Η ΧΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Με αφορμή την 47^η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η οποία απέτρεψε την πολιτική νομιμοποίηση και μακροημέρευση της απριλιανής δικτατορίας, το «Κίνημα Χριστιανική Δημοκρατία» εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:  

1. Σαράντα επτά χρόνια κλείνουν από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Η κατάληψη του ιστορικού κτηρίου του Πολυτεχνείου, υπήρξε ενέργεια αυθόρμητη χωρίς έλεγχο ή υποκίνηση των κυρίαρχων κομμάτων. Δεν ήταν μόνον η κορύφωση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, αλλά και το επίκεντρο μεγάλης λαϊκής αντιδικτατορικής εξέγερσης, που εξέφραζε τη σωρευμένη δυσαρέσκεια της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή της απόπειρας του δικτατορικού καθεστώτος να νομιμοποιηθεί πολιτικά με τη λεγόμενη «φιλελευθεροποίηση».
2. Την 1^η Ιουνίου 1973, το δικτατορικό καθεστώς της 21^ης Απριλίου 1967, άλλαξε με απλή κυβερνητική απόφαση το πολίτευμα της χώρας και ο επικεφαλής του Γεώργιος Παπαδόπουλος αυτοανακηρύχθηκε «Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Με νόθο δημοψήφισμα που ακολούθησε, επιβλήθηκε το δικτατορικό «Σύνταγμα» του 1973 και καταργήθηκε το επίσης δικτατορικό «Σύνταγμα» του 1968. Για να κάνει, μάλιστα, πιο πειστική την «πολιτικοποίηση» του καθεστώτος, προσέλαβε ως «Πρωθυπουργό» τον Σπύρο Μαρκεζίνη, πολιτικό αρχηγό της προδικτατορικής περιόδου.
3. Για να αναδειχθεί ο μέγας κίνδυνος που αντιπροσώπευε η επιτυχία της πολιτικής νομιμοποίησης της δικτατορίας, θυμίζουμε διατάξεις του επιβληθέντος «Συντάγματος», που ευτυχώς δεν ίσχυσε ποτέ:

• Με διάταξη του οποίου που δεν μπορούσε να αναθεωρηθεί (άρθρο 136), ο Παπαδόπουλος διατηρούσε την Προεδρία με υπερεξουσίες μέχρι το 1981. Επιπλέον, είχε το δικαίωμα, πέρα από τον εαυτό του, να διορίσει και 20 από τους 200 βουλευτές της Βουλής που θα προέκυπτε από τις εκλογές (άρθρο 56 παρ.1). Αλλά και η αναθεώρηση των υπολοίπων διατάξεων ήταν πρακτικά αδύνατη, αφού χρειαζόταν πλειοψηφία 7/10 των αιρετών μελών της Βουλής.
• Οι Ένοπλες Δυνάμεις, με βάση ειδικές διατάξεις χωριστές από αυτές της υπόλοιπης Διοίκησης (άρθρα 128-132), παρέμειναν αυτοδιοικούμενο στεγανό, με σαφές δικαίωμα επέμβασης στην πολιτική ζωή, αφού στην αποστολή τους (άρθρο 128) περιλαμβανόταν και η υπεράσπιση «του κοινωνικού καθεστώτος έναντι πάσης επιβουλής», με τις αποφάσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων τους, όχι μόνο να είναι υποχρεωτικές για τον (υποτιθέμενο) πολιτικό τους προϊστάμενο, τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, αλλά και απρόσβλητες ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας! (άρθρο 131 παρ. 4)

4. Για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τα περιθώρια πολιτικής δράσης που άφηνε το χουντικό «Σύνταγμα», σταχυολογούμε ενδεικτικά:

• Η ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου «αντίκειται απολύτως προς ιδεολογίας σκοπούσας την ανατροπήν ή την υπονόμευσιν του υφισταμένου πολιτειακού ή κοινωνικού καθεστώτος ή συνδεομένας προς τας αρχάς και τα προγράμματα κομμάτων διαλυθέντων και τεθέντων εκτός νόμου» (άρθρο 123 παρ. 2).
• Για την εκπροσώπηση κόμματος στη Βουλή, το «Σύνταγμα» δεσμευτικά προβλέπει όριο μεταξύ 10% και 16% των ψήφων.
• Ο βουλευτής μπορεί να διώκεται ποινικά για εξύβριση ή δυσφήμηση και χωρίς την άδεια της Βουλής για γνώμη ή ψήφο του (άρθρο 67 παρ. 2), με αποτέλεσμα η αντιπολίτευση να καθίσταται επικίνδυνη.
• Πανίσχυρο Συνταγματικό Δικαστήριο μπορεί να διαλύσει και όσα κόμματα επιτρέπεται να λειτουργούν (άρθρο 58 παρ. 4).
• Η απεργία απαγορεύεται, εφόσον σκοπεύει στην επιδίωξη «πολιτικών ή άλλων σκοπών ξένων προς τα υλικά και ηθικά συμφέροντα των εργαζομένων» (άρθρο 19 παρ. 5), ενώ απεργία από δημόσιο υπάλληλο θεωρείται «αυτοδικαίως ως δήλωσις παραιτήσεως» (παρ. 6 του ίδιου άρθρου).
• Προβλέπεται η απαγόρευση κυκλοφορίας εντύπου, με δύο καταδίκες εντός πενταετίας για «αδικήματα του τύπου» (άρθρο 14 παρ. 7).

5. Την αναλυτική αυτή υπόμνηση κάνουμε:

• για να αναδειχθεί το μέγεθος του εμπαιγμού της δήθεν «φιλελευθεροποίησης», και του μεγάλου κινδύνου που αντιπροσώπευε η με οποιαδήποτε μορφή πολιτική νομιμοποίηση της δικτατορίας.
• για να γίνει αντιληπτό από τη σημερινή νέα γενιά το απαράδεκτο πλαίσιο, το οποίο παραλίγο να ισχύσει και ενάντια στο οποίο έγινε ο ξεσηκωμός.
• για να κατανοηθεί πλήρως η ουσιαστική συμβολή του αντιδικτατορικού αγώνα στη λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας σήμερα.

Άσχετα  αν δεν έχει ολοκληρωθεί το όραμα του αντιδικτατορικού αγώνα για μια κοινωνία δικαιοσύνης.

6. Τον μεγάλο αυτό κίνδυνο, επισήμανε σε όλους τους τόνους, ο αείμνηστος ιδρυτής της Χ.Δ. και της εφημερίδας μας «Χριστιανικής» Νίκος Ψαρουδάκης, με τη μαχητική του αρθρογραφία, εκείνες τις ημέρες του φθινοπώρου του 1973. Και για το λόγο αυτό, το Κίνημα με την εφημερίδα του, ήταν στο πλευρό του αντιδικτατορικού κινήματος και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, υιοθετώντας πλήρως το αίτημα για την άμεση αποκατάσταση της ομαλότητας με πλήρη απομάκρυνση του Παπαδόπουλου και του στρατιωτικού καθεστώτος από την εξουσία. Η άμεση συνέπεια ήταν το δικτατορικό καθεστώς να κλείσει την εφημερίδα τον Δεκέμβριο του 1973 και ο Ν. Ψαρουδάκης να εξοριστεί στη Γυάρο τον Γενάρη του 1974.
7. Η εμπειρία της Χιλής, η οποία μόλις εφέτος με το δημοψήφισμα της 25^ης Οκτωβρίου 2020 κατάφερε να απαλλαγεί από το Σύνταγμα του 1980, το οποίο είχε επιβάλει πριν 40 χρόνια ο δικτάτορας Πινοσέτ, αναδεικνύει το γεγονός ότι ο κίνδυνος για τον οποίο έκανε λόγο ο Νίκος Ψαρουδάκης ήταν υπαρκτός και βάσιμος. Τόσο η αποτυχημένη απόπειρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, όσο και η εν μέρει επιτυχημένη του «συναδέλφου» του Πινοσέτ, στόχευαν στην επιβολή ενός αυταρχικού πλαισίου, που θα διαιώνιζε τον έλεγχο εκ μέρους τους, όχι μόνο της εξουσίας, αλλά και της πολιτικής ζωής, με τους πολιτικούς υποστηρικτές που θα τους εξασφάλιζε το πελατειακό κράτος. Ήδη στη Χιλή, στην εξουσία εναλλάσσονται τα διάδοχα σχήματα των υποστηρικτών του Πινοσέτ, με συμμαχίες της αντιδικτατορικής αντιπολίτευσης.
8. Τα σχέδια των δύο δικτατόρων, περιλάμβαναν και τη διαιώνιση των οικονομικών συμφερόντων, τα οποία εξέφραζαν. Αυτό φαίνεται στο παπαδοπουλικό «Σύνταγμα» από το άρθρο 23, με την συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας των προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου και των κεφαλαίων που επενδύονταν από το εξωτερικό. Κατά το λόγο του Ν. Ψαρουδάκη, ο Αστικός Υλισμός στην «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών» των υποκριτών (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος) της Δικτατορίας κατοχυρωνόταν πλέον μέχρι και στο μέρος της έννομης τάξης με τη μέγιστη τυπική ισχύ. Το Σύνταγμα Πινοσέτ κατοχυρώνει το όλο εκείνο το πλαίσιο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, το οποίο εισήγαγε στη χώρα η λεγόμενη «Σχολή του Σικάγου» από το 1973 μέχρι το 1980 και περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση των πάντων, μέχρι και των υδάτινων πόρων και των συντάξεων.
9. Η προσπάθεια κατοχύρωσης των αδίκων συμφερόντων της Πλουτοκρατίας σε παραδοσιακά ερείσματα θυμίζει το λόγο του Γιώργου Θεοτοκά στα χρόνια μετά την επικράτηση της αστικής παράταξης στον Εμφύλιο: «γνωρίζω τι είναι η Ορθοδοξία, αλλά δεν ξέρω τι είναι τα ‘ελληνοχριστιανικά ιδεώδη’». Η προσπάθεια αυτή υπήρξε εκτός από κωμική και ολέθρια για την αυθεντική εκκλησιαστική και ελληνική παράδοσή μας, διότι οι συνδηλώσεις που απέκτησαν τα επόμενα χρόνια υπήρξαν προφανώς αποκρουστικές και συνδυασμένες με μια απεχθή νεοφασιστική ιδεολογία. Οι δικτάτορες δεν έκαναν άλλο από τη γνώριμη καπηλεία συνθημάτων και αξιών: «Πατρίς-οικογένεια-εργασία» υπήρξε το σύνθημα και του γαλλικού καθεστώτος του Στρατάρχη Πεταίν κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στις μέρες μας επιχειρείται από ανανήψαντες «νεοεθνικόφρονες» παρόμοια κατοχύρωση. Αυτό ωστόσο που αποκλειστικά -πίσω από τα ευκαιριακά χειροφιλήματα και τις κολακείες προς την Ιεραρχία που επιθυμεί απολύτως υποτελή- συντηρεί η λεγόμενη «συντηρητική παράταξη» και τότε και τώρα δεν είναι άλλο από το «συμφέρον του ισχυροτέρου», την «καθεστηκυία τάξη» του τρέχοντος αστικού-κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
10. Ο δικτάτορας Πινοσέτ, διδασκόμενος προφανώς από το πείραμα Παπαδόπουλου, περιέλαβε στο δικό του Σύνταγμα πανομοιότυπη διάταξη που τον όριζε «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» για μία οκταετία. ‘Όμως, διατήρησε παράλληλα την αρχηγία και τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, ενώ έδωσε στα υπόλοιπα μέλη της στρατιωτικής Χούντας τη «νομοθετική εξουσία» που προέβλεπε το Σύνταγμα. Επιχείρησε να παραμείνει άλλα 8 χρόνια με νέο δημοψήφισμα το 1988, το οποίο -αν και με δυσκολία- κατάφερε να κερδίσει η δημοκρατική Αντιπολίτευση. Όμως, οι «δικλείδες ασφαλείας» που είχε προνοήσει να «νομοθετήσει» για τον εαυτό του ήταν τόσες, που δεν πρόλαβε να δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διέπραξε.
11. Στη δεύτερη φάση της δικτατορίας στην Ελλάδα, το καθεστώς Ιωαννίδη, κατέρρευσε αφού υποκίνησε το προδοτικό πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και εν συνεχεία την τουρκική εισβολή. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί φυσική κατάληξη της συνεχούς και έντονης υπονομευτικής πολιτικής του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου κατά του Μακαρίου, αλλά και της αμυντικής ικανότητας και αποτρεπτικής ισχύος της Κύπρου με την απόσυρση της Μεραρχίας που είχε αποστείλει εκεί ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1965.
12. Τις ημέρες του αντιδικτατορικού αγώνα του 1973, η εφημερίδα μας, ενώ κατάγγελλε τα σχέδια για πολιτική νομιμοποίηση της εγχώριας δικτατορίας, είχε αναδείξει σε πρώτο θέμα το αιμοσταγές αμερικανοκίνητο πραξικόπημα της 11^ης Σεπτεμβρίου, που είχε προκαλέσει την ανατροπή και το θάνατο του εκλεγμένου Χιλιανού Προέδρου Σαλβαδόρ Αλλιέντε. Ο Σαλβαδόρ Αλλιέντε, στο κίνημα του οποίου υπήρχε και αμιγώς χριστιανική πτέρυγα με έντονα επαναστατικά χαρακτηριστικά, που είχε ένα πρόγραμμα κοινωνικής δημοκρατίας, συκοφαντήθηκε από τη μεριά του Πινοσέτ ως «μαρξιστής που ήθελε να καταργήσει τη δημοκρατία». Είναι εμφανής η αναλογία με την απόδοση της ανάγκης για επέμβαση του στρατού στη χώρα μας λόγω σύμπηξης δήθεν επικίνδυνης για τη δημοκρατία οργάνωσης στρατιωτικών (ΑΣΠΙΔΑ) που ήταν προσκείμενη στην αριστερότερη πτέρυγα της Ενώσεως Κέντρου και απλώς ήταν αντίθετη  στον ισχυρό και επικίνδυνο ακροδεξιό οργανισμό ΙΔΕΑ.
13. Τιμώντας εφέτος την επέτειο του Πολυτεχνείου, χαιρετίζουμε και την ιστορική νίκη του Χιλιανού λαού, που μετά τόσα χρόνια και συνεχείς κινητοποιήσεις κατάφερε να απαλλαγεί από το δικτατορικό συνταγματικό κατασκεύασμα. Οι στρατιωτικές δικτατορίες έγιναν για να σώσουν το αστικό σύστημα από την προϊούσα ήδη παρακμή του, διότι, κατά το λόγο του Μίλτον Φρίντμαν, η κατεξοχήν δημοκρατική ελευθερία είναι η ελευθερία του επιχειρείν και ο οποιοσδήποτε περιορισμός της νομιμοποιεί την επέμβαση κατασταλτικών δυνάμεων για την «αποκατάσταση της κανονικότητας». Οι Χιλιανοί διαδηλωτές προέβαλαν το έξοχο σύνθημα «Ο νεοφιλελευθερισμός γεννήθηκε στη Χιλή, ο νεοφιλελευθερισμός θα πεθάνει στη Χιλή». Ευχόμαστε το σύνθημα αυτό να γίνει επιτέλους πραγματικότητα και στη χώρα μας…

                                      Πέμπτη 16.11.2020. Από το Γραφείο Τύπου της ΧΔ