Στις 14 Δεκεμβρίου έφυγε από κοντά μας η αδελφική φίλη, η Νίνα, η σύζυγος του αγαπημένου σε όλους Παναγιώτη (Ανανιάδη).
Με τη Νίνα γνωριστήκαμε πριν από σαράντα περίπου χρόνια (αλήθεια πώς πέρασαν σαράντα χρόνια!). Αρχές της δεκαετίας του 80, πρωτοετείς φοιτητές στο Αριστοτέλειο. Η Νίνα στο Φυσικό, συμφοιτήτρια με τον Κώστα Α., τη Μαρία Δ., λίγο αργότερα με τον Χαρίλαο Κ. Εγώ στο Πολυτεχνείο.
Από τις πρώτες μέρες μας στο Πανεπιστήμιο, η αγωνία μας να συνδυάσουμε τη ζωή της εκκλησίας με το όραμα μιας δίκαιης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας, μας οδήγησε στην παρέα της ΧΣΚ, της ΕΧΟΝ, της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Πολύ γρήγορα η Νίνα συνδέθηκε με τον Παναγιώτη και δημιούργησαν μια ωραία οικογένεια με τρία παιδιά, τον Βασίλη, την Αντωνία και τον Ζαχαρία. Τις μέρες αυτές περιμένουν και το τέταρτο εγγονάκι τους μετά τον μικρό Δημήτρη, τον Παναγιωτάκη και την Εμμέλεια.
Για τρεις περίπου δεκαετίες η Νίνα υπηρέτησε ως πληροφορικός στη δημόσια Εκπαίδευση. Συνταξιοδοτήθηκε μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι.
Αυτό που χαρακτήριζε πάντα τη Νίνα ήταν η αισιοδοξία και η πίστη που απεικονίζονταν στο ζεστό χαμόγελό της. Αντιμετώπισε όλες τις δυσκολίες με δύναμη και γενναιότητα.
Ακόμη και αν διαφωνούσες σε κάτι μαζί της , ποτέ δεν άφηνε η διαφωνία να αλλοιώσει τα αδελφικά και φιλικά αισθήματα. Το αφοπλιστικό της χιούμορ και η απλότητά της έδιναν λύση στα προβλήματα που εμφανίζονταν.
Για τριάντα περίπου χρόνια περνούσαμε μαζί τα καλοκαίρια στη Φούρκα της Χαλκιδικής. Το σπίτι της Νίνας και του Παναγιώτη ήταν πάντα ανοιχτό και νομίζω ότι πέρασαν από αυτό οι αδελφοί και φίλοι από όλη την Ελλάδα.
Για έναν περίπου μήνα η Νίνα πάλαιψε στην εντατική στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Στο τέλος έφυγε για τη χώρα των Αγίων και των Αγγέλων.
Η παλιά φοιτητική παρέα της Θεσσαλονίκης έμεινε ακόμη πιο φτωχή. Η Νίνα βιάστηκε να συναντήσει τους αγαπημένους της κουμπάρους. Τον Λάμπρο τον Στάθη που έφυγε πρώτος πολύ νέος και τον Κώστα Μιχελιδάκη που ακολούθησε πριν λίγα χρόνια.
Νίνα θα μας λείψεις… Από την Παναγιώτη, τον Βασίλη, την Αντωνία, τον Ζαχαρία αλλά και από εμάς που μας γέμιζες με δύναμη και αισιοδοξία.
Καλό Παράδεισο.
Α. Ν. , Θεσσαλονίκη