Ο Ραούλ Φολλερώ (1903-1977) ήταν χριστιανός συγγραφέας και ανθρωπιστής. Ξεκίνησε την κοινωνική του δραστηριότητα με άξονα την καταπολέμηση της λεπρας. Έκανε τον γύρο του κόσμου τριάντα δύο φορές για να έρθει σε επαφή με τα προβλήματα, ιδίως των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Διεύρυνε τη συζήτηση σε άλλα θέματα που ανάγονταν στα αίτια των δυσκολιών καταπολέμησής της: της φτώχειας, της αδικίας, του εγωισμού, που αποκαλούσε “άλλες λέπρες”. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ιδρύματός του, “ο αγώνας του δεν περιορίζεται στους λεπρούς. Αγκαλιάζει όλες τις ταλαιπωρίες του κόσμου. : « Για να πάω από τη μία αποικία λεπρών στην άλλη,  είναι μεγάλη η διαδρομή και δεν κλείνω τα μάτια στο δρόμο.»”. Πήρε και σημαντικές πρωτοβουλίες για την παγκόσμια ειρήνη.

Συμπαραστάθηκε στη “Χριστιανική”  τα χρόνια της δικτατορίας. Έστειλε το ποίημα ” Προσευχή για το 2000 μ.Χ”, το οποίο αναδημοσίευσε το μεταδικτατορικό φύλλο της 24ης Αυγούστου 1974. Δεδεομένου ότι ζούμε τώρα στα χρόνια που τότε φαίνονταν μακριά, το ποίημα είναι και σήμερα επίκαιρο, έστω και αν το 2000 έχει ήδη παρλθει. Το έχουμε αφήσει πίσω μας, σχεδόν όσο απείχε από το 1974.

Πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ραοὺλ Φολλερὼ εἶχε ξεκινήσει μὲ θέσεις ἐθνικιστικὲς καὶ φιλικὲς πρὸς τὶς δικτατορίες τῶν Φράνκο, Μουσολίνι καὶ Πεταίν, θεωρώντας, ἐσφαλμένα, τὰ καθεστῶτα αὐτὰ ὡς ἀναχώματα γιὰ τὴ διαφύλαξη του χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ στήριξή του στὴ “Χ” ἔχει τὴν ἀξία της. Ἤδη, ἡ γνωριμία του μὲ τὴ δυστυχία τοῦ κόσμου τὸν εἶχε βοηθήσει νὰ νοηματοδοτήσει στὴ σωστή της διάσταση τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ὁ στίχος του εἶναι γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν πάσχοντα πλησίον, χωρὶς καμμία διάκριση, ἀφοῦ μιλᾶ γιὰ “ἀδέλφια χωρὶς σύνορα”. Ἀντιτυρανικός, ἀκόμα καὶ ἀντιεξουσιαστικὸς σὲ κάποιο σημεῖο.

Στὸ δεύτερο ποίημα ποὺ ἀναδημοσιεύουμε, εἶναι ξέχειλη ἡ ἀγάπη του στὰ ἑκατομμύρια τῶν πολιτικῶν προσφύγων ποὺ καὶ τότε ὑπῆρχαν. Καὶ ὁ λόγος του καταπέλτης γιὰ τὴν ἀστοχριστιανικὴ ὑποκρισία:

Κι αν βγει η μικρή σας υπηρέτρια, θα επαναλάβει το μάθημά της:
«Η κυρία έχει τους φτωχούς της»
και θα βροντήξει την πόρτα
καταπρόσωπο στον Φτωχό
που είναι ο ίδιος ο Σωτήρας.

Ἂν τὸ μήνυμά του εἶχε περάσει καὶ οἱ ἀνισότητες σὲ βάρος τοῦ Τρίτου Κόσμου εἶχαν καταπολεμηθεῖ, δὲν θὰ ξεριζώνονταν σήμερα τόσοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὶς ἑστίες τους μὲ τὰ ὀγκώδη ρεύματα τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2000 Μ.Χ.

“Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῆ;” (Ματθ. ιστ’, 26)  

Ἔτος 2000. Χρόνος τρόμου

ἢ ἄνοιξη τῆς ἀγάπης;

*

Ἄτομο:

θρίαμβος τοῦ ἀνθρώπου

ἢ ἀγχόνη τῆς ἀνθρωπότητας;

Κύριε βοήθεια!

*

Κάτοικοι στὸ ἑξῆς

ἑνὸς μέρους τῆς ἐξουσίας Σου,

ἐμεῖς Ἐνώπιόν Σου,

ἀδύνατοι, εὔθραυστοι

πιὸ ἄθλιοι ἀπὸ ποτέ,

ντροπαλοὶ γιὰ τὶς μπαλωμένες συνειδήσεις μας

καὶ τὶς κουρελιασμένες ψυχές μας.

Κύριε, εὐσπλαχνίσου μας!

*

Χτίσαμε ἐκκλησίες.

ἀλλὰ ἡ ἱστορία μας εἶναι ἕνας πόλεμος χωρὶς τέλος,

κάναμε νοσοκομεῖα,

ἀλλὰ ἀνεχτήκαμε τ’ ἀδέλφια μας να πεινοῦνε.

*

Συγγνώμη Κύριε, γιὰ τὴν ποδοπατημένη φύση,

γιὰ τὰ δολοφονημένα δάση,

τοὺς μολυσμένους ποταμούς…

*

Συγγνώμη γιὰ τὴν ἀτομικὴ βομβα,

τὴ δουλεία στὰ κάτεργα,

τὴ μηχανὴ ποὺ καταβροχθίζει τὸν ἀνθρωπο

καὶ τὶς βλαστήμιες γιὰ τὴν ἀγάπη.

*

Ξέρουμε πὼς μᾶς ἀγαπᾶς

καὶ πὼς σ’ αὐτὴ τὴν ἀγάπη χρωστᾶμε τὴ ζωὴ

Ἀπόσπασέ μας ἀπὸ τὴν ἀσφυξία

ψυχὴ καὶ σῶμα.

*

Εἴθε οἱ μέρες μας νὰ μὴν εἶναι πιὰ μολυσμένες

ἀπὸ τὸν φθόνο

καὶ τὴν ἀχαριστία

καὶ τὴ φοβερὴ καταπίεση τῆς ἐξουσίας.

*

Δός μας τὴν εύτυχία ν’ ἀγαποῦμε τὸ καθῆκον μας.

Λείπουν ἑκατομμύρια γιατροὶ στὸν κόσμο:

Δῶσε τὴν ἔμπνευση στὰ τέκνα σου νὰ μάθουν νὰ γιατρεύουν

*

Λείπουν ἑκατομμύρια δάσκαλοι στὸν κόσμο:

Δῶσε τὴν ἔμπνευση στὰ τέκνα Σου νὰ διδάξουν.

*

Ἡ πείνα βασανίζει τὰ τρία τέταρτα τῆς γῆς:

Φώτισε τὰ τέκνα Σου νὰ σπέρνουν.

Οἱ ἄνθρωποι ἔκαμαν, ἐδῶ κι ἑκατὸ χρόνια σχεδόν,

ἑκατὸ πολέμους!

Μάθε στὰ τἐκνα Σου νὰ ἀλληλοαγαπιοῦνται.

Διότι δὲν ὑπάρχει, Κύριε, ἀγἀπη χωρὶς τὴ δική Σου

ἀγάπη.

*

Κάνε κάθε μέρα

καὶ σ’ ὁλόκληρη τὴ ζωή

μέσ’ τὴν εὐτυχία

καὶ μέσ’ τον πόνο

νὰ εἴμαστε ἀδέρφια

ἀδέρφια χωρὶς σύνορα.

*

Τὰ νοσοκομεῖα μας λοιπὸν θἆναι έπίσης οἱ Ἐκκλησίες Σου

καὶ τὰ ἐργαστήριά μας οἱ μάρτυρες τοῦ μεγαλείου Σου.

*

Στὴν καρδιὰ τῶν παλαιῶν ἀπόβλητων

θὰ λάμψουν τὰ σκηνώματά Σου

Χωρὶς νὰ δεχτοῦμε λοιπὸν ἄλλες τυραννίες

παρὰ τὴν ἴδια τὴν καλοσύνη Σου

νὰ ξανανθίσει,

μέσ’ την Εἰρήνη καὶ τὴ Δικαιοσύνη,

ὁ ταλαιπωρημένος άπ’ τὸ μίσος, τὴ βία,

καὶ τὸ χρῆμα πολιτισμός μας.

*

Ὅπως ἡ αὐγὴ γίνεται ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου,

κι ὕστερα μέρα,

ἂς θελήσει ἡ Ἀγἀπη Σου

τὰ παιδιὰ τοῦ 2000 νὰ γεννιοῦνται στὴν Ἐλπίδα,

νὰ μεγαλώνουν στὴν Εἰρήνη

ὕστερα νὰ ἐγκαταλείπουν τὸν κόσμο ἥσυχα μέσ’ στὸ φῶς

γιὰ νὰ ξαναβροῦν Ἐσένα ποὺ εἶσαι ἡ ζωή…

Ἂν τὸ πιὸ πάνω ποίημα τὸ ἀναδημοσιεύσουμε ἀπὸ τὸ μεταδικτατορικὸ φύλλο, ἀναδεικνύουμε καὶ τὸ ἑπόμενο, μὲ ἐξίσου ριζοσπαστικὸ λόγο, δημοσιευμένο στὴν ἱστοσελίδα μας:

ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΑΣ

Αν ο Χριστός χτυπήσει την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;.
Θα έλθει ίσως σαν άλλοτε φτωχός
Κι αποδιωγμένος.
Σαν ένας εργάτης,
Σαν ένας άεργος
Η ένας απεργός που αγωνίζεται σε δίκαιη απεργία.
Μπορεί να είναι ασφαλιστής
Κι ακόμη πωλητής ανεμιστήρων…
Θ’ ανεβαίνει, αδιάκοπα σκαλοπάτια,
Θα σταματά σε κεφαλόσκαλα
Στο θλιμμένο του πρόσωπο…
Μα το κατώφλι σας είναι τόσο σκοτεινό…
Άλλωστε, πως να δεις το χαμόγελο αυτών που διώχνεις!
«Δεν μ’ ενδιαφέρει…», θα πείτε,
πριν ακόμη τον ακούσετε.
Κι αν βγει η μικρή σας υπηρέτρια, θα επαναλάβει το μάθημά της:
«Η κυρία έχει τους φτωχούς της»
και θα βροντήξει την πόρτα
καταπρόσωπο στον Φτωχό
που είναι ο ίδιος ο Σωτήρας.
Μπορεί ακόμη να είναι πρόσφυγας,
Ένας από τα δεκαπέντε εκατομμύρια προσφύγων,
Με κάποιο διαβατήριο του Ο.Η.Ε. στο χέρι,
Ένας από αυτούς που κανείς δεν τους θέλει
Και που περιπλανιούνται σ’ αυτή την έρημο,
Τον Κόσμο,
Ένας από εκείνους που πρέπει να πεθάνουν,
«γιατί κανείς δεν ξέρει από που έρχονται
άνθρωποι σαν κι αυτούς…».
Μπορεί να είναι κάποιος μαύρος,
Στην Αμερική,
Ένας νέγρος, όπως τον λεν,
Που κατάκοπος ζητιανεύει άσυλο μες στα ξενοδοχεία της Νέας Υόρκη,
Σαν άλλοτε, στην Ναζαρέτ,
Η Παναγία.
Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;
Θα έχει όψη κουρασμένη,
Καθώς είναι εξαντλημένος,
Συντριμμένος,
Αφού πρέπει να βαστάζει
Όλα τα βάσανα της γης…
Πρόσεξε!…Κανείς δεν δίνει δουλειά
Σ’ έναν τόσο κουρασμένο…
Καθώς μάλιστα αν Τον ρωτήσεις:
«Τι ξέρεις να κάνης;»
Δεν μπορεί ν’ απαντήσει: όλα.
«Από που έρχεσαι;»
Δεν μπορεί να σου πει: από παντού.
«Τι θέλεις να κερδίσεις:»
Δεν μπορεί να πει: εσάς!
Έτσι, θα ξαναφύγει,
πιο κουρασμένος και συντριμμένος,
παίρνοντας μαζί Του, μες στα γυμνά Του χέρια,
την Ειρήνη.