοινωνία μεταδίδονται νόσοι, δεν θα έπρεπε στις περιόδους των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του Δεκαπενταύγουστου, που η πλειονότητα των Ορθοδόξων κοινωνούν να παρουσιάζεται κάποια έξαρση λοιμωδών νοσημάτων; Σύμφωνοι, πάλι ότι δεν έχει γίνει επιστημονική έρευνα. Αλλά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, λέτε ο λαός, τόσα χρόνια, να μην το είχε “μυριστεί”; Απίθανο.
3) Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πώς ερμηνεύεται επιστημονικά, ότι ο παπά Χρύσανθος έζησε με τους λεπρούς της Σπιναλόγκας δέκα ολόκληρα χρόνια και μάλιστα στη διάρκεια που η λέπρα ήταν μεταδοτική, και δεν προσβλήθηκε από τη νόσο ενώ κοινωνούσε με το ίδιο κουταλάκι και από το ίδιο Δισκοπότηρο με τους λεπρούς.
Τα παραπάνω δεν αποσκοπούν να πείσουν εκείνους που θεωρούν ότι με τη Θ. Κοινωνία μεταδίδονται ασθένειες. Γιατί όσοι πιστεύουν ότι στο Άγιο Δισκοπότηρο υπάρχει ψωμί και κρασί τότε είναι λογικό να υποστηρίζουν ότι με τη Μετάληψη είναι δυνατόν να μεταδοθεί μια μεταδοτική ασθένεια. Όσοι πάλι έχουν τη θέση ότι εκτός από το λογικό υπάρχει και το υπέρλογο. Όσοι, χωρίς να παραθεωρούν τα της επιστήμης , που και αυτή είναι δώρο Θεού και πολύ περισσότερο χωρίς να συνιστούν να αγνοηθούν οι συστάσεις των επιστημόνων και τα επιβεβλημένα μέτρα που έχει πάρει η Πολιτεία για την αντιμετώπιση του μεγάλου κινδύνου για όλους μας, εξαιτίας του κορονοϊού, το θέμα της Θ.Κοινωνίας δεν το θέτουν στο πλαίσο της επιστήμης. Γιατί τα της Πίστεως δεν είναι αντικείμενο επιστήμης. Έχει νόημα να ζητούμε επιστημονικές αποδείξεις για την Ανάσταση του Χριστού; Για την άσπορη σύλληψη της Θεοτόκου; Για όλα αυτά τα ζητήματα που υπαγορεύουν τελικά τη στάση ζωής μας, ο πιστός δεν λέει ότι “απόδειξα ότι…” , αλλά λέι “Πίστεύω….”. Έτσι και στο συγκεκριμένο θέμα ο πιστός, πιστεύει, δηλαδή έχει εμπιστοσύνη σε αυτό που του είπε ο ίδιος ο Χριστός. Λάβετε φάγετε τούτο μου εστί το Σώμα και πίετε εξαυτού, τούτο μου εστί το Αίμα…Με αυτή την πίστη, με την εμπιστοσύνη στο Χριστό και την ευλογία του πνευματικού του,προσέρχεται ο πιστός “μετά φόβου Θεού και αγάπης” στο Μέγα Μυστήριο. Τα άλλα τα αφήνει στον Θεό , όπως σε αυτόν ανήκει και η όλη ζωή του. Καλό Πάσχα. Καλή Ανάσταση. Ο κορονοϊός θα περάσει. Η ζωή συνεχίζεται και το πρόβλημα είναι, να είναι όντως ζωή.Ζωή Αγάπης, Ελευθερίας και Δικαιοσύνης και όχι πολύμορφης σκλαβιάς όπως είναι σήμερα, μακριά από την Πηγή της Ζωής.
ΦΩΤΟ: Από την ιστοσελίδα της Ι. Μητρόπολης Λεμεσσού
Ο λαός του Θεού στην πρώτη γραμμή του αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη.
