Ἡ ἐπέτειος τῆς λήξης τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στὴν Εὐρώπη εἶναι ἰδιαίτερα σημαντική, ἀφοῦ σηματοδοτεῖ τὴν ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης στὴν καθημαγμένη ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ ὑπενθυμίζει τὸ ἀντιναζιστικὸ μέτωπο συμμάχων ἀπὸ διαφορετικὴ ἰδεολογικὴ σκοπιά.
• Ἡ πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση πλήρωσε τὸ μεγαλύτερο τίμημα σὲ ἀνθρώπινες ζωές, μὲ νεκροὺς στρατιῶτες καὶ ἀμάχους νὰ πλησιάζουν τὰ 27 ἑκατομμύρια καὶ κράτησε τὸ κύριο βάρος τοῦ πολέμου στὴν Εὐρώπη.Οἱ Η.Π.Α. ἀνέλαβαν τὸ μεγαλύτερο βάρος τῆς οἰκονομικῆς στήριξης, πολλαπλασιάζοντας τὴν βιομηχανική τους παραγωγὴ καὶ ἐνισχύοντας μὲ ἐξοπλισμὸ τοὺς ἄλλους συμμάχους, μέσω τοῦ νόμου τοῦ Ροῦζβελτ «περὶ ἐκμισθώσεως καὶ δανεισμοῦ». Ὁ νόμος θὰ ὠφελοῦσε καὶ τὴν ἀγωνιζόμενη Ἑλλάδα, ἐὰν εἶχε προλάβει νὰ τεθεῖ σὲ ἐφαρμογὴ πρὶν τὴ ναζιστικὴ εἰσβολή. Στὴ Μεγάλη Βρετανία πιστώνεται κυρίως ἡ ἄρνησή της νὰ ὑποταχθεῖ στὴ ναζιστικὴ Γερμανία μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Γαλλίας τὸν Ἰούνιο τοῦ 1940, ἐνῶ τόσο οἱ ΗΠΑ, ὅσο καὶ ἡ σοβιετικὴ Ρωσία ἦταν οὐδέτερες.
• Προπαντός, πρέπει νὰ φέρνουμε στὸ νοῦ μας τὴ θυσία ὅλων τῶν νέων ἀνθρώπων ποὺ ἔπεσαν ἀγωνιζόμενοι γιὰ νὰ ἀποτραπεῖ ἡ ἐπικράτηση τῆς ἀντίχριστης ναζιστικῆς-φασιστικῆς τυραννίας.
• Ὅμως, ὅπως ὀρθὰ ἐπισήμανε ὁ Ρῶσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν μιλώντας κατὰ τοὺς ἑορτασμοὺς στὴ Μόσχα, προωθεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς Ἱστορίας.
• Καταρχήν, μὲ τὸν ὑπερτονισμὸ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 9ης Μαΐου ὡς «ἡμέρας τῆς Εὐρώπης». Μὲ τὴν ἀναγωγὴ σὲ «κοσμοϊστορικό» ἑνὸς ἀσήμαντου περιστατικοῦ, τῆς «δήλωσης Σουμάν» τῆς 9ης Μαΐου 1950, μὲ τὴν ὁποία προτεινόταν ἡ δημιουργία τῆς ΕΚΑΧ (Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα Ἄνθρακα καὶ Χάλυβα), προδρόμου τῆς ΕΟΚ/ΕΕ.
Ὁ Ρομπὲρ Σουμὰν ἦταν τότε Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1940, ὡς βουλευτής, εἶχε ψηφίσει ὑπὲρ τῆς χορήγησης δικτατορικῆς ἐξουσίας στὸν στρατάρχη Πεταίν καὶ τὴ συνακόλουθη κατάλυση τῆς Γ’ Δημοκρατίας στὴ χώρα του. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, μαζὶ μὲ ὅσους ἄλλους τήρησαν τὴν ἴδια στάση, τοῦ ἀπαγορεύτηκε ἡ συμμετοχὴ στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση. Κι ὅμως, ἡ ἐπιρροή του στοὺς Γάλλους Χριστιανοδημοκράτες εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, πρῶτος αὐτὸς νὰ ἐξαιρεθεῖ ἀπὸ τὸ μέτρο μὲ τὴ στήριξη τοῦ Καρόλου ντὲ Γκώλ.
• Σημειώνεται ὅτι ὁ Σουμὰν διατήρησε στὴν κατεύθυνση αὐτὴ στενὲς ἐπαφὲς μὲ τὴν «Ἀμερικανικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ μία ἑνωμένη Εὐρώπη» ἐπὶ μία δεκαετία (1950-1960). Ὅπως μπορεῖ κανεὶς νὰ διαβάσει στὸ βιβλίο τῆς ΧΔ «Γιὰ μιὰ Εὐρώπη Δικαιοσύνης», (σελ. 18-19), ἡ ἐπιτροπὴ αὐτὴ στελεχωνόταν ἀπὸ στελέχη τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, ἀπὸ τὰ κονδύλια τῶν ὁποίων χρηματοδοτοῦνταν οἱ δραστηριότητές της.
• Ἡ ΕΟΚ/ΕΕ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας της, ἐντάσσεται στὰ πλαίσια τῶν σχεδιασμῶν Τὸ «ξέπλυμα» τοῦ Ναζισμοῦ μέσω τῆς γερμανικῆς «Εὐρώπης» τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καὶ ἀπὸ μόνη της, καμμία συμβολὴ δὲν εἶχε στὴ διατήρηση τῆς εἰρήνης, ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων, πόλεμος ἦταν ἀδύνατο νὰ ξεσπάσει μεταξὺ τῶν μελῶν τοῦ δυτικοῦ συνασπισμοῦ.
• Μὲ τὴν κατάρρευση τοῦ «Ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ» καὶ τὴν προσάρτηση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας ἀπὸ τὴ Δυτική, ἡ Γερμανία
ἐπικυριάρχησε πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταφέρει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἐπιβάλει στρτηγικὲς προτεραιότητες τῆς
ἰθύνουσας τάξης της, τὶς ὁποῖες ὑπηρέτησε καὶ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς.
• Παράδειγμα ἡ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας. Λίγες μέρες μετὰ τὴν προσάρτηση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας, ὁ τότε καγκελάριος Κὸλ ἀπείλησε ὅτι θὰ προχωροῦσε μονομερῶς στὴν ἀναγνώριση τῆς Σλοβενίας καὶ τῆς Κροατίας (πρώην ἐπαρχίες τῆς Αὐστροουγγαρίας), παρασύροντας καὶ τοὺς λοιποὺς «ἑταίρους», ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἀμερικανούς, οἱ ὁποῖοι μπῆκαν στὸ «παιχνίδι». Οἱ «ἀναγνωρίσεις» τῶν ὑπόλοιπων γιουγκοσλαβικῶν δημοκρατιῶν προκάλεσαν τὸν αἱματηρὸ γιουγκοσλαβικὸ ἐμφύλιο. Ἡ ἰσχυρὴ Γιουγκοσλαβία ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ κρατίδια εὐεπίφορα στὴν ξένη ἐπιρροή.
• Ἡ Σερβία, βασικὸς συντελεστὴς τῆς συμμαχικῆς νίκης στοὺς δύο Παγκοσμίους Πολέμους ἀπομονώθηκε, δαιμονοποιήθηκε καὶ ἀκρωτησιάσθηκε ἐδαφικά. Στὴν προκειμένη περίπτωση, μόνον εἰρήνη δὲν ἔφερε ἡ Ε.Ε., παρὰ τὶς διακηρύξεις Σουμάν.
• Ἀσφαλῶς, οἱ Σύμμαχοι ποὺ εἶχαν νικήσει στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δὲν εἶναι ἀναμάρτητοι, οὔτε ἡ συνεισφορά τους μπορεῖ νὰ
ἀκυρώσει ἐγκληματικὲς συμπεριφορές, ὅπως ἡ ἀποικοκρατία καὶ τὰ σταλινικὰ ἐγκλήματα.
• Τοῦτο δὲν κάνει ἀποδεκτὴ τὴν ἀκύρωση τῆς συνεισφορᾶς τοῦ καθενὸς στὴν τελικὴ νίκη, καὶ ἰδίως τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης.
• Ἤδη ἀπὸ τὸ 2009, ἡ 23η Αὐγούστου, ἐπέτειος τοῦ γερμανορωσικοῦ συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (1939), τιμᾶται ὡς «εὐρωπαϊκὴ ἡμέρα μνήμης τῶν θυμάτων τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ». Γιατὶ δὲν «τιμᾶται» ἀνάλογα καὶ ἡ ἐπέτειος τῆς
συμφωνίας τοῦ Μονάχου (1938), μὲ τὴν ὁποία οἱ δυτικοὶ σύμμαχοι περέδωσαν τὴν Τσεχοσλοβακία στὸν Χίτλερ;
• Ἡ Χ.Δ. ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της εἶχε ταχθεῖ ἐνάντια καὶ στὰ δύο κυρίαρχα στρατιωτικοπολιτικὰ συστήματα ποὺ διαμορφώθηκαν μετὰ τὸν πόλεμο.
• Καὶ τὰ δύο συστήματα, ἐπιφανειακὰ ἀποδέχονται ἀξίες βασισμένες στὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ὅπως ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἰσότητα, ἐνῶ στὴ βάση τους εἶναι ὑλιστικά. Ὁ ναζισμὸς εἶναι ἕνας ἀπροκάλυπτος καὶ χυδαῖος ὑλισμός, ποὺ ἀπορρίπτει ἀνοιχτὰ τὸν σεβασμὸ στὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο στὸ ὄνομα τοῦ νόμου τοῦ ἰσχυροῦ.
• Ἡ ἄθεη καὶ ἀντίχριστη πλευρὰ τοῦ Ναζισμοῦ ὑποβαθμίστηκε στὰ χρόνια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, προκειμένου τὸ σοβιετικὸ μπλὸκ
νὰ μονοπωλεῖ τὸ στίγμα τῆς ἀθεΐας.
• Παρατηρεῖται ἤδη, ἡ συνταύτιση τοῦ ἡττηθέντος «ὑπαρκτοῦ» μὲ τὸ Ναζισμό, μὲ στόχο νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς «μονόδρομος» ὁ καπιταλισμὸς στὴν πιὸ ἀνεξέλεγκτη καὶ ἐκτροχιασμένη μορφή του, τὸν νεοφιλελευθερισμό.
• Μὲ συμμάχους τοὺς νεοναζὶ τῆς Οὐκρανίας καὶ τῶν Βαλτικῶν χωρῶν, ἐπιγόνους τῶν συμμοριῶν Μπαντέρα καὶ τῶν τοπικῶν μονάδων SS καὶ δαιμονοποιούμενη τὴ Ρωσία, ἡ ὁποία ἔχει πάψει νὰ εἶναι κομμουνιστική.
• Ἔχει δίκαιο νὰ διαμαρτύρεται γιὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ ὁ Ρῶσος Πρόεδρος, μιλώντας κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἐπετείου τῆς νίκης κατὰ τοῦ Ναζισμοῦ. Δυστυχῶς ὅμως, τὰ ἐγκλήματα τοῦ σταλινισμοῦ πληρώνονται καὶ ἀναδεικνύονται λόγω τῆς ἥττας τοῦ συστήματος.

“Χριστιανική” 13 Μαΐου. Ἀπὸ τὴ μόνιμη στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”