Συγκλήθηκε η Κεντρική Επιτροπή της Χριστιανικής Δημοκρατίας στο γραφείο της Αθήνας το Σάββατο 19 Οκτωβρίου.Με θέματα τον απολογισμό δράσης, τον οικονομικό απολογισμό, την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων και τον προγραμματισμό.
Ο Πρόεδρος της ΧΔ Γιάννης Ζερβός κατά την έναρξη των εργασιών έκανε την ακόλουθη εισήγηση για τις πολιτικές εξελίξεις.
Ἑβδομήντα χρόνια πρίν, ὅταν ἡ ΧΔ ξεκινοῦσε μὲ τὸν Νίκο Ψαρουδάκη καὶ τοὺς πρώτους συνεργάτες του, ἐπιβαλλόταν στὴν μετεμφυλιακὴ κοινωνία τῶν χρόνων τοῦ ψυχροῦ πολέμου τὸ δίλημμα ἀνἀμεσα στὶς ἰδεολογίες τῶν δύο ἀντιμαχόμενων στρατοπέδων: τῆς καπιταλιστικῆς Δύσης καὶ τοῦ λεγόμενου «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ».
Σήμερα, δὲν μᾶς ἐπιβάλλεται ἐκβιαστικὸ δίλημμα, ἀλλὰ ἐκβιαστικὸς μονόδρομος ἑνὸς ἐκτροχιασμένου καπιταλισμοῦ, τοῦ λεγόμενου νοφιλελευθερισμοῦ. Τὰ καθεστῶτα τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ» ἦταν δικτατορίες στὶς ὁποῖες μιὰ ἄρχουσα τάξη γραφειοκρατῶν καὶ προνομιούχων κυβερνοῦσε ἐπικαλούμενη τὴν ἐργατικὴ τάξη. Ὅμως, ἐνῶ τὰ καθεστῶτα αὐτὰ ἦταν τυραννικὰ γιὰ τοὺς λαούς τους, άποτέλεσαν ταυτόχρονα «ἀντίπαλο δέος» ποὺ συνέβαλε στὴ δημιουργία τοῦ μεταπολεμικοῦ κοινωνικοῦ κράτους στὴ δυτικὴ Εὐρώπη.
Ἡ διαδικασία αὐτὴ καθυστέρησε στὴν Ἑλλάδα λόγω τῶν ἐπακόλουθων τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου καὶ προχώρησε μὲ καθυστέρηση, μέχρι τὴν πρώτη 4ετία τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἐνῶ στὴν ὑπόλοιπη Δύση ξεκινοῦσε ἡ ἀντεπίθεση τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ μὲ τοὺς Ρήγκαν καὶ Θάτσερ τὴ δεκαετία τοῦ 1980, μὲ τὴν ίδεολογικὴ ἀποδόμηση τοῦ λεγόμενου «κρατισμοῦ».
Μαζὶ μὲ τὸν «ὑπαρκτὸ σοσιαλισμό», ἀνατράπηκε καὶ ἡ πολιτικὴ τῆς λεγόμενης «κοινωνικῆς Δεξιᾶς», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ζοῦμε τὴν συνεχιζόμενη ἀποδόμηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τὴν αὐξανόμενη ἀσυδοσία τοῦ κεροδοσκοπικοῦ κεφαλαίου στὸ ὄνομα τοῦ «ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ». Ἕνα «θέσφατο» ποὺ ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχε ὡς βάση στὴν ἱδρυτικὴ συνθήκη τῆς ΕΟΚ, μετέπειτα Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Μὲ τὴ συνθήκη τοῦ Μάαστριχτ, τὸ λεγόμενο «Σύμφωνο Σταθερότητας καὶ Ἀνάπτυξης» ποὺ ἀκολούθησε καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Εὐρώ, περιορίστηκαν ἀκόμα περισσότερο τὰ περιθώρια τῶν ἐκλεγμένων κυβερνήσεων νὰ διαμορφώνουν τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ καὶ τὶς ἀντίστοιχες προτεραιότητες.
Στὴ Γαλλία, ὅπου ἡ συνθήκη ἐπικυρώθηκε μόλις μὲ 51% τὼν ψἠφων, εἶχε ὑπάρξει ἀντίδραση καὶ ἀπὸ πλευρᾶς πατριωτικῆς ντεγκωλικῆς Δεξιᾶς. Γιὰ νὰ κάμψει τὶς πατριωτικοῦ περιεχομένου ἀναστολὲς τῶν ὁμοϊδεατῶν του, ὁ νεοφιλελεύθερος πολιτικὸς Ἀλαίν Μαντλέν εἶχε δηλώσει χαρακτηριστικὰ τὸ 1992: «Η ευρωπαϊκή οικοδόμηση φέρει μια όμορφη φιλελεύθερη υπόσχεση.” Το Μάαστριχτ, πρόσθεσε, λειτουργεί ως ασφάλεια ζωής για να αποφευχθεί η επιστροφή στην…..αγνή και σκληρή σοσιαλιστική εμπειρία του 1981-1983 [των πρώτων χρόνων της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης Μιτεράν]. Η Ευρώπη επιβάλλει περιορισμούς,αλλά αυτοί είναι ευτυχείς περιορισμοί γιατί είναι περιορισμοί φιλελεύθεροι.»
Στὴν Ἑλλάδα, ἡ συνθήκη πέρασε ἀπὸ τὴ Βουλὴ μὲ τὶς ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ Συνασπισμοῦ καὶ Πολιτικῆς Ἄνοιξης τοῦ κ. Σαμαρᾶ. Τὸ ΚΚΕ καταψήφισε καὶ ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ, μόνον ὁ μακαρίτης Σήφης Βαλυράκης ψήφισε «λευκὸ».
Ἡ εἰσαγωγὴ αὐτὴ εἶναι ἀναγκαία γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν, ὅσοι δὲν τὸ συνειδητοποίησαν κατὰ τὴν ὀδυνηρὴ περίοδο τῆς ἐπιβολῆς τῶν Μνημονίων, ὅτι ζοῦμε σὲ καθεστὼς περιορισμένης κυριαρχίας τῆς χώρας καὶ περιορισμῶν στὴν ἄσκηση πολιτικῆς ἀπὸ τὴν ἐκλεγμένης κυβέρνηση.
Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς τῶν ἐπιλογῶν, ποὺ στὴν Ἑλλάδα ἐπιτείνεται μὲ τὴν έπιπρόσθετη ἐφαρμογὴ τῶν μνημονιακῶν δεσμεύσεων, ἀποτελεῖ ἐκδήλωση τοῦ νεοφιλελεύθερου μονόδρομου καὶ τὴ βάση τῆς κυριαρχίας τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ κ. Μητσοτάκη στὴν πολιτικὴ ζωή. Τόσο ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ὅσο καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ ὑπηρέτησαν τὴν πολιτικὴ αὐτή. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ ὅσοι τὴν ὑποστηρίζουν καὶ ἐπωφελοῦνται, ἢ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ἢ τὴν παραίσθηση ὅτι ὠφελοῦνται, προτιμοῦν τὸν κ. Μητσοτάκη, ποὺ εἶναι αὐθεντικὸ πολιτικὸ προϊόν της μετάλλαξης καὶ οὐσιαστικῆς παραίτησης ἀπὸ τὴν προτεραιότητα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ποὺ μέχρι πρότινος προέτασσαν τὰ κόμματα τῆς Σοσιαλδημοκρατίας καὶ τῆς Ἀριστερᾶς.
Τὸ “ἀκραῖο κέντρο”
Ἡ σύγκλιση αὐτὴ τῶν κυβερνητικῶν πολιτικῶν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ καὶ ΣΥΡΙΖΑ, κατατάσσει ἐν τοῖς πράγμασι τὰ κόμματα αὐτὰ στὸ λεγόμενο «ἀκραῖο κέντρο». Ὁ ἀκίνδυνος γιὰ τὸ σύστημα δικαιωματισμὸς ὑποκαθιστᾶ τοὺς κοινωνικοὺς ἀγῶνες καὶ ἀποτελεῖ τὸ ψευδοπροοδευτικὸ ἐποικοδόμημα μιᾶς σκληρῆς νεοφιλελεύθερης πολιτικῆς. Ἡ ὁποία εὐνοεῖ τὴν συγκέντρωση πλούτου σὲ ὅλο καὶ πιὸ λίγους καὶ ρίχνει στὸ περιθώριο ὅλο καὶ περισσότερες κατηγορίες πολιτῶν.
Ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἐξελίξεων αὐτῶν, αὐξάνονται ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκουν διέξοδο στὰ ἄλλα κόμματα τῆς Δεξιᾶς ἐκτὸς τῆς Νέας Δημοκρατίας, τὰ ὁποῖα πέτυχαν νὰ ἐκπροσωπηθοῦν στὴ Βουλή. Δὲν μιλᾶμε γιὰ κόμματα δεξιότερα τῆς Νέας Δημοκρατίας, μὲ δεδομένο ὅτι ἡ ἀκροδεξιὰ εἶναι πρὸ πολλοῦ παροῦσα στὸ κυβερνητικὸ κόμμα: Σὲ έπίπεδο «μεταγραφῆς» προβεβεβλημένων στελεχῶν, ἀλλὰ καὶ πολιτικῆς.
Ἐνδεικτικά, οἱ τροποποιήσεις τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα μὲ ἄξονα τὴν ἐξαπλωση τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐπιβολῆς τῆς ποινῆς τῆς φυλάκισης ποὺ ἔφερε πρὸς ψήφιση ὁ ἐκ τοῦ ΠΑΣΟΚ προερχόμενος κ. Φλωρίδης εἶναι παρόμοιας φιλοσοφίας μὲ τὸ 3ο σημεῖο τοῦ προεδρικοῦ προγράμματος τῆς Μαρίν Λεπέν τοῦ 2022. Μὲ τὴ διαφορὰ ποὺ ἡ Γαλλίδα πολιτικός, ἐπιμελέστερη, εἶχε συμπεριλάβει καὶ τὴν πρόνοια νὰ αὐξηθοῦν κατὰ 85.000 οἱ θέσεις τῶν φυλακισμένων.
Ὁ ἀείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης, εἶχε καταγγείλει ὡς ἀναχρονιστικὴ τὴ αὐταρχικὴ λογικὴ αὐτὴ γιὰ τὸ σωφρονιστικὸ σύστημα στὸ βιβλίο «Ἡ φυλακή μου».
Χωρίς ἀξία προγραμματικές δεσμεύσεις ἂν δὲν ἀμφισβητοῦν τοὺς εὐρωενωσιακοὺς περιορισμούς τῶν ἐξουσιῶν τῶν ἐκλεγμένων κυβερνήσεων
Τὰ καινούργια δεξιὰ κόμματα τῆς Βουλῆς καὶ τῆς Εὐρωβουλῆς, ποὺ ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔχουν ὑποστεῖ κυβερνητικὴ φθορά, ἐπαναφέρουν μεταξὺ ἄλλων καὶ προτάγματα τῆς κοινωνικῆς Δεξιᾶς μὲ λόγο ἐμφανιζόμενο ὡς φιλολαϊκὸ καὶ πατριωτικό.
Ὅμως, γιὰ νὰ ἔχει ἀξία ὁποιοδήποτε πολιτικὸ πρόγραμμα ξεφεύγει ἀπὸ τὰ πλαίσια ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ άποκαλούμενες «Εὐρωπαϊκὲς Συνθῆκες», πρέπει αὐτὸ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν καταρχὴν ἀμφισβήτησή τους. Καὶ ἐπιπρόσθετα, μὲ ἐναλλακτικὴ πολιτικὴ πρόταση, τὴν ὁποία ὁ λαὸς νὰ καλεῖται νὰ ἀκολουθήσει. Διαφορετικά, προσομοιάζουν στὴ βεβαιότητα τοῦ πρὸ τοῦ 2015 ΣΥΡΙΖΑ, ὅτι μόνο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖνος θὰ κυβερνοῦσε, ὡς διὰ μαγείας ἡ διαπραγμάτευση μὲ τοὺς δανειστὲς θὰ ἀπέδιδε.
Ἀποκαλυπτικὴ γιὰ τὴν πραγματικὴ βούληση τοῦ πολιτικοῦ συστήματος νὰ διαφοροποιηθεῖ ἀπὸ τὶς προτεραιότητες τῶν ἐπικυριάρχων ἦταν ἡ ψηφοφορία στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἐπὶ σχεδίου ψηφίσματος γιὰ τὸ Οὐκρανικό, στὸ ὁποῖο περιλαμβάνονται ἀκραῖες θέσεις, ἰδίως τὸ αἴτημα νὰ δοθεῖ στὴν Οὐκρανία ἡ ἄδεια νὰ πλήξει τὴ Ρωσία μὲ δυτικοὺς πυραύλους μεγάλου βεληνεκοῦς. Θέσεις οἱ ὁποῖες ἂν υἱοθετηθοῦν ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ὅπως καὶ ἄλλες βλαπτικὲς γιὰ τὴν Ἑλλάδα προτροπές. Οἱ Εὐρωβουλευτὲς τῆς ΝΔ καὶ δύο τοῦ ΠΑΣΟΚ ὑπερψήφισαν. Κατὰ ψήφισαν μόνον οἱ δύο Εὐρωβουλευτὲς τοῦ ΚΚΕ, ἕνας Εὐρωβουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἡ Εὐρωβουλευτὴς τῆς «Πλεύσης Ἐλευθερίας». Οἱ ὑπόλοιποι δύο Εὐρωβουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἕνας τοῦ ΠΑΣΟΚ, ὅπως καὶ τὸ σύνολο τῶν Εὐρωβουλευτῶν τῶν κομμάτων «Ἑλληνικὴ Λύση», «Νίκη» καὶ «Φωνὴ Λογικῆς» ἔλαμψαν μὲ τὴν ἀπουσία τους.
Θεσμικὴ αἰσχροκέρδεια καὶ ἐκποίηση κοινωφελῶν ὑποδομῶν
Ἡ Ἑλλάδα πορεύεται, ὅλο καὶ πιὸ ἀποδυναμωμένη οἰκονομικά, μὲ τὴν ἐκποίηση τῶν ὑποδομῶν της κατ’ ἐφαρμογὴ τῶν μνημονιακῶν δεσμεύσεων. Μέσω τοῦ Ὑπερταμείου, ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ στὰ πρότυπα τοῦ Tρόιχουντανστάλτ, τοῦ Ὑπερταμείου ποὺ ρευστοποίησε κοψοχρονιὰ τὴν ὑποδομὴ τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Γερμανίας. Ἡ ὁποία κατέρρευσε ὁλοκληρωτικά, ὄχι μόνο λόγω τῶν παθογενειῶν τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», ἀλλὰ κυρίως λόγω τῆς νομισματικῆς ἑνοποίησης μὲ τὴ Δυτική μὲ ἰσοτιμία ἀνατολικοῦ καὶ δυτικοῦ μάρκου 1 πρὸς 1, ἀντὶ τῆς πραγματικῆς 1 πρὸς 4. Φαινομενικὴ γενναιοδωρία γιὰ τοὺς ἀποταμιευτές, ἀλλὰ καταστροφὴ γιὰ τὴν οἰκονομία, ἀφοῦ τὸ κόστος μονομιᾶς τετραπλασιάστηκε.
Ὑποδομὲς ὅπως ἡ ἀγορὰ τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, ἡ ΔΕΗ καὶ ὁ ΔΕΔΔΗΕ παραδόθηκαν στὸ κερδοσκοπικὸ κεφάλαιο, τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο παρασιτικὸ ἔχει ἐπικαθήσει καὶ κερδοσκοπεῖ στὶς ἕτοιμες ὑποδομὲς μὲ ἕνα θεμελιῶδες ἀγαθὸ ὅπως τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα. Τὰ «Ἑλληνικὰ Πετρέλαια», ὅπου τὸ Δημόσιο μέχρι πέρσι ἰσότιμα μετεῖχε στὴ Διοίκηση, σκανδαλωδῶς χαρίστηκαν στὸν Ὅμιλο Λάτση ποῦ χωρὶς νὰ δώσει οὔτε ἕνα εύρώ, ἐλέγχει πλέον μόνος του τὴ Διοίκηση. Πῶς ἔγινε αὐτό; Μὲ μικρὴ αὔξηση τοῦ μετοχικοῦ κεφαλαίου ἐπέφερε μείωση τοῦ ποσοστοῦ τῆς συμμετοχῆς τοῦ Δημοσίου μὲ συνακόλουθη ἀπώλεια θεμελιωδῶν δικαιωμάτων.
Ἄλλες ὑποδομὲς διὰ τῆς ἰδιωτικοποιήσεως στὴν πράξη κρατικοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς Δανειστές, ἀφοῦ οἱ σιδηρόδρομοι ἀγοράστηκαν ἀπὸ ἰταλικὴ κρατικὴ ἑταιρία καὶ ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ἀεροδρομίων ἀπὸ γερμανική. Ἡ γερμανικὴ ἰθύνουσα τάξη διατηρεῖ τὸν κρατικὸ ἔλεγχο στὶς στρατηγικοῦ χαρακτήρα ἐπιχειρήσεις. Ἡ ἰταλικὴ τὸν ἐπανέφερε στοὺς αὐτοκινητοδρόμους ποὺ εἶχε ἰδιωτικοποιήσει, ὅταν κατέρρευσε ἡ γέφυρα Μοράντι στὴ Γένοβα λόγω πλημμελοῦς συντήρησης παρὰ τὴ μεγάλη κερδοφορία ἀπὸ τὰ διόδια. Ἡ ἐκχώρηση τῶν ἕτοιμων κοινωφελῶν ὑποδομῶν στὸ παρασιτικὸ κερδοσκοπικὸ κεφάλαιο εἶναι εὐρωενωσιακὴ γραμμὴ στὸ ὄνομα τοῦ «ἀνταγωνισμοῦ», ἡ ὁποία δὲν ἐπιβάλλεται μόνο στὴν Ἑλλάδα.
Ὅμως, στὴν Ἑλλάδα, ἡ κερδοσκοπία δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνεκτή. Ἔχει θεσμοθετηθεῖ μὲ τὰ σχέδια «Ἡρακλῆς» γιὰ τὴν φερόμενη «ἐξυγίανση» τῶν Τραπεζῶν. Μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιτρέπεται, ἀμιγῶς κερδοσκοπικὲς ἐπιχειρήσεις ποὺ ἐξαγοράζουν τὰ λεγόμενα κόκκινα δάνεια σὲ μικρὸ ποσοστὸ τῆς ἀξίας τους, νὰ διεκδικοῦν τὸ σύνολο ἀπὸ τὸν δανειολήπτη. Καὶ μαλιστα μὲ τὴν ἐγγύηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἐφόσον μιὰ τέτοια συναλλαγὴ δὲν ἐπιτευχθεῖ.
Ἡ θεσμικὴ αὐτὴ αἰσχροκέρδεια, ἐκδἠλωση τοῦ καθεστῶτος τῆς τραπεζοκρατίας, ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς ἀπροκάλυπτης καὶ διαρκοῦς κατάλυσης τοῦ Κράτους Δικαίου, ποὺ ξεκίνησε μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν Μνημονίων. Εἶναι ἄραγε συμπτωματικό, ὅτι ἀκόμα καὶ τὸ ἄρθρο 405 τοῦ παλαιοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ποὺ τιμωροῦσε τὴν κερδοσκοπία ὡς πράξη ἀξιόποινη, ἐκ παραδρομῆς παραλείφθηκε ἀπὸ τὴ νέα κωδικοποίηση τοῦ 2019; Καὶ δὲν ἔχει ἐπανέλθει, σὲ πεῖσμα τῆς αὐταρχικῆς αὐστηροποίησης τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου ποὺ ἡ Κυβέρνηση ἐπιβάλλει. Ὁ πρώην Ἀρεοπαγίτης καὶ ἐπιθεωρητὴς τῆς Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιτζῆς ἔχει ἐπισημάνει τὸ γεγονός, ὅπως καὶ ὅτι καὶ ἄλλες χρήσιμες ἀγορανομικὲς ποινικὲς διατάξεις ἔχουν καταργηθεῖ παλαιότερα στὰ πλαίσια τῆς συμμόρφωσης στὸ εὐρωενωσιακὸ θέσφατο τοῦ ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ. Ἔτσι, μόνο διοικητικὰ τιμωρεῖται πιὰ ἡ αἰσχορκέρδεια.
Ἄλλη μορφὴ θεσμικῆς αἰσχροκέρδειας εἶναι, ἐνδεικτικά, τὸ πάγωμα τῶν ἐπιτοκίων καταθέσεων, παρὰ τὴν συνεχῆ ἀναπροσαρμογὴ τῶν ἐπιτοκίων χορηγήσεων, δηλαδὴ τῶν δανείων λόγω τῆς ἀνόδου τοῦ ἐπιτοκίου βάσης τῆς ΕΚΤ μὲ πρόσχημα τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πληθωρισμοῦ. Ἡ πρωτοβουλία κυβερνήσεων ἀντίθετων πολιτικὰ μεταξύ τους ὅπως τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Ἰσπανίας νὰ φορολογήσουν τὰ ὑπερκέρδη αὐτὰ προκάλεσε τὶς ἀντιδράσεις τῆς Κομισιόν. Ἄλλη μιὰ ἔνδειξη ὅτι ἔχουμε περιέλθει ὑπὸ τὴν ἐπικυριαρχία τοῦ τραπεζικοῦ κεφαλαίου.
Η δυνατότητα του ατόμου να πλουτίζει μόνη πηγή “δικαιωμάτων” χωρίς υποχρεώσεις στις ατομοκρατούμενες νεοφιλελεύθερες κοινωνίες
Ὁ οἰκονομικὸς νεοφιλελευθερισμὸς ἔχει δημιουργήσει καὶ τὸ ἀντίστοιχο ἰδεολογικὸ ἐποικοδόμημα, τὸν ὑπερφιλελευθερισμό.
Ἡ ἀτομοκρατικὴ λογικὴ καὶ ὁ πρακτικὸς ἀθεϊσμὸς πάντοτε ὑπολάνθαναν ὡς πειρασμοί. Σήμερα ὅμως, φτάνουμε στὸ σημεῖο, νὰ δημιουργεῖται ἕνας νέος τύπος ἀνθρώπου, θρησκευτικὰ προσηλωμένος στὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Ὁ ὁποῖος ἀντίστοιχα «ἀπελευθερώνεται» ἀπὸ κάθε ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ δέσμευση ἢ ὑποχρέωση πρὸς τὴν κοινωνία, τὸν πλησίον του, ἢ τὸν Θεό. Στὴ βάση τῆς λογικῆς ὅτι μόνη πηγὴ δικαιωμάτων εἶναι ἡ δυνατότητα τοῦ ἀτόμου νὰ πλουτίζει. Ἡ ψεύτικη αὐτὴ ἐλευθερία βρίσκει διέξοδο στὸ δικαιωματισμό. Καὶ εὐνοεῖ τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὰ κοινά, ὅπως καὶ τὴ δημιουργία ἑνὸς εἴδους «πραιτοριανῶν» τοῦ συστήματος ἀπὸ τὰ μεσαῖα στρώματα, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι ἐπωφελοῦνται ἀτομικὰ ἀπὸ τὴν τάξη αὐτὴ τῶν πραγμάτων καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τοὺς συμπολίτες τους ποὺ πλήττονται.
Κατὰ συνέπεια, τὸ πρόβλημα ποὺ σήμερα ἀντιμετωπίζουμε δὲν εἶναι μόνο πολιτικό.
Εἶναι πρωτίστως πνευματικό, ἐπειδὴ ἡ ίθύνουσα τάξη θεωρεῖ ὅτι θὰ γίνουμε «κανονικὴ εὐρωπαϊκὴ χώρα», ἂν μοιάσουμε μὲ χῶρες ποὺ ἔχουν κάνει ἐπικίνδυνα βήματα πρὸς τὴν άποκοπή τους ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ παράδοση. Ἡ καθιέρωση τῆς νεοεποχίτικης νομικῆς κατασκευῆς τοῦ ἀποκαλούμενου «γάμου ὁμοφύλων» ἀποτελεῖ σημεῖο καμπῆς τῆς πορείας αὐτῆς σύμφωνα καὶ μὲ ἀναλύσεις, ποὺ δὲν ξεκινᾶνε ἀπὸ θρησκευτικὴ ὀπτικὴ γωνία.
Καταδικασμένες οἱ κοινωνίες χωρὶς πνευματικὸ θεμέλιο
Ἡ Χριστιανικὴ Δημοκρατία ἔχει ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της διακηρύξει, ὅτι μόνη βάση γιὰ μιὰ κοινωνία δικαιοσύνης, εἶναι ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ θέση αὐτὴ εἶναι σύμφωνη καὶ μὲ τὴ βάση στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ νεοελληνικὴ Πολιτεία. Ἡ ὁποία ὅλα τὰ Συντάγματά της τὰ ψηφίζει στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας, ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ὄχι γιὰ νὰ γίνει διάκριση ὑπὲρ τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση εἶναι πνευματικὸ θεμέλιο καὶ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τὴ διαχείριση τῆς ἐλευθερίας μας ὡς δώρου Θεοῦ, ποὺ δικαιούμαστε καὶ ἀνακτήθηκε μὲ αἱματηροὺς ἀγῶνες.
Κοινωνίες χωρὶς πνευματικὸ θεμέλιο, ποὺ εἴτε βασίζονται μόνο στὸ ὑλιστικὸ συμφέρον, εἴτε νομιμοποιοῦνται μὲ τὴν κτηνώδη βία εἶναι καταδικασμένες σὲ ἀποσύνθεση καὶ ἀφανισμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ κοινωνίες ποὺ ἐπιτρέπουν νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀδικία. Ἡ μεσαιωνική μας αὐτοκρατορία κατέρρευσε, ὅταν ἔπαψε ἡ ἀλληλεγγύη στοὺς πιὸ ἀδύνατους, ἐπικυριάρχησαν οἱ ἰσχυροί, ἐπιλέχθηκε ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τοὺς ξένους ὡς ὁδὸς ἐπιβίωσης. Ἀκόμα καὶ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα θὰ εἶχαν γλιτώσει τὴν καταστροφή, ἐὰν εἶχαν ἀπομείνει σὲ αὐτὲς ἐλάχιστοι ἄνθρωποι δίκαιοι.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, καθῆκον μας ὡς εἶναι ὡς ἐνεργοὶ πολίτες νὰ ἀρθρώσουμε πολιτικὸ λόγο ἐναλλακτικὸ σὲ σχέση μὲ τὸν κυρίαρχο συστημικό. Ἡ ἁπλῆ περιφορὰ μιᾶς προοδευτικῆς χριστιανικῆς ταμπέλας μπορεῖ νὰ δημιουργεῖ ψευδαισθήσεις ἐπειδὴ δεκαετίες πρὶν ἡ συστημικὴ θεολογία ἦταν συντηρητική, ἀλλὰ ἐνέχει τὸν πειρασμὸ τῆς ἐνσωμάτωσης στὸ «ἀκραῖο κέντρο», μὲ ἰδεολογικὴ ἐπικάλυψη μιᾶς ψευδεπίγραφης προόδου. Στὸν πειρασμὸ αὐτὸ ἔχουν πέσει ὀρισμένοι χριστιανοσοσιαλιστὲς τῆς Δύσης.
Ἔχουμε ταυτόχρονα καθῆκον ὡς Χριστιανοὶ νὰ πείσουμε τοὺς συμπολίτες μας, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς πεποιθήσεις τους, ὅτι ἡ χριστιανική μας Πίστη καὶ Παράδοση εἶναι πάντοτε ζωντανὲς καὶ ἐπίκαιρες καὶ δίνουν τὶς κατάλληλες ἀπαντήσεις στὰ προβλήματα καὶ τὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν.
Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, «ἀγρίεψε τὸ Γένος ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν καὶ ἐγίναμε ὡς τὰ θηρία». Ὄχι λόγω ἔλλειψης σχολείων ὅπως τότε, ἀλλὰ λόγω τῆς ἀμάθειας καὶ τῆς ἡμιμάθειας ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴν ὀργανωμένη παραπληροφόρηση καὶ τὴν ἀποξένωση ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν παράδοσή μας.
Προσηλωμένοι μὲ ζῆλο στὴν ἀλήθεια, χωρὶς ἀποκλίσεις καὶ συμβιβασμούς, ἀλλὰ ταυτόχρονα χωρὶς τοξικοὺς ζηλωτισμοὺς καὶ ἀμετροέπειες ποὺ προσχωροῦν σὲ ἀντιχριστιανικὲς λογικὲς μίσους πρὸς τὸν πλησίον.
Μιὰ τέτοια ἀμυντικὴ περιχαράκωση, παίζει τὸ παιχνίδι τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ κανένα πρόβλημα δὲν ἔχει οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶναι ἁπλῶς μιὰ ψηφίδα μιᾶς κοινωνίας χωρὶς συνοχή, ποὺ λειτουργεῖ σὰν «ἀρχιπέλαγος» ἀνεξάρτητων μεταξύ τους νησίδων, ἕνας κακόφωνος ἀχταρμᾶς ἀλληλομισούμενων ἀνθρώπων.
Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἔχουμε καθῆκον νὰ παρέμβουμε, ἱεραποστολικὰ καὶ πολιτικά.
Νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὴν ἀνανέωση καὶ στὴ διεύρυνση τοῦ Κινήματος καὶ τῆς ἐμβέλειας τῆς ἐφημερίδας.
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ