• ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΛΑΘΡΑΣ ΑΠΟ ΣΥΡΙΑ: ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΥΡΙΑΣ-ΛΙΒΑΝΟΥ

Το πιο κάτω κείμενο που δημοσιεύεται στο φύλλο της εφημερίδας που κυκλοφορεί μας το έστειλε ο Διευθυντής της Κωνσταντίνος Μπλάθρας από τη Συρία, όπου έχει μεταβεί για επαγγελματικούς λόγους ως δημοσιογράφος. Η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Συρίας και του Λιβάνου, αν και αραβόφωνη σήμερα, είναι αδιάκοπος συνεχιστής της αδιάκοπης πνευματικής και πολιτιστικής παράδοσης αιώνων της ελληνιστικής Συρίας. Δυστυχώς, το ενδιαφέρον από ελληνικής πλευράς για συμπαράσταση στους αδελφούς μας αυτούς είναι ανύπαρκτο. Αυτό το “γλυκό παράπονο” από πλευράς τους μεταδίδει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας.     

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

«Μαθαίνουμε ότι δίνουν. Σε πολλούς δίνουν αλλά, όχι σε εμάς;» Ο Μητροπολίτης που μας είπε αυτή την κουβέντα, εκτός ηχογράφησης, χαμήλωσε τη φωνή του, σαν να ντρεπόταν που το είπε. Αφορούσε την Εκκλησία της Ελλάδος, που μοιάζει να έχει ξεχάσει ότι εδώ στη Συρία υπάρχουν εμπερίστατοι αδελφοί. Και όλοι μας ξεχνάμε ότι έχουμε στην Ανατολή έναν αδελφό λαό, που δοκιμάζεται πολύ.
Ο πόλεμος έφερε τη Συρία δεκαετίες πίσω. Κι ο πρόσφατος σεισμός πρόσθεσε νέες πληγές στις ήδη υπάρχουσες.
Και η βοήθεια από την Ελλάδα; Για να το πω ωμά: Απολύτως μηδενική. Μεγάλο κρίμα και αμαρτία! Οι άνθρωποι εδώ, ευγενείς και αξιοπρεπείς, καθόλου γκρινιάρηδες, εκφράζουν, όταν νιώσουν αδελφικά, αυτό το γλυκό παράπονο.
Περιμένουν από την Ελλάδα όχι σαν από μια ξένη χώρα, αλλά σαν από αδελφική χώρα, σαν από τη δική τους χώρα. Ούτε πολιτικά, ούτε εκκλησιαστικά, δυστυχώς, η Ελλάδα τους στάθηκε τα τελευταία χρόνια. Στον πρόσφατο σεισμό δεν έφτασε ούτε ένα ευρώ. Αντί αυτού η Εκκλησία από την Αθήνα έστειλε νερά! Που για να τα εκτελωνίσουν μόνο τα πλήρωσαν σαν να ήταν πετρέλαιο. Αφήστε που η Δαμασκός φημίζεται για τα νερά της… και καθόλου δεν δίψαγαν οι άνθρωποι.
Τα μεταφέρω κι εγώ αυτά σαν ένα ευγενικό παράπονο. Οι Χριστιανοί της Συρίας δεν είναι ότι ζητούν βοήθεια.
Είναι αξιοπρεπείς. Δεν ζητούν τίποτε.
Αλλά, οπωσδήποτε μια αδελφική έστω κουβέντα θα τους ανάπαυε. Και το να ξέρουν ότι τους έχουμε έγνοια. Που δεν
τους έχουμε, δυστυχώς. Οι ανάγκες πάμπολλες. Αλλά το χαμόγελό τους αμείωτο. Μακάρι να μπορούσα να σας το μεταδώσω. Αλλά, μεταξύ μας, σαν Έλληνας ντρέπομαι που η πατρίδα μου ξέχασε τους αδελφούς μας στην ανάγκη τους. Κι έχουν οι άνθρωποι πάλι τον πόλεμο δίπλα τους. Ας νιώσουμε, τουλάχιστον, το σεμνό παράπονό τους.
Χαλέπι, 15 Οκτωβρίου 2024
Κωνσταντίνος Μπλάθρας

ΦΩΤΟ:  Η Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μπλεμάνας στην Ταρτούς. (Κωνσταντίνου Μπλαθρα)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *
You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>