ΠΑΙΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΗΡΩΔΗ

Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας

Κυκλοφορεῖ μὲ τὸν παραπάνω τίτλο τὸ νέο φύλλο τῆς 13ης Δεκεμβρίου 2018 της «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ», στὸ κύριο ἄρθρο τῆς Μαρίας Μπινιάρη, ὅπου τονίζεται, μεταξὺ ἄλλων:

«Για τους περισσότερους ανθρώπους της δυτικής κοινωνίας τα παιδιά είναι μπελάς, ένα εργαλείο φτηνής εργασίας, ιδιαίτερα όταν η δυτική εξωτερική ανάθεση της παραγωγής βρίσκεται στα χέρια των φτωχών χωρών της Ασίας, της κεντρικής Αφρικής, τόσο φτωχών ανθρώπων, που δεν μπορούν ν’ αντισταθούν και στη σκληρότερη βία. Το δυτικό κοινωνικό σύστημα σφαγιάζει τα παιδιά με πείνα, με βόμβες, με ασθένειες, με αεροσκάφη, με κατάχρηση.»

Ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.xristianiki.gr/anexartetes-enotetes/nea-apophaseis/sygxronos_hrvdhs.html

Μπορείτε να γραφτείτε συνδρομητές  ή να πληρώσετε τη συνδρομή σας μέσω Pay pal στο σύνδεσμο:

 

http://www.xristianiki.gr/sundromes-eisphores.html

 

ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΝΙΑΡΗ: ΠΑΙΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΗΡΩΔΗ   Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας

Γιώργος Ρακκάς:    Ωματίμας λέτε!;

ΜιχάληΣ ΚουτούζηΣ:  Εξέγερση κατά της θεσμικής βίας

ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Σαν σήμερα (μόνιμη στήλη)

Βασίλης Σπυρόπουλος: Γαλλία: Η επανάσταση του αυτονόητου

Εκδηλώσεις ΧΔ καὶ «Χ»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΟΣ: Τα του Καίσαρος (Μόνιμη στήλη)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΥΡΤΑΛΙΔΗΣ: ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΊΑ Ειδική Επιτροπή της Ι. Συνόδου για τα κοινά θέματα

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΜΗΣ: Βασικές κανονικές αρχές επιλύσεως του ουκρανικού ζητήματος

ΔημήτρηΣ Δ. ΤριανταφυλλόπουλοΣ: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΚΥΡ-ΦΩΤΗ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ μας- Φώτης Κόντογλου: Μετὰ πεντήκονταἔτη! Δοῦναι καὶ λαβεῖν

Φώτης Κόντογλου: Ὁ μύθος τοῦ χταποδιοῦ

Σεβ. ΜητροπολίτηΣ Κισάμου και Σελίνου κ. ΑμφιλόχιοΣ: ΟΥΔΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Κοινωνία ξένη προς την ιστορία μας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΧΔ: ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ Κραυγή απόγνωσης της νέας γενιάς

Γιάννης Καρανικόλας: Πόσο αντισυστημικό είναι να υποτιμάς την πατρίδα;

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΝΑΚΑΚΗΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΑΓΙΟΣ ΟΡΟΣ

Ο Θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων (Βιβλιοπαρουσίαση)

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΝΑΚΑΚΗΣ: Βιβλιοπαρουσίαση (Μόνιμη στήλη)

Στέλιος Μόσχος: ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Το παιδικό παιχνίδι και η ιδέα της επαναχρησιμοποίησής του

ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΗΣ Π.Ε.ΦΙ.Π.: Νά βοηθήσουμε τίς ὑπερπολύτεκνες καί πολύτεκνες οἰκογένειες

ΝικόλαοΣ Γ. ΤσιρέβελοΣ: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Ένας Ιάπωνας δίχως σχιστά μάτια. Νικόλαος Κασάτκιν, ο ευαγγελιστής των Ιαπώνων. (Βιβλιοπαρουσίαση)

ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΕΣ(Μόνιμη στήλη): Βλέποντας τη «μεγάλη εικόνα»

9 ΜΠΟΦΟΡ (Μόνιμη στήλη σχολίων)

Το Γραφείο Τύπου της Χ.Δ. εξέδωσε κατά την 06/12/2018 την ακόλουθη ανακοίνωση:
10 χρόνια συμπληρώνονται ήδη από τα φοβερά γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου 2008, τα οποία στιγμάτισαν εντονότατα την ελλαδική κοινωνία. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, μαθητής μόλις 15 ετών πυροβολήθηκε και θανατώθηκε από τον 37χρονο Ειδικό Φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αφορμή, σε μία περίοδο που σιγόβραζε μια γενικότερη αγανάκτηση για ένα καλπάζοντα προμνημονιακό νεοφιλελευθερισμό αλλά και λανθάνοντα αυταρχισμό να πυροδοτηθεί μια εξέγερση η οποία χαρακτηρίστηκε και από αδιέξοδη και τυφλή βία και την αναίτια πρόκληση εκτεταμένων καταστροφών στο κέντρο της Αθήνας και αλλού.

Ταυτόχρονα αναδείχθηκε το πρόταγμα της αυταξίας της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατου αγαθού καθώς και η αντίσταση στην αλαζονεία της εξουσίας για την οποία τόσο καθαρά είχε μιλήσει ο ίδιος ο Χριστός στους μαθητές Του: «Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν».
Στις μέρες μας παρουσιάζεται έντονη μια άλλη ενεργοποίηση της μαθητικής νεολαίας. Μετά από πολλά χρόνια είναι αξιοσημείωτο και εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εθιμικές κατ’ έτος μαθητικές κινητοποιήσεις φέτος έχουν σε πλείστες περιπτώσεις πατριωτικά αιτήματα με δημοκρατικό χαρακτήρα σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών και το όνομα της Μακεδονίας κι όχι τον στενό συντεχνιασμό των συνήθων μαθητικών αιτημάτων τα οποία αποτελούν προκάλυμμα για «χάσιμο μαθημάτων». Βέβαια σε αυτή τη συγκυρία προσπάθησε να παρέμβει και να ποδηγετήσει τα αιτήματα αυτά η Χρυσή Αυγή διαχέοντας με όλα τα μέσα επικοινωνίας τον φασιστικό λόγο της έτσι ώστε αυτός να είναι κυρίαρχος στα συνθήματα των μαθητών πράγμα που δυστυχώς κατάφερε σε αρκετές περιπτώσεις. Από την άλλη οι κυβερνώντες έκαναν τα πάντα για να δυσφημήσουν τέτοιου είδους αιτήματα μαθητών τα οποία ως γνωστόν δεν είναι στην «πολιτική τους κουλτούρα».
Σε κάθε περίπτωση, τόσο στην εξέγερση του 2008 όσο και στις κινητοποιήσεις του 2018 διακρίνεται, με διαφορετικό τρόπο, η κραυγή της νέας γενιάς:
• για το μέλλον για το οποίο προετοιμάζει το σχολείο, ως (τουλάχιστον εν μέρει) μηχανισμός αναπαραγωγής του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος
• για τα αδιέξοδα της κοινωνίας της οποίας προετοιμάζεται να γίνει μέλος.
Μιας κοινωνίας, η οποία, πατώντας σε «κενό νοήματος», προετοιμάζει τα μέλη της να γίνουν εξαρτήματα μιας μηχανής η οποία καταδαπανά τόσο τις σωματικές όσο και τις ψυχικές τους δυνάμεις, προσφέροντάς τους ψιχία έναντι της απεμπόλησης της συνείδησής τους, και αναγκάζοντάς τους να εργάζονται σε δουλειές που αποστρέφονται και που δε συνιστούν έκφραση της θεόσδοτης δημιουργικής ορμής τους, για γλίσχρα μεροκάματα. Τέλος, μιας κοινωνίας, που, όταν «παραβαίνουν» τους νόμους της, τους επαναφέρει στην «κανονικότητα» με τους διάφορους αστικούς και «επιστημονικούς» μηχανισμούς της.
Αυτήν την κραυγή αγωνίας αξίζει να αφουγκραστούμε προσεκτικά και να αλλάξουμε πλεύση έμπρακτα, οικοδομώντας μιαν όλως άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα μπορεί να αναπτύσσει ελεύθερα τις δημιουργικές του δυνάμεις, προσφέροντας ταυτόχρονα στον συνάνθρωπο και την κοινωνία και όπου θα λαμβάνει ανάλογα με τον κόπο και τις ανάγκες του και δε θα καθίσταται νόμιμα αντικείμενο εκμετάλλευσης και αρπαγής του δίκαιου μισθού του. Μία τέτοια κοινωνία θα είναι ακριβώς αυτό για το οποίο μίλησε και έντονα προέτρεψε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην 11η ομιλία του στις Πράξεις των Αποστόλων, δηλαδή «μεταφορά του ουρανού στη γη».

“Η γνώση είναι απέραντη και τα θεία μυστήρια είναι απρόσιτα στην ανθρώπινη φύση και στην παρούσα ζωή…”

Αυτά τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου, που τιμάται εκκλησιαστικά σε λίγες μέρες, ταιριάζουν απόλυτα στα γεγονότα των Χριστουγέννων, για τα οποία περισσότερο από όλα αρμόζει η αποφατική σιωπή.

Μια απειρόγαμος και άσημη κόρη από τη Ναζαρέτ, η Μαρία ή Μαριάμ, θα χωρήσει τον Αχώρητον, του Οποίου ο τόκος, η γέννα έγινε σε μια ταπεινότατη σπηλιά. “Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος…”

Ήδη από πολλά χρόνια πριν, το 1970, το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας επισήμαινε την υπόκριση μιας κοινωνίας που ήθελε να λέγεται “χριστιανική”- χριστιανική στα λόγια, όταν τα έργα της και η καρδιά της “πόρρω απείχαν” από Εκείνον και τις εντολές του. Του Λόγου, δηλαδή, που “έκλινε τους Ουρανούς” για να γίνει σάρκα, αναλαμβάνοντας και προσλαμβάνοντας όλη την αθλιότητα των ανθρωπίνων και της ανθρωπότητας, ώστε να της δώσει τη δυνατότητα της σωτηρίας, αντιμετωπίζοντας τους φαινομενικά ανέγγιχτους ως τότε και τυραννικούς εχθρούς της: το διάβολο, τη φθορά και το θάνατο.

Έτσι και σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία εν πολλοίς αδιαπέραστη ή μάλλον απαθώς διαπερατή από το χριστιανικό μήνυμα, κάτι για το οποίο ευθυνόμαστε βαρύτατα και εμείς οι αγγελιοφόροι του. Μια κοινωνία εντελώς ξένη προς τις εντολές και τις κατευθύνσεις που προβάλλει είτε ο ίδιος ο Χριστός είτε οι “αδελφοί και συγκληρονόμοι” Άγιοι της Εκκλησίας που ίδρυσε, όπου η δικαιοσύνη νοείται ατομοκεντρικά, όπου οι “θυρωροί της Βασιλείας Του” φτωχοί και ξένοι λογαριάζονται ακόμη ως “περικαθάρματα του κόσμου”, όπου θριαμβεύει ο “Μαμωνάς της αδικίας”, όπου κυριαρχεί -παρά τις πληθωρικές κάποτε κοινωνικές και διαπροσωπικές εκδηλώσεις- η αποξένωση των ανθρώπων τόσο μεταξύ τους όσο και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο κηρυγματικό πεδίο, πολύς ο λόγος που γίνεται περί πνευματικότητας, όμως η κοινωνικότητα είναι τεκμήριο της πνευματικότητας και από αυτό συμπεραίνουμε ότι και τα δύο είναι εν πολλοίς απόντα, με παρούσα μάλλον την κούφια εθιμοτυπία.

Η ελπίδα όμως μπορεί να κρύβεται αλλά δε χάθηκε. Ο «α(περι)νόητος νους», η «ανείκαστη αγαθότητα», η «αυτοευσπλαχνία», η «ένσαρκη παναλήθεια», η Αγάπη που γίνεται σάρκα είναι το επίκεντρό της για μας που έχουμε την τιμή να φέρουμε το όνομα του Χριστιανού.

Ως Κίνημα της Χ.Δ., ευχόμαστε αυτά τα Χριστούγεννα να είναι η απαρχή της τομής και θραύσης του «φαύλου κύκλου» και του πραγματικού ανοίγματος στον όλως Άλλο, τον Χριστό, όπως και στους ενδεείς αδελφούς και συνανθρώπους μας, που θα είναι το κριτήριο της σωτηρίας μας, και των οποίων οι ανάγκες δε ζητούν ευκαιριακή υποκριτική συμπάθεια, αλλά σταθερή και πολιτική αντιμετώπιση βασισμένη στις εντολές και το πνεύμα του τεχθέντος.

Οι μέρες αυτές για εμάς τους Χριστιανούς διδάσκουν και εμπνέουν την αγάπη προς τον κάθε συνάνθρωπό μας, καθώς και την ταπεινότητα και προσήνεια προς αυτόν, έχοντας ως παράδειγμα αυτό του ίδιου του Υιού και Λόγου του Θεού, του σαρκωθέντος Χριστού.

Τα διδάγματα όμως αυτά έρχονται να προσκρούσουν πάνω στο τραγικό γεγονός που διαδραματίστηκε στο κέντρο της Αθήνας πριν ενάμισι-δύο μήνες, όπου κάτω από συγκεχυμένες συνθήκες έχασε τη ζωή του ο 33χρονος Ζαχαρίας (Ζακ) Κωστόπουλος, Το γεγονός αυτό ήρθε να φωτίσει η ιατροδικαστική έκθεση που αναδείχθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα και διαπιστώνει ότι τα χτυπήματα που δέχτηκε είχαν αιτιώδη σχέση με τον -τόσο πρόωρο- θάνατό του.

Ως Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας σημειώνουμε τα παρακάτω:
Α) Είναι θεμιτό και κατανοητό το δικαίωμα του κάθε πολίτη στην αυτοπροστασία και στην αυτοάμυνα, όταν κινδυνεύει. Όμως, στη προκειμένη περίπτωση, από τα στοιχεία που βγαίνουν στη δημοσιότητα, προκύπτει ότι κανέναν δεν απειλούσε ο Ζακ Κωστόπουλος, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τα χτυπήματα που δέχτηκε.
Β)Ευθύνη για το τραγικό συμβάν φέρουν τόσο τα αστυνομικά όργανα –όπως άλλωστε καταδεικνύει και η διενέργεια της ΕΔΕ που ακολούθησε- όσο και οι τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ στο βαθμό που ανέχτηκαν ή επέφεραν τα ίδια περαιτέρω χτυπήματα σε ένα ημιθανή νέο άνθρωπο.
Γ)Παρά τη συχνή καύχησιολογία μας για τον Ορθόδοξο χαρακτήρα της χώρας μας, είναι σαφές ότι ζούμε σε μεγάλο βαθμό σε μια κοινωνία βαθύτατα αποχριστιανοποιημένη, όπου η ζωή και η ύπαρξη του συνανθρώπου μας, μάλιστα του εμπερίστατου και ενδεούς, την οποία ο Χριστός αναβίβασε παραπάνω από όλα τα αγαθά της γης, φαίνεται να έχει μικρή αξία, ιδιαίτερα εάν αυτός τολμήσει, έστω κατά φαντασίαν, να θίξει το παραμικρό από την ιδιοκτησία μας. Οι μνημονιακοί κεφαλαιοκρατικοί θεσμοί άλλωστε επιτείνουν, ενσαρκώνουν και αναπαράγουν αυτή την αποχριστιανοποίηση, με τον κοινωνικό δαρβινισμό και την ακραία αδικία στη διανομή του εισοδήματος από τα οποία διέπονται.
Δ) Επισημαίνουμε το γεγονός, ότι η περίπτωση του Ζαχαρία Κωστόπουλου αναδείχθηκε διότι συγκινούσε πολιτικά ορισμένες ομάδες και συλλογικότητες. Δυστυχώς, πολλές περιπτώσεις «ελαχίστων» αδελφών και συνανθρώπων μας που ως «περιθωριακοί» θεωρούνται «αναλώσιμοι» και δεύτερης κατηγορίας πολίτες, δεν αντιμετωπίζονται με ανάλογη ευαισθησία ούτε βλέπουν το φως της δημοσιότητας
Ε)Σαφής είναι η ανάγκη για επανενεργοποίηση χώρων ασύλου, όπου κάθε βία θα είναι αυστηρά απαγορευμένη. Ιδιαίτερα η ανάδειξη του εκκλησιαστικού ασύλου (που η αστική έννομη τάξη ανέχθηκε ως μέρος του «εθιμικού/ανθρωπιστικού δικαίου»), που με τόση παρρησία και με μεγάλη διακινδύνευση προασπίστηκε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στις ιστορικές δύο ομιλίες του «Εις Ευτρόπιον», κρίνεται επιτακτική, ώστε τουλάχιστον στους Ναούς του Θεού να μπορεί να βρίσκει καταφυγή ένας καταδιωκόμενος άνθρωπος όπως ο θανών.