Με αφορμή την απομάκρυνση από το Μετρό της Αθήνας, με εντολή του αρμόδιου Υπουργού της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αφίσας υπέρ του δικαιώματος των αγέννητων παιδιών στη ζωή, η Χ.Δ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση.
Η κίνηση «Αφήστε με να ζήσω» η οποία συγκροτήθηκε πριν από 2 χρόνια περίπου από 19 ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία και την Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ) στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της πραγματοποίησε ανάρτηση αφίσας στις 13-01 στο Μετρό της Αθήνας, που ως σκοπό είχε να καταστήσει σαφές ότι το έμβρυο από τη σύλληψή του είναι αυτοτελής οργανισμός με δικαίωμα στη ζωή.
Το γνωστό αυτό περιστατικό προκάλεσε αντιδράσεις πολιτικών φορέων καθώς και την άμεση αντίδραση του Υπουργού Μεταφορών Κ. Καραμανλή, ο οποίος και έδωσε εντολή απόσυρσής της, παρά το ότι μάλιστα είχε καταβληθεί σχετικό αντίτιμο εκ μέρους της συγκεκριμένης κίνησης.
Αυτό το κρούσμα της λογοκρισίας στο Μετρό της Αθήνας πρέπει να προβληματίσει, διότι οι συστημικοί κύκλοι που την επέβαλαν, ούτε το διάλογο θέλουν, ούτε αντίθετο προβληματισμό ανέχονται και επιζητούν. Ήδη στη Γαλλία, από το 2016 και μετά, έχουν ψηφιστεί από την ανεκδιήγητη διακυβέρνηση Ολάντ, νόμοι που ποινικοποιούν την ελεύθερη ενημέρωση σε θέματα αμβλώσεων.
Για μας ως Χριστιανική Δημοκρατία, το ζήτημα της άμβλωσης αναμφίβολα είναι υψίστης σημασίας και ανάγεται στη σχετική γνώμη του Μ. Βασιλείου, όπως έχει επικυρωθεί άλλωστε από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδικάζει την άμβλωση στον
91ο κανόνα της. Ήδη από το 315 μ.Χ., ο 6ος κανόνας της Συνόδου της Νεοκαισαρείας αναγνωρίζει το παιδί στη μήτρα ως ξεχωριστό πρόσωπο, που πρέπει να βαπτισθεί.
Το ζήτημα της άμβλωσης δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της ατομικής ηθικής, όπως προβάλλεται από ευσεβιστικούς ρησκευτικούς κύκλους, αλλά αντιθέτως είναι ένα ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία, η οποία οφείλει να υποστηρίξει πλήρως υλικά την απόφαση του κάθε ζεύγους ή της άγαμης μητέρας για τη γέννηση και ανατροφή παιδιών.
Ο π. Ιωάννης Μέγιεντορφ, εμβληματική φυσιογνωμία της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, σε ένα βιβλίο του για τον «Ορθόδοξο γάμο», γράφει και τα ακόλουθα:
«Οφείλουν όμως παράλληλα [οι Ορθόδοξοι] να ενθυμούνται διαρκώς ότι μια ηθικώς συνεπής στάση απέναντι στην έκτρωση συνεπάγεται ταυτόχρονα και μια αμέριστη φροντίδα για τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων, πεινασμένων, ανεκπαίδευτων και ανεπιθύμητων παιδιών, τα οποία έρχονται στον κόσμο χωρίς καμιά διασφάλιση για αξιοπρεπή ζωή».
Συχνά όμως η αντίθεση στην άμβλωση περιορίζεται στην καταγγελία του φαινομένου και την προτροπή για συνέχιση της κύησης χωρίς παροχή των υλικών μέσων που απαιτούνται για κάτι τέτοιο.
Στην κατεύθυνση αυτή δυστυχώς κινείται και το διεθνές κίνημα «Υπέρ της ζωής» [Pro-Life] το οποίο κυριαρχείται από τον λόγο ομάδων της αμερικανικής φονταμενταλιστικής ευαγγελικής δεξιάς -που απαξιώνουν ευρύτερα την ανθρώπινη ζωή- και για το οποίο έχουν λεχθεί τα ακόλουθα: «δεν μπορείς αυθεντικά να είσαι ‘Υπέρ της Ζωής’ [Pro-Life], εάν υποστηρίζεις το μιλιταρισμό, τη θανατική ποινή, την οικονομική εκμετάλλευση, σωβινιστικές νοοτροπίες και ξενοφοβικές πολιτικές που εισάγουν διακρίσεις εναντίον των μεταναστών και των ‘μειονοτήτων’». Οι τάφροι του ρωμαιοκαθολικού ιδρύματος του Τούαμ στην Ιρλανδία, όπου μαζικά θάφτηκαν
εκατοντάδες μωρά άγαμων μητέρων που πέθαναν από την αφροντισιά ως δεύτερης κατηγορίας ανθρώπινα πλάσματα, είναι μια άλλη όψη της ευσεβιστικής υποκρισίας που ενώ καταδικάζει την άμβλωση, αδιαφορεί αν τα παιδιά πεθαίνουν αφού γεννηθούν.
Συμπερασματικά, το δικαίωμα στην έκφραση πρέπει να καθίσταται σεβαστό, ενώ η σωστή θέση δεν βρίσκεται ούτε στον ατομοκεντρικό δικαιωματισμό ούτε στην εύκολη, επίσης ατομοκεντρική ηθικολογία αλλά στην θεσμοθέτηση της ανάληψης των ευθυνών της κοινωνίας όπως και των μικρότερων κοινοτήτων έναντι των κυοφορούμενων παιδιών.
Στο δρόμο αυτό κινούνται οργανώσεις όπως η «Αγκαλιά του αγέννητου παιδιού» καθώς και ο ξενώνας Προστασίας Αγάμων Μητέρων «Ο Ευαγγελιστής Μάρκος»
