Είδαμε κι εμείς χτες κάποια… χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών. Τους Ολυμπιακούς στη σύγχρονη εποχή τους επανέφερε ο βαρώνος Πιέρ ντε Κουπερτέν το 1936, με άνευ ετέρου καραμπινάτα ναζιστικά χαρακτηριστικά και συνθηματολογία (άλλωστε, ήταν κι ο ίδιος φιλοναζιστής), οπότε εξαρχής δεν περιμέναμε πολλά. Ωστόσο, αυτό ήταν το κάτι άλλο: το βασικό δρώμενο με τον βαθέως κυανού χρώματος Διόνυσο και τις drag queens εμφανώς ήθελε να μας μιλήσει για αυτό που λέγεται “γκέι κουλτούρα”, “ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων” και εντάσσεται ασφαλώς στην Woke κουλτούρα. Ωστόσο, συχνά έχει γραφτεί ότι η πλειοψηφία του γαλλικού λαού δεν αποδέχεται ως έχει τη συγκεκριμένη κουλτούρα (Wokeism), που θεωρεί γενικά φερμένη από τις ΉΠΑ και αλλότρια προς τη δική της. Η κυρίαρχη ωστόσο νεοφιλελεύθερη κουλτούρα του ακραίου κέντρου το προβάλλει αυτό ως θέμα ισότητας. Κι εδώ ταιριάζει αυτό που έλεγε παλιότερα με άλλη αφορμή ο Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν: “το πραγματικό είδωλο των Γάλλων δεν είναι η ελευθερία αλλά η ισότητα. Η ισότητα όμως έχει μυστικούς δεσμούς με το δεσποτισμό”.
Και ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας είχε γράψει στο τελευταίο του έργο τα εξής:
“Οι πολιτιστικοί πόλεμοι που έχουν ξεσπάσει στην Αμερική [σ.σ.: και όχι μόνο] μετά τη δεκαετία του ’60 κατανοούνται καλύτερα ως μια μορφή πάλης των τάξεων, όπου μια πεφωτισμένη ελίτ επιδιώκει όχι τόσο να επιβάλει τις αξίες της στην πλειοψηφία (μια πλειοψηφία που θεωρείται αθεράπευτα ρατσιστική, σεξιστική, επαρχιώτικη και ξενοφοβική), πολύ λιγότερο να πείσει την πλειοψηφία μέσω ενός έλλογου δημόσιου διάλογου, όσο να δημιουργήσει μια νέα ηθική και διανοητική τάξη, οι όροι της οποίας δίνονται από τις ίδιες τις ελίτ”.
Φαίνεται γενικότερα ότι όσο αυτό που λέγεται στη νεότερη (αλλά και στη χριστιανική) κοινωνιολογία “κοινωνικό πρόβλημα” θα οξύνεται, όσο η ανισοκατανομή του εισοδήματος θα αυξάνεται -και αυξάνεται… προοδευτικά από την εποχή του Ρόναλντ Ρήγκαν-, όσο οι γενιές των σημερινών ανήλικων θα σκέφτονται να μην παν καν στο πανεπιστήμιο λόγω και του υπέρογκου κόστους αλλά να κυνηγήσουν χειρωνακτικές εργασίες (η μισή Γενιά Ζ στις ΉΠΑ π.χ. το σκέφτεται αυτό σήμερα), τόσο θα υπερπροβάλλονται ζητήματα μειονοτικά και θα δίνονται με τη σέσουλα δικαιώματα “ισότητας στο γάμο και την οικογένεια” και άλλα συναφή. Αν μπορέσει μάλιστα η διεθνής των πλουτοκρατών να επιτύχει τον εσωτερικό διχασμό της ολοένα και αυξανόμενης εξαθλιωμένης τάξης των εργαζομένων, αυτό θα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο επίτευγμά της.
