ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Οξεία αύξηση του υποσιτισμού σε περιοχές που ελέγχονται από την κυβέρνηση της Υεμένης με εξαιρετικά κρίσιμες καταστάσεις που αναφέρθηκαν στις περιοχές της Δυτικής Ακτής. Οι ασθένειες, η υψηλή επισιτιστική ανασφάλεια και η περιορισμένη πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό προκαλούν οξύ υποσιτισμό στα ευάλωτα παιδιά.
του Γιάννη Πεγειώτη
Η Λεμεσός έρημη. Όλοι στα χωριά τους. Τότε το χωριό μας ήταν ο τόπος του Καλοκαιριού μας. Η Θεία Λειτουργία στον Άγιο Επιφάνιο και έπειτα όλοι οι χωριανοί έξω στην αυλή οι εικόνες οι ιερείς μας οι μερρέχες το ροδόσταγμα οι συναντήσεις οι δυναττές ττόκκες τα φιλιά από τις γιαγιάδες τις νούνες. Κάτι ψηλοί γίγαντες φιλούσαν το χέρι του βρακά λεβέντη τατά τους και αυτός έκλαιγε που τους έβλεπε προκομμένους. Γι’ αυτούς θέριζε, αλωνεφκε, πάλευε με τους τοκογλύφους.Ύστερα όλοι μαζί για το πατρικό.
Η γιαγιά Σοφρωνία και γύρω της δεκάδες τα εγγόνια και αυτή μες τη χαρά να κατηφορίζει που το καμπίν με τους θησαυρούς της. Αυτή η μάνα και γιαγιά της αγάπης .Η θκεια Σοφρωνία του χωρκού. Η αντρεία η χαρούμενη, μια αγκαλιά ελπίδας. Η γυναίκα ορισμός της αισιοδοξίας της χαράς της αγάπης της σωφροσύνης
Πλάι της ο παππούς Γιαννής του Δασκάλου ελεήμων εις το έπακρον άδρωπος της γης.
Μάστρος στη σπορά στο αλέτρι. Ο χρυσός άνθρωπος του Πιττοκόπου. Από οικογένεια με φοβερή σωματική δύναμη. Φρόνιμος ολιγομίλητος αισθηματίας πονοψυχος λάτρης των τραουθκιών του Ακάμα Δεν αδίκησε στον βίο του. Αγαπούσε όλους. Στήριζε τους συγγενείς. Δεν αμέλησε τους φτωχούς.
Αγαπούσε ‘που (από) καρκιας τον Άην Κόνωναν του Ακάμα. Αξιώθηκε να τον ειδεί στο τέλος του βίου του. Προγνωρισε το θάνατό του από τον Άγιό του.
Το «Παναΐα μου» δεν έλειψε απ’ το στόμα τους.
Άφησαν εφτά κόρες τζιαι έναν γιον στο πόδιν τους.
Κι εμέν τον ουτιδανόν έναν των αγγονιών τους. Να τους έμοιαζα Παναγιά μου ασσεν τζιαι στοναν τους δακτύλιν.
Άτε η Παναγιά να σας ησσιέπει (σκέπει) τζιαι του χρόνου ούλλοι στα χωρκά μας ελεύθεροι τζιαι στην Τζιερύνιαν μας πουντα να τα αρνηστώ αγάπησά την ‘που καρκιάς ‘που τα μικράτα μου τζιαι γυρεύκω το χάρην ‘που τον Πλαστην μου να τη δω ΠΟΛΕΥΤΕΡΩΜΕΝΗ.
ΦΩΤΟ: Η χερσόννησος του Ακάμα
14.8.2016
Ο Ιάκωβος Πατάτσος (1934-1956), αγωνιστής της ΕΟΚΑ, απαγχονίστηκε από τους Βρετανούς αποικιοκράτες στις 9 Αυγούστου 1956. Η συμμετοχή του στον υπέρ ελευθερίας αντιαποικιακό αγώνα της Κύπρου είχε αφετηρία τη βαθιά χριστιανική του πίστη, στη βάση της οποίας θεωρούσε την ελευθερία ως δώρο Θεού. Ενώ τον οδηγούσαν προς την αγχόνη, οι συγκρατούμενοι του τραγούδησαν μαζί του τον Εθνικό Ύμνο και έψαλλαν το «Τη Υπερμάχω». Εκείνος συνέχισε να ψάλλει «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον», «Έκστηθι φρίττων ουρανέ» και το «Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν». Στην τελευταία του επιστολή προς τη μητέρα του έγραφε : “Αγαπημένη μου μητέρα, Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ…”
Ο Γιάννης Πεγειώτης αναφέρεται σε νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως για τη δωροδοκία ψευδομαρτύρων από τους αποικιοκράτες, προκειμένου να καταδικαστεί ο Ιάκωβος Πατάτσος για το φόνο αστυνομικού, τον οποίο δεν είχε διαπράξει. Παρά τα βασανιστήρια, δεν αποκάλυψε, ούτε ποιος ήταν ο δράστης ώστε να σώσει τη ζωή του, ούτε άλλα στοιχεία για το δίκτυο της ΕΟΚΑ.
του Γιάννη Πεγειώτη
Η θυσία του Ιάκωβου Πατάτσου είναι μια από τις πάμπολλες περιπτώσεις ακραίας κακοδικίας και επ’ αμοιβή παρουσίαση μάρτυρος προς ενοχοποίηση υπόπτου για συμμετοχή στην ΕΟΚΑ. Αρχειακά είναι πλέον τεκμηριωμένο το γεγονός της πληρωμής 5000 λιρών Κύπρου στην ψευδομάρτυρα Εμινέ Νεβζάτ …
Ευτυχώς υπάρχει σειρά μαρτυριών για την περίοδο της αρχικής κράτησης και των πολυήμερων βασανιστηρίων και την επιμονή των αξιωματικών πληροφοριών για άντληση μαρτυρίας ή πληροφοριών από τον Πατάτσο. Η υποδειγματική του στάση η συνεχής επανάληψη της ίδιας θέσης σε όλη τη διάρκεια των απάνθρωπων ανακρίσεων και στη δίκη εξόργισε τους Βρεττανούς του Ειδικού Κλάδου. Η σταθερότητα του αυτή ήταν αγωνιστικώς ηρωική .Η στάση του αυτή δεν εκτιμήθηκε ορθά από τους Βρεττανούς για αυτό επέμεναν στη συνέχιση των ξυλοδαρμών και στην κράτηση τυχαίως ευρεθέντος Έλληνα νεαρού ο οποίος ήτο στην περιοχή της απόπειρας κατά του Κόδρου, αστυνομικού που συνόδευε τον αλυσοδεμένο Καραολή στη δίκη. Details
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΡΕΥΝΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Ενημέρωση στο Συμβούλιο Ασφαλείας σχετικά με την ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα από τον Muhannad Hadi, Αναπληρωτή Ειδικό Συντονιστή του ΟΗΕ για την Ειρηνευτική Διαδικασία στη Μέση Ανατολή, μόνιμο συντονιστή και συντονιστή ανθρωπιστικής βοήθειας
Του Γιάννη Πεγειώτη
Σήμερα εορτάζει ο Άγιος Άντρέι Ρουμπλιώφ ο εικονογραφος. Ας τον τιμήσουμε και ας θυμηθούμε τον Αντρέι Ταρκόφσκι .Τόλμησε να τον βιογραφήσει σε καιρούς δύσκολους
Η δεύτερη του ταινία θα σημάνει την απαρχή μιας επίπονης περιπέτειας με τα κοντόθωρα βλέμματα της πολιτιστικής γραφειοκρατίας.
Ο «Αντρέι Ρουμπλιώφ» (1966), μεγάλη ασπρόμαυρη ταινία (η διάρκεια της φτάνει τις τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά) επιχειρεί μια ζωγραφική απεικόνιση της Ρωσίας του 15 ου αιώνα, καθώς ο ονομαστός αγιογράφος περιπατεί στον ιστορικό χρόνο με τα βήματα του σεναρίου που επινόησε, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, ο Αντρέι Μιχάλκωφ (ή Κοντσαλόφσκι).
Αριστούργημα πολυεπίπεδο είναι συνάμα και «μια διερεύνηση πάνω στη νομιμότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μέσα σ’ έναν κόσμο που τον λυμαίνεται η βία».
Στην ταινία ο μοναχός Ρουμπλιώφ είναι ένας αυθεντικός άνθρωπος και όχι μια επίπλαστα φτιασιδωμένη ζωγραφιά. Τίποτα από τον ήρωα του Ταρκόφσκι δεν προδίδει επιχρίσματα τελειότητας. Άνθρωποι φαρισσαϊκά επιχρυσωμένοι δεν παρουσιάζονται σε κανένα πλάνο της ταινίας. Όλα συγκλίνουν σε «μια δυναμική ανθρωπολογία του προσώπου, που κινείται απ’ τον Άδη ως την Ανάσταση, κι όπου οι άγιοι κι οι μοναχοί συνορεύουν με τους τιποτένιους και τους αμαρτωλούς».
Έτσι η ταινία, που λειτουργεί και ως παρουσίαση της ανθρώπινης περιπέτειας μέσα από τη ζωή ενός μοναχού, δεν μπορεί να αρνηθεί την παρουσία του πειρασμού. Στην παραδοχή της ύπαρξής του, ο σκηνοθέτης δεν παραπέμπει και δεν περιπλέκεται σε σύνδρομα και ενοχές, δεν επιχειρεί ψυχολογικές εξηγήσεις και συναρτήσεις. Για τον Ταρκόφσκι οι πειρασμοί είναι «αυτό που ο Ντοστογιέφσκι ανακάλυψε στους βαρυποινίτες της Σιβηρίας, η ανθρωπιά ως καθολική βίωση του μυστηρίου του ανθρώπου, το ότι είναι ο κάθε άνθρωπος (κι όχι μόνο οι κακοί) ένας κακούργος, μα καλεσμένος στην αγιότητα».
Με ένα τάμα σιωπής και απάρνησης της τέχνης του, θα αντιδράσει στη λεηλασία του Βλαντιμίρ ο ζωγράφος Ρουμπλιώφ. Δεν θα τον αφήσει αδιάφορο ο γύρω κόσμος. Η αγάπη του δεν έχει ψυγεί, γι’ αυτό και θλίβεται μπροστά στην κτηνωδία, τα βασανιστήρια, τις λεηλασίες. Η σιωπή του, που είναι μια θέση, ένας υπόκωφος θρήνος, θα σταματήσει κάποτε. Ένας μικρός χύτης καμπανών, ταπεινός κι αυτός δημιουργός, θα του ξαναδώσει την πίστη του στην τέχνη, τη δημιουργία. Η βία δεν πρέπει και δεν μπορεί να σταματήσει μια απ’ τις πιο αυθεντικές εκφράσεις της αγάπης, τη δημιουργία.
Αυτή η φανταστική προσωπογραφία κρύβει, πέρα από την αισθητική της αρτιότητα, ένα μεγαλείο, που σπάνια συναντούμε, στην τέχνη του αιώνα μας.
Κάπου πίσω απ’ την πλοκή της ταινίας, ο σκηνοθέτης καταγράφει μια άγνωστη πραγματικότητα, την αγιότητα ενός ανθρώπου. Τη ζωγραφίζει λιτά με δύο μονάχα χρώματα, έτσι όπως την αποθανάτισε με το λόγο στο βιβλίο του «Σμιλεύοντας το χρόνο».
«Ο καλόγερος ο Ρουμπλιώφ, κοιτούσε τον κόσμο με απροστάτευτο, παιδικό βλέμμα, και κήρυσσε την αγάπη, την καλοσύνη και τη μη βίαιη αντίσταση στο κακό. Και μολονότι η μοίρα τον οδήγησε να δει τις πιο βάναυσες, τις πιο σαρωτικές μορφές της βίας που εξουσίαζε τον κόσμο και τον οδήγησε στην απογοήτευση, στο τέλος επέστρεψε στην ίδια την αλήθεια, ανακάλυψε πάλι για τον εαυτό του την αξία της ανθρώπινης καλοσύνης, της άδολης αγάπης, που δεν λογαριάζει το κόστος – του μόνου δώρου που μπορούν να προσφέρουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο».
του Γιάννη Πεγειώτη-
1.Εισαγωγή:
Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως συγγραφέας, δεν αρνήθηκε την ύπαρξη πεποιθήσεων στον βίο του που συγκρούονταν με τον υλισμό και τη μονομερή επιστημολογία του Σοβιετικού καθεστώτος και τις περί Τέχνης πεποιθήσεις της ΜΟΣΦΙΛ που έλεγχε τον σοβιετικό κινηματογράφο στα χρόνια που δημιουργούσε στη Ρωσία. Η ζωή, η μαρτυρία, η τέχνη του καθώς και το σύνολο συγγραφικό του έργο ορίζουν ένα βίο και μια πορεία ένθεη και συμβατή με τη Ρωσική παράδοση συνολικά σε ένα συνεχή διάλογο μαζί της και ταυτόχρονα με το σύγχρονο του κόσμο, «ανατολικό» και «δυτικό».
Κατά καιρούς είχε εκφραστεί από επικριτές, πολέμιους, υμνητές, συναδέλφους του δημιουργούς, μελετητές και κριτικούς του έργου του, το ερώτημα και ο προβληματισμός γύρω από τη σχέση του με την Χριστιανική θεολογία και ιδιαίτερα με την Ορθόδοξη Χριστιανική θεολογία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί απλοϊκά και με μια απλουστευτική απάντηση. Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι ως άνθρωπος και ως δημιουργός, ακολούθησε μια πορεία. Η διαδρομή του σύντομου σχετικά βίου του ήταν μια πορεία αναζήτησης της προσωπικής και συλλογικής αλήθειας.
Η απάντηση στο ερώτημα της σχέσης του μεγάλου δημιουργού με τη χριστιανική θεολογία, δεν μπορεί να απαντηθεί αν δεν αναζητήσουμε τις ρίζες της προσωπικής του πίστης και οντολογίας. Η πολυετής μελέτη του συνολικού του έργου και των κειμένων του, θεωρητικών και εξομολογητικών μας οδηγούν στην εξής διακλάδωση ριζών που πολυμερώς και συνδυαστικώς περιλαμβάνει τη σχέση με τη μητέρα του Μαρία Ιβάνοβνα, την περιπετειώδη σχέση με τον πατέρα του Ρώσσο ποιητή Αρσένι Τηρκόφσκι. Κατόπιν τη μαθητεία του κοντά στο μεγάλο δημιουργό και δάσκαλο κινηματογράφου Μιχαήλ Ρομ ο οποίος επέμενε στην εσωτερική ενδοσκαφή και την εύρεση του βαθύτερου εαυτού από τους μαθητές του.
Η διακλάδωση των ρίζων της πίστης και των αναζητήσεων του μας οδηγεί στις συνεχείς μελέτες και αναγνώσεις του. Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι ως μελετητής και αναγνώστης αποτελεί φαινόμενο. Το έχει σημειώσει και ο μελετητής και μεταφραστής του Αλέξανδρος Ίσαρης Η αντίγνωση και η μελέτη ως μια μεγάλη διφυής περιπέτεια. Πρώτη δυσκολία κάποτε τεράστια να ανακαλύψεις στην τότε Σοβιετική Ένωση το βιβλίο ή το χειρόγραφο σύγγραμμα. Με μεγάλες θυσίες. Κάποτε ημικαταστρεμμένο από την πολυχρησία και τη συνεχή μετακίνηση κρυφίως και παρανόμως. Κατόπιν να βυθιστείς στο βιβλίο, στις γραμμές του και ό,τι κρύβεται όπισθεν τους.
Μια άλλη ρίζα της πίστης και των αναζητήσεων του σκηνοθέτη ήταν η συνεχής πάλη ή καλύτερα ο διάλογος αναζήτησης και απόκρισης στο αισθητικό ερώτημα της δημιουργίας, της ποίησης με την ευρύτερη έννοια και της σχέσης της με τον Δημιουργό της Κτίσεως, τον Θεό. Η ρίζα αυτή τον καθοδηγούσε και στις δημιουργικές αναζητήσεις του στον κινηματογράφο, το θέατρο, τη συγγραφή και στην εύρεση της προσωπικής του πορείας και αποστολής.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αντρέϊ Ταρκόφσκι φέρει τον τίτλο «Αντρέϊ Ρουμπλιώφ».. Αποτελεί με την περάτωση της την απαρχή του εσταυρωμένου του βίου. Οι σοβιετικές αρχές κινηματογράφου διαβλέπουν το ρωσικό και θεολογικό βάθος της ταινίας και απαγορεύουν για πολλά έτη την κυκλοφορία της. Η ταινία αποτελεί μια κατάφαση στην ιστορική και δημιουργική πορεία του μεγάλου σκηνοθέτη και δημιουργού Ταρκόφσκι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έναν ύμνο στον μεγάλο Ρώσο Αγιογράφο και Άγιο Αντρέϊ Ρουμπλιώφ. Μια ξενάγηση στην περιπέτεια υπαρξιακή και εικαστική κάθε αληθινού ορθόδοξου αγιογράφου.
Η ταινία τελειώνει με μια ολιγόλεπτη έγχρωμη ξενάγηση στο έργο του μεγάλου Αγιογράφου, έναν ύμνο στην εικονογράφηση της Αγίας Τριάδος. Το έμπειρο μάτι των σοβιετικών διωκτών του Ταρκόφσκι εντόπισε αμέσως την όμορφη και ταπεινή συνάμα ομολογία ορθόδοξου χριστιανικής πίστεως του νεαρού ακόμα σκηνοθέτη.
Η ταινία αποτελεί μια άριστη κατάφαση της θεολογίας της εικόνας και της ορθόδοξης Αγιογραφίας ενώ υπομνηματίζει την υπαρξιακή μελέτη της θεολογίας της Αγίας Τριάδος από το Ρώσσο σκηνοθέτη.
Μετά τα χρόνια των γυρισμάτων του Αντρέϊ Ρουμπλιώφ, απασχολεί υπαρξιακά, οντολογικά και θεολογικά τον Ταρκόφσκι ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, μυστικός και θεολόγος Φιόντορ Ντοστογιέφσκυ. Χωρίς σχεδόν σταματημό τον προβληματίζει ο Ντοστογιέφσσκι ως άνθρωπος, ως συγγραφέας και ως μορφή. Ως τρόπος βίου. Ακόμη και η φωνή του. Οι λεπτομέρειες κατά την ματαιωμένη εκτέλεση των συντρόφων του και του ιδίου. Το «χέρι» του Θεού. Τί προηγήθηκε, τί ακολούθησε.
Και όλα αυτά σε μια Σοβιετική Ένωση όπου τα βιβλία του Ντοστογιέφσκυ ήταν «διωκόμενα» και δυσάρεστα. Τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι ήταν ανάγκη να τα αναζητήσει στη μαύρη αγορά για να μπορέσει να τη μελετήσει.
Καρπός της μελέτης των έργων του Ντοστογιέφσκυ ήταν ένας συνεχής μυστικός διάλογος μαζί του και τη θεολογία του. Προτάσεις για θεατρικό ανέβασμα, κινηματογραφικά σενάρια, επιστροφή του έργου του Ντοστογιέφσκι σε νέες μορφές τέχνης στη ζωή των Ρώσων του εικοστού αιώνα.
Αυτή η περίοδος διαλόγου προσωπικού με τον Ντοστογιέφσκυ θα καρπίσει. ως προβληματισμός στις ταινίες του και ως ωρίμανση στη σχέση του με το Θεό και την προσωπική πνευματική του ζωή.
Η θέαση της δημιουργίας της τέχνης ως προσευχής αποτελεί την ώριμη βασική πεποίθηση του Αντρέϊ Ταρκόφσκι. Τα μεγάλα ποιητικά έργα, η δική του τέχνη, οι ταινίες του είναι σύμφωνα με τον ίδιο η προσευχή του. «Πραγματικά η τέχνη είναι μια προσευχή. Είναι η προσευχή μου. Κι αν η προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον τότε η τέχνη μου είναι χρήσιμη. Το χρέος του ανθρώπου είναι να υπηρετεί. Ο κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ’ ένα μοναδικό τύπο σχέσεως Χάρις στον Θεό, τη διακονία».
Αυτή η σιγουριά του Ταρκόφσκι στην σύνδεση προσευχής και τέχνης-δημιουργίας-ποίησης τον οδηγεί με τρόπο μυστικό εις το θεολογείν με λόγο, εικόνα, διάλογο στις ταινίες του. Ο δημιουργός-καλλιτέχνης ως πρόσωπο συνομιλεί με το Δημιουργό Θεό.
Στις κινηματογραφικές δημιουργίες του Αντρέϊ Ταρκόφκσυ η προσευχή-δημιουργία συναντά την Κτίση. Τα στάχυα στους κάμπους. Τα μοναχικά δέντρα στις πεδιάδες. Το νερό, ως βροχή, ως δώρον θεϊκό. Η αναγωγή, η μεταφορά από το δημιούργημα στον Δημιουργό της Κτίσεως.
Η θεολογική ανάγνωση του κόσμου, των ανθρώπων και της κτίσεως αποτελεί καρπό της προσωπικής και προσευχητικής πορείας του σκηνοθέτη. Από το ταμείο της ψυχής και της υπάρξεως του προχωρεί στο έργο του, στο εργόχειρο των ταινιών του. Η συνείδηση ενός προσευχόμενου δημιουργού εικονίζει αγάπη, ελπίδα και θυσιαστικότητα ως καρπόν προσευχής.
Ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι μεγάλωσε σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία αλλά και με βάση τα ευρήματα της πολυετούς έρευνας για την παιδική, εφηβική και νεανική του ζωή σε ένα κλίμα χαρμολύπης. Η παιδική του ηλικία ήτο φτωχική σχεδόν ασκητική. Η απουσία του πατέρα και οι αγώνες της μητέρας του για επιβίωση της οικογένειας επηρέασαν τον τρόπο που θα αντιμετώπιζε μελλοντικά τη ζωή και τη σύγχρονη του πραγματικότητα.
Ο ίδιος μαρτυρεί την οριακή παρέμβαση της μητέρας του όταν στην νεανική του ηλικία παρεσύρθη από τον συρμό της εποχής σε έναν τρόπο βίου που ελλόχευε κινδύνους. Τότε με τη συμβουλή της μητέρας του ακολούθησε ένα συνεργείο γεωλόγων σε μια σημαντική ερευνητική αποστολή. Εκείνο το οριακό έτος σκληρής εργασίας στη ρωσική φύση του έδωσε την ευκαιρία να στοχαστεί εν τη κακοπάθεια και να αποφασίσει να ακολουθήσει την οδό της δημιουργίας και της Σχολής Κινηματογράφου.
Όλες αυτές οι εμπειρίες του μέχρι την ενηλικίωση του θα ορίσουν και τις μελλοντικές αναζητήσεις του οι οποίες δεν θα παρεσύροντο από τον «δυτικό» και «ανατολικό» συρμό θεωριών. Η πορεία του θα ήτο πλέον προσωπική και σε διάλογο με το Θεό, τη θεολογία, την Εκκλησία τις πηγές της και την σοφία της παράδοσης του τόπου, τον πλούτο της Ρωσικής παράδοσης.
Στη Σχολή Κινηματογράφου μαθητεύοντας κοντά στο σοφό Μιχαήλ Ρομ θα βοηθηθεί να ανεύρει εντός του την προσωπική του αλήθεια. Αυτή η ενδοσκαφή στο Πανεπιστήμιο, στην Κρατική Σχολή Κινηματογράφου της Μόσχας θα τον οδηγήσει κλιμακωτά και μέσα από συνεχή μελέτη στην πνευματική και ένθεη ανάγνωση της πραγματικότητας μακριά από το διαλεκτικό υλισμό της Σοβιετικής Πραγματικότητας και την καπιταλιστική θέαση του βίου σε πολλές εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητος στις χώρες του Δυτικού Συνασπισμού.
Η πρώτη αποκάλυψη της πνευματικότητας του Αντρέϊ Ταρκόφσκι.
Μετά το τέλος των γυρισμάτων του Αντρέϊ Ρούμπλιωφ και την παράδοση της κόπιας για έλεγχο από τις αρμόδιες Σοβιετικές αρχές κινηματογραφίας, ξεκινούσε ουσιαστικά ο εσταυρωμένος βίος του χαρισματικού σκηνοθέτη. Η σοβιετική πολιτιστική γραφειοκρατία δεν έβλεπε με θετικό τρόπο αναζητήσεις κινηματογραφικές που αναδείκνυαν όψεις του ρωσικού ανθρωπίνου βίου προ της Οκτωβριανής κομμουνιστικής επανάστασης. Ενός βίου με αρετές, φωτεινή διάρκεια και ελπίδα.
Έτσι ο άριστος μαθητής του Μιχαήλ Ρόμ, ο βαθύς αναζητητής του παγκόσμιου πανανθρώπινου στοχασμού και της πολύριζης εντόπιας ιστορίας θα αποκτούσε κομμουνιστές διώκτες.
Η θεολογία και η εμβάθυνση της σε βάθος αιώνων χριστιανικής ρωσικής παράδοσης θα διωκόταν από τον διαβόητο Γέρμας και τους ακολούθους του στην σοβιετική κινηματογραφική αρχή και γραφειοκρατία.
Παρά τις δυσκολίες ο Ταρκόφσκυ συνεχίζει την αναζήτηση και ενδόσκαφή.. όπως μαρτυρούν τα χειρόγραφα ημερολόγια του και το κορυφαίο σύγγραμμα του «Σμιλεύοντας τον χρόνο».
Επίλογος ημιτελούς διάλογου
Εδώ τελειώνει προσωρινά μια νέα διερεύνηση της σχέσης του Αντρέι Ταρκόφσκι με τις πηγές και τη βίωση της Χριστιανικής μας παράδοσης. Η παρούσα εργασία αποτελεί συνέχεια δύο εκτενών εργασιών που γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν αρχικά από το 1989 μέχρι το 1992.Ελπίζουμε σε μια συνέχιση αυτής της καταβύθισης στην μαρτυρία ζωής και τέχνης ενός ανθρώπου που φώτισε εν μέσω βασάνων πολλών τον εικοστό αιώνα της Ευρώπης και της οικουμένης ολόκληρης
ΦΩΤΟ: Από την ταινία Αντρέι Ρουμπλιώφ. Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας
του Γιάννη Πεγειώτη
Όταν προ μηνός σημειώναμε με αγωνία πως ‘’Με μαζικές οδομαχίες, εκατέρωθεν, χρήση κάθε μέσου αμύνης και επιθέσεως από το Ισραήλ, τη Χαμάς και ποικίλες δορυφορικές πολεμικές μηχανές η Ανατολική Μεσόγειος θα γνωρίσει εκρήξεις ποικίλων απροσδιόριστων φαινόμενων και πραγματικοτήτων.
Οι ανθρωποθυσίες και οι τραγωδίες θα είναι απροσμέτρητες και οι κραδασμοί σε δεκάδες χώρες ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ.΄΄Σημειώναμε γιατί γνωρίζαμε την ένταση που κομίζουν τέτοιας μορφής συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμας
Τώρα διαβάζοντας την ανταπόκριση του BBC μετά την σημερινή έκρηξη των εχθροπραξιών η αγωνία και ο πόνος επανέρχεται εντονότερος. Details
Μόλις επιβεβαιώθηκε και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές επιδρομή του ισραηλινού στρατού στο νοσοκομείο Σίφα, με πρόσχημα τη χρήση εγκαταστάσεων από τη Χαμάς. Ήδη, σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό “Intercept” οι νεκροί από την ισραηλινή επίθεση φτάνουν τους 11.000.
Αναλυτικά οι εξελίξεις στην πολύπαθη Γάζα, όπου ο άμαχος πληθυσμός υποφέρει. Πλήττονται οι υποδομές υγείας με θύματα ασθενείς και βρέφη.
