«… δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός, αν δεν αγωνίζεται για δικαιοσύνη, για ισότητα, για ελευθερία, για αγάπη, για διάλογο, για συνεννόηση. Δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός αληθινός αν σηκώνει οποιαδήποτε σημαία για να διαχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους, ή αν προβάλλει οποιαδήποτε δυνατότητά του για να ξεχωρίζει εξουσιαστικά, κυριαρχικά και δυναστικά απέναντι στους άλλους. Χριστιανός είναι αυτός, ο οποίος ζει με την προοπτική της ενότητας, της αγάπης, της ανοιχτωσιάς…»
Λόγος καθαρός, χωρίς περιστροφές και γενικόλογα, λόγος που ορθοτομεί το Λόγο της Αληθείας, χωρίς περιθώρια για «ναι μεν αλλά…». Λόγος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Φθιώτιδος, κ. Συμεών κατά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Συνάξεως των 12 Αποστόλων, στο ορεινό χωριό Πίτσι της Δυτικής Φθιώτιδος, στον Ι. Ναό Αγών Αποστόλων, στις 30 Ιουνίου 2021.
Παραθέτουμε το σύντομο, αλλά μεστό αληθειών, κήρυγμα του σεβασμιωτάτου.
Το Κήρυγμα
«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Σήμερα εδώ στο πανέμορφο και ιστορικό και γενναίο Πίτσι, εορτάζουμε την Σύναξη των 12 Αποστόλων, εορτάζουμε όλους τους Αγίους Αποστόλους, τους μαθητές του Χριστού, τον πρώτο πυρήνα, ο οποίος άλλαξε την πορεία του κόσμου, την πορεία της χριστιανοσύνης και την πορεία της ανθρωπότητος. Ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο τα ονόματά τους, ακούσαμε χαρακτηριστικά της αποστολής τους, γι’ αυτό και ονομάζονται Απόστολοι, γιατί καλούνται να φέρουν σε πέρας μία αποστολή στον κόσμο. Και όσοι διαδεχόμεθα τους Αγίους Αποστόλους μέσα στον κόσμο, όλοι οι χριστιανοί, καλούμαστε να ακολουθήσουμε την ίδια αποστολή. Ποια είναι αυτή η αποστολή;
«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη». Το πρώτον είναι να πορευθούν σε όλα τα έθνη. Το πρώτο που καλείται να νικήσει ένας Απόστολος του Χριστού είναι να νικήσει τον τοπικισμό, να νικήσει τις αγκυλώσεις του, τις στρεβλώσεις του, τον εαυτό του και να καταλάβει ότι η αποστολή του είναι να συναντήσει τον άλλο άνθρωπο, ανεξαρτήτως προελεύσεως, θρησκείας, τοποθετήσεως, οποιασδήποτε διαφορετικότητας, όποια και αν είναι αυτή. Ίσα ίσα καλείται να καταργήσει την διαφορετικότητα, την ανισότητα. Όχι την διαφορετικότητα που κρύβει ομορφιά, αλλά την διαφορετικότητα, η οποία είναι αδικία, η οποία είναι ανισοκατανομή πλούτου και προϋποθέσεων ζωής και δυνατοτήτων ζωής.
Το δεύτερο είναι ότι καλούνται να κηρύξουν την Βασιλεία του Θεού. Και εδώ εύκολα μπορεί κανείς να παρασυρθεί και να θεωρήσει ότι οι Απόστολοι εκλήθησαν να κηρύξουν κάτι το υπερφυσικό απλώς, ή κάτι το ου- τοπικό, που είναι έξω από τον τόπο και έξω από τον χρόνο.
Για να μην έχει κανείς λοιπόν αυτόν τον πειρασμό, ότι ο Χριστιανισμός είναι και αυτός μία θρησκεία σαν τις άλλες θρησκείες αυτού του κόσμου, ή μία ιδεολογία, η οποία γράφτηκε σε ένα χαρτί αλλά ενδεχομένως είναι ανεφάρμοστη, γι΄αυτό εξειδικεύει το τι σημαίνει: «Πορευθέντες κηρύξατε την Βασιλείαν του Θεού». Σημαίνει: « ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε» και πώς κορυφώνεται; «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε».
Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μόνο αυτό που προσδοκούμε μετά το φυσικό τέλος αυτού του κόσμου, έχοντες την ελπίδα της Αναστάσεως. Αλλά για να μπορέσει η ελπίδα της Αναστάσεως να καρποφορήσει στην ζωή μας, οφείλουμε να ζήσουμε την Βασιλεία του Θεού μέσα σ’ αυτό τον κόσμο. Και η Βασιλεία του Θεού δεν έχει να κάνει, ούτε με μοναρχίες, ούτε με ολιγαρχίες, ούτε με σχήματα αυτού του κόσμου. Η Βασιλεία του Θεού είναι δωρεάν να δίνεις, δωρεάν να λαμβάνεις. Βασιλεία του Θεού είναι να δίνεις το παραπάνω που έχεις, γιατί όλα φτάνουν για όλους. Βασιλεία του Θεού είναι αυτό που ψάλλαμε πριν από λίγο: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Η Βασιλεία του Θεού εκφράζεται με αυτά τα κομμάτια ψωμιού, τον άρτο τον ευλογημένο, όπου μπορούμε όλοι να χορτάσουμε μοιραζόμενοι τα δώρα της φύσης, τα δώρα της ζωής, τα δώρα του Θεού. Γι΄αυτό δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός, αν δεν αγωνίζεται για δικαιοσύνη, για ισότητα, για ελευθερία, για αγάπη, για διάλογο, για συνεννόηση. Δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός αληθινός αν σηκώνει οποιαδήποτε σημαία για να διαχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους, ή αν προβάλλει οποιαδήποτε δυνατότητά του για να ξεχωρίζει εξουσιαστικά, κυριαρχικά και δυναστικά απέναντι στους άλλους. Χριστιανός είναι αυτός, ο οποίος ζει με την προοπτική της ενότητας, της αγάπης, της ανοιχτωσιάς.
Ασφαλώς αυτό δεν είναι ένα άθλημα εύκολο. Το βλέπει κανείς στην προσωπική του ζωή. Πόσο δύσκολο είναι να μοιραστείς την καρδιά σου, ακόμη και με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει για να μοιραστείς την ζωή σου, τον σύντροφό σου, τον σύζυγό σου. Ακόμη και με τα ίδια μας τα παιδιά. Καθημερινά δοκιμαζόμαστε. Γι’ αυτό και η Αγία μας Εκκλησία χρησιμοποιεί πνευματικά μέσα και όχι μέσα εξωτερικά για να καλλιεργήσει την προσωπικότητα μας, να ανοίξει την καρδιά μας.
Γι’ αυτό και η νηστεία μέσα στην Εκκλησία δεν γίνεται για να μας βάλει σε μια καταναγκαστική δίαιτα, αλλά για να μας πει με έναν πολύ απλό τρόπο ότι δεν έχει αξία τι θα φάω και τι θα πιώ, αλλά με ποιόν θα επικοινωνήσω, πως θα μοιραστώ, πως θα γίνω πραγματικός σύντροφος. Αυτό σημαίνει σύντροφος. Τρώω από το ίδιο πιάτο και μαθαίνω να μοιράζομαι χαρές και λύπες. «Χαίροντες μετά χαιρόντων και κλαίοντες μετά κλαιόντων». Νομίζω τέτοια όμορφα χωριά αποτελούν κυψέλες και πυρήνες και διαχρονικά ιστορικά, αλλά και στο σήμερα, που μπορούμε να ζήσουμε την κοινότητα, να την αναβιώσουμε εμείς. Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να έχουμε τα αναγκαία θεσμικά εργαλεία. Μπορεί και να μην τα αποκτήσουμε ποτέ, γιατί δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Μπορούμε όμως να επιβάλουμε, να απαιτήσουμε κοινότητες αυτοδιάθεσης, αυτοδιοίκησης, συνδημιουργίας για το καλό του χωριού μας, για το καλό του τόπου μας, για το καλό της πατρίδος μας, για το καλό του εαυτού μας του ίδιου. Γιατί όταν κανείς μοιράζεται μεγαλώνει η καρδιά του, όταν κανείς ανοίγει τον εσωτερικό του κόσμο και στους άλλους, τότε ζει αυτό που στην Εκκλησία ονομάζουμε συγχώρηση. Η συγχώρεση δεν είναι μία παθητική άφεση, μια παθητική στάση, αλλά είναι ένα άνοιγμα καρδιάς, στο οποίο χωράει και ο άλλος, όπου μπορούμε να συζητήσουμε μαζί του και να συνυπάρξουμε.
Με αυτές τις απλές σκέψεις, εύχομαι πραγματικά η Σύναξη των Αγίων Αποστόλων να αποτελέσει για εμάς έμπνευση να μαζευόμαστε, όχι απλώς για να είμαστε συναθροισμένοι σε έναν ίδιο τόπο, αλλά στο να συνυπάρχουμε δημιουργικά και προοδευτικά νοιαζόμενοι πολύ απλά ο ένας για τον άλλον. Όποιος νοιάζεται για τον διπλανό του, νοιάζεται για τον εαυτό του, όποιος ενδιαφέρεται για τον αδύνατο γίνεται πραγματικά δυνατός και όποιος πτωχεύει για τον διπλανό του, αυτός γίνεται πραγματικά πλούσιος. Αυτό εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Χρόνια πολλά και ευλογημένα!».
