Ενώ κλείνουν 50 χρόνια από τις μέρες του 2ου Αττίλα, με τον οποίο συντελέστηκε η μεγαλύτερη καταστροφή του νέου Ελληνισμού μετά τη Μικρασιατική, συμπίπτει και η επέτειος των διαμαρτυριών που στοίχισαν τη ζωή στον Τάσσο Ισαάκ και στον Σολωμό Σολωμού. Δύο άνθρωποι μοναχικοί που αμφισβήτησαν έμπρακτα την “κανονικότητα” της εισβολής-κατοχής πανικόβαλαν σε τέτοιο βαθμό τους άνανδρους και θρασύδειλους τραμπούκους-καταπατητές της Κύπρου, που έφτασαν στο σημείο να τους σκοτώσουν. Διότι μόνον ως κίνηση πανικού ερμηνεύεται μια τέτοια ενέργεια. Αν η αμφισβήτηση της εισβολής-κατοχής ήταν συνεπής, συνεχής και οργανωμένη, διαρκώς και διεθνώς προβεβλημένη ως καταγγελία εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και όχι ως διμερής διαφορά στις “λεπτομέρειες”, δεν θα αισθάνονταν τόσο άνετα Ερντογάν και Τατάρ.
ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ
του Γιάννη Πεγειώτη
Άμαν εξέβεις στον ιστον με τον παλιον τσιάρον
Οι λας εποθαμμάσασιν που χάσκιασες τον Χάρον
Μελλημόν σου εν άδρωπος οξά ν η Κύπρος ούλλη
Που ξέβειν στα ‘ψη λεβεγκιά ολόπλουμον μαξούλλιν
——————————————————————————
Ἄμα άνέβηκες στὸν ἱστὸ μὲ τὸ παλιὸ τσιγάρο
Οἱ λαοὶ ἀποθαύμασαν, ποὺ ντρόπιασες τὸ Χάρο
Δὲν ἤσουν ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἡ Κύπρος ὅλη
ποὺ ὑψώθηκε λεβέντικα, ὁλάνθιστο λουλούδι.
