ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΔΙΤΗ
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Εθνική Επανάσταση του 1821 και τα 100 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, η Χριστιανική, τυπώνει σε Β΄ έκδοση την σημαντική μελέτη:
«Οι Κρυπτοχριστιανοί. Μία δραματική σελίδα από το Συναξάρι της πολύπαθης Ρωμιοσύνης».
Συγγραφέας, ο μακαριστός σπουδαίος θεολόγος, δάσκαλος ήθους και έως τέλους αγωνιστής του Χριστιανικού Κοινωνισμού, Γεώργιος Ροδίτης, ο οποίος λίγο πριν κοιμηθεί, στις 23 Αυγούστου 2020, μάς είχε παραδώσει τα χειρόγραφα του έργου του με τα οποία συμπλήρωνε την πρώτη έκδοσή του. Λόγοι οικονομικοί δεν είχαν επιτρέψει μέχρι τώρα την επανέκδοσή του. Αλλά όπως λέει ο σοφός λαός μας «κάθε εμπόδιο και καλό»! Γιατί η Β΄ έκδοση, αυτή την περίοδο που ο Νεοοθωμανισμός αποτελεί άμεση απειλή για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ειρήνη στην ευρύτερη Περιοχή μας, είναι επιβεβλημένη τόσο για να τιμήσουμε τη μνήμη και τη θυσία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων και κυρίως του Πόντου, όσο και για να καταδείξουμε τη βαρβαρότητα που υπέστησαν τα θύματα των Οθωμανών για να εξισλαμισθούν. Το κείμενο που ακολουθεί είναι προδημοσίευση από τον πρόλογο της έκδοσης.
Το κεφάλαιο «Κρυπτοχριστιανοί» και η έννοια της «αποκρυφίας» έχουν απασχολήσει κυρίως ειδικούς ερευνητές της Ιστορίας. Το ευρύ κοινό γνωρίζει ελάχιστα. Στα Σχολικά βιβλία σχετικές αναφορές καλύπτονται με λίγες αράδες και συχνά με διαστρέβλωση ή απόκρυψη της ιστορικής αλήθειας. Το βιβλίο του Γιώργου Ροδίτη, δεν διεκδικεί τίτλους συστηματικής ιστορικής- επιστημονικής έρευνας. Παρέχει όμως συνοπτικά και με αναφορές σε έγκυρες πηγές τα σπουδαιότερα:
Αφενός το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίστηκε και λειτούργησε η αποκρυφία, ως ένα αυθόρμητο θρησκευτικό και πολιτιστικό κίνημα αντίστασης, και αφετέρου απαντά στο ερώτημα, γιατί και πώς προέκυψε το κύμα των «Κρυπτοχριστιανών», που ως ιστορικό φαινόμενο αποτελεί ένα τραγικό κεφάλαιο της ιστορίας του νεώτερου Ελληνισμού, για το οποίο ακόμα και σήμερα η Ελληνική Πολιτεία αγρόν ηγόρασε!
Σκοπός του συγγραφέα δεν είναι να καλλιεργήσει πάθη αντεκδίκησης και έχθρα μεταξύ δύο λαών. Το αντίθετο, με την παρουσίαση της συστηματικής και υπαγορευομένης από ένα «θρησκευτικό ιμπεριαλισμό» πολιτικής και πρακτικής της Οθωμανικής- Ισλαμικής Εξουσίας, εναντίον του «Οίκου του Πολέμου» , δηλαδή των Χριστιανών, με απάνθρωπα και συχνά κτηνώδη βασανιστήρια μέχρι εξοντώσεως, να καταδειχθεί η ανάγκη σεβασμού του άλλου και της καλλιέργειας κουλτούρας ανοχής και αλληλοκατανόησης. Η κουλτούρα όμως αυτή, κατά τον συγγραφέα, δεν αναπτύσσεται με την παραχάραξη της Ιστορίας και τον πνευματικό ευνουχισμό, αλλά με την ιστορική αλήθεια, την οποία και παρουσιάζει. Το Παιδομάζωμα, για παράδειγμα, δεν ήταν «ένας απλός τρόπος στρατολογίας των νέων», όπως διατείνονται οι αποδομητές της Ιστορίας μας και δυστυχώς διδάσκονται και τα παιδιά μας από το Δημοτικό(!) Σχολείο, αλλά μια από τις πολλές μεθόδους βίαιου εξισλαμισμού των χριστιανόπουλων και βίαιης μετάλλαξής τους σε Γενίτσαρους, που αναδεικνύονταν σε φοβερούς διώκτες του ίδιου τους του Γένους.
Ο υπόδουλος ραγιάς αντιμετώπιζε πιεστικά το δίλημμα της οθωμανικής Εξουσίας. Ή να προσκυνήσει τον Προφήτη, ασπαζόμενος το Ισλάμ και να απαρνηθεί το Χριστό, αποκηρύσσοντας την Ορθοδοξία, οπότε θα αποκτούσε την ιδιότητα του μέλους του «Οίκου του Ισλάμ» και θα ζούσε «ζωή χαρισάμενη» ή θα παρέμενε πιστός στην Πίστη του και στο Γένος των Ρωμιών, οπότε θα παρέμενε μέλος του «Οίκου του Πολέμου», δηλαδή υποψήφιο θύμα βιαιοπραγιών και εξευτελισμών μέχρι θανάτου.
Το δίλημμα αυτό προκάλεσε, όχι διχοτόμηση, αλλά τριχοτόμηση των Ελλήνων.
Μάς έδωσε τη στρατιά των εθνομαρτύρων και ιερομαρτύρων, των απροσκύνητων. Εκείνων, δηλαδή, που έμειναν πιστοί στην Ορθόδοξη Πίστη τους και στην Εθνικότητα τους με αποτέλεσμα να έχουν τραγικό μαρτυρικό τέλος.
Στην άλλη όχθη βρέθηκαν εκείνοι που προτίμησαν να απολαύσουν τα προνόμια και τις ποικίλες παροχές της Εξουσίας. Αλλαξοπίστησαν και έγιναν Γενίτσαροι.
Υπήρξε όμως και μια τρίτη κατηγορία Ρωμιών. Ήταν εκείνοι που δεν είχαν μεν τη δύναμη και το ψυχικό σθένος των απροσκύνητων, αλλά δεν ήταν όμως και εθελόδουλοι. Η ψυχή τους, το φρόνημά τους πήγαζε από το Χριστό και την Ελλάδα. Αυτοί έκαναν ένα ιδιότυπο «αντάρτικο». Το «έπαιζαν» μουσουλμάνοι, έλεγαν ότι πίστευαν στο Ισλάμ, αλλά μέσα τους δεν έλειπε η εικόνα του Χριστού , της Παναγίας και των αγίων της πίστης μας, όπως δεν έλειπε και το όραμα για μια ελεύθερη Ελλάδα. Αυτοί ήταν οι Κρυπτοχριστιανοί. Πολλοί από αυτούς, που φαινομενικά άλλαξαν πίστη, διατήρησαν όμως τη Γλώσσα τους και την ελληνικότητά τους. Ακόμα και σήμερα, αναφέρεται στη σελίδα 142 του βιβλίου, στον Πόντο υπάρχουν ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι, έχουν ελληνική συνείδηση. Αλλά καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει θέσει ποτέ θέμα δικαιωμάτων αυτών των Ελλήνων. Πιστοί στο δόγμα «Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε» και ας διεκδικεί η Τουρκία από την Ελλάδα τα πάντα, έχομε αφήσει τους Κρυπτοχριστιανούς- Έλληνες στην τύχη τους!
Στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας, με τη μορφή παραρτήματος, παραθέτει τέσσερα συγκλονιστικά περιστατικά από τη ζωή των Κρυπτοχριστιανών. Χριστιανικό Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη, Κρυπτοχριστιανικός γάμος στην Τραπεζούντα, το Μεχμέτ- Μανουήλ και το Μετά τη μπόρα. Περιστατικά που δείχνουν τη βαθιά και συνειδητή πίστη των Κρυπτοχριστιανών στην πίστη των πατέρων τους.
Ο καθαρός, ως το κρυστάλλινο νερό, λόγος του αείμνηστου Γιώργου Ροδίτη, η παντελής απουσία στοιχείων φανατισμού και μισαλλοδοξίας, η παράθεση ιστορικών ντοκουμέντων και αδιάψευστων πηγών, δικαιολογούν πλήρως τον τίτλο του βιβλίου, «Οι Κρυπτοχριστιανοί. Μια δραματική σελίδα από το συναξάρι της πολύπαθης Ρωμιοσύνης» και ταυτόχρονα μάς εγκαλούν για την απαράδεκτη και άστοργη στάση μας απέναντι σε ένα τμήμα του εθνικού μας κορμού, που με το δικό του τρόπο, αντιστάθηκε και αντιστέκεται στον παλιό και στο νέο Οθωμανισμό, χωρίς ποτέ στη συνείδησή του να τουρκέψει ή να αλλάξει την πίστη του στο Χριστό! Να τερματίσουμε την ισχύ του υποτελούς δόγματος «Δεν διεκδικούμε τίποτε» και να διακηρύξουμε ξεκάθαρα και αποφασιστικά, ως λαός και ως Πολιτεία, ότι διεκδικούμε πολλά από την Τουρκία. Τις περιουσίες των Ρωμιών της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Τα δικαιώματα των Ελλήνων Ίμβρου και Τενέδου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης. Κυρίως όμως την κλεμμένη, κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη, από τους Νεοτούρκους πολιτιστική μας κληρονομιά.
Η «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» και από τη θέση αυτή εκφράζει όχι μόνο τα αυτονόητα ευχαριστήρια, αλλά και τα συγχαρητήριά της στους, εκ της ωραίας Άνδρου, ανώνυμους, κατ’ επιθυμία τους, χορηγούς της έκδοσης, καθώς και στον πρόεδρο του «Πατριωτικού Συνδέσμου», φίλο και αδελφό, εν Χριστώ, Ιωάννη Μαλταμπέ, που μερίμνησε σχετικώς, γιατί σε εποχή άκρατου υλισμού, εκείνοι έμπρακτα και ανιδιοτελώς προσφέρουν σε έργα που υπηρετούν την Ορθόδοξη Πίστη μας, την Ιστορία μας και τον ανόθευτο πατριωτισμό.
Εμμανουήλ Μηλιαράκης
Επίτιμος πρόεδρος της ΧΔ
ΦΩΤΟ: Από την ιστοσελίδα του ποντιακού ραδιόφωνου “Λελέβωσε”
