118 χρόνια από τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα στον Πυργετό της Θεσσαλίας από πράκτορες των εγχώριων τσιφλικάδων στις 8 Μαρτίου 1907, το προσκλητήριο που απεύθυνε για την ανατροπή του φαύλου καθεστώτος, “όπερ καταστρέφει τον άνθρωπο και τον εξομοιώνει με θηρίον”, “δια της μεγάλης ηθικής επαναστάσεως”.
Μήνυμα με διπλή κατεύθυνση:
Προς τον συστημικό χριστιανισμό που αγνοεί την αληθινή διάσταση της χριστιανικής ηθικής και έχει μεταλλάξει σε επιλεκτική ατομική ηθικολογία το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, σωπαίνοντας για την κοινωνική αδικία και μετατρεπόμενος σε ιδεολογικό απολογητή του “φαύλου καθεστώτος” για το οποίο κάνει λόγο ο Μαρίνος Αντύπας.
Προς τον κατεστημένο μαρξισμό, που αγνοεί τις χριστιανικές αναφορές των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων του Μαρίνου Αντύπα, αλλά και επιχειρεί να απαξιώσει την χριστιανική διδασκαλία. Ο Μαρίνος Αντύπας, εντοπίζοντας το κοινωνικό πρόβλημα στην καταστροφή του ανθρώπου κι εξομοίωσή του με θηρίο, αναδεικνύει ότι αυτό πέρα από υλικό, είναι πρωτίστως πνευματικό.
Γράφει ο Μαρίνος Αντύπας στο τελευταίο άρθρο του πριν δολοφονηθεί:
“Είμαι Σοσιαλιστής όνομα και πράγμα, φέρω τον τίτλον μου πιστώς και υπερηφάνως…Ὄτι λοιπόν ο Σοσιαλισμός είναι αυτή η αλήθεια, αυτή η δικαιοσύνη και ότι ο διδάξας τούτον είναι ο Χριστός και ότι ολόκληρος εν τω Ευαγγελίω εμπεριέχεται τούτο είναι αναμφισβήτητον…”.
Σημείο αναφοράς του οράματος του Μαρίνου Αντύπα για κοινωνική δικαιοσύνη ήταν το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, γεγονός που τον κατατάσσει στους πρωτεργάτες του Χριστιανικού Κοινωνισμού στην Ελλάδα.
Γράφει μεταξύ άλλων ο αείμνηστος Μανώλης Μηλιαράκης, επίτιμος Πρόεδρος της ΧΔ, προλογίζοντας το βιβλίο του Ηρακλή Κανακάκη “ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ. Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”.
Θεμέλιο των αγώνων του ήταν η συνειδητή Ορθόδοξη Πίστη του, που αποτελεί πηγή Αγάπης με Δικαιοσύνη. Αληθινός κοινωνικός επαναστάτης, αγωνίζεται, όχι για μπαλώματα στο σάπιο κοινωνικό σύστημα των τσιφλικάδων και των συμμάχων τους, αλλά για την πλήρη ανατροπή του. Σε προκήρυξή του προς το λαό της Κεφαλλονιάς τονίζει: «Είμεθα επαναστάται ζητούντες να καταρρίψωμε διά της μεγάλης ηθικής επαναστάσεως το φαύλο καθεστώς, όπερ καταστρέφει τον άνθρωπο και τον εξομοιώνει με θηρίον, επομένως η ηθική ημών επανάστασις περιλαμβάνει την πλήρη ανατροπήν του Διοικητικού, Πολιτικού και Θρησκευτικού καθεστώτος…».
Και για να μην αφήσει σκιά ως προς την Πίστη του στην Ορθοδοξία ξεκαθαρίζει ότι η ηθική επανάσταση θα εξελίσσεται «ολίγον κατ’ ολίγον», από το λαό, ο οποίος «μορφούμενος και ελευθερούμενος θα θεσπίζει Νόμους», που δεν θα επιτρέπουν να υπάρχουν κηφήνες, αφεντάδες και δούλοι, ο δε «ευαγγελικός» (δηλαδή ο αληθινά ορθόδοξος) ιερέας να μπορεί να αγωνίζεται «κατά του δεισιδαίμονος και συμφεροντολογικού θρησκευτικού κατεστημένου».
Διαχωρίζει έτσι τη θέση του, με τον πλέον σαφή τρόπο, τόσο από την μαρξιστικολενινιστική θεωρία και πρακτική για βίαιη επανάσταση μιας «εργατικής πρωτοπορίας», όσο και από το συμβιβασμένο ιερατείο που προτιμά το χρυσό αντί του Χριστού! Ταυτόχρονα, καλεί όλους να μην ξεχνούμε ότι «…Ο Ιησούς παραγγέλλει! Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Είναι δύσκολο, σχολιάζει να αρνηθεί τις ότι, αν ο Νόμος αυτός εφαρμοσθεί ποτέ, οι άνθρωποι θα ώσιν αδελφοί και η χαρά και το μειδίαμα θα βασιλεύσωσι μεταξύ των, αντί των δακρύων και του αίματος».
Φροντίζει δε ώστε ο ίδιος να εφαρμόσει, ως επιστάτης αγροκτήματος, την παραγγελία αυτή, αποδίδοντας δικαιοσύνη στους εργάτες της και όχι ελεημοσύνη από τα κλοπιμαία! Δίδασκε έτσι, με το παράδειγμά του και όχι με αγαπολογικά και, χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, κηρύγματα. Γεγονός που πάλι τον ξεχώριζε από το πολύμορφο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο.
Άμεση συνέπεια, αυτής της συνέπειάς του, ήταν να γίνει στόχος για την εξόντωσή του, από τους τσιφλικάδες, στις 8 Μαρτίου του 1907, στον Πυργετό Λάρισας, σε ηλικία μόλις 35 χρονών! Οι ιδέες του όμως και η όλη ζωή του καρποφόρησαν. Ενέπνευσαν και όπλισαν την ιστορική εξέγερση των κολίγων στο Κιλελέρ της Θεσσαλίας το Μάρτη του 1910.
