«Η Παναγία των Παρισίων σε γκρίζο» είναι ο τίτλος του πίνακα του Μαρκ Σαγκάλ, του 1955. Μοιάζει σαν η Παναγία να ακουμπάει στους Πύργους της αρχαίας εκκλησίας της ή σα να φεύγει από αυτή, γυρίζοντας την πλάτη της. Σε μια Ευρώπη που στη σημαία της έχει τα αστέρια από την Παναγία της Λούρδης -πόσοι το γνωρίζουν άραγε;- και αυτό τον καιρό παραπαίει ανάμεσα στην τυραννική ηγεμονία των τραπεζών και στην οργή των λαών της, τι να σημαίνει άραγε η μεγάλη πυρκαγιά που έκανε στάχτη μεγάλο μέρος του Καθεδρικού των Παρισίων που τιμάται στο όνομα της Θεοτόκου; Σε μια Ευρώπη που έχει κόψει εν πολλοίς τους δεσμούς της, επίσης, με το χριστιανικό της παρελθόν και που τείνει να χάσει κάθε μορφή συνοχής και αλληλεγγύης, τι ακριβώς αφήνουν πίσω τους οι στάχτες από την σαν καράβι χτισμένη, με δοκάρια του 12ου αιώνα στέγη της γοτθο-ρωμανικής Βασιλικής; Το σίγουρο είναι πως η φωτιά αυτή είναι ένα τέλος σε ό,τι γνωρίζαμε ως Ευρώπη. Η νέα Ευρώπη επείγεται να ξαναχτιστεί σε νέες βάσεις. Νάναι άραγε τα θεμέλιά της περισσότερο ανθρώπινα ή μήπως μπαίνουμε ολοταχώς σε μια εποχή που ο Μπερδιάγιεφ κάποτε την έλεγε «νέο μεσαίωνα»;

(Χριστιανική 19.4.2019)