Ἡ ἀπαίτηση τῆς λογικῆς, ἀκόμη καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ “τετέλεσται”, θέτει τοὺς ὅρους της: “Εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ’αὐτῶ”. Ὁ Θεὸς ἀποκρίνεται μὲ τὴ σιωπή, ἀλλὰ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ καταλάβει, μέσα σ’ αὐτὴ τὴ σιωπὴ “δηλώνει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο” [Νικολάου Καβάσιλα, “Ἡ ἐν Χριστῶ ζωή”]. Εἶναι ἡ “μωρία τοῦ Θεοῦ”, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ ἀκατανόητος σεβασμὸς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν ἐλευθερία μας.
Κάθε ἀναγκαστικὴ ἀπόδειξη βιάζει τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση, μεταβάλλει τὴν πίστη σὲ ἁπλῆ γνώση. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς περιορίζει τὴν παντοδύναμία του, κλείνεται μέσα στὴ σιωπὴ τῆς πονεμένης ἀγάπης του, ἀποσύρει κάθε σημεῖο, κάθε θαῦμα, ρίχνει μιὰ σκιὰ πάνω στὴ λάμψη τῆς ὄψης του.[…]
Ἡ πίστη εἶναι ενας διάλογος. Ἀλλὰ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι σχεδὸν σιωπή. Ἀσκεῖ μιὰ πίεση απειρα λεπτὴ καὶ ποτὲ ἀκαταμἀχητη. Ὁ Θεὸς δεν δίνει διαταγές, ἐκπέμπει προσκλήσεις: “Ἄκουε Ἰσραήλ” ἢ “εἰ θέλεις τέλειος εἶναι…” Στὴν ἀπόφαση ἑνὸς τυράννου, ἀπαντᾶ μιὰ ὑπόκωφη ἀντίσταση, στὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου τοῦ Δείπνου ἀπαντᾶ ἡ χαρούμενη ἀποδοχὴ ἐκείνου “ὅστις ἔχει ὦτα”, ποὺ κάνει τὸν ἑαυτό του ἐκλεκτό, τείνοντας τὸ χέρι του στὸ προσφερομενο δῶρο. […]
Ὁ Πατέρας εἶναι πατέρας χωρὶς νὰ ἐπιβάλει τὴν πατρότητά του. Προσφέρεται ἐν τῶ Υἱῶ του. Καὶ κάθε ἀνθρωπος εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ: “θεοὶ ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες”, “θεοὶ” ὑπὸ τὸν ὅρο νὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς ἑαυτούς τους υἱοὺς ἐν Χριστῶ […] Ἡ ἐλευθερία τῶν υἱῶν ταυτίζεται καὶ συμπίπτει μὲ τὸ Δῶρο τοῦ Πατέρα, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς δέχεται νὰ τὸν ἀρνηθοῦν, νὰ τὸν ἀπορρίψουν, νὰ τὸν ἀποβάλουν ἀπὸ τὴ δημιουργία του.
Στὸ Σταυρὸ ὁ Θεός, ἔναντι τοῦ Θεοῦ, πῆρε τὸ μέρος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄθλιος, ἀλλὰ ξέρει ὅτι ὑπάρχει κάποιος ἀκόμη ἀθλιότερος, αὐτὸς ὁ Ζητιάνος τῆς ἀγάπης στὴ θύρα τῆς καρδιᾶς: “Ἰδοὺ εστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω. Ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνἠσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ”. [‘Αποκ. 3,20] .Ὁ Υἱὸς ἔρχεται στὴ γῆ γιὰ νὰ καθίσει στὸ “τραπέζι τῶν ἁμαρτωλῶν”.
Παύλου Εὐδοκίμωφ “Ἡ Πάλη μὲ τὸν Θεὸν”. Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν , Θεσσαλονίκη 1991, σσ 57-59
Ἀπόδοση στὴ Δημοτικὴ τῆς μετάφρασης τοῦ Ἰ.Κ.. Παπαδόπουλου.
Ἡ εἰκόνα ἀπὸ τοιχογραφία τῆς Καπνικαρέας.
