
Ἡ 8η Μαΐου γιὰ τοὺς Δυτικοὺς καὶ ἡ 9η τοῦ ἴδιου μήνα γιὰ τοὺς Σοβιετικοὺς εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς νίκης κατὰ τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας. Ἡ διαφορὰ τῆς μέρας ὀφείλεται στὴ διαφορὰ τῆς ὥρας κατὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς συνθηκολόγησης. Ὅταν ἔπεσαν οἱ ὑπογραφές, τὰ μεσάνυχτα εἶχαν περάσει στὴ Μόσχα.
• Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, στὴν προφανῆ προσπάθεια νὰ στραφεῖ ἀλλοῦ ἡ προσοχὴ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν λαῶν, καθιέρωσε τὴν 9η Μαΐου ὡς «ἡμέρα τῆς Εὐρώπης», μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τῆς διακήρυξης τοῦ Γάλλου ὑπουργοῦ Ρομπὲρ Σουμὰν τὸ 1950 ὑπὲρ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης. Ἕνα γεγονὸς δευτερεῦον καὶ ἀσήμαντο σὲ σχέση μὲ τὴ σημασία τῆς λήξης τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, στὸ ὁποῖο ἐπιχειροῦν νὰ δώσουν διαστάσεις δυσανάλογες μὲ τὴ σημασία του.
• Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ρομπὲρ Σουμάν, ὡς μέλος τῆς γαλλικῆς Βουλῆς τὸ 1940, εἶχε ὑπερψηφίσει τὴν παραχώρηση πλήρων ἐξουσιῶν στὸν Στρατάρχη Πεταίν, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴ συνθηκολόγηση τῆς Γαλλίας δημιούργησε τὸ φασιστικὸ καὶ γερμανόδουλο «Γαλλικὸ Κράτος» τοῦ Βισύ, καταλύοντας τὴ Γ’ Γαλλικὴ Δημοκρατία.
• Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ὅπως καὶ ὅλοι ὅσοι ψήφισαν ἀνάλογα, κηρύχθηκε σὲ ἐθνικὴ ἀναξιότητα μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ τοῦ ἀπαγορεύτηκε ἡ συμμετοχὴ στὴν πολιτικὴ ζωή.
• Ὅμως, γρήγορα ἐξαιρέθηκε ἀπὸ τὸ μέτρο, προφανῶς λόγω τῶν διασυνδέσεών του μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τοῦ ρόλου ποὺ ἔπαιξε στὴν δημιουργία τῆς μεταπολεμικῆς δυτικῆς χριστιανοδημοκρατίας.
• Στὴ Ρωσία ἡ ἐπέτειος τιμᾶται ἰδιαίτερα, λόγω τοῦ μεγέθους τῶν θυσιῶν ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ὁ λαός, γιὰ νὰ ἀποκρουστεῖ ἡ ναζιστικὴ εἰσβολὴ καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ τελικὴ νίκη. Κάθε οἰκογένεια ἔχει τουλάχιστον ἀπὸ ἕνα πεσόντα, μὲ τὴ φωτογραφία τοῦ ὁποίου βγαίνουν στοὺς γιορτασμούς.
• Ὁ σημερινὸς κόσμος δὲν εἶναι τέλειος, οὔτε λείπουν οἱ ἀδικίες. Ὅμως, ἐὰν οἱ Ναζὶ εἶχαν ἐπικρατήσει, ὁ κόσμος θὰ ζοῦσε ὑπὸ τὸ καθεστὼς ἀφόρητης τυραννίας καὶ ἀνελευθερίας.
• Εἰδικὰ ἡ Ἑλλάδα, θὰ εἶχε, τὸ λιγότερο, διαμελισθεῖ.
• Γι’ αὐτὸ καὶ ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη σὲ ὅλους ὅσους θυσιάστηκαν γιὰ τὴ νίκη κατὰ τοῦ ναζισμοῦ. Σοβιετικούς, ποὺ ἦταν καὶ οἱ περισσότεροι, Βρετανούς, Ἀμερικανούς, νέους ἀπ’ὅλο τὸν κόσμο ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους μέσα ἀπὸ τὰ τακτικὰ στρατεύματα, ἢ ἀπὸ τὴν ἀντίσταση.
• Ἡ Ἑλλάδα, ποὺ πρόσφερε τὴν πρώτη νίκη κατὰ τοῦ Ἄξονα, συνεισέφερε μὲ θυσίες δυσανάλογες σὲ σχέση μὲ τὸν πληθυσμό της.
• Οὔτε οἱ δυτικὲς ἀστικὲς δημοκρατίες, οὔτε καὶ ἡ γραφειοκρατικὴ δικτατορία τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος ἦταν ἢ εἶναι κοινωνίες ἐλευθερίας καὶ δικαιοσύνης. Ὅμως, ἔστω καὶ προσχηματικά, ἀποδέχονται ὡς βάση κάποιες ἀπὸ τὶς ἀξίες τοῦ χριστιανικοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Γιὰ «κλοπὴ» ἀπὸ τὸ Χριστιανισμὸ ἔχει κάνει λόγο ὁ Νίκος Ψαρουδάκης.
• Ὁ φασισμὸς εἶναι ἡ εὐθεῖα καὶ ἀπροσχημάτιστη ἄρνηση τῆς βάσης τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, ποὺ εἶναι ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη καὶ ἡ ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὡς εἰκόνας Θεοῦ.
• Μὲ αὐτὴ τὴ λογική, τὸ 4ο φυλλάδιο τοῦ «Λευκοῦ Ρόδου», ποὺ ἔχουμε ἐπανειλημμένα παρουσιάσει, δίνει στὸν πόλεμο καὶ πνευματική-μεταφυσικὴ διάσταση: «Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα καὶ ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ μεταφυσικὸ στοιχεῖο: τὴν πάλη κατὰ τοῦ δαίμονα καὶ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Ἀντιχρίστου».
• Ἀναπτύσσεται ἡ διάσταση τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ ὡς «πολιτικοῦ πειρασμοῦ»: «Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμονεύουν στὰ σκοτάδια, ἀναμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος. Ὅταν μὲ τὴ δική του θέληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας στὴν ὁποία ἐν ἐλευθερίᾳ τὸν προορίζει ὁ Θεός…»
• Καὶ τὸ κυριότερο πολεμικὸ τραγούδι τῶν Σοβιετικῶν, τὸ ὁποῖο οἱ Ρῶσοι θεωροῦν ὡς δεύτερο ἐθνικὸ ὕμνο, ὀνομάζεται «Ἱερὸς πόλεμος» κατὰ τῆς «σκοτεινῆς δύναμης τοῦ φασισμοῦ».
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 12.5.2022 ΣΤΗΛΗ “ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ”