Τὸ θέαμα τοῦ δικαστικοῦ ἐπιμελητῆ ποὺ ἔσπαζε τὴν πόρτα τῆς συνταξιούχου κας Ἰωάννας Κολοβοῦ γιὰ νὰ τὴν πετάξει ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της τὰ ξημερώματα τῆς περασμένης Δευτέρας, εἶναι καρπὸς τῆς ὑποχώρησης τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτικοῦ συστήματος στὶς ἀξιώσεις τῶν λογιστῶν τῶν Βρυξελλῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ προστασία τῆς 1ης κατοικίας στὴν Ἑλλάδα ἦταν μέγα «σκάνδαλο». Γιὰ τοὺς ποτισμένους μέχρι τὸ μεδούλι μὲ τὰ δόγματα τῆς θρησκείας τοῦ Μαμωνᾶ, σύγχρονη ἔκφραση τῆς ὁποίας εἶναι ὁ οἰκονομικὸς νεοφιλελευθερισμός, ὑπέρτατος νόμος εἶναι τὸ «δίκαιο» τοῦ δανειστῆ καὶ τοῦ τραπεζίτη, μπροστὰ στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ὑποχωρεῖ κάθε ἔννοια ἀνθρωπιᾶς. Ὁ ὁποιοσδήποτε περιορισμὸς στὴν κορυφαία νεοφιλελεύθερη «ἱεροτελεστία» τοῦ πλειστηριασμοῦ συνιστᾶ «ἱεροσυλία».
• Στὴν Ἑλλάδα, ἡ πρώτη κατοικία λογίζεται ὡς βασικὸ ἀγαθὸ γιὰ τὸν καθένα. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ προστατεύτηκε μὲ τὸ λεγόμενο «νόμο Κατσέλη» ἀπὸ τὸ 2010, ὅταν ἡ ἀπρόσμενη ἀνατροπὴ τῶν δεδομένων γιὰ χιλιάδες νοικοκυριὰ μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὶς μνημονιακὲς περικοπὲς ποὺ ἄγγιξαν τὸ 40% ἀκόμα καὶ στὶς συντάξεις, ὁδήγησαν στὴ ἔθεσαν σὲ κίνδυνο τὸ ἀγαθὸ αὐτό.
• Ἡ προστασία αὐτή, ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς δὲν ἦταν ἀρκετή, τελείωσε. Ἡ λογικὴ τῆς νέας νομοθεσίας, ὁδηγεῖ στὸ ἀποτέλεσμα ἡ περιουσία τοῦ δανειολήπτη νὰ «ρευστοποιεῖται» ἀδιακρίτως, πρὶν γίνει ὁποιαδήποτε εὐνοϊκὴ ρύθμιση. Ἀντίθετα, εὐεργετοῦνται ὅσοι πέτυχαν νὰ δανειστοῦν χωρὶς νὰ παράσχουν ἀντίστοιχες ἐξασφαλίσεις καὶ δὲν εἶναι λίγοι. Μὲ προεξάρχοντες τοὺς δύο πρωτεργάτες τοῦ παλιοῦ δικομματισμοῦ, Νέα Δημοκρατία καὶ ΠΑΣΟΚ, ποὺ ὀφείλουν πολλὰ ἑκατομμύρια στὶς Τράπεζες, δανεικὰ καὶ -κατὰ πᾶσα πιθανότητα- ἀγύριστα.
• Τὰ χρέη ἀπὸ τὰ τραπεζικὰ δάνεια εἶναι σὲ μεγάλο βαθμὸ προϊὸν τοκογλυφικοῦ δανεισμοῦ. Ἀπὸ καιρό, τὰ πιστωτικὰ ἱδρύματα
ἐξαιροῦνται ἀπὸ τοὺς περιορισμοὺς τοῦ νόμου, ποὺ στὸν ἰδιωτικὸ δανεισμὸ ἀπαγορεύει τὸν ἀνατοκισμὸ (μετατροπὴ τοῦ τόκου σὲ κεφάλαιο) καὶ ἐπιτόκια πάνω ἀπὸ τὸ νόμιμο. Ἔτσι, οἱ ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὶς Τράπεζες ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ σὲ σχέση μὲ τὰ χρήματα ποὺ ἔχουν δώσει. Αὐτὸ ἰσχύει ἰδίως στὶς πιστωτικὲς κάρτες, ὅπου τὰ ἐπιτόκια εἶχαν φτάσει σὲ καιροὺς μηδενικοῦ ἢ 1-2% πληθωρισμοῦ τὸ 18-20%. Κατώτερα τῶν περιστάσεων στὴν προκειμένη περίπτωση, τὰ ἑλληνικὰ Δικαστήρια θεώρησαν νόμιμη τέτοια τοκοφορία, μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι τὰ πιστωτικὰ ἱδρύματα διαχειρίζονταν τὴ λαϊκὴ ἀποταμίευση. Ἄραγε ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τοὺς κερδοσκοπικοὺς ὀργανισμοὺς (funds) ποὺ ἔχουν ἐξαγοράσει «κοψοχρονιὰ» τὰ κόκκινα δάνεια; Στὴν πλειοψηφία τους, ἐμφανίζονται ὡς «ἰδιοκτῆτες» τῶν δανείων ἑταιρίες μὲ ἕδρα στὴν Ἰρλανδία, μὲ «δαχειριστὲς» ἑλληνικὲς ἑταιρίες, ἀποκαλούμενες «σέρβισερς». Μὲ δεδομένο ὅτι ἡ Ἰρλανδία εἶναι «φορολογικὸς παράδεισος» μὲ τὸν πιὸ χαμηλὸ ἑταιρικὸ φόρο, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ μιὰ γιγαντιαία ἐπιχείρηση φοροαποφυγῆς, τὴν  ὁποία ἀνέχεται τὸ ἑλληνικὸ Κράτος, ὑπὸ τὴν πίεση τῶν λογιστῶν τῶν Βρυξελλῶν.
• Ἤδη ὁ Ἄρειος Πάγος ἔθεσε φραγμὸ στὸ σχῆμα αὐτό, κρίνοντας ὅτι οἱ ἑταιρίες διαχείρισης δὲν νομιμοποιοῦνται νὰ κινοῦνται δικαστικὰ κατὰ τῶν δανειοληπτῶν, γιὰ ἀξιώσεις ἀπὸ δάνεια ποὺ φέρονται νὰ ἀνήκουν σὲ ἄλλη ἑταιρία τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση θὰ ληφθεῖ στὴν Ὁλομέλεια τοῦ Δικαστηρίου.
• Πρὸς μεγάλη ἀνησυχία τῆς «Κομισιόν», ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸ κείμενο τῆς τελευταίας «μεταπρογραμματικῆς» ἀξιολόγησης: «Ἡ νομικὴ αὐτὴ ἀβεβαιότητα πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἐπεῖγον θέμα, προκειμένου νὰ ἀποφευχθοῦν περαιτέρω καθυστερήσεις στὴν ἐπίλυση τοῦ ζητήματος τοῦ μὴ ἐξυπηρετούμενου χρέους στὴν οἰκονομία. Ἡ ἀποτελεσματικὴ ἐπίλυση αὐτῆς τῆς νομικῆς ἀβεβαιότητας θὰ ἀξιολογηθεῖ στὴν προσεχῆ μετα-προγραμματικὴ ἔκθεση ἐπιτήρησης.»
• Μὲ περισσὴ ὑποκρισία, οἱ λογιστὲς τῶν Βρυξελλῶν δηλώνουν ὅτι φοβοῦνται πὼς ἡ παγίωση μιᾶς τέτοιας νομολογίας θὰ «διαβρώσει τὴν προθυμία τῶν ὀφειλετῶν νὰ συμφωνήσουν σὲ φιλικὲς λύσεις ἀναδιάρθρωσης τῆς ὀφειλῆς μὲ τοὺς “σέρβισερς”».
• Τὴν «φιλικότητα» τῶν «λύσεων» τὴν εἴδαμε στὴν ἔξωση ποὺ ἐπιχειρήθηκε στοῦ Ζωγράφου, στὸ σπίτι τῆς κας Κολοβοῦ. Καὶ μάλιστα γιὰ κατοικία ποὺ δὲν εἶχε ἀγοραστεῖ μὲ τραπεζικὸ δανεισμό, γιὰ χρέος πολὺ μικρότερο τῆς ἀξίας της. Θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ γνωρίζαμε, ἂν ἀφαιροῦνταν οἱ τόκοι, ποιὸ εἶναι τὸ πρωτογενὲς κεφάλαιο…
• Ἐνθαρρυντικὴ ἦταν ἡ λαϊκὴ κινητοποίηση. Ὅμως, παρόμοια δράματα μὲ τὶς πρῶτες κατοικίες ἔχουν ἤδη ἐκτυλιχθεῖ χωρὶς νὰ δοῦν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας.
• Πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἄμεσα ἡ προστασία τῆς πρώτης κατοικίας. Ἡ ἔλλειψή της, στὴ συνείδηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὰ χρηστὰ ἤθη.
• Ἠ πρώτη δουλειὰ μιᾶς κυβέρνησης ποὺ θὰ προέκυπτε ἀπὸ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ κυρίαρχου πολιτικοῦ συστήματος, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς προστασίας τῆς πρώτης κατοικίας. Ἡ λήξη τῆς νέου τύπου κατοχῆς ποὺ περνᾶμε, πρέπει νὰ συνοδευτεῖ καὶ μὲ ἀντίστοιχους μετακατοχικοὺς νόμους, γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν ἀδικηθέντων.

“Χριστιανική” 24.11.2022. Ἀπὸ τὴ στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”

Βλέπε καὶ σχόλιό μας «Ἡ “πλουτολογικὴ ἐπιστήμη” καὶ ἡ πολιτικὴ οἰκονομία τοῦ Εὐαγγελίου» :

“Αἱ περὶ τοῦ δικαίου διατάξεις αἱ περιορίζουσαι τὸν τόκον μέχρι τοῦ διπλασιασμοῦ ἀπρακτοῦσι παρ’ ἡμῖν, οὐ μόνον ὡς ἀντικείμεναι εἰς τὰς νεωτέρας ἡμῶν συνηθείας καὶ ἕξεις, τὴν διοργάνωσιν τῶν νεωτέρων κοινωνιῶν καὶ τὰς ἀρχὰς τῆς πλουτολογικῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀπάδουσαι εἰς τὰς βάσεις, ἐφ’ ὧν στηρίζονται οἱ νεώτεροι ἡμῶν νόμοι…. δι’ ὧν ρητῶς ἐπιτρέπεται ἡ λῆψις τόκου καὶ ὑπὲρ τὸ διλπάσιον τοῦ κεφαλαίου…”   . Ἀπὸ σχόλιο τοῦ νομικοῦ τοῦ 19ου αἰώνα Θεόδωρου Φλογαΐτη στὴν ἔκδοση τῆς “Ἑξαβίβλου” τοῦ Ἀρμενόπουλου. Μέχρι τὸ 1946 ποὺ ὁριστικοποιήθηκε ἡ ἰσχὺς τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, τὸ Ἀστικὸ Δίκαιο βασιζόταν στη νομοθεσία τοῦ Βυζαντίου, τὸ λεγόμενο “Βυζαντινο-ρωμαϊκὸ Δίκαιο” (ΒΡΔ), ἡ ὁποία έπισήμως ἐπανῆλθε σὲ ἰσχὺ στὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ κράτος μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση. Τὸ ρόλο τοῦ “Ἀστικοῦ Κώδικα” ἔπαιζε ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ “Ἐξάβιβλος” τοῦ δικαστῆ Θεσσαλονίκης τοῦ 14ου μ. Χ.  αἰώνα Κωνσταντίνου Ἀρμενόπουλου (1320-1385). Ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπιχειρήσει να κωδικοποιήσει τοὺς βασικοὺς αὐτοκρατορικοὺς νόμους οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὴν πιὸ συχνὴ ἐφαρμογή.  (…) 

“….Στὴν καθ’ ἡμᾶς Ρωμανία, δὲν ἴσχυε ἡ πλήρης ἀπαγόρευση τοῦ τοκισμοῦ ποὺ ὑπῆρχε στὴ Δύση, ὅπου Χριστιανοὶ ἀπαγορευόταν νὰ δανείζουν με τόκο. Ὅμως, ὑπῆρχαν σημαντικοὶ περιορισμοί: ἡ πλήρης ἀπαγόρευση τοῦ ἀνατοκισμοῦ καὶ ἡ ἀπαγόρευση τοῦ τοκισμοῦ πέρα ἀπὸ τὸν διπλασιασμὸ τῆς ὀφειλῆς.

Ποιὰ εἶναι ἡ “πλουτολογικὴ ἐπιστήμη;” “Πλουτολογία” ἦταν ὁ ὅρος ποὺ προτιμοῦσε, σὲ σχέση με αὐτὸν τῆς “πολιτικῆς οἰκονομίας” ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει σήμερα,  ὁ καθηγητὴς Πολιτικῆς Οἰκονομίας τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἰωάννης Σοῦτσος, ποὺ δίδαξε πάνω ἀπὸ πενήντα χρόνια, μέχρι τὸ θανατό του τὸ 1890.. Τὴν ὁρολογία αὐτὴ χρησιμοποιεῖ ὁ Φλογαΐτης. Σύμφωνα μὲ τὸ λεξικό,  “πλουτολογία” εἶναι “παλαιότερη ὀνομασία τῆς πολιτικῆς οἰκονομικής ἐπιστήμης ποὺ ἔχει ἀντικείμενο μελέτης τὴν ἀπόκτηση, διάθεση καὶ ἀνταλλαγὴ τοῦ πλούτου μὲ σκοπὸ τὴν παροχὴ τῶν οἰκονομικῶν μέσων γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἀνθρώπινων ἀναγκῶν” (…)

Ἔτσι, οἱ “ἕξεις” τῆς σύγχρονης ἐποχῆς ἀπομακρύνονται ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ τὴν “πολιτικὴ οἰκονομία” τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἰδίως μὲ τὶς νεοφιλελεύθερες “ἕξεις” τοῦ τέλους του 20οῦ καὶ τοῦ 21ου αἰώνα νὰ ἐκτροχιάζονται σὲ ἀκόμα πιὸ ἀπάνθρωπες καὶ ἀντιχριστιανικὲς κατευθύνσεις, ἀποκλίνοντας στὸ ἔπακρο ἀπὸ τὴν “πολιτικὴ οἰκονομία” τοῦ Εὐαγγελίου, στὸ ὄνομα τῆς θεοποίησης τοῦ κέρδους τῶν Τραπεζιτῶν.

Ἡ σημερινὴ ὑπερχρέωση κρατῶν καὶ νοικοκυριῶν, προϊὸν τῶν “ἕξεων” καὶ “συνηθειῶν” τοῦ σύγχρονου κόσμου κάνει ἐπίκαιρους τοὺς περιορισμοὺς τοῦ Βυζαντινορωμαϊκοῦ Δικαίου. Οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦσαν νὰ λειτουργήσουν ἐξυγειαντικά ὡς μιὰ μορφὴ “Σεισάχθειας”.