«Καὶ ἐγώ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται» (Ἴωάν. ιδ’, 16-17) [..].ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ’, 26) […]συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐὰν γὰρ ἐγώ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἂν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰωάν. ις’, 7).
Πρὶν τὴν Πεντηκοστή, τὸ Πνεῦμα Θεοῦ κατοικοῦσε μόνο στοὺς Προφῆτες. Ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ μετά, ἡ κατοίκηση τοῦ Ἀγίου Πνεύματος γίνεται καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. “Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ Ἐκκλησία ἔγινε Σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος, κατοικεῖ πλέον μέσα στὸν ἄνθρωπο”, σύμφωνα μὲ τὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Κατὰ συνέπεια, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς νίκης πάνω στὸ θάνατο μὲ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν κατάργηση τοῦ πτωτικοῦ χάσματος Θεοῦ-ἀνθρώπου μὲ τὴν Ἀνάληψη, μὲ τὴν Πεντηκοστὴ παρέχεται στὸν κάθε ἄνθρωπο ἡ δυνατότητα νὰ κατοικήσει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Χωρῖς διακρίσεις, μὲ μόνη προϋπόθεση ὁ ἴδιος ἐλεύθερα νὰ κάνει τὴν ἐπιλογὴ τῆς σωτηρίας του.
«Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔρχεται ὁ Χριστὸς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὅπως οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσες στόν κόσμο, καὶ ἐκεῖνος πού ἔχει κοινωνία τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς μέσα στίς ἐνέργειές Του μερίζεται ἀμερίστως καὶ πολλαπλασιάζεται ἀπολλαπλασιάστως, δηλαδή, ἔτσι ὁ καθένας πού ἔχει κοινωνία μέ τὸν Θεό, δέν ἔχει ἕνα κόμματι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ὅλος εἶναι παρών σὲ κάθε ἄνθρωπο καὶ εἶναι πανταχοῦ παρὼν σ’ ὅλον τὸν κόσμο.
Καί μέ τὴν Πεντηκοστὴ ἡ ἀνθρωπίνη φύσῃ τοῦ Χριστοῦ, πλέον, ἐπανέρχεται στήν Ἐκκλησία καὶ εἶναι ἡμέρα τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ τώρα μερίζεται ἀμερίστως καὶ ὁλόκληρος ὁ Χριστός, μὲ τὴν ἀνθρώπινη Του φύση, βρίσκεται σὲ κάθε πιστό.
Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ὁ κάθε πιστὸς εἶναι ναός, ὄχι μόνο ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καὶ Σῶμα Χριστοῦ, ἔχοντας δηλαδή μέσα του ὁλόκληρο τὸν Χριστὸ. Καὶ εἶναι ὁ καινούριος τρόπος παρουσίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Γι’ αὐτὸ καὶ θεωρεῖται καὶ ἡ ἡμέρα ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστή. Σὲ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς μετέχουν ὅλοι ὅσοι φθάνουν στήν θέωση. Καὶ ἔχουμε παραδείγματα στήν ἴδια τὴν Ἁγία Γραφή, ὅλοι ὅσοι εἴδαν τὸν Χριστὸ μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ αὐτοί πού εἴδαν τὸν Χριστὸ μετὰ τὴν Πεντηκοστή, μέχρι σήμερα».
Ἡ Πεντηκοστὴ λέγεται «τελευταία ἑορτή», γιατὶ εἶναι ἡ τελευταία φάσῃ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Τώρα γίνεται μεγάλη ἀλλαγή, γιατὶ ὁ θεούμενος ἐνώνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματί μέ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.
«Ἡ τελευταία φάση, ἡ ἀποτελεσματική, ἤταν ἡ Πεντηκοστή. Ἐκεῖ ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Διότι, ἐνῶ κατοικοῦσε τὸ Πνεῦμα στούς Προφῆτες, διότι εἴχαν Πνεῦμα Θεοῦ οἱ Προφῆτες καὶ νοερὰ εὐχὴ καὶ θέωση κλπ., ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ ἐντεῦθεν αὐτὴ ἡ κατοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στόν θεόπνευστο γίνεται καί μέ τὴν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ εἶναι Σῶμα Χριστοῦ τώρα ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ ἔγινε ἡ Ἐκκλησία τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς Σῶμα Χριστοῦ. Καὶ ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, κατοικεῖ πλέον μέσα στόν ἀνθρωπο.
π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
