• ΠΥΡΗΝΙΚOΣ ΤΡOΜOΣ ΠΑΝΩ ΑΠO ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος μεταξύ μας που να μην τρόμαξε, δικαίως, από τις τελευταίες εξελίξεις στις Ουκρανία, με τις πυραυλικές επιθέσεις με αμερικανικούς πυραύλους στο έδαφος της Ρωσίας και την απάντηση των Ρώσων με ισχυρότερα όπλα. Η εξέλιξη δείχνει προς μια άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό μέτωπο, πράγμα που θα αναβαθμίσει, εάν τελικά ευοδωθεί, τον πόλεμο από τοπικό σε υπερτοπικό και με δεδομένα τα μεγέθη των εμπλεκόμενων χωρών σε παγκόσμιο.
Ομοίως, νομίζω ότι δεν υπάρχει καλοπροαίρετος άνθρωπος που να μην αγανακτεί με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, με την ισοπέδωση της Γάζας συγκεκριμένα και τις συνεχιζόμενες ανταλλαγές πυραύλων, με τις επιθέσεις του Ισραήλ σε Λίβανο, Συρία, Ιράν. Σήμερα διάβασα ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε (!) την κατάπαυση του πυρός στο Λίβανο – με την ευχέρεια κινήσεων του Ισραήλ (!), έσπευσε να συμπληρώσει ο Νετανιάχου. Που σημαίνει στην ουσία συνέχιση της ίδιας κατάστασης, τη στιγμή που ο ΟΗΕ κατονομάζει ως Γενοκτονία τα γινόμενα στη Γάζα και η Διεθνής Αμνηστία ζητά το εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ. [Περισσότερα για την κατάσταση εκεί θα βρείτε στα άρθρα της σελ. 6-7).
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο πόλεμος, λέει σε ένα σημαντικό βιβλιαράκι του ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «είναι όλα τα κακά μαζί»! Ακόμα και ο αμυντικός και πατριωτικός πόλεμος, που ως ένα σημείο είναι δικαιολογημένος για τον αμυνόμενο, σωρεύει τόσα δεινά στον άνθρωπο που χρειάζονται γενιές για να ξεπεραστούν. Εμείς στην Ελλάδα, μια χώρα που το σώμα της το έχουν διατρέξει σχεδόν όλοι οι πόλεμοι από την αρχή της Ιστορίας, κάτι πρέπει να έχουμε μάθει περισσότερο, ή, τουλάχιστον, οφείλουμε να έχουμε μάθει.

Πάνω σε αυτή την πικρή εμπειρία του πολέμου, η Εκκλησία εύχεται και επανεύχεται τρις για την Ειρήνη με το που ξεκινά κάθε θεία της Λειτουργία:Ας προσευχηθούμε εν ειρήνη του Κυρίου, ας προσευχηθούμε να μας δοθεί η άνωθεν ειρήνη, ας προσευχηθούμε για την ειρήνη όλου του κόσμου. (Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν κ.λπ.). Συνεπώς, ο χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι ειρηνοποιός και εργάτης της Ειρήνης. Η Χριστιανική από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και στη Γάζα επιχείρησε προς τούτο να δημιουργήσει, με τις μικρές της δυνάμεις και με τη συνεργασία πολλών φίλων, ένα Κίνημα Ειρήνης, ακριβώς σε μια ώρα που ηχηρότερα ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου.
Επανέρχομαι στο Ουκρανικό. Με έκπληξη διαβάζω, ακόμα και τώρα που τα πράγματα γίνονται κάθε μέρα και πιο κρίσιμα, ότι αρκετοί από τους συμπολίτες μας, μεταξύ αυτών και φίλοι, επιμένουν να στρατεύονται με τη μία ή την άλλη παράταξη του πολέμου, ξεχνώντας τα παραπάνω και παραβλέποντας τις ειδήσεις και τις εξελίξεις στα μέτωπα. Υπάρχουν, λοιπόν κάμποσοι ακόμα που θεωρούν πως πρέπει να ενισχυθεί η Ουκρανία στον πόλεμό της ή άλλοι οι Ρωσία ή άλλοι το Ισραήλ στην άμυνά του (!) ή ακόμα ακόμα και οι Παλαιστίνιοι αντίστροφα, να ενισχυθούν με κάθε μέσο για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ. Τι άλλο από το να φουντώνουμε τις φωτιές, που απειλούν να κάψουν την Οικουμένη, κάνουμε με αυτή την πολιτική μας;

Για να πω συγκεκριμένα για το Ουκρανικό. Αγνοώντας τα δεδομένα ότι,

α. Στη χώρα αυτή διεξάγεται ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) και τη Ρωσία, με κύριο θύμα την Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό.
β. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη και συνεχίζει να ματώνει και να διαλύει την Ευρώπη, αυτή τη στιγμή οικονομικά, αύριο και πολεμικά, όπως πάει το πράγμα. Συνεχόμενο σε αυτό,
γ. Κάποιοι, Κύριος οίδε με βάση ποια ανάλυση, θεωρούν τον πόλεμο αυτό πόλεμο άμυνας (!) της Δύσης απέναντι στον Ολοκληρωτισμό. Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η Ρωσία,
όπως άλλωστε και η Ελλάδα, δεν είναι λιγότερο Δύση από τη Γερμανία ή τη Βρετανία. Μάλιστα με τα δεδομένα της αποικιοκρατίας, ποιος μπορεί από τους δύο αντιμαχόμενους να παινευτεί ότι έχει λιγότερες αμαρτίες; Επίσης συνέχεια αυτού,
δ. Κάποιοι θεωρούν βλακωδώς ότι οι λεγόμενοι BRICS είναι κάτι άλλο ή έχουν κάτι άλλο στα σχέδιά τους από ό,τι η «πεφωτισμένη» Δύση. Την παγκόσμια κυριαρχία επιδιώκουν και τα δύο στρατόπεδα, με τους όρους μάλιστα του εν πολλαίς αμαρτίες γηράσκοντος Καπιταλισμού. Κι αν κάποιοι ρομαντικά τυφλώττοντες βλέπεουν στους BRICS κάτι άλλο από τη Δύση, όπως την ξέρουμε σήμερα, θεωρούν ότι η Βραζιλία, φερ’ ειπείν ή η Νότια Αφρική είναι κάτι άλλο από Δύση; Τι ακριβώς; Φυλές του Αμαζονίου ή της Αφρικής. Ή μήπως ακόμα και η Κίνα και η Ινδία, έχοντας όντως διαφορετική ιστορική εξέλιξη από την ελληνοχριστιανική-ρωμαϊκή (αυτό κάνουμε πως το ξεχνάμε) Ευρώπη αυτή τη στιγμή δεν είναι η αιχμή του δόρατος ενός ραγδαία αναπτυσσόμενου δυτικού καπιταλισμού;
ε. Μήπως ως προς το θέμα της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, ας πούμε υπάρχει τόσο τεράστια παρέκκλιση, που να δικαιολογεί, όπως δικαιολογούν πολλές γραφίδες δυστυχώς,
την υπεράσπιση τάχα της Δημοκρατίας, με τον πόλεμο κατά της Ρωσίας ή των συμμάχων της; Το θέμα αυτό θα ήθελε μεγάλη ανάλυση, αλλά μένω σε τούτο:
Η πρόφαση εξαγωγής της Δημοκρατίας, γιατί για πρόφαση πρόκειται –αλλιώς θα πρέπει να δεχτούμε ότι σήμερα το Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν περισσότερη Δημοκρατία από ότι πριν τη δυτική πολεμική επέμβαση–, είναι και αυτή ένα όπλο για την επέκταση της ισχύος. Εκτός και αν θεωρήσουμε σαν Δημοκρατία την κατανάλωση. Θα μπορούσα να το ψάξω
βαθύτερα, αλλά ας αναλογιστεί ο καθείς τι είδους Δημοκρατία απολαμβάνουμε σήμερα στη Δύση, εκτός ίσως από την αλλαγή ηγετών, όπου αυτό επιτρέπεται, με την ίδια πάντως ατζέντα, με τον τύπο φιμωμένο, την πληροφόρηση ελεγχόμενη και την πρόσβαση του πολίτη σε μηχανισμούς συμμετοχής ή ελέγχου της εξουσίας προσχηματική.
Όχι, λοιπόν, στην Ουκρανία ή στη Γάζα δεν διεξάγεται κανενός είδους πόλεμος κατά του Ολοκληρωτισμού. Είναι σύγκρουση γιγάντων για την επιβολή τους στην παγκόσμια κυριαρχία. Ωμό; Βλέπετε εσείς κάτι λιγότερο; Μια σύγκρουση που φανερά πλέον επαναφέρει ως φόβητρο τον νούμερο ένα τρόμο του εικοστού αιώνα, τα πυρηνικά. Και αν συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια, λίγο απέχουν, αυτοί, που δεν έχουν ιερό και όσιο, να κάνουν τον τρόμο πράξη. Σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Μετά από όλα αυτά, άρα –τουλάχιστον εμείς έτσι το βλέπουμε, και αν κάποιος πιστεύει ότι κάνουμε λάθος, να το συζητήσουμε–, το πλέον επείγον σήμερα είναι η υπεράσπιση της Ειρήνης.
Οι ισχυροί, έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα μας κλέβουν. Δεν είναι ανάγκη να βάλουν και φωτιά στο σπίτι μας. Μάλιστα με τη δική μας ηλίθια, δήθεν ιδεολογική, συνδρομή. Η πληγή της Ουκρανίας, όπως και εκείνη της Γάζας, πρέπει να σταματήσουν να αιμορραγούν τώρα.
Αύριο θα είναι, φοβάμαι, πολύ αργά.