Τὸ δεινὸν βουλευτήριον τῶν ἀνόμων, σκέπτεται, θεομάχου ψυχῆς ὑπάρχον, ὡς δύσχρηστον τὸν δίκαιον ἀποκτεῖναι, Χριστόν, ᾧ ψάλλομεν΄ Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε. (Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τετάρτης)

Ἐνδιαφέρων ὁ χαρακτηρισμὸς “δύσχρηστος” τὸν ὁποῖο τὸ “βουλευτήριον τῶν ἀνόμων” ἀποδίδει στὸν Χριστὸ καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος θεωρεῖ καὶ τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ἀποφάσισαν τὴ φυσική του ἐξόντωση.

Μιὰ λέξη ποὺ καταρχὴν σημαίνει αὐτὸν ποὺ δύσκολα ταιριάζει μὲ τὶς προδιαγραφὲς τῆς χρηστότητας καὶ τῆς ἠθικῆς. Στὴν προκειμένη περίπτωση καὶ μὲ δεδομένο ὅτι οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς αὐθαίρετα καὶ μὲ βάση τὰ δικά τους ἰδιοτελῆ καὶ ἄνομα συμφέροντα προσδιορίζουν τὰ κριτήρια τῆς “χρηστότητας”, κατατάσσοντας τὸν δίκαιο στοὺς μὴ χρηστοὺς πολίτες καὶ μέλη τῆς κοινότητας, ἡ λέξη τείνει νὰ προσλάβει ὅμοια σημασία μὲ τὴ σημερινή, ὑποδηλώνοντας ἄνθρωπο μὴ ἐλεγχόμενο καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τοὺς κρατοῦντες.

Μέ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκδηλώθηκε στὸ κέντρο τῆς ἐξουσίας τῆς ἑβραϊκῆς κοινότητας. Τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἀνάστασης τετραημέρου νεκροῦ, προσέλκυσε πλήθος κόσμου κοντά του, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν παλλαϊκὴ ὑποδοχὴ ποὺ γιορτάσαμε τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Τοῦτο βεβαιώνεται ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννη εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάστηκε στὸν Ὄρθρο τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Τρίτης:  ” Ἐμαρτύρει ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο [καὶ] ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον”.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς μαρτυρεῖ καὶ τὴν ἐνόχληση τῶν Φαρισαίων, γιὰ τὴν ἀπήχηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο: “Οἱ οὖν Φαρισαῖοι εἶπον πρὸς ἑαυτούς͵ Θεωρεῖτε ὅτι οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν; ἴδε, ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν”. Ἦταν φανερὸ ὅτι εἶχε ἐλθει ὡς “ἐξουσίαν ἔχων”. Ὅπως καὶ ὁ Ἡρώδης κατὰ τὴν κατὰ σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου, τὸν θεώρησαν ἀπειλὴ γιὰ τὴ δική τους ἐξουσία καὶ ἐπιρροὴ στὸ λαό.

Μπροστὰ στὴν ἀπειλή, οἱ ἐξουσιαστικοὶ μηχανισμοὶ σοφίστηκαν καὶ κλιμάκωσαν ἀντίμετρα ἀνάλογα μὲ τὰ σημερινὰ ποὺ παίρνουν οἱ ἐξουσίες ποὺ αίσθάνονται ὅτι άπειλοῦνται:

-Σκέφτηκαν νὰ σκοτώσουν τὸν ἀναστημένο Λάζαρο, προκειμένου νὰ ἐξαφανιστεῖ ἡ ζωντανὴ ἀπόδειξη τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ.

-Ἐπιχείρησαν στὴ συνέχεια νὰ τὸν ἀποστομώσουν ἐνῶ κήρυττε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀπέτυχαν καὶ σ’ αὐτό, ὅπως μᾶς θύμισε τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Δευτέρας. Ἡ ἀποτυχία τῶν βαλτῶν πρακτόρων τους συνοδεύτηκε ἀπὸ τὰ ἀμείλικτα “Ουαί”.

-Στὴν παροῦσα φάση τῶν Παθῶν, διαπιστώνεται ὅτι σὲ τίποτα δὲν ὠφελοῦν τὰ παραπάνω. Ἔτσι, μπαίνουμε στὸ  στάδιο τῆς περαιτέρω κλιμάκωσης τῆς ἀντιμετώπισης τοῦ “κινδύνου” ποὺ ἀντιπροσώπευε γι’ αὐτοὺς ὁ Χριστός. Τὴ φυσικὴ ἐξόντωση, τὴν ὁποία εἶχαν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μποροῦσαν νὰ προκαλέσουν. Χωρις νὰ φαντάζονται ὅτι οἱ μηχανορραφίες τους θὰ συνέβαλαν στὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ νίκη τῆς ζωῆς πάνω στὸ θάνατο.

-Ὄργανο τῶν ἀπειλούμενων ἐξουσιαστῶν ἔγινε ὁ ἐμφανιζόμενος ὡς ὁ πλέον “συνεπὴς” καὶ “ζηλωτὴς” τῶν μαθητῶν, ὁ Ἰούδας. Ἐπιχείρησε νὰ κάνει κριτικὴ στὸν Δάσκαλό του γιὰ κακὴ χρήση τοῦ μύρου τῆς μετανοημένης γυναίκας. Ἐνῶ ὁ ἴδιος πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τοῦ συνεποῦς ἰδεολόγου, ἔκρυβε τὴν ἰδιότητα τοῦ καταχραστῆ τοῦ κοινοῦ Ταμείου τῶν Μαθητῶν. Ἀποκλείεται ὁ Χριστὸς νὰ μὴ τὸ γνώριζε. Ἐπέτρεψε ὅμως νὰ ἐξελιχθεῖ ἡ προδοσία, ἡ ὁποία ἐξ ἀντικειμένου ἐξυπηρέτησε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.

-Δὲν λείπουν ἄλλωστε καὶ σήμερα οἱ “συνεπεῖς ἰδεολόγοι”, οἱ ὁποῖοι ἐμπορεύονται τὶς ἐλπίδες τοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖο προδίδουν μὲ τίμημα τὰ ἀργύρια τῆς ἐξουσίας.

-Σύμφωνα μὲ τὸν μεγάλο Ρῶσο συγγραφέα Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, τὸ ἴδιο “δύσχρηστο” θὰ εὔρισκαν τὸν Χριστὸ καὶ ὁρισμένοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἐμφανίζονται ὡς ἐκπρόσωποί του καὶ θὰ ἐνοχλοῦνταν ἂν ξαναερχόταν στὴ γῆ. Ὅπως ἀφηγεῖται στοὺς “Ἀδελφοὺς Καραμάζοφ”, ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστὴς στὴν Ἰσπανία συνέλαβε τὸν Χριστὸ ποὺ ἦρθε ξανὰ στὴ γῆ. Καὶ μάλιστα ἐξαπέλυσε δριμὺ κατηγορητήριο ἐναντίον του, μὲ ἐπίκεντρο τὸ μὴ διαχειρίσιμο θεῖο δῶρο τῆς κατὰ Χριστὸν ἐλευθερίας.

-Οἱ “Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι” ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἂν καὶ προβάλλουν ἑαυτοὺς ὡς βαθιὰ θρησκευόμενους, οὔτε τὸ Θεὸ ὑπολογίζουν ὅταν διακυβεύεται ἡ ἐξουσία τους. Ἀντὶ νὰ πιστέψουν, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ σκέφτηκαν ἦταν νὰ ἀφανίσουν τὸν ἀναστημένο Λάζαρο, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει ἀπόδειξη τῆς θεότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀντὶ νὰ μετανοήσουν μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστασης, δωροδόκησαν τοὺς φύλακες τοῦ Τάφου γιὰ νὰ παραδεχτοῦν ὅτι οἱ Μαθητὲς ἔκλεψαν τὸ σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Καὶ ἄλλα ἀνάλογα ψεύδη ἔχουν ἐπινοηθεῖ γιὰ νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σειρὰ τῶν προπαγανδιστικῶν ψευδῶν ποὺ ἐπιχειροῦσαν νὰ ἀπαξιώσουν τὸν Χριστὸ εἶναι καὶ πρόσθετη ἀπόδειξη τῆς ἱστορικότητας τοῦ περιεχομένου τῶν Εὐαγγελίων.Ἂν αὐτὸ ἦταν φανταστικό, ὅπως μετὰ ἀπὸ δύο χιλιετίες διατείνονται ἀρνητὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ ἐπινοηθοῦν τέτοια ψεύδη;