“ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ” Η Ε.Ε.

του ΗΡΑΚΛΗ ΚΑΝΑΚΑΚΗ*

Η Ευρώπη των πεντακοσίων και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων αφήνει τη μικρή Ελλάδα να διαχειριστεί μόνη της το προσφυγικό-μεταναστευτικό, οι διαστάσεις του οποίου την έχουν ξεπεράσει και διαμορφώνονται συνθήκες εθνικής τραγωδίας.
Αντί να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν, ως ένας από τους φυσικούς αυτουργούς που το δημιουργούν (οι άλλοι είναι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία) και να εφαρμόσει δίκαιη και αναλογική κατανομή των προσφύγων-μεταναστών σε όλες τις χώρες τις Ε.Ε. (αποτελούν
λιγότερο του 1% του πληθυσμού της), προκαλεί με τον ποντιο-πιλατισμό και τον απύθμενο ψευτο-ανθρωπισμό της.
Μόνον αφελείς και ευρωπαρμένοι δεν το βλέπουν.
Αποδέχεται το κλείσιμο των συνόρων των κρατών-μελών της, το οποίο δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Και το 1973-74 ως αντίδραση στην πετρελαϊκή κρίση οι περισσότερες δυτικο-ευρωπαϊκές χώρες απαγόρευσαν την οικονομική μετανάστευση.
Σε μία επίδειξη φαρισαϊσμού χρεώνει την ύψωση τειχών στην Ευρωπαϊκή Λαϊκιστική Ριζοσπαστική Δεξιά (Λ.Ρ.Δ.) λες και αυτή παίρνει τις αποφάσεις. Πολύ πριν η Λ.Ρ.Δ. κερδίσει σημαντική εκλογική στήριξη η δυτικο-ευρωπαϊκή πολιτική, μετατοπίσθηκε προς τα δεξιά από την κυρίαρχη Δεξιά, ως συνέπεια της νεοσυντηρητικής επιλογής στο εσωτερικό της. Η δε Αριστερά αποδείχτηκε ανίκανη
όχι μόνο να σταματήσει τη στροφή αλλά και εξαιρετικά συνεργάσιμη υποστηρίζοντάς την. Ο Ορμπάν, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, είναι ηγέτης του Fidesz (ΟΥΓΓΡΙΚΉ ΈΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΏΝ), το οποίο ταξινομείται ως «συντηρητικό» και «κεντροδεξιό» κόμμα. Το ακροδεξιό κόμμα στην Ουγγαρία είναι το Jobbik (Κίνημα για μία καλύτερη Ουγγαρία). Ο Ορμπάν χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική, για να νικήσει τον ανταγωνισμό από το Jobbik

Σήμερα η Ε.Ε. δεν απειλείται από την αυξητική υποστήριξη σε ακροδεξιούς πολιτικούς,αλλά από την αυξανόμενη υποστήριξη των ελίτ στην ακροδεξιά πολιτική. Κι όταν κατάφεραν ακροδεξιοί να συμμετάσχουν στην εξουσία, ήταν τα σκυλιά που γάβγιζαν, αλλά δεν δάγκωναν. Τελευταίο «σκυλί» που ξεδοντιάστηκε είναι ο ηγέτης της ιταλικής «Λίγκας» του Βορρά Ματέο Σαλβίνι.

Όπως μετέδωσε το πρακτορείο «Ρόιτερ», πριν λίγες ημέρες, έμαθε τα «όριά του» και έδωσε όρκο πίστης στο Ευρώ. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Το λέω μια για πάντα και ελπίζω στο κόμμα μου κανένας να μη θέσει ξανά αυτό το θέμα. Η Λίγκα δεν σκέπτεται την έξοδο της Ιταλίας από το Ευρώ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση…»
Κι ενώ έτσι έχουν τα ευρωπαϊκά πράγματα, τα νησιά υποδοχής έχουν μετατραπεί σε απέραντες προσφυγουπόλεις και οι κάτοικοί τους θυμωμένοι έχουν χάσει την πρόσβαση σε χωράφια τους και σε χώρους που άλλοτε κυκλοφορούσαν, εξαιτίας της αυξημένης παραβατικότητας που καταγράφεται. Στη δε ηπειρωτική Ελλάδα δεν υπάρχει περιοχή χωρίς αντιδράσεις στο ενδεχόμενο εγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών.
Το εύκολο και στον πειρασμό αυτό πέφτουν πολλοί, είναι η επιδερμική «ανάγνωση» των διαμαρτυριών, που δεν επιτρέπει να δεις σωστά την αγωνία των ανθρώπων να ζουν ασφαλείς και να κινούνται άφοβα στις πλατείες και στους δρόμους. Το εύκολο είναι να
τους χαρακτηρίσεις «Χρυσαυγίτες» και «Ακροδεξιούς» και να προσχωρήσεις στην αντίληψη ότι κάτι τρέχει, αλλά δεν είναι σημαντικό και να συμφωνήσεις στη σημερινή αυτοκαταστροφική πορεία, που διέξοδο έχει την εθνική τραγωδία. Στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγούν και οι όποιοι εξωραϊσμοί διαχειριστικού χαρακτήρα.
Το δύσκολο είναι η Κυβέρνηση και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να σοβαρευτούν και να συναινέσουν σε μία πολιτική
που θα εμπεδώσει στους πολίτες το αίσθημα ασφάλειας. Το δικαίωμα να μη νιώθουν ότι βρίσκονται σε κατάσταση ιδιότυπης ομηρείας και να καταγγείλουν την Ε.Ε. ότι είναι αυτή που υψώνει τα τείχη στα θύματα της δικής της πολιτικής.
Είναι αυτή η δήθεν αλληλέγγυα, που έγνοια της είναι πώς θα κρατήσει την αυλή της «καθαρή», αλλά πονά για το όνειδος των καταυλισμών τύπου Μόρια.
Είναι αλήθεια ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη πιάστηκε ανέτοιμη. Τώρα προσπαθεί, πελαγωμένη, να δρομολογήσει διαδικασίες μίας εξορθολογισμένης διαχείρισης του προβλήματος που δεν είναι λύση.
Αλλά και η ΣΥΡΙΖΑΐικη «Αριστερά» να κάνει την αυτοκριτική της, γιατί ως Κυβέρνηση, η συνηγορία της υπέρ της ανθρωπιάς αποδείχτηκε αφερέγγυα, δημιουργώντας καταυλισμούς της ντροπής και διευκολύνοντας τη δημοφιλία του μισαλλόδοξου λόγου.

* Πρωτοσέλιδο άρθρο του φύλλου 1044 της 31ης Οκτωβρίου 2019