του Πλωτίνου Αττικού
Με αφορμή την παρέμβαση του καθηγητή Ιστορίας,και κομματικού στελέχους του Σύριζα, Αντωνίου Λιάκου, λαμβάνουμε την αφορμή να γράψουμε το παρακάτω σχόλιο:αφορά ένα ακόμα επεισόδιο της ιστορικής ανόδου ξανά του Νεοθωμανικού Χαλιφάτου,που μας έχει στο στόχαστρο συν τοις άλλοις,που παρά τα αναχώματα,τελικά θα είναι συνεχής.Ακόμα περισσότερο την αντίδραση του επίσημου Κράτους(και των αυλικών του) στην Ελλάδα,το οποίο με αφορμή την Αγοραία φιλοσοφία,κήρυξε τον πόλεμο στην κοινωνία,με στόχο να διατηρήσει το καθεστώς του.Έτσι το γεωπολιτικό πρόβλημα συναντά συγχρόνως το εσωτερικό,όπου η θεσμοθετημένη διαφθορά,η προπετης ανεξαρτησία των πολιτικοκοινωνικων αρχών απο την κοινωνία,και τέλος η πρόσφατη προσθήκη απο το 1996,αποδόμηση του συλλογικού,εν γένει η διατήρηση της χώρας σε θνησιγενές επίπεδο,θεμελιωμένο ήδη από τον 19ο αιώνα,ακολουθούν την υποταγή σε εξωτερικούς δυνάστες.Όλη αυτη η στέρηση ελευθερίας πολύπλευρα αλλά συγχρόνως συνοψίζονται στο νέο κήρυγμα υποταγής του Λιάκου που δεν θα μείνει προφανώς εκεί.
Πιο συγκεκριμένα:
Αφού κι αυτός διαμαρτυρηθεί για την περιθωριακή απήχηση που ακόμα έχει το κήρυγμα του κράτους στην κοινωνία(θετικό γεγονός,που πρέπει να συνεχίσει),διαμαρτύρεται για το ανάχωμα που θέτει ο αγωγός East Med στα γεωοικονομικα σαγόνια της επελαύνουσας Νεοθωμανικής δεσποτείας.Τιποτε παράδοξο όμως ως προς αυτό:Επιβεβαιώνει την ελληνική παράδοση που με αφετηρία τους Αιτωλούς και τους Περγαμηνο-Ροδίους στην ελληνιστική εποχή,καλεί έναν αδιάφορο Ηγεμόνα να παρέμβει,υπέρ τους,στην ελληνική πολιτική ζωή.Πόσο μάλλον που η σημερινη Τουρκία έχει διακηρυξει ηδη την επιθετικότητα της προς ημάς,ήδη απο καιρός,κι εμείς..την διευκολύνουμε.Ακολουθεί ένα νεφέλωμα με γεωπολιτική χροιά που θα έκανε έναν γνώστη να γελάσει,οπως οι Ευρωπαίοι το 2015 μαζί μας,που άλλωστε ειναι κι άχρηστο στην γεωπολιτική διεθνή ζωή,χωρίς τους αντίστοιχους πολιτικούς θεσμούς,κοινοτικού κράτους,σε υπερεθνικο επίπεδο.Αυτό παραπέμπεται τελικά για το μέλλον.Αυτό όμως που έχει σημασία,είναι ότι αποδέχεται και κατηχεί εντός των ορίων μας την επίσημη τουρκική πολιτική θέση.
Αυτό το τελευταίο μας νοιάζει.Γιατί;Γιατί η a priori παράδοση των όπλων διευκολύνουν ανέξοδα τον Ηγεμόνα και την Τουρκία,στο μέτρο που αρνούμαστε συντεταγμένα να τους επηρεάσουμε υπέρ μας.Ακόμα χειρότερα γιατί προετοίμασαν όλοι ανεξαιρέτως,απο την μεταπολίτευση και έντευθεν την συνθηκολόγηση στο εσωτερικό,πριν καν φθάσουμε να ξιφουλκήσουμε στο πεδίο μάχης με την Τουρκία.Η προσωπική του ιδιοτέλεια συναντάται εκρηκτικά,με το πολιτικό τους αποτέλεσμα:Αφού κατάντησαν το Κράτος όμοιο τους επιχειρησιακά,δηλαδή ”τσαντήρι”-κατά τα λεγόμενα τους!-,προφανώς ανίκανο να διεξάγει μόνο του έναν πόλεμο,σαν δυνάμει νεοΑιτωλοί ελπίζουν σε ρόλους θεσεις,στο ρετιρέ του οθωμανικού χαλιφάτου,εστω στην ελλαδική κτήση του,για την διαιώνιση της παρασιτικής του τάξης.Διαφορετικά,σε περίπτωση αδιεξόδου,τα υποστατικά τους στην Δϋση τους περιμένουν.
Όμως σε κάθε περίπτωση το ιδιοτελές τους συμφέρον και η κρατική παραλυσία θα είχαν αποφευχθεί εάν είχε πετύχει διαχρονικά το κοινωνικό αίτημα:το κράτος να ήταν εξαρτώμενο από την κοινωνία,και πολλές αρμοδιότητες του,υπέρ της Ελευθερίας και κατά της Δεσποτείας,να είχαν επιστραφεί στην κοινωνία,αντί μόνο του να πολιτεύεται σαν μοναρχη ολιγαρχία,αυτιστικά και ημιμαθώς προς όλα.(Είναι άλλο θέμα,γιατί το νεοελληνικό Κράτος,σαν τάση του εχθρεύεται την Γνώση).
Συμπερασματικά η πρόταση Λιάκου δεν είναι αποτελεί κάτι που τελικά πρέπει να υιοθετηθεί,κατά παράβασιν της γεωπολιτικής επιστήμης.Αλλά ομολογία για τις προθέσεις του Κράτους ,και των φορέων του,για μία ακόμα φορά,και ένα ακόμα επεισόδιο,στον εμφύλιο μεταξύ Κράτους και Κοινωνίας,που κηρύχθηκε ανεπίσημα από το 1996 με σειρά δράσεων,και σοβεί ως σήμερα.Αλλά για αυτά σε επόμενο άρθρο.
