«Δεν έχει καμμία σημασία» αν εμπνεύστηκαν από τον Ντα Βίντσι ή μεταγενέστερο πίνακα
Εκτενή κριτική στην εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού έκανε ο ιδρυτής του γαλλικού κόμματος “Ανυπότακτη Γαλλία” της ριζοσπαστικής Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν στην προσωπική του ιστοσελίδα στις 27 Ιουλίου σε ανάρτηση με τίτλο “Τί μού άρεσε και τί δεν μού άρεσε;”. Σε άλλα σημεία επικρότησε τα δρώμενα, σε άλλα όχι. Στα σημεία που δεν τού άρεσαν περιέλαβε την παρώδηση του Μυστικού Δείπνου:
«Δεν μου άρεσε ο εμπαιγμός του Χριστιανικού Μυστικού Δείπνου, του τελευταίου γεύματος του Χριστού και των μαθητών του, που θεμελίωσε τη Θεία Λειτουργία… Τι νόημα έχει να κινδυνεύει κάποιος να πληγώσει τους πιστούς; Ακόμα κι όταν είναι αντικληρικαλιστής… Μιλούσαμε στον κόσμο (όλο) εκείνο το βράδυ. Ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των Χριστιανών του κόσμου, πόσοι είναι οι γενναίοι και έντιμοι άνθρωποι, τους οποίους η πίστη βοηθάει να ζήσουν και να ξέρουν πώς να συμμετέχουν στη ζωή του κοινωνικού συνόλου, χωρίς να ενοχλούν κανέναν;»
Η δήλωση αυτή του κ. Μελανσόν έχει σημασία, με δεδομένο ότι ένα μέρος της Αριστεράς, ιδίως όταν έχει ενσωματωθεί στο σύστημα, βρίσκει διέξοδο και «άλλοθι ανατρεπτικότητας» αποδομώντας τη χριστιανική πίστη και παράδοση. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τη νεοφιλελεύθερη εκσυγχρονιστική Δεξιά, η οποία θέλει να αποδείξει ότι έχει «απογαλακτισθεί» από «αναχρονιστικά στερεότυπα». Αποτύπωμα των προκαταλήψεων του πολιτικού του χώρου είναι και οι επιθέσεις που δέχτηκε.
Την μεθεπομένη 29 Ιουλίου και στη συνέχεια των αντιδράσεων που προκάλεσε η άποψή του, επανἠλθε με νέα ανάρτηση:
«Η αντίδρασή μου στην παρώδηση του Μυστικού Δείπνου είναι λοιπόν αυτή που προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις. Τόσο το καλύτερο: σε αναγκάζει να σκέφτεσαι πέρα από απλά συναισθήματα. Ωστόσο, πρέπει να πω εν συντομία ότι μου επισημάνθηκε: δεν επρόκειτο για τον Μυστικό Δείπνο, αλλά για πίνακα του 1635 που παραπέμπει σε ένα συμπόσιο του Δία. Τότε άλλοι φίλοι με προειδοποίησαν, ότι και ο εν λόγω πίνακας ήδη εθεωρείτο ως ένα σαρκαστικό έργο ενάντια στον Μυστικό Δείπνο. Εδώ θα έλεγα ευχαρίστως: δεν έχει καμμία σημασία…». Ζητεί συγγνώμη από το δημιουργό της παράστασης, αν όντως δεν την εμπνεύστηκε από το Μυστικό Δείπνο αλλά από άλλο πίνακα. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ισχύουν οι προβληματισμοί που διατύπωσε.
Δεν μπορεί ο θάνατος να γίνεται θέαμα
Ενδιαφέρον έχει και η επικριτική στάση του για την προβολή της αποκεφαλισμένης βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας που κράταγε το κομμένο κεφάλι της:
«Επικρίνω το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας. Γιατί αυτή και όχι εκείνος [ο βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος ]; Δεν ήταν κι εκείνος όπως αυτή προδότης που πουλήθηκε στους εχθρούς της Γαλλίας, ενώ είχε ορκιστεί να σέβεται το Σύνταγμα και να είναι πιστός στη χώρα του; Η θανατική ποινή και η εκτέλεση της Μαρίας Αντουανέτας είναι από εποχή με τιμωρίες που δεν θέλουμε να ξαναδούμε. Γιορτάστε τη Δημοκρατία και όλα όσα καθιέρωσε… Αλλά ναι, ας εγκαταλείψουμε στις πτυχές του βαθέως χρόνου και της λήθης αυτούς που πρόδωσαν και εξακολουθούν να προδίδουν το πραγματικό ιδανικό της Δημοκρατίας. Όμως, ό,τι κι αν συμβεί, ο θάνατος δεν μπορεί ποτέ να είναι θέαμα. Και η ταπείνωση των καταδικασμένων θα είναι πάντα υπερβολική!».
