Ανάλγητοι πολιτικοί εκφραστές μιας από τις ληστρικότερες οικονομικές ολιγαρχίες
Σήμερα Κυριακή γίνονται οι γερμανικές ομοσπονδιακές βουλευτικές εκλογές που θα σημάνουν το τέλος της 16χρονης κυριαρχίας της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, η οποία αποσύρεται. “Η συμφωνία στην οποία φτάσαμε σήμερα το πρωί με την Ελλάδα είναι σκληρή για την Αθήνα γιατί είναι αποτέλεσμα της «Ελληνικής τους Άνοιξης».” Αυτό το «τουϊτ» ανάρτησε ο Σλοβάκος υπουργός οικονομικών Πέτερ Κάζιμιρ στις 13 Ιουλίου 2015, αμέσως μετά τη σύναψη της συμφωνίας του 3ου Μνημονίου Τσίπρα. Εκείνος, έσπευσε να το σβήσει. Όμως, η θητεία της κας Μέρκελ είναι ανεξίτηλα στιγματισμένη από τη ληστρική και ανάλγητη στάση που κράτησε η κυβέρνησή της απέναντι στην Ελλάδα, στα χρόνια της έντονης κρίσης.
Βέβαια, η Μέρκελ δεν χαράζει μόνη της πολιτική. Εκφράζει τη γραμμή του συνασπισμού της δικής της “Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης” και του συγγενούς “Χριστιανοκοινωνικού” κόμματος που κυριαρχεί τοπικά στη Βαυαρία. Τη βασική πολιτική έκφραση της γερμανικής άρχουσας τάξης, μιας ολιγαρχίας κατά παράδοση διαπλεκόμενης με τον κρατικό μηχανισμό. Της ίδιας ολιγαρχίας που χρηματοδότησε και ανέδειξε τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία και αξιοποίησε στο έπακρο τη δικτατορική διακυβέρνηση, τον επεκτατισμό και τη δουλική εργασία των “υπανθρώπων”. Μια ολιγαρχία, η οποία μαζί με τον ισχυρό δημόσιο τομέα, εξαντλεί τη ληστρικότητά της επωφελούμενη των πλεονεκτημάτων της Ευρωζώνης, που δημιουργήθηκε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της και έχει καταστεί ο σιδερένιος βραχίονας της Γερμανοκρατίας στην Ευρώπη.
Τα γιγαντιαία πλεονάσματα, τα οποία σωρεύει η Γερμανία κατά παράβαση του ίδιου πλαισίου κανόνων που η ίδια επιβάλλει στους άλλους, κατά τρόπο παράδοξο, κάνουν τη χώρα πλουσιότερη ενώ ο λαός φτωχαίνει. Για το λόγο αυτό έχουν γίνει αυστηρές συστάσεις με έγγραφα του ΔΝΤ. Είναι φανερό ότι ο πλούτος που σωρεύεται πηγαίνει σε πολύ λίγους. Για να συγκαλυφθεί αυτή η πραγματικότητα, τα ΜΜΕ, Τύπος κίτρινος και μη, πουλάνε το “κουτόχορτο” των “τεμπέληδων” του ευρωπαϊκού Νότου, που δήθεν ζούνε με γερμανικά λεφτά.
Η ιστοσελίδα μας έχει αναφερθεί και στις άγνωστες πτυχές της προσάρτησης της Ανατολικής Γερμανίας επί διακυβέρνησης Χέλμουτ Κολ, όπου για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η “συνταγή” του “υπερταμείου” για το ξεπούλημα των πόρων της περιοχής, η οποία επιβλήθηκε και στην Ελλάδα και στη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι πρώην Ανατολικογερμανοί:
“[Μετὰ τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἀνατολικκῆς Γερμανίας τὸ Νοέμβριο τοῦ 1989], Τὸ αἴτημα τῆς “ἐπανένωσης” μπῆκε ξαφνικά, κατὰ τὴν προεκλογικὴ ἐκστρατεία. Τοῦτο ἔγινε μὲ παρέμβαση τοῦ Δυτικογερμανοῦ καγκελαρίου Κόλ, ὁ ὁποῖος ὡς “δόλωμα” προσέφερε τὴ νομισματικὴ ἑνοποίηση, μὲ τὴν ἰσότιμη ἀνταλλαγὴ τῶν ἀνατολικογερμανικῶν μέρκων μὲ δυτικά.
Μέχρι τότε, στὶς δημοσκοπήσεις προηγεῖτο τὸ Σοσιαλδημοκρατικὸ Κόμμα, ποὺ δημιουργήθηκε μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ καθεστῶτος καὶ ἡ “ἑνοποίηση” δὲν ἦταν προτεραιότητα.
Ὅμως, ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν πολιτῶν, ποὺ εἶδαν τὶς οἰκονομίες τους νὰ τετραπλασιάζονται, ὁδήγησε στὴ νίκη τοῦ χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος ποὺ συνεργαζόταν μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς καὶ μετατράπηκε σὲ τοποηρητὴ τῶν Δυτικῶν, μὲ 48% καὶ ἔβαλε ὡς προτεραιότητα τὴν λεγόμενη “ἐπανένωση” τῶν Γερμανιῶν.
Γρήγορα θὰ ἀπογοητεύονταν.
Ὁ γνωστὸς σ’ ἐμᾶς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν ἁρμόδιος γιὰ τὴν ἐπανένωση, ξεκαθάρισε στὴν ἀνατολικογερμανικὴ ἀντιπροσωπεία ὅτι “αὐτὸ ποὺ ἐδῶ συμβαίνει δὲν εἶναι ἡ ἑνοποίηση δύο ἰσότιμων κρατῶν”.
Τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα τῆς Δυτικῆς Γερμανίας (ἄρθρο 146), προέβλεπε ὅτι ἔπρεπε οἱ δύο λαοὶ νὰ ψηφίσουν ἀπὸ κοινοῦ νέο Σύνταγμα. Ἀντὶ γι’ αὐτό, δημιουργήθηκαν στὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία πέντε ὁμόσπονδα κρατίδια, στὰ ὁποῖα ἁπλῶς ἐπεκτάθηκε ἡ ἰσχὺς τοῦ Συντάγματος τῆς Δυτικῆς.
Τὸ δυτικογερμανικὸ μάρκο ἐπέβαλε ταυτόχρονα ἄνευ ὅρων τοὺς κανόνες τῆς νεοφιλεύθερης οἰκονομίας. Ταυτόχρονα, μὲ τὴν αἰφνίδια αὔξηση τοῦ κόστους παραγωγῆς κατὰ 400%, οἱ ἐπιχειρήσεις δὲν μπόρεσαν νὰ ἀντέξουν καὶ ἔκλεισαν μαζικά.
Ἔτσι, ἡ Ἀνατολικὴ Γερμανία στὴν κυριολεξία, μέσα σὲ λίγους μῆνες ἐξαλείφθηκε πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά καὶ ἀποικιοκρατήθηκε ἀπὸ τὸ Δυτική. Ειδικότερα:
-Τὴν 1η Ἰουλίου 1990, σὲ ἀντάλλαγμα τοῦ δυτικοῦ μάρκου, οἱ Ἀνατολικογερμανοὶ μεταβίβασαν ὅλη τὴ κρατικὴ περιουσία (ἀποκαλούμενη “λαϊκὴ κληρονομιά) στὸ “Τρόιχουντανσταλτ”, ταμεῖο “ἀξιοποίησης” ποὺ ἐνέπνευσε τὸ δικό μας “ΤΑΙΠΕΔ”. Παρέλαβε ἐνεργητικὸ ἐκτιμώμενης ἀξίας 600 δισεκατομμυρίων δυτικογερμανικῶν μάρκων τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1990. Ἡ περιουσία αὐτὴ ἐκποιήθηκε μέχρι τὸ 1994 μὲ ζημία 256 διεσεκατομμύρια, ἐνῶ χάθηκαν 2,5 ἑκάτομμύρια θέσεις ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς 4,1 ἑκατομμύρια θέσεις ἐργασίας. Σύμφωνα μὲ τὴν τελευταία Ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας, Κρίστα Λούφτ, πρόκειται γιὰ “τὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ παραγωγικοῦμκεφαλαίου σὲ καιρὸ είρήνης.” Χωρὶς μάλιστα κοινοβουλευτικὸ ἔλεγχο.
-Τὸ Ταμεῖο εἶχε ἰδρυθεῖ τὸν Μάρτιο τοῦ 1990, μὲ στόχο τὴν κοινωνικοποίηση τῆς κρατικῆς περιουσίας, ποὺ περιλάμβανε ἀπόδοση τῆς ίδιοκτησίας τῶν έπιχειρήσεων στοὺς ἐργαζομένους μὲ τὴ διασφάλιση τῶν δικαιωμάτων τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Αὐτὰ ἀνατράπηκαν μὲ τὴν ἐπικράτηση τῶν χριστιανοδημοκρατῶν στὶς τελευταῖες ἀνατολικογερμανικὲς ἐκλογές.
Τὸ 85% τῶν μέσων παραγωγῆς ἀγοράστηκε ἀπὸ Δυτικογερμανούς, ἔναντι 6% μόνον ἀπὸ Ἀνατολικούς.
-Τα 5 πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν πτώση τοῦ τείχους, ἡ ἀνεργία ἔφτασε τὸ 80%
-Ἐξαφανίστηκαν ἐκδοτικοὶ οἶκοι, κινηματογράφοι, ραδιοφωνικοὶ σταθμοί, καὶ καλλιτέχνες
-Ἀπὸ τὸ 1989 ἕως τὸ 1992, οἱ ἐργαζόμενοι στὴν ἀνώτερη ἐκπαίδευση ἔπεσαν ἀπὸ 140.567 σὲ λιγότερους ἀπὸ 38.000.
-Ἐξαλείφθηκε τὸ κοινωνικὸ κράτος ποὺ λειτουργοῦσε ἐπὶ “ὑπαρκτοῦ”:Δωρεὰν ἐπαγγελματικὴ κατάρτιση, δωρεὰν παροχὲς γιὰ προϊόντα πολιτιστισμοῦ, παιδικοὶ σταθμοί.
-Μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ ἀνατολικογερμανικοῦ κράτους, ἕνα ἑκατομμύριο δημόσιοι ὑπάλληλοι ἔχασαν τὴ δουλειά τους, ἐνῶ ἀπολύθηκε ὅλο τὸ δικαστικὸ σῶμα, ὡς ὕποπτοι γιὰ φιλλικὴ σχέση μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς. Συτικογερμανοὶ στελέχωσαν τὴ διοίκηση των κρατιδίων ποὺ πῆραν τὴ θέση τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας.
-Τὸ 72% τῶν ἐπιστημόνων τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Γερμανίας ἀπολύθηκαν μέσα σὲ τρία χρόνια καὶ ἢ μετανάστευσαν, ἢ βρῆκαν έργασία ἄσχετη μὲ τὸ ἀντικείμενό τους. Ὁ στόχος ἦταν καὶ ἰδεολογικός:”Πρέπει νὰ ἐξαλείψουμε τὴ μαρξιστικὴ ἰδεολογία μὲ ἀλλαγὲς σὲ δομὴ καὶ προσωπικό” , ἀναφερόταν σ’ ενα ἔγγραφο τῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τὸν Ἰούλιο τοῦ 1990
-Ἀπὸ τὸ 1991 ἕως τὸ 2017, 3,7 ἑκατομμύρια, τὸ 1/4 τοῦ πληθυσμοῦ μετανάστευσε στὴ Δύση. 2,45 ἑκατομμύρια ἀκολούθησαν τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Στρατιὲς δυτικογερμανῶν, ἀνέλαβαν νὰ στελεχώσουν προνομιακὰ ὅλους τοὺς τομεῖς, ἰδίως τὴ διοίκηση.
-Τὸ 2016, ἐπὶ 202 στρατηγῶν καὶ ναυάρχων στὸ στρατό, μόνο δύο προέρχονταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία.
-Μόνο τρεῖς ἐπὶ 336 Δικαστῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων εἷναι πρώην Ἀνατολικοί.
-Μὲ τὴν καγκελάριο Μέρκελ νὰ εἶναι ἐξαίρεση ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα, τὸ πολιτικὸ σύστημα ἐλέγχεται ἀπὸ Δυτικούς.
Εάν η γερμανική ιθύνουσα τάξη και οι πολιτικοί εκφραστές της φέρθηκαν με τέτοια σκληρότητα στους ομοεθνείς τους, τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι;
Ο διάδοχός της επικεφαλής των αποκαλούμενων “χριστιανικών” κομμάτων Άρμιν Λάσετ διεκδικεί την Καγκελαρία, μαζί με τον Σοσιαλδημοκράτη διάδοχο του Σόιμπλε στο υπουργείο οικονομικών της κυβέρνησης συνασπισμού Όλαφ Σολτζ και την υποψήφια των “Πρασίνων” Αναλένα Μπέρμποκ. Στο ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο αναμένεται να εκπροσωπηθούν και οι “Φιλελεύθεροι Δημοκράτες”, η ακροδεξιά “Εναλλακτική για τη Γερμανία” και η Αριστερά. Αν εξαιρεθεί η τελευταία παράταξη, όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα έχει συμπράξει στα κακώς κείμενα: Από τη μακροχρόνια λιτότητα σε βάρος του ίδιου του γερμανικού λαού και την αύξηση της ανισότητας και του ποσοστού κινδύνου φτώχειας, μέχρι τη χειραγώγηση των υπολοίπων εταίρων της Ευρωζώνης.
