• ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ: ΜΙΑ ΔΥΣΚOΛΗ ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΗ ΑΠOΤΙΜΗΣΗ

Του Θανάση Κουρταλίδη

1. Ο θάνατος του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Σημίτη, προέδρου του ΠΑΣΟΚ, προκαλεί, όπως είναι ανθρώπινο, συμπάθεια προς τους οικείους του, προς τους οποίους εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας και ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύει τον ίδιο. Και προς το ΠΑΣΟΚ για την απώλεια ενός εμβληματικού ηγέτη του, που ακολούθησε μια περιπετειώδη πολιτική συμβιβασμών και εγκατάλειψης του σοσιαλιστικού και δημοκρατικού οράματος, με κέντρο την κοινωνική δικαιοσύνη και «αποκατάσταση» των «μη προνομιούχων Ελλήνων», κατά την έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Δικαιοσύνη και «Λαϊκισμοί» Αριστεράς και Δεξιάς

2. Σε ένα περιεκτικό κείμενο αποτίμησης ενός πολιτικού αγωνιστή κατά της δικτατορίας στην αρχή και υπουργού και πρωθυπουργού στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε
να είμαστε δίκαιοι και απροσωπόληπτοι, χωρίς κομματικές ή αστικές παρωπίδες. Γνώμονάς μας το Ελληνικό Έθνος, η Ελληνική Ιστορία και Παράδοση του Πολιτισμού μας και ένα πολιτικό όραμα, που θα διέσωζε τη δικαιοσύνη με δημοκρατική ελευθερία. Θα αποφύγουμε αβασάνιστες απόψεις και ρητορικούς ιδεολογικούς μαιάνδρους, που συνήθως αποκαλούνται «λαϊκισμοί» και εκστομίζονται τόσο από «παρα-επαναστατικά» κόμματα και κόμματα διαμαρτυρίας όσο και από «καθεστωτικά» δεξιά κόμματα με νεοφιλελεύθερη άδικη πολιτική και πανάκριβη στρατιά προπαγανδιστών.
3. Ο Κώστας Σημίτης, είναι αλήθεια, είχε μια εικόνα ενός σοβαρού πολιτικού, που ξεκίνησε όντως με σοσιαλιστικές αφετηρίες και εξέφραζε τη λεγόμενη «αριστερή πλευρά του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα αυτή που αντιτάχτηκε δυναμικά στη Δικτατορία. Είναι γνωστή η συνεργασία του με τον καθηγητή Σάκη Καράγιωργα, που έφερε τραύματα από τους αγώνες του κατά της Χούντας. Εξ’ άλλου, ο πατέρας του Κώστα Σημίτη ήταν μέλος της Κυβέρνησης του Ε.Α.Μ. (του βουνού) επί Κατοχής, στον αγώνα για λευτεριά και δικαιοσύνη. Ο ίδιος ήταν και πανεπιστημιακός καθηγητής, που η επιστημονική του αξιοσύνη του έδιδε ένα χαρακτήρα σοβαρότητας και υπευθυνότητας.

Η μεταλλαγή

4. Συν τω χρόνω όμως είτε με πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου είτε με ευθύνη και του ίδιου του Κώστα Σημίτη, το σοσιαλιστικό-δημοκρατικό όραμα, έδωσε τη θέση του σε μια σοσιαλδημοκρατία, που ήδη στη Δύση είχε γίνει το β΄ πρόσωπο της Κεφαλαιοκρατίας, διότι οι ηγεσίες και οι ιδεολογίες των σοσιαλδημοκρατών αλλοίωσαν το αγωνιστικό τους πρόταγμα, διέφεραν από τα δεξιά-κεφαλαιοκρατικά κόμματα μόνο κατά μικρές διαφοροποιήσεις και δημοκρατικές αποχρώσεις, αφού
δέχονταν το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, αρνούνταν όμως τις δικτατορικές εκτροπές, όμως στο όνομα του οικονομικού φιλελευθερισμού υπονόμευαν την κοινωνική δικαιοσύνη εις βάρος των πτωχών και των αδυνάτων. Και σ’ αυτή την πολιτική λαθροχειρία πρωτοστάτησε η Ε. Ένωση και ο Κ. Σημίτης.

«Ρεαλιστική» ή εκμεταλλευτική ενσωμάτωση;

5. Ο Κ. Σημίτης φαινόταν ένας συγκροτημένος και τίμιος πρωθυπουργός, εκτός εάν η αδέκαστη ιστορία αποδείξει κάτι διαφορετικό. Είχε ζήλο για το έργο του και, όταν άλλαξε το σοσιαλιστικό όραμά του με την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θεώρησε ένα μεγάλο πολιτικό του σχέδιο, η Ελλάδα να γίνει όπως άλλες δυτικές ευρωενωσιακές χώρες, να εκσυγχρονιστεί… χωρίς δικαιοσύνη. Μάλιστα ήθελε να γίνει – έπειτα το πίστευε ότι έγινε – δυνατή πολιτικά και οικονομικά χώρα. Όμως κυρίαρχη ήταν η αστική, δυτικού τύπου, πολιτική της προγραμματισμένης ανισότητας. Και εδώ προβάλλουν τα σοβαρά πολιτικοκοινωνικά ερωτήματα.
Είχε συνείδηση ποιες έπρεπε να είναι οι προετοιμασίες της Ελλάδας για να ενταχθεί στο νέο κοινό νόμισμα του ευρώ;
Είχε μελετήσει σοβαρά, με άλλους Έλληνες οικονομολόγους, ποιους τομείς της ελληνικής παραγωγής έπρεπε να μεταρρυθμίσει και πώς;
Είχε συνείδηση της πολιτιστικής παράδοσης και ιστορικής πορείας του τόπου, που έπρεπε να ενισχύσει με συνέπεια, για να μη μετατραπεί η μικρή Ελλάδα– πληθυσμιακά, πνευματικά και οικονομικά – σε παρία των βορειοδυτικών χωρών;
Αν πίστευε στην ιδιαίτερη παράδοση της Ελλάδας και την οντολογική σημασία της Ορθοδοξίας για την επιβίωση του Έθνους, πώς δημιούργησε μέγα πνευματικό και πολιτιστικό πρόβλημα στην κοινωνία, πιστεύοντας, φαίνεται, ότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις επιτυγχάνονται εκ των άνω με κρίσιμους ιδεολογικούς διχασμούς;

Μεγαλοϊδεατισμοί ή πραγματικά δεδομένα;

6. Και ερχόμαστε σε μια σειρά άλλων πολιτικών του Κ. Σημίτη, σχετικών με τα παραπάνω. Σοβαροί οικονομολόγοι και πολιτικοί με πολιτική υπέρ της δικαιοσύνης με στοιχεία υποστήριξαν ότι η Οικονομία ήταν χωρίς στηρίγματα, είχε πήλινα πόδια και μπήκε στην Ε.Ε. και απώλεσε περίπου το 20-30% του εθνικού πλούτου.
Αντί της πολυδιαφημισμένης σύγκλισης των οικονομικών, η Ελλάδα έδειχνε απόκλιση, ενώ η ρητορεία της Κυβέρνησης ήταν ανέρειστη ψευδεπίγραφη, «λαϊκίστικη».
Η μεγάλη κατασκευαστική και οργανωτική επιχείρηση των Ολυμπιακών αγώνων (2004), απέβη τεράστιο έγκλημα δισεκατομμυρίων χωρίς απολογισμό και αυτό έφερε ένα από τους εξοντωτικούς δανεισμούς και έπειτα την οικονομική υποτέλεια της Ελλάδας.
Ενώ ο Κ. Σημίτης στους τύπους έδειχνε τον οικονομικό νοικοκύρη, στην ουσία τουλάχιστον τρεις υπουργοί του αναμείχθηκαν σε τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, ο ένας δε και υπέστη εξευτελιστικές καταδίκες.
Ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν ανίκανος να προλάβει τα σκάνδαλα; Είτε τα γνώριζε είτε όχι, ζημίωσε τον ελληνικό λαό, ενώ διατυμπάνιζε τις απόψεις του για ισχυρή Ελλάδα.
Ουσιαστικά η είσοδος στην ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση) ήταν ένα Βατερλώ. Το υποστήριξαν σε ανύποπτο χρόνο μεγάλοι οικονομολόγοι (και βραβεία Νόμπελ) και κορυφαίοι πολιτικοί. Η είσοδος σε ένα Οικονομικό Οργανισμό με σκληρές διαδικασίες και άγνοια των επιπτώσεων, οδήγησε σε οικονομική αφαίμαξη του Λαού, των μικρομεσαίων και κατώτατων στρωμάτων και σε διόγκωση των τεράστιων κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας. Εδώ να προσθέσουμε και την τεράστια απάτη του Χρηματιστηρίου.
Τελικά, ο Σημίτης με τις βιαστικές και αστόχαστες σκληρές αποφάσεις του, έπαιξε το παιχνίδι των ισχυρών της Δύσης και συνετέλεσε ώστε η Ελλάδα να καταλάβει μία από τις τελευταίες θέσεις των Οικονομιών της Ε. Ένωσης. Πρόσδεσε ακόμη πιο σκληρά την Ελλάδα στον Καπιταλισμό της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Με όλα αυτά και τα επόμενα οικονομικά σκάνδαλα των μεταγενέστερων Κυβερνήσεων, το ΠΑΣΟΚ απαξιώθηκε και δικαίως και από 45% έφθασε στο 5% περίπου της εκλογικής δύναμής του. Προείσπραξε όμως εκατομμύρια οικονομικής ενίσχυσης από το Κράτος προς το κόμμα, που ισοδυναμεί με μια τεράστια ατιμία και πολιτική απάτη.
Ο Κ. Σημίτης, ακόμη δε σεβάστηκε την τεράστια δύναμη της Ρωμιοσύνης, των κοινοτήτων του Χριστιανικού κοινωνισμού, που ζητεί την κοινωνική δικαιοσύνη, την οποία αρνούνται οι δυτικοευρωπαίοι πολιτικοί, υπηρετώντας το άδικο και ανεξέλεγκτο κέρδος της ολιγαρχίας εις βάρος των Λαών.
Ο Κ. Σημίτης, τελικά, κατέληξε από αγωνιστής της σοσιαλιστικής δικαιοσύνης, σε όργανο, πρωτεργάτη και προπαγανδιστή της ολιγαρχίας του πλούτου.
Ακολούθησε και αυτός τη ρητορεία των αστών πολιτικών και, ενώ καυχιόταν για «ισχυρή Ελλάδα», τα «πήλινα πόδια» της Οικονομίας οδήγησαν στα Μνημόνια.
Μέγα ολίσθημα «Λαϊκισμού».

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 9.1.2025

ΦΩΤΟ: Ίμια. Το πρώτο δείγμα “μεταλλαγής” στην κατεύθυνση της υποτέλειας.