Δυσανεξία της κριτικής κατά της Παράδοσης και της Ιστορίας

Δυσανεξία της κριτικής κατά της Παράδοσης και της Ιστορίας

  • Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΤOΥ ΣΜΑΡΑΓΔΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής κατόρθωσε, μετά από περιπέτεια, να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που πρόβαλλαν εκείνοι που ακόμη, δυστυχώς, μισούν τον Καποδίστρια και δεν επιθυμούν να προβάλλεται στα μάτια του ταλαίπωρου λαού μας για να μην αποκαλύπτεται η γύμνια τους. Εμπόδιο δεν στάθηκε μόνο το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οι ιθύνοντες του οποίου αρνήθηκαν τη χρηματοδότηση της ταινίας από χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία διαχειρίζονται για να προβάλλουν αποκλειστικά τη χυδαιότητα. Εμπόδιο δύσκολο αποτέλεσαν και ανθέλληνες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι στο παρασκήνιο κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να μη γυριστεί η ταινία. Ευτυχώς βρέθηκε ψυχωμένος Έλληνας και χρηματοδότησε με σεβαστό ποσό τον σκηνοθέτη και σ’ αυτόν προστέθηκαν και άλλοι προσφέροντας μικρότερα ποσά.
Ο σκηνοθέτης επέλεξε η πρώτη προβολή της ταινίας να γίνει εκτός Ελλάδος και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. Φαίνεται ότι εκτός πηγαίνουμε ως ελληνισμός κάπως καλύτερα. Στη χώρα μας ορίστηκε ως ημέρα πρώτης προβολής της ταινίας η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα της μεγάλης γιορτής της Εκκλησίας, την οποία τόσο αγάπησε ο μάρτυρας πρώτος και τελευταίος, δυστυχώς, κυβερνήτης της χώρας με πόθο να την αναστήσει από την καταφρόνια, που την είχε οδηγήσει η μακραίωνη σκλαβιά.
Οι εμπαθείς πολέμιοι των αξιών και των παραδόσεων του Γένους μας ασφαλώς πείσμωσαν πάρα πολύ με την ήττα τους. Γι’ αυτό πέρασαν σε δεύτερη φάση πολεμικής, την κριτική της. Βέβαια ακόμη δεν έχει προβληθεί, κυκλοφόρησαν όμως κάποια στιγμιότυπα (τρέιλερ στην ελληνική γλώσσα). Σκέφθηκαν ότι είναι αρκετά αυτά, ώστε να δοθεί η μάχη για τη δυσφήμιση της ταινίας. Και άρχισαν να αναρτώνται κείμενα στο διαδίκτυο επικριτικά του σκηνοθέτη. Ένα από αυτά που έπεσαν στην αντίληψή μου φέρει τον τίτλο: «Μυθοπλασία ναι, όχι εξόφθαλμη παραποίηση ιστορικών γεγονότων». Την κατ’ αυτόν παραποίηση σπεύδει ο συντάκτης του κειμένου να προβάλει με τα ακόλουθα. «Ο Σμαραγδής βάζει έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο να λέει στον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας “Η φυλή για την οποία μιλάς δεν υπάρχει κι εκείνος να του απαντά” “Η φυλή για την οποία μιλώ είναι απόγονοι του μινωικού, του κλασικού ελληνικού και του βυζαντινού πολιτισμού”. Ο Ευρωπαίος αξιωματούχος είναι ο γνωστός ανθέλληνας Μέττερνιχ, ο ισχυρότερος και εμπαθέστερος αντίπαλος του Καποδίστρια στις συνάξεις των διπλωματών. Και ο διάλογος αυτός μαρτυρείται ιστορικά.
Το ολίσθημα του Σμαραγδή σπεύδει να επισημάνει ο συντάκτης του κειμένου με τα ακόλουθα:
Α. «Ο όρος Μινωικός πολιτισμός διαδόθηκε ευρέως μετά τις ανασκαφές του Έβανς στην Κνωσό, στις αρχές του 20ου αιώνα». Φοβερή η ιστορική παραχάραξη! Αν δεν ήταν ακόμη σε χρήση ο όρος μινωικός πολιτισμός στους ακαδημαϊκούς κύκλους, είχε φροντίσει η παράδοσή μας να μας μεταφέρει στοιχεία του, τα οποία διδαχθήκαμε στο Δημοτικό σχολείο. Είναι το δαιδαλώδες ανάκτορο του Μίνωα. Είναι η πρώτη υπέρβαση της βαρύτητας από άνθρωπο με την πτήση Δαιδάλου και Ικάρου. Είναι ο άθλος του Θησέα επί του Μινωταύρου. Είναι το Αιγαίον πέλαγος, που συνδέει την Αττική με την Μεγαλόνησο. Κάποιοι εμμένουν στο να αμφισβητούν την ελληνικότητα των Κρητών, αν και οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τη γραφή, που καλείται γραμμική Β. Ελπίζουν να τους δικαιώσει η μη κωδικοποιημένη ακόμη γραμμική Α. Και το εύχονται αυτό ακόμη και ανθέλληνες ελληνικής καταγωγής!
Β. «Το Βυζάντιο δεν αποτελεί στοιχείο του Ελληνισμού προεπαναστατικά ούτε στη διάρκεια του Αγώνα και ούτε οι Διαφωτιστές το αναφέρουν. Ανασύρεται από την αφάνεια όταν κυκλοφορεί το βιβλίο του Φαλμεράιερ “Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων (1835) όπου υποστηρίζει ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους, διότι υπήρξαν επιμειξίες με σλαβικά φύλα». Ο συντάκτης δεν συγκρατείται και λόγω του πάθους του εκτίθεται ανεπανόρθωτα προσβάλλοντας βάναυσα την ιστορική αλήθεια. Έχοντας μελετήσει κατ’ αποκλειστικότητα τις ιστορικές αναλύσεις των δουλοφρόνων δυτικόπληκτων με σημαιοφόρο τον Κοραή σπεύδει να διαγράψει τον ρωμαίικο και όχι βυζαντινό πολιτισμό από την ιστορία του Γένους, επειδή αυτός αποτελεί την ατράνταχτη μαρτυρία της διαχρονικής πορείας του Γένους με αδιάλειπτη συνέχεια. Δεν αγνοεί βέβαια ότι ο όρος Βυζάντιο δόθηκε στην αυτοκρατορία μας από εμπαθείς εχθρούς της, που αισθάνθηκαν άκρατη ικανοποίηση με την πρώτη κατάκτησή της από τους βάρβαρους «σταυροφόρους» και τους τυχοδιώκτες Βενετούς. Αυτούς που αισθάνθηκαν ανακούφιση, όταν η Πόλη των πόλεων κυριεύθηκε από τους Οθωμανούς. Η αυτοκρατορία μας, μετασχηματισμός του Ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, έφερε τον τίτλο Ρωμανία, όπως μαρτυρεί στίχος τραγουδιού του Πόντου: «Η Ρωμανία επάρθεν». Είναι ανυπόφορος ο τίτλος αυτός καθώς και όρος Ρωμιός, με τον οποίο αυτοπροσδιορίζονταν οι πρόγονοί μας κατά τη μακραίωνη δουλεία υπό τους Οθωμανούς. Ανυπόφορος όχι μόνο στους δυτικούς διαχρονικά εχθρούς του ελληνισμού αλλά και στους, κατά Παπαδιαμάντη, γραικύλους, όρος που αποδόθηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές μας στους παρακμασμένους προγόνους μας! Και είναι αρκετοί οι λόγιοι, πριν από τον Κοραή, που έγραψαν για την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, αλλά στο προτεκτοράτο «Ελλάς» έχουν ωθηθεί στην αφάνεια. Ο Κοραής παραμένει ο σημαιοφόρος της υποτέλειας στη Δύση. Αυτός έγραψε ότι η Ελλάδα έζησε υπό κατοχή από την εποχή του Φιλίππου Β΄, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το 1830. Αλλά δεν καταδέχθηκε να έλθει στη δύσμοιρη χώρα μας ούτε καν μετά την απελευθέρωσή της. Ήλθε ο Καποδίστριας και θυσιάστηκε.
Ισχυρίζεται ο συντάκτης του κειμένου ότι ούτε κατά τη διάρκεια του αγώνα γινόταν κάποια αναφορά στη Ρωμανία. Ψεύδεται ασύστολα ή μαρτυρεί άγνοια των πηγών. Ας μελετήσει τον θαυμάσιο διάλογο του Κολοκοτρώνη με τον Άγγλο Χάμιλτον (στα απομνημονεύματα). «Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο… Ο βασιλεύς μας (εννοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο) εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”.
Ο συντάκτης αποκαλύπτει και τη δουλοπρέπειά του τονίζοντας ότι ούτε οι «Διαφωτιστές» (κεφαλαίο το Δ!) αναφέρουν το Βυζάντιο σε σχέση με την Ελλάδα! Τί έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Της έλλειψης σεβασμού της ιστορικής αλήθειας από τον συντάκτη ή της δουλοπρέπειά του;
Ο συντάκτης κλείνει το κείμενο με παρατήρηση αισθητικής φύσεως. Διέκρινε ατσαλάκωτες τις φουστανέλες των κλεφτών! Υποθέτει ειρωνικά ότι ο σκηνοθέτης πήρε τους δευτεραγωνιστές (κομπάρσους στα ελληνικά) από αυτούς που επιμένουν ακόμη να παρελαύνουν κατά την ημέρα μνήμης της εθνεγερσίας. Κατά παρόμοιο τρόπο είχαν ειρωνευθεί οι ομοϊδεάτες του συντάκτη και τον σκηνοθέτη της ταινίας «Ο άγιος Νεκτάριος» υποστηρίζοντας ότι η ταινία πάσχει φοβερά από αισθητικής απόψεως τονίζοντας μάλιστα ότι δεν έκαναν κριτική επί του θέματος της ταινίας! Είχε καυτηριάσει τότε με σθένος ο Σμαραγδής την υποκρισία τους τονίζοντας ότι τους ενόχλησε αφάνταστα ακριβώς η υπόθεση της ταινίας, την οποία είδε να προβάλλεται μεγάλο πλήθος του λαού μας. Το ίδιο συνέβη και με την τηλεοπτική σειρά με θέμα τον βίο του αγίου Παϊσίου. Αρνητικές ήταν αρχικά οι απαντήσεις στην πρόταση να προβάλουν τη σειρά όλοι οι πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί. Κάποιοι ερμήνευσαν τις επιφυλάξεις προερχόμενες από το ενδεχόμενο μικρής τηλεθέασης. Και η σειρά γνώρισε εκπληκτική τηλεθέαση.
Ο ελληνικός λαός, παρά την διαφθορά στην οποία τον ώθησαν οι κρατούντες, με τις «ευλογίες» των ξένων προστατών τους, από τότε που δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, δεν θέλει να απομακρυνθεί εντελώς από τις παραδόσεις του και την πατροπαράδοτη πίστη. Αν γνώριζε ποιος υπήρξε ο Καποδίστριας, σύγχρονος πολιτικός δεν θα τολμούσε να τους αντικρύσει. Γι’ αυτό και τόσα εμπόδια προβλήθηκαν για το γύρισμα της ταινίας. Την προσήλωσή του στις παραδόσεις θα δείξει με την αθρόα προσέλευσή του στις αίθουσες των κινηματογράφων.
Ο Καποδίστριας ζει. Άλλοι είναι νεκροί ζώντες.

Χριστιανική 23 Οκτωβρίου 2025

Δημιουργία και οικολογία

Δημιουργία και οικολογία

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η πρώτη Σεπτεμβρίου αποτελεί την αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Καθιερώθηκε με τροποποίηση του ρωμαϊκού χρονικού διαστήματος της ινδίκτου. Κατά την ημέρα αυτή στους ιερούς ναούς ακούγονται ειδικές ευχές για την ευόδωση των ανθρωπίνων προσπαθειών και ενεργειών. Σε παλαιότερες εποχές κάθε ανθρώπινη εργασία ξεκινούσε με προσευχή και αγιασμό. Προσευχή πριν από την έναρξη εργασίας στην ύπαιθρο, προσευχή με ειδική ακολουθία, πριν από την έναρξη εργασίας (εγκαίνια) κάθε επιτηδεύματος. Η Εκκλησία έχει καθιερώσει ευχές και ύμνους για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Στην εποχή μας η ωραία αυτή εθιμοτυπία έχει ξεθωριάσει στο έπακρο. Παραμένει μόνο ο αγιασμός στα ιδρύματα προσχολικής και σχολικής αγωγής, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Στα ΑΕΙ δεν θεωρείται αναγκαίος ο αγιασμός, από την ίδρυσή τους ίσως. Details

Το γένος μας αγρίεψε

Το γένος μας αγρίεψε

Tου Απόστολου Παπαδημητρίου 

Στις 24 Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του ιερομάρτυρα Κοσμά του Αιτωλού. Αν είχαμε παραμείνει πιστοί στην παράδοσή μας, θα έπρεπε να τιμούμε τη μνήμη του εκφράζοντας τη βαθειά μας ευγνωμοσύνη για την προσφορά του στο δουλωμένο γένος μας. Εμείς όμως όχι μόνο απομακρυνθήκαμε απ’ αυτήν, αλλά τη χλευάζουμε έχοντας υιοθετήσει «αξίες» ξενόφερτες καταστροφικές.
Ο άγιος Κοσμάς αντικειμενικά κρινόμενος υπήρξε ο πλέον σημαντικός διδάσκαλος του γένους μας κατά την τουρκοκρατία. Και επειδή η αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων έχει υποκατασταθεί από πλήρως υποκειμενική καλό είναι να διευκρινίσουμε το υποστηριζόμενο προβάλλοντας την προσφορά του. Έγραψε ο άγιος στον αδελφό του, μήνες πριν από το μαρτύριό του: «Έως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά γράμματα, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον μου βεβαιούντος διά τινων επακολουθησάντων σημείων». Οι άλλοι διδάσκαλοι του γένους μπορεί να συνέβαλαν στη σύσταση ενός ή δύο σχολείων, να συνέγραψαν δύο ή τρία συγγράμματα, να συνέβαλαν στην εκτύπωση δύο τριών σειρών βιβλίων. Η σύγκριση στο θέμα της εκπαίδευσης και μόνο είναι αρκετή, ώστε να αναγνωριστεί ο άγιος Κοσμάς ως ο επιφανέστερος διδάσκαλος του σκλαβωμένου γένους μας.
Η πλέον σημαντική προσφορά του αγίου υπήρξε η πνευματική αφύπνιση των προγόνων μας. Βέβαια ο όρος πνευματικός έχει χάσει το νόημά του στη νεοελληνική κοινωνία. Πνευματικός δεν είναι ο αγωνιζόμενος να πορεύεται κατά το θέλημα του Θεού μιμούμενος τους αγίους της Εκκλησίας, αλλά ο ασχολούμενος με τα όποια γράμματα και τις όποιες τέχνες. Με το «πνεύμα» αυτό κρίνοντας τον άγιο, τον περιθωριοποιούν περιοριζόμενοι σε απλή μνεία της κάποιας προσφοράς του στο γένος μας. Οι πρόγονοί μας στις περιοχές, όπου περιόδευσε ο άγιος, ήταν ήδη περί τα 300 έτη υπόδουλοι. Ιστορικές μαρτυρίες έδειξαν ότι οι εξισλαμισμοί σ’ αυτές ήταν αριθμητικά λίγοι, ως τις αρχές του 18ου αιώνα, εντάθηκαν όμως κατά τον αιώνα αυτό. Κύριος λόγος δεν ήταν η άσκηση βίας των κατακτητών αλλά η κάμψη του φρονήματος των υποδούλων υπό τις σκληρές συνθήκες δουλείας. Και αυτό μαρτυρείται από δυτικούς συγγράψαντες οδοιπορικά. Αυτοί, αν και έγραψαν με περιφρόνηση για τις δεισιδαιμονίες, όπως αποκαλούσαν την πίστη του πονεμένου λαού μας, αναγνώρισαν ότι υπό τις συνθήκες εκείνες στη Δύση θα είχαν μεταστραφεί στο ισλάμ οι περισσότεροι από τους κατοίκους!
Σύγχρονοι εκκλησιομάχοι ιστορικοί υλιστικής ιδεολογίας διέδωσαν στον λαό μας ψεύδη για δήθεν συνεργασία της Εκκλησίας με τον κατακτητή δηλητηριάζοντας τον. Γι’ αυτούς κύριο, αν όχι μοναδικό κίνητρο των ανθρωπίνων ενεργειών είναι το οικονομικό! Δεν κάνουν όμως τον κόπο να εξηγήσουν πώς οι πρόγονοί μας υπέμειναν με καρτερία τη φρικτή δουλεία και δεν ενέδωσαν στην πρόκληση του εξισλαμισμού, ώστε να απαλλαγούν πέρα από τις προσβολές και τις ατιμώσεις και από τους πρόσθετους φόρους επί των «απίστων»; Τί ήταν εκείνο που τους κράτησε; Ασφαλώς η πίστη τους. Και καλό είναι να τονίσουμε ότι οι ιστορικοί των μύθων απαξιώνουν πλήρως την προσφορά τόσο των νεομαρτύρων όσων και των οσίων κατά τόπους, που συνετέλεσαν τα μέγιστα στην ανάσχεση του εξισλαμισμού. Προβάλλουν ή μάλλον πρόβαλλαν κατά το παρελθόν και τώρα πλέον απαξιώνουν και τους ανυπότακτους κλέφτες, τους οποίους παρουσιάζουν ως αγρίους και διψώντες για αίμα! Καθώς απαξιώνουν να μελετήσουν τις πηγές, που δεν ευνοούν το υλιστικό είδωλο της φιλοσοφίας της ιστορίας τους, δεν γνωρίζουν ότι πρώτος ο άγιος Κοσμάς τόνισε σε μία από τις σωζόμενες διδαχές του: «Δεν βλέπετε που αγρίεψε το γένος μας από την αμάθεια και γίναμε σαν τα θηρία;».
Στην γρεβενιώτικη Πίνδο μαρτυρείται η παρουσία κλεφτών ήδη στις αρχές του 16ου αιώνα. Τότε άρχισε τη δράση του και ο όσιος Νικάνωρ, κτίτωρ της μονής της Ζάμπορντας. Όσοι δεν άντεχαν την καταπίεση έβγαιναν κλέφτες στα βουνά, ΟΙ άλλοι εύρισκαν παρηγοριά στα μοναστήρια. Αποτυχημένα όλα τα κατά καιρούς κινήματα εξέγερσης με την υποκίνηση των ηγεμόνων της Δύσης με ψεύτικες υποσχέσεις για αποστολή βοήθειας. Τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) και τις εξεγέρσεις του μητροπολίτου Τρίκης Διονυσίου (1601 και 1611) ακολούθησαν σφαγές, αιχμαλωσίες, αύξηση της καταπίεσης. Πώς να μην αγριέψει το υπόδουλο γένος μας χωρίς παιδεία;
Πρώτο μέλημα του αγίου Κοσμά ήταν η σύσταση σχολείων, στο οποίο τα ελληνόπουλα θα διδάσκονταν γράμματα. Τί γράμματα όμως; Γράμματα θεοτικά έλεγε ο ίδιος και ο λαός μας. Με τα γράμματα αυτά ο μαθητής καλλιεργεί ήθος και φρόνημα. Με το εκκλησιαστικό ήθος γίνεται έντιμος, φιλάνθρωπος, φιλόπατρις. Με το φρόνημα γίνεται ανθεκτικός στις θλίψεις και στις δοκιμασίες. Δεν δελεάζεται ούτε υποκύπτει στις απειλές. Αξίζει να τονιστεί ότι μόνο σε νησί της Επτάνησου ό άγιος διώχθηκε μα αίτημα προσώπων της «υψηλής κοινωνίας», η οποία είχε υποταχθεί στον Βενετό κατακτητή και τα ονόματά μελών της είχαν γραφεί στο Libro d᾿ oro. Σε όλες τις άλλες επαρχίες που ο άγιος περιόδευσε οι πονεμένοι κρέμονταν από το στόμα του. Η μνήμη του έμεινε έντονη επί αιώνα και πλέον στην προφορική παράδοση κατοίκων πολλών μερών, ώστε να επιβεβαιωθεί αυτό, με το οποίο έκλεινε την επιστολή, που προαναφέραμε: «Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου και ένας όχι». Πλήθος οι ενθυμήσεις για το πέρασμα του αγίου. Στον ναό της Παναγίας στη Σαμαρίνα υπάρχει αγιογραφία του του 1829. Η αγιοκατάταξη του ιερομονάχου Κοσμά έγινε το 1961. Ο λαός δεν περιμένει, προηγείται! Ο λαός, που βάλθηκαν όλοι οι προσκυνημένοι στους ξένους να «διαφωτίσουν», για να αρνηθεί την πίστη του!
Το αγριεμένο γένος έπρεπε πρωτίστως να εξημερωθεί με την κατά Θεόν παιδεία. Ο άγιος Κοσμάς δεν υπήρξε εθνεγέρτης, όπως εσφαλμένα έγραψαν κάποιοι. Πρότασσε την πνευματική καλλιέργεια χωρίς να αποφεύγει βέβαια να μιλά για το «ποθούμενο», την απελευθέρωση. Κατά την εξέγερση με την υποκίνηση των αδελφών Ορλώφ αποσύρθηκε στη μονή του στο Άγιον Όρος. Δεν δίσταζε όμως να πορεύεται και στα λημέρια των πιο άγριων κλεφτών. Ο Δημήτριος Τότσκας υπήρξε ο πλέον σημαντικός κλέφτης της επαρχίας Γρεβενών. Ήλθε κατ’ επανάληψη σε σύγκρουση με Ἀλβανούς ατάκτους που λεηλατούσαν τη χώρα μας (1770-1779). Όμως είχε και ροπή προς το έγκλημα και εκτελούσε φόνους κατά παραγγελία. Τον επισκέφθηκε ο άγιος και τον εξημέρωσε. Έτος προ του μαρτυρίου του αγίου, εγκαινιάστηκε ο ναός του Αγίου Δημητρίου στο Μεσολούρι Γρεβενών, ο οποίος υφίσταται. Κτίτωρ ο Τότσκας. Τρία έτη αργότερα ακολούθησε τον άγιο στο μαρτύριο και ο Τότσκας στον ναό του χωριού της γυναίκας του, στα Δερβίζιανα Ιωαννίνων. Εντολέας των εκτελέσεων και των δύο ο Κούρτ πασάς του Βερατίου. Είχε κάνει και πλήθος άλλων αγαθοεργιών ο Τότσκας με τα χρήματα, που είχε συγκεντρώσει, δεν έπαυε όμως να αγωνίζεται κατά των τυράννων.
Ο άγιος Κοσμάς δεν άφησε σακκουλάκι από τα δοσίματα, καθώς δεν έπαιρνε τίποτε από τους κατοίκους, καλώντας τους να είναι σπλαχνικοί και φιλάνθρωποι. Εμείς σήμερα προβάλλουμε ως μεγάλο άνδρα της ιστορίας τον άπληστο, κτητικό, ευνοούμενο βασιλιάδων και «ευγενών», επιχειρηματία, τοκογλύφο, αιμομείκτη και αποστρεφόμενο τον «χυδαίο όχλο» Βολταίρο! Εμείς επιλέξαμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας τα άθεα γράμματα, όπως τα χαρακτήρισε ο Παπουλάκος, ο άγιος από έτους μοναχός Χριστοφόρος. Εμείς είμαστε ευήκοοι των ξένων, που διαφεντεύουν τη χώρα μας από τότε που δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια. Και φυσικά δεν διδάσκεται στα σχολεία μας η ρήση του πρώτου και μοναδικού εθνάρχη μας: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»! Σήμερα είναι πολλοί οι φιλήκοοι των ξένων, όπως οι Επτανήσιοι, που έδιωξαν τον άγιο Κοσμά. Εκείνον που με τη θυσία του συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάσχεση των εξισλαμισμών. Όχι καλλιεργώντας δουλικό φρόνημα στους υποδούλους, όπως κατηγορούν οι εχθροί της πίστης στον Χριστό, οι εκκλησιομάχοι, αλλά στηρίζοντάς τους στις δοκιμασίες τους και διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα για το «ποθούμενο», που προφήτευσε ότι στα μέρη μας (Μακεδονία- Ήπειρο) θα έλθει, όταν πέσουν δυό Πασχαλιές μαζί. Και έπεσαν το 1912, οπότε το Πάσχα συνέπεσε με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Το γένος μας πάλι αγρίεψε. Χρειαζόμαστε νέους πατρο Κοσμάδες. Άραγε τους αξίζουμε;

Το αυτοκόλλητο με το μήνυμα «Δεν ξεχνώ» δεν ανευρίσκεται πουθενά…

Το αυτοκόλλητο με το μήνυμα «Δεν ξεχνώ» δεν ανευρίσκεται πουθενά…

  • IOΥΛΙΑΝΗ ΕΠΈΤΕΙOΣ ΘΛΙΒΕΡΏΝ ΣΥΜΒΆΝΤΩΝ

του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ξεπέρασε τον μισό αιώνα η κατοχή τμήματος της Κύπρου από τους Τούρκους εισβολείς. Ελάχιστα πλέον απασχολεί το ζήτημα όχι μόνο εμάς στην Ελλάδα αλλά, δυστυχώς, και στην Κύπρο. Το αυτοκόλλητο με το μήνυμα «Δεν ξεχνώ» δεν ανευρίσκεται πουθενά, οι μάνες των αγνοουμένων έχουν απέλθει από τον βίο, ίσως και πολλές από τις γυναίκες και αδελφές αυτών. Πάντως εμείς πανηγυρίζουμε κατ’ έτος την πτώση της «επάρατης χούντας» και την παλινόστηση της δημοκρατίας στη χώρα μας χάρη στην προδοσία από μέρους μας της Κύπρου! Και το θέατρο θα συνεχιστεί άγνωστο για πόσο.

Details

Απειλή γενικευμένης σύρραξης

Απειλή γενικευμένης σύρραξης

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ      

Η επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν δεν αποτέλεσε έκπληξη. Από καιρό είχε προειδοποιήσει ότι θα πλήξει την εχθρική του χώρα. Το Ιράν, πέρα από την ενίσχυση στρατιωτικών ομάδων, που απειλούσαν το Ισραήλ, τείνει να καταστεί πυρηνική δύναμη, οπότε θα αποτελεί απειλή κατά πολύ πιο φοβερή για τον εχθρό του. Σε εφαρμογή του συνθήματος «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα» το Ισραήλ οργάνωσε την επιχείρηση πλήξης σημαντικών στρατιωτικών στόχων και φόνου στρατιωτικών ιθυνόντων.

Details

Τα 9 φέρετρα της Γάζας

Τα 9 φέρετρα της Γάζας

του Απόστολου Παπαδημητρίου 

Ισραηλινή αεροπορική επίθεση στη λωρίδα της Γάζας, από τις πολλές, τις οποίες παρακολουθούμε με απάθεια, για δευτερόλεπτα, στις προβολές από την τηλεόραση, είχε ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, να πληγεί και η οικία ζεύγους γιατρών, γονέων δέκα τέκνων. Η συνέπεια ήταν να φονευθούν τα εννιά τέκνα και να τραυματιστεί το δέκατο και ο πατέρας. Η τραγωδία κορυφώθηκε, όταν η μάνα αντίκρισε να μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όπου εργάζεται, τα πτώματα των τέκνων της! Αν μας είχε απομείνει λίγη ανθρωπιά, θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους να κραυγάσουμε ζητώντας από τους ισχυρούς να σπεύσουν να θέσουν τέρμα στην επιχειρούμενη γενοκτονία. Όμως έχουμε αποχαυνωθεί υποταγμένοι σε αντιανθρώπινο σύστημα εξουσίας, που επιχειρεί να μετατρέψει τα πρόσωπα, εικόνες Θεού, σε αριθμούς αναλωσίμων ειδών.
Ημέρες αργότερα ο Γάλλος πρόεδρος, ο μικρός, εξετέθη ανεπανόρθωτα, καθώς δέχθηκε ράπισμα από γυναικείο χέρι, κατά την έξοδό του από αεροπλάνο, που τον μετέφερε στην πρώην αποικία της χώρας του, από την οποία αυτή αποχώρησε κακήν κακώς υπό την πίεση των γηγενών, που ανέπτυξαν απελευθερωτικό αγώνα. Ουδέν σχόλιο για την ιστορία και για τις αγριότητες του επιδόξου διαδόχου των Γάλλων στο Βιετνάμ. Ούτε τη φωτογραφία της παιδούλας, που έτρεχε αλλόφρων κατακαμένη από τις εμπρηστικές βόμβες, που είχαν πλήξει το χωριό της, έκριναν καλό να προβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης. Πρόβαλαν όμως κατ’ επανάληψη το ράπισμα. Με το Μάι Λάι και τη Γάζα θα ασχολούμαστε, όταν υπάρχουν ειδήσεις τόσο σημαντικές! Να χαστουκίζεται πρόεδρος, υπηρέτης των τραπεζικών συμφερόντων!
Γιατρός η τραγική μάνα είχε τόση αγάπη προς τη ζωή, ώστε να φέρει στον κόσμο δέκα παιδιά και να τα ανατρέφει υπό δυσμενείς κοινωνικές συνθήκες εγκλεισμού σε περιχαρακωμένη μικρή περιοχή, η οποία κατά καιρούς γινόταν στόχος. Οι δυτικές κοινωνίες έπαψαν να αγαπούν τη ζωή, για να μη γράψω ότι τη μισούν. Ίσως, κυνικά σκεπτόμενος κάποιος, να τονίσει: Αν δεν γεννούσε τόσα, δεν θα πονούσε τόσο! Όμως ο αβάσταχτος πόνος της μάνας αποτελεί ορόσημο για την ιστορία του ανθρωπίνου γένους, που κατέστη απάνθρωπο. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι θεωρούνται από τους ανεπτυγμένους άξιοι της «μοίρας» τους καθώς αρνούνται να υιοθετήσουν τις δυτικές «αξίες», στις οποίες περιλαμβάνεται η ολιγοτεκνία ακόμη και η ατεκνία προς σωτηρία του πλανήτη, για χάρη των ολίγων «εκλεκτών», που «αξίζει» να επιβιώσουν! Προωθούν εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης, δηλαδή εφαρμογές υποταγής του ανθρώπου στη μηχανή, που υπαγορεύει ό,τι ο προγραμματιστής της όρισε και η οποία θα βλέπει τους ανθρώπους ως αναλώσιμα είδη με αριθμό μητρώου και όχι πρόσωπα ανεπανάληπτα κατ’ εικόνα Θεού!
Οι φωνές, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στα διεθνή συνέδρια των διαφεντευτών του πλανήτη για τον υπερπληθυσμό, βρίσκουν πρόθυμους νεροκουβαλητές να διαδώσουν το μήνυμα, που δικαιώνει τις άμεσες και έμμεσες γενοκτονίες. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων υπάρχει ιδιάζων σκοπός. Το σιωνιστικό Ισραήλ, υπό την προστασία των θεωρουμένων ισχυρών χωρών, των υποταγμένων πλήρως στο τραπεζικό σύστημα το ελεγχόμενο από σιωνιστές τραπεζίτες, θεώρησε από την ίδρυσή του αδύνατη τη συνύπαρξή του με τους γηγενείς Παλαιστίνιους. Η γκετοποίησή τους δεν αποτελεί γι’ αυτό λύση. Η εκδίωξή τους ήταν εξ αρχής το σχέδιο, που ετέθη σε εφαρμογή. Η όποια αντίσταση θεωρήθηκε όχι μόνο από τους Ισραηλινούς αλλά και από τους υποτελείς τους δυτικούς πράξη τρομοκρατίας. Και οι απόγονοι των θυμάτων της φρικαλεότητας των ναζιστικών τεράτων μιμούνται σε κάποιον βαθμό τα τέρατα! Και οι «ισχυροί υποτελείς» υπερτονίζουν τη νομιμότητα της άμυνας για την επιβίωση του κράτους του Ισραήλ, το οποίο περιβάλλεται από εχθρούς! Εχθρός ο Λίβανος, που γίνεται στόχος κατά διαστήματα και καταστρέφονται οι υποδομές του. Εχθρός η Συρία ακόμη και τώρα, που την αρχηγία ανέλαβε ο δυτικά ιματισμένος και «σώφρων» πρώην αιμοσταγής τζιχαντιστής! Γι’ αυτό και έχουν πληγεί όλοι οι στρατιωτικοί στόχοι εκεί και έχει καταληφθεί τμήμα του εδάφους της.
Βέβαια δεν αποτελούν εχθρούς οι αραβικές χώρες του πλούτου, οι οποίες θέλουν να πάψει να απασχολεί το παλαιστινιακό ζήτημα όχι βέβαια τους ηγέτες τους, αλλά τους λαούς, των οποίων η αγανάκτηση εντείνεται από την προκλητική στάση του Ισραήλ και των υποτελών του της Δύσης. Σε ένδειξη αβροφροσύνης η βασιλική δυναστεία του Κατάρ πρόσφερε στον πρόεδρο των ΗΠΑ ως δώρο υπερπολυτελές αεροπλάνο 400 εκ. δολαρίων. Μάλιστα ο ηγέτης του, κατά το περιοδικό ΤΙΜΕ, που κολακεύει τους κενόδοξους και παντελώς αδιάφορους για τους φτωχούς συγγενείς σεΐχηδες, θεωρήθηκε ως ένα από πιο ισχυρά πρόσωπα του πλανήτη. Για να νοσοκομεία στη Γάζα να έχει την έγνοια του ο σεΐχης της χλιδής! Όμως η στάση αυτή ενισχύει το φονταμενταλιστικό ισλάμ, με συνέπειες, που θα εκδηλωθούν στο μέλλον, ίσως όχι στο απώτερο.
Οι Ισραηλινοί ασφαλώς και φοβούνται τη σφριγηλότητα των Παλαιστινίων, αν και τους έχουν περιχαρακώσει. Πάντοτε θα υπάρχει η δυνατότητα να πλήττουν εκείνοι στόχους. Δεν γνωρίζω, αν αληθεύει η πληροφορία, ότι Ισραηλινοί καταπονημένοι από τη διαρκή ένταση και αβεβαιότητα αρχίζουν και εγκαταλείπουν τη χώρα τους και να μεταναστεύουν στην Ευρώπη. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι το μέλλον ανήκει στους λαούς που γεννούν και όχι σ’ εκείνους που στηρίζονται στην τεχνολογική και στην εξοπλιστική υπεροχή.
Ο ορυμαγδός στη Γάζα επισκιάστηκε και από την είδηση του πάπα Φραγκίσκου. Άρχισαν ενορχηστρωμένα τα εγκώμια ακόμη και από τον ελληνικό τύπο, ωσάν να ήταν ο πνευματικός ηγέτης του λαού μας. Αναλύθηκαν σενάρια διαδοχής του και προβλήθηκε σε έκταση τόσο η κηδεία του εκλιπόντος όσο και η ενθρόνιση του νέου πάπα, στην τελετή της οποίας μετείχαν πολλοί θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων και η πρόεδρος της ΕΕ, η οποία δήλωσε πρόσφατα: «Η Ευρώπη είναι οι αξίες στο Ταλμούδ»! Επίσης ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που για μία ακόμη φορά έδειξε την απρέπειά του στην έπαρση και την αλαζονεία της ισχύος του. Φυσικά δεν αναμενόταν ο νέος πάπας να καταδικάσει την επιχειρούμενη γενοκτονία ως μετέχων του πολιτικού κόσμου, ως αρχηγός κράτους και χρησιμοποιών τη διπλωματική γλώσσα.
Και ορθόδοξοι θρησκευτικοί ηγέτες έσπευσαν να προσέλθουν στην τελετή ως φτωχοί συγγενείς του χριστιανικού κόσμου. Όταν άρχισε η σφοδρή επίθεση, ο μητροπολίτης Γάζας Αλέξιος, ελληνικής καταγωγής, είχε δηλώσει: «Μέχρι να υπάρχει τουλάχιστον ένας χριστιανός στην επικράτεια της Γάζας δεν θα πάω πουθενά, γιατί μπορώ να είμαι μια ελπίδα γι’ αυτούς. Αν πεθάνω, θα έχω έναν αξιοπρεπή θάνατο ως μερίδιό μου». Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων δεν θα ήταν προτιμότερο, αντί να μεταβεί στη Ρώμη να είχε εισέλθει με την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και να συμπαρασταθεί όχι μόνο στο μικρό ποίμνιο του Πατριαρχείου αλλά και τους δοκιμαζόμενους μουσουλμάνους; «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων», δίδαξε ο Χριστός. Τον δυτικό κόσμο, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, μόνο φωτεινά παραδείγματα αγιότητας και θυσίας μπορούν να προσφέρουν νόημα ύπαρξης. Ευτυχώς φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν ακόμη, αλλά δεν προβάλλονται. Στα νοσοκομεία της Γάζας, που λειτουργούν χωρίς τα αναγκαία ιατρικά αναλώσιμα και χωρίς παροχή ηλεκτρικής ενέργειας εθελοντές γιατροί από την Αγγλία ίσως και από άλλες χώρες εργάζονται πυρετωδώς, όπως σ’ αυτό, που δέχθηκε τα εννιά σκοτωμένα παιδιά.
Μεταδόθηκε η είδηση ότι ο Αιγύπτιος πρόεδρος δέχεται η χώρα του να επιτρέψει την εγκατάσταση 500.000 χιλιάδων Παλαιστινίων, προσωρινά κατά δήλωσή του. Αν αυτή αληθεύει, φανερώνει την υποταγή του προέδρου στην ιταμή αξίωση του προέδρου των ΗΠΑ για εκτόπιση του συνόλου των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, ώστε να καταστεί αυτό αμιγώς χώρα Εβραίων, αλλά και για να «αξιοποιηθεί» τουριστικά η χρυσή ακτή της Γάζας, όπως διαφαίνεται από σχετικά δημοσιεύματα! Άλλωστε την παραμονή του στην εξουσία οφείλει στη στήριξή του από τους ισχυρούς, που δεν εμπιστεύονται τους απρόβλεπτους «Αδελφούς μουσουλμάνους». Πιθανόν να ακολουθήσει σε αποδοχή και η Ιορδανία, καθώς το σχέδιο περιλαμβάνει και εκτόπιση των Παλαιστινίων από τη δυτική Όχθη. Αν αυτές οι προσφυγοποιήσεις πραγματοποιηθούν, θα είναι χωρίς συνέπειες, δηλαδή χωρίς την ισχυροποίηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού; Πάντως η Αίγυπτος φαίνεται να δείχνει την ισχύ της με επέμβαση στα περιουσιακά στοιχεία της ιερής μονής Σινά, της παλαιότερης του ορθοδόξου μοναχισμού. Κατά τα άλλα βεβαιώνονται κατ’ επανάληψη οι πολύ καλές ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις!
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, αλλά οι λαοί βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην καθησυχαστική και επικίνδυνη βεβαιότητα ότι όλα βαίνουν καλώς.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

του Απόστολου Παπαδημητρίου 

Άπιστοι και άθεοι δήλωσαν και δηλώνουν αρκετοί στις «χριστιανικές» κοινωνίες από την εποχή του «διαφωτισμού» ως τις ημέρες μας. Επιχειρήματα για να στηρίξουν τις απόψεις τους έχουν προβάλλει αρκετά φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και κυρίως “επιστημονικά”. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι οι πλείστοι από αυτούς απέφυγαν και αποφεύγουν να ασχοληθούν με το πρόσωπο του Χριστού. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον ιδεολογικό υλισμό, μορφή του οποίου είχε φθάσει, πριν από λίγες δεκαετίες, να αρνηθεί ακόμη και την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού, διαπράττοντας βαρύ ατόπημα λόγω φανατισμού. Κυρίως έχουμε κατά νου τους διαφόρους ανένταχτους θεωρητικούς του υλισμού (αλλά και του ομογάλακτου ιδεαλισμού) που έχουν γράψει ογκώδη συγγράμματα, στα οποία καταγίνονται με το σύνολο των πτυχών του ανθρώπινου βίου. Σ΄ αυτά αναλύουν σε βάθος το παρελθόν, ερμηνεύουν το παρόν και προχωρούν σε προφητεία για το μέλλον αγνοώντας προκλητικά το πρόσωπο του Χριστού! Φυσικά δεν λείπουν οι διθυραμβικές κριτικές για τους «μεγάλους» αυτούς στοχαστές που διαμόρφωσαν με τα κείμενά τους τη γνώμη πολλών σκεπτομένων, όπως αυτοχαρακτηρίζονται με εμφανή την έπαρση, ανθρώπων στην επιφάνεια του πλανήτη μας!
Περνά συνήθως απαρατήρητη από πολλούς ή ανάγκη να αναφέρονται συχνά στην εποχή πριν και μετά από την αρχή της χρονολογίας μας! Πιστεύουν άραγε πως πετυχαίνουν έτσι να εξοβελίσουν από την ιστορία τον Χριστό; Ο Χριστός δίχασε την ιστορία σε πριν και μετά από αυτόν. Το βιβλίο του βίου και της διδασκαλίας Του έχει μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες και έχει γνωρίσει τέτοιο αριθμό εκδόσεων ώστε να μην υπάρχει δεύτερο προς συναγωνισμό!
Την Καινή Διαθήκη βρίσκουν πολλοί βιβλίο ευτελές, ανάξιο μελέτης από «πνεύματα» βαθυστόχαστα που ερευνούν τα βάθη της ανθρώπινης σοφίας! Αρνούμενοι τον πνευματικό κόσμο επιχειρούν να ευτελίσουν και την έννοια πνεύμα, στρεβλώνοντας το νόημά της. Είναι αλήθεια πως το κείμενο είναι τόσο απλό ώστε να το καταλαβαίνουν και ολιγογράμματοι. Δεν περιέχει στρυφνούς φιλοσοφικούς όρους ούτε ορισμούς για τις μεγάλες ιδέες που «γεμίζουν» την ανθρώπινη ύπαρξη. Στόχος του βιβλίου της ζωής δεν είναι να ικανοποιήσει την ανθρώπινη κενοδοξία αλλά να δείξει τον δρόμο προς την λύτρωση. Οι πάσης φύσεως στοχαστές κόπιασαν πολύ να προσφέρουν στην ανθρωπότητα ορισμούς και αναλύσεις για τις μεγάλες έννοιες που συγκινούν τον άνθρωπο, τις βάσεις των πανανθρωπίνων, όπως λέμε, ιδανικών. Έγραψαν για την ελευθερία, για την αλήθεια, για το δίκαιο, για τη ζωή. Όλοι αυτοί μοιάζουν με τον κυνηγό του αισώπειου μύθου. Δεν ήθελε να έλθει αντιμέτωπος με το λιοντάρι, τα ίχνη του και μόνο αναζητούσε! Ο Χριστός μας φέρνει εκεί που ενδόμυχα ποθούμε να φθάσουμε. «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή», μας είπε. Δεν είναι οι έννοιες των πλαστικών γλωσσών, κυρίως της δικής μας, που οδηγούν στην κατανόηση των μεγάλων αληθειών. Είναι τα πρόσωπα που βιώνουν με συνέπεια λόγων και έργων και γίνονται φάροι φωτεινοί, που καταυγάζουν τα σκοτάδια της πνευματικής σύγχυσης στην οποία οδηγεί η ανθρώπινη έπαρση! Ο Χριστός με τη μωρία του σταυρού απάλλαξε τον άνθρωπο, ας τολμήσουμε να το γράψουμε, από τη σοφία που τον οδηγεί στα αδιέξοδα.
Θα περίμενε κάποιος από όλους αυτούς, που αγνοούν το πρόσωπο του Χριστού, να δείξουν τουλάχιστον κάποια συμπάθεια προς αυτό. Υπήρξε θύμα ενός αγρίου φανατισμού και ακόμη θύμα μιας θλιβερής κακοδικίας. Υπέμεινε «εμπτυσμούς, μάστιγες, κολαφισμούς, σταυρόν και θάνατον» αντιμετωπίζοντας τους δημίους του με τη θαυμαστή ρήση: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι εποίησαν»! Αναλύοντας κοινωνιολογικά το φαινόμενο Ιησούς το πρόβαλαν κάποιοι ως το πρότυπο της δειλίας και τη διδασκαλία Του ως το αποτελεσματικότερο όπλο των εκάστοτε κρατούντων για την υποταγή των λαών!
Δεν είναι και λίγοι οι είκοσι αιώνες που μεσολάβησαν από τότε που δίχασε την ιστορία. Αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα δούμε πως πολλά από τότε άλλαξαν και πολλά άλλα παρέμειναν τα ίδια. Όλοι σε στιγμές ειλικρίνειας αναγνωρίζουμε πως το Ευαγγέλιο μετέβαλε τα ήθη των ανθρώπων στους λαούς που επηρέασε. Κι όμως οι λαοί αυτοί είναι εκείνοι που διέπραξαν, στο διάβα της ιστορίας, και εξακολουθούν να διαπράττουν τα φρικτότερα εγκλήματα. Πρώτης τάξεως επιχείρημα να δειχθεί το ουτοπικό της διδασκαλίας του Χριστού και να ακολουθήσει η απόρριψή της από πρόσωπα των ίδιων κοινωνιών! Αν υπήρχε η διάθεση αποδοχής με ταπείνωση των λόγων Του, θα γινόταν αντιληπτό ότι επαναλαμβάνεται η κακοδικία του Πιλάτου υπό φοβερότερες συνθήκες. Τη θέση του διστακτικού Πιλάτου κατέχουν, μεταξύ των κατά καιρούς «σταυρωτών» του Χριστού, πρόσωπα που ξεπερνούν σε εμπάθεια τους άρχοντες των Εβραίων. Ο Χριστός απλά τους είναι ανυπόφορος, επειδή τους ελέγχει!
Ο Χριστός στέκει προκλητικός και σήμερα, όπως και τότε, γιατί δεν θέλει να υποταχθεί και να δώσει ό,τι ο άνθρωπος ζητά. Και ο άνθρωπος ζητά, ό,τι ο Σατανάς πρόσφερε κατά τους τρείς πειρασμούς στην έρημο: Εξουσία (κι ο Χριστός μας είπε να γίνουμε υπηρέτες πάντων), Άρτον (κι ο Χριστός μας είπε πως αυτός είναι ο άρτος ο αληθινός) και Θέαμα (κι ο Χριστός κρυβόταν ύστερα από κάθε θαύμα). Ο Χριστός απέκρουσε τους τρείς πειρασμούς, αιώνιες παγίδες για τον άνθρωπο, και πρόσφερε σ΄ αυτόν εκείνο που πραγματικά τόσο διψούσε να βρει: Την αιώνια ζωή. Μόνο που δεν την εξέθεσε σε κάποια βιτρίνα πολυκαταστήματος, στην άμεση διάθεση σε κάθε ζήτηση. Την έθεσε στο τέρμα επίπονης πορείας που θυμίζει τη δική του πορεία προς το πάθος. Όμως το πάθος Του κατέληξε στην λαμπρή Ανάστασή Του! Σήμερα, όσοι ακόμη ελπίζουν, αρκούνται στην αποδοχή της Ανάστασης ως αλληγορίας, που μας παρέχει ελπίδες για την κοινωνική ανάσταση, ή εναποθέτουν τις ελπίδες σε εγκόσμιους «σωτήρες»-δημαγωγούς για καλύτερες ημέρες. Και βέβαια οι διαψεύσεις και οι απογοητεύσεις είναι απανωτές.
Ο Αναστημένος Χριστός αμφισβητείται στην πράξη ακόμη και από «πιστούς», που πασχίζουν να βρουν δρόμους προς την αιώνια ζωή παρακάμπτοντας τη σταύρωση. Και η έπαρση δεν τους επιτρέπει να διαπιστώσουν πως μοιάζουν με τον τραγικό Σίσυφο της μυθολογίας μας που εγκαταλειμμένος από τους πάντες ωθεί τον λίθο στην ανηφοριά. Στην περίπτωση μας όμως στέκει στο πλάι μας ο Χριστός πρόθυμος να επωμισθεί αυτός το φορτίο μας, αρκεί να του το ζητήσουμε. Και η ανθρώπινη τραγικότητα είναι διττή: Η αρνούμαστε κυνικά πως σηκώνουμε φορτίο δυσβάστακτο, τρεφόμενοι με ψευδαισθήσεις, ή αρνούμαστε την όποια βοήθεια τρεφόμενοι με την εγωιστική σκέψη πως μπορούμε να πορευθούμε μόνοι στη ζωή, δίχως βοήθεια η με επαρκή την ενδοκοσμική βοήθεια της επιστήμης και κάποιας ανθρώπινης ιδεολογίας μη αποδεχόμενοι ότι έχουμε περάσει στην μεταϊδεολογική εποχή! Μάταια η ψυχή, που λιμοκτονεί, αναζητεί την τροφή της. Η πίστη στον αναστημένο Χριστό βρίσκεται πλέον υπό εμφανή διωγμό στις «χριστιανικές» κοινωνίες. Σ’ αυτές μπορεί να ανεύρει κάποιος πλήθος υποκαταστάτων, τα οποία προβάλλονται από πρόσωπα και ομάδες, που έχουν ταχθεί στην πολεμική κατά του Χριστού και της Αλήθειάς Του.
Με αυτές τις προϋποθέσεις η Ανάσταση του Χριστού ως γεγονός είναι ανυπόφορη. Θέλει μεγάλη ταπείνωση να την δεχθούμε και έχει τόσο μεγάλη έλλειψη από αυτή ο σύγχρονος άνθρωπος!

Η σφαγή της Κλεισούρας

Η σφαγή της Κλεισούρας

του Απόστολου Παπαδημητρίου

Έλαβα από τον αγαπητό μου Θεοφάνη Μαλκίδη, θερμό αγωνιστή υπέρ των εθνικών δικαίων, άρθρο με αφορμή θλιβερή επέτειο συμβάντος στην περιοχή μας, το οποίο και παραθέτω με σχολιασμό στο τέλος του.
5 Απριλίου 1944:
Το ατιμώρητο έγκλημα των Γερμανών κατακτητών στην Κλεισούρα Καστοριάς

Την 5η Απριλίου 1944, το 7ο Σύνταγμα της 4ης τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες- Ες με διοικητή τον Κάρλ Σίμερς, τον υπεύθυνο της σφαγής στην Ερμακιά Εορδαίας με 63 νεκρούς, στους Πύργους Εορδαίας με 368 νεκρούς, στην Υπάτη και τη Σπερχειάδα με 89 νεκρούς, καθώς και στο Δίστομο με 220 νεκρούς, φθάνει στην Κλεισούρα της Καστοριάς. Στη σημαντική κωμόπολη του Ελληνισμού της Μακεδονίας, πνευματικό κέντρο της περιοχής και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 και στον Μακεδονικό Αγώνα.
Οι άντρες των Ες-Ες συνοδευόμενοι από Βούλγαρους συνεργάτες τους με αρχηγό τον Άντον Κάλτσεφ και με σύνθημα τη φωτοβολίδα που άναψε στις τρεις το μεσημέρι της 5ης Απριλίου 1944, ξεχύθηκαν στο μαρτυρικό χωριό της Μακεδονίας όπου και άρχισαν να πυροβολούν. Σκότωσαν χωρίς έλεος όποιαν και όποιον βρήκαν μπροστά τους, έσφαξαν εγκυμονούσες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Ούτε και τον ιερέα του χωριού, που με τον Σταυρό στο χέρι εκλιπαρούσε για να χαριστεί η ζωή στους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, ικετεύοντας για το ποίμνιό του, δε σεβάστηκαν και τον κατακρεούργησαν. Επιπλέον οι Γερμανοί κατακτητές, μαζί με τους Βούλγαρους συνυπεύθυνους της μεγάλης σφαγής, πυρπόλησαν τις οικίες, την εκκλησία, το γυμνάσιο, τη βιβλιοθήκη. Η δικαιολογία πάντα η ίδια: αντίποινα….
Μόλις δύο ώρες ήταν αρκετές για να σκοτωθούν 280 άμαχοι, να τραυματιστούν 40 και να καταστραφούν 150 σπίτια. Την τελευταία στιγμή, σώθηκαν επτά γυναίκες, που είχαν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού πριν πυροβολήσουν οι Γερμανοί, μία δεύτερη φωτοβολίδα σήμανε το τέλος της επίθεσης. Όσες και όσοι επέζησαν, έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο με το τεράστιο έγκλημα. Στο κοιμητήριο του χωριού δεν υπήρχε χώρος και οι διασωθέντες έθαψαν τους νεκρούς τους στις αυλές των σπιτιών τους, της εκκλησίας, ακόμα και στις βουνοπλαγιές.
Λίγο αργότερα ο πολιτικός εντεταλμένος του Γ’ Ράιχ στα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ χαρακτήρισε τη σφαγή «λουτρό αίματος», αλλά η Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης-Αιγαίου επικρότησε τις ενέργειες του αντισυνταγματάρχη Σίμερς. Το έγκλημα της Κλεισούρας, όπως και τα υπόλοιπα, που διέπραξε η ίδια δολοφονική ομάδα, το 7ο Σύνταγμα της 4ης τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες-Ες με επικεφαλής τον Καρλ Σίμερς, έμειναν ατιμώρητα. Μάλιστα ο διοικητής των δολοφόνων αφού αθωώθηκε από το στρατοδικείο παρουσιάζοντας τη σφαγή των αμάχων ως ένοπλη αντιπαράθεση, τιμήθηκε με την ανώτατη Ναζιστική διάκριση, το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού!
Είναι αυτονόητο να γράψουμε ότι ο αγώνας για τη Δικαιοσύνη και στην Κλεισούρα και στις υπόλοιπες μαρτυρικές πόλεις και χωριά, όπου έγιναν ολοκαυτώματα και σφαγές κατά τη διάρκεια της κατοχής, είναι απαράγραπτος. Καμία πολιτική, κανένα συμφέρον, δεν παραγράφει το έγκλημα και την υποχρέωση του θύτη για αποκατάσταση, επανόρθωση, αποζημίωση!

Υ.Γ. Στη μαρτυρική Κλεισούρα έζησε η Οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου), το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, η οποία γεννήθηκε το 1883 στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, Νομού Τραπεζούντας του Πόντου. Η οσία Σοφία, η «εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Θεοτόκου Κλεισούρας ασκήσασα», η οποία επέζησε τόσο από τη Γενοκτονία στον Πόντο, όσο και από το Ναζιστικό έγκλημα, απεβίωσε το 1974, αγιοκατατάχθηκε το 2011, ενώ η μνήμη της οποίας τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 6 Μαΐου. Η ζωή της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας δείχνει ότι όσα εγκλήματα έμειναν ατιμώρητα επαναλήφθηκαν. Από τη Γενοκτονία στον Πόντο, στο ολοκαύτωμα στη κατεχόμενη Ελλάδα. Από τον δάσκαλο Μουσταφά Κεμάλ, στο μαθητή Αδόλφο Χίτλερ!
Για την αντιγραφή

Ο Μουσταφά Κεμάλ, που και κάποιοι Έλληνες αποκαλούν Αττατούρκ, μη γνωρίζοντας τη σημασία της λέξης στην τουρκική γλώσσα, υπήρξε ο συνεχιστής των Νεοτούρκων κινηματιών, που ανέτρεψαν τη σουλτανική εξουσία. Οι σουλτάνοι υπήρξαν σκληροί και άγριοι και πολλές φορές οι υποταγμένοι λαοί υπέστησαν τις συνέπειες της αγριότητας. Σε κάθε περίπτωση οι σφαγές προκλήθηκαν, μετά από εξέγερση προς αποτίναξη του ζυγού δουλείας. Και οι περισσότερες εξεγέρσεις υποκινήθηκαν από ηγεμόνες χωρών της Δύσης με την ψευδή υπόσχεση παροχής βοήθειας. Ουδείς σουλτάνος διενοήθη να σχεδιάσει και να προβεί σε γενοκτονία υποτελούς χριστιανικού λαού.
Οι πρωτεργάτες του κινήματος Νεότουρκοι υπήρξαν αξιωματικοί του οθωμανικού στρατού, οι οποίοι θήτευσαν σε στρατιωτικές Ακαδημίες δυτικών χωρών και ήρθαν σε επαφή με παράγοντες, στρατιωτικούς και διπλωματικούς των «πολιτισμένων» δυτικών χωρών. Και πλήθος ιστορικών στοιχείων μαρτυρούν ότι ακόμη και αυτοί δεν θα πραγματοποιούσαν τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στη Μικρά Ασία, αν δεν είχαν ως συμβούλους Γερμανούς, οι οποίοι τότε ανταγωνίζονταν με τους αντιπάλους τους Άγγλους και Γάλλους για την αρπαγή των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου της Μέσης Ανατολής, που κατείχαν οι Οθωμανοί. Ο ανταγωνισμός οδήγησε στον πρώτο μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα. Οι Νεότουρκοι, στο πλευρό των Γερμανών, βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να εφαρμόσουν το σχέδιο της γενοκτονίας κατά Αρμενίων, Ασσυρίων και Ρωμηών. Έχασαν όμως μαζί με τον πόλεμο και την αυτοκρατορία τους. Όσοι Ρωμηοί είχαν απομείνει υπέστησαν δεύτερη γενοκτονία με την αμέριστη συμπαράσταση προς τον Κεμάλ Ιταλών και Γάλλων φανερά και Άγγλων ύπουλα. Βέβαια στους γενοκτόνους συμπαραστάθηκαν και οι Σοβιετικοί της νέας εξουσίας στη Ρωσία. Όλοι αυτοί οι υποστηρικτές και ηθικοί αυτουργοί της δεύτερης γενοκτονίας είναι και αυτοπροβαλλόμενοι ως υπερασπιστές των πανανθρωπίνων ιδανικών και θριαμβευτές, κατά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο του ίδιου αιώνα, επί του φασισμού!
Ευτυχώς υπήρξαν και κάποιοι, ελάχιστοι, που είχαν το πνευματικό σθένος να αναλύσουν τα συμβάντα αντικειμενικά και όχι στη βάση ιδεοληψιών ή δημαγωγικού λόγου. Ο Αλμέρ Καμύ σχολιάζοντας τις τραγικές συνέπειες του πολέμου έγραψε: «Όταν ο Ἀγγλος δημόσιος κατήγορος παρατηρεί ότι από το Μάιν Καμπφ (το ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, πού όμως ήταν το μόνο που δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μια δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις».
Ο δυτικός μηδενισμός θριαμβεύει και οδηγεί σε αιματοχυσίες, εξανδραποδισμούς και εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού του πλανήτη. Και οι κυριευμένοι από τη μηδενιστική ιδεολογία ηγέτες ετοιμάζονται για γενικευμένες συρράξεις εφαρμόζοντας πολιτική στο επίκεντρο της οποίας είναι η ένταση των εξοπλισμών. Και οι λαοί, ζαλισμένα κοπάδια, παρακολουθούν άβουλοι να τους ετοιμάζουν οι «ηγέτες» τους για νέες σφαγές.
Οι λαοί που δεν κυβερνώνται από Θεό κυβερνώνται από τυράννους.

 

Περί νηστείας, δίαιτας και «ιδεολογικής» αποχής

Περί νηστείας, δίαιτας και «ιδεολογικής» αποχής

του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η νηστεία ιστορικά είναι συνδεδεμένη με τη θρησκευτική πίστη. Συναντάται στους λαούς της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής. Αποτελούσε είδος ετοιμασίας για συμμετοχή σε λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή ή εξιλέωση θεοτήτων. Πρόσθετος λόγος καθιέρωσης νηστείας στους Αιγυπτίους, κατά τον Ηρόδοτο, είναι και διατήρηση του σώματος σε καλή κατάσταση υγείας. Οι Εβραίοι νήστευαν, κατά την περίοδο της εορτής του εξιλασμού.  Περιορισμένη ήταν η νηστεία και στους αρχαίους προγόνους μας, κατά την προετοιμασία για συμμετοχή σε μεγάλες θρησκευτικές εορτές. Θεωρούσαν μάλιστα ότι συντελούσε στην προσέγγιση προς το θείον. Γενικά πάντως αυτοί διακρίνονταν για τη λιτότητα του βίου τους, ιδίως οι ηθικοί φιλόσοφοι, όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτων, αλλά και οι ορφικοί και οι πυθαγόριοι.

Η νηστεία κατέστη πολύ πιο οργανωμένη και αυστηρή στη χριστιανική πίστη. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου και την απομάκρυνση από την Ορθοδοξία, στις χριστιανικές ομολογίες της Δύσης, η νηστεία έχασε το αρχικό της νόημα, έγινε λιγότερο αυστηρή και κατέληξε ασήμαντη στον χώρο των διαμαρτυρομένων. Στο μέτρο που οι ορθόδοξοι υιοθετούν τις δυτικές «αξίες» η νηστεία υποχωρεί και στις χώρες, όπου διαβιώνουν. Μάλιστα ακόμη και οι επιμένοντες να νηστεύουν αποφεύγουν να το κάνουν γνωστό. Δεν τηρούν αυτή τη στάση, επειδή ακολουθούν την εντολή του Χριστού, που ζητούσε από τους νηστεύοντες της εποχής Του, να μην εμφανίζονται υποκριτικά ατημέλητοι και σκυθρωποί, για να ελκύσουν τον θαυμασμό των συνανθρώπων τους, αλλά να είναι περιποιημένοι και λαμπεροί, ώστε να λάβουν απόδοση από τον Θεό. Σήμερα κάποιοι φοβούνται τα ειρωνικά σχόλια εκείνων, που περιφρονούν τις διατάξεις περί νηστείας.

Κατά τη νεωτερικότητα διαδόθηκε η επίκριση ότι η νηστεία αποτελεί είδος τιμωρίας του Θεού των χριστιανών προς το υποτιθέμενο πλάσμα Του, από το οποίο στερεί κάθε είδους χαρά με το πλήθος των απαγορεύσεων, μεταξύ των οποίων και η χωρίς περιορισμούς απόλαυση διαφόρων τροφών. Μάλιστα παραβλέποντας ότι ήδη οι αρχαίοι Αιγύπτιοι νήστευαν και για λόγους υγείας, επικαλούνται την Επιστήμη, την οποία «επιστήμονες» βιάζουν να υποστηρίξει ότι η νηστεία συντελεί στην εξασθένηση του οργανισμού! Βέβαια, αν ήταν έντιμοι οι επικριτές θα αποδέχονταν ότι ιατρικές έρευνες έδειξαν ότι η νηστεία της Εκκλησίας μας συμβάλλει τα μέγιστα και στη διατήρηση της υγείας του σώματός μας. Αλλά έρευνες αυτού του είδους δεν δημοσιοποιούνται ευρέως, καθώς το σύστημα εξουσίας και οι υπηρετούντες αυτό στοχεύουν στον εκμαυλισμό των προσώπων με την υιοθέτηση του καταναλωτισμού. Βέβαια η υπέρμετρη κατανάλωση δεν μένει χωρίς συνέπειες, από τις οποίες δοκιμάζονται πολλοί πολίτες των κοινωνιών της οικονομικής ευμάρειας, στις οποίες οι υπέρβαροι και οι παχύσαρκοι αποτελούν σημαντικό ποσοστό του όλου πληθυσμού. Η Επιστήμη βέβαια και όχι οι «επιστήμονες» επιβάλλει την προσοχή στη διατροφή, ώστε να αποφευχθούν οι συνέπειες της αλόγιστης κατανάλωσης. Οι δίαιτες που υποδεικνύονται είναι σε περιπτώσεις αυστηρότερες και από τη νηστεία της Εκκλησίας. Όμως η ανάγκη μας ωθεί πολλές φορές να πραγματώσουμε κατορθώματα, για τα οποία δεν θεωρούσαμε άξιους τους εαυτούς μας.

Η τήρηση των νηστειών της Εκκλησίας φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη στις ημέρες μας, αν και σε γενικές γραμμές οι πρόγονοί μας, πριν από δύο τρεις γενιές, τις τηρούσαν με ευλάβεια. Ο όσιος Παΐσιος επισήμανε, ότι σήμερα δεν μπορούμε να νηστέψουμε, επειδή δεν ζούμε καθόλου πνευματικά, έχουμε ξεχάσει την ψυχή μας. Τόνιζε ότι πρέπει να προηγείται η πνευματική νηστεία. Δεν μπορεί κάποιος, που δεν εργάζεται πνευματικά, να νηστέψει σωματικά. Η Εκκλησία θέτει τη νηστεία στη σωστή της βάση. Δεν είναι κίνηση εξιλέωσης του Θεού, αλλά κίνηση καθαρμού μας στην πορεία μας προς τον φωτισμό και τη θέωση. Και βέβαια στη θέωση έφθασαν συνάνθρωποί μας σαν και μας επιβάλλοντας στον εαυτό τους νηστείες πολύ πιο αυστηρές από τις ορισθείσες από την Εκκλησία. Και έζησαν αυτοί έτη πολλά με πλήρη την υγεία τους, ώστε να έχουν καταρρίψει από αιώνες τα μυθεύματα, που επιχειρούν να προβάλουν ως επιστημονικές αλήθειες οι πολέμιοι της Εκκλησίας. Και είναι τραγικό να επικρίνουν τους μεγάλους ασκητές ως όντα αντικοινωνικά και απόκοσμα, που δεν γεύθηκαν στον βίο τους τη χαρά. Συγχέουν κατά τρόπο τραγικό τη χαρά, που είναι κατάσταση διαρκής στους ακολουθούντες τον τραχύ όντως δρόμο της άσκησης, με την ευχαρίστηση, που είναι απόρροια της ικανοποίησης του ενστίκτου, του ενστίκτου που επανέρχεται ζητώντας την εκ νέου ικανοποίηση με ισχυρότερες απαιτήσεις, για να προσφέρει την ίδια ευχαρίστηση ποτέ όμως χαρά. Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ δεχόταν στο ερημητήριό του τον κάθε επισκέπτη με την προσφώνηση «Χριστός ανέστη, χαρά μου»! Ο Σάρτρ, ο θεωρούμενος από πολλούς κορυφαίος διανοητής του 20ου αιώνα, έγραψε το όντως φοβερό: «Ο άλλος είναι η κόλασή μου»!

Καλό είναι να μελετήσουμε την κοινωνία της ερήμου και την ερημία των πόλεων, ιδιαίτερα των μεγαλουπόλεων, στις οποίες οι άνθρωποι βυθισμένοι στο υπαρξιακό κενό, περιφέρονται αναζητώντας τη χαρά, που δεν βρίσκουν καθώς αδυνατούν να επικοινωνήσουν με τον συνάνθρωπό τους, και τρέφονται με την ψευδαίσθηση ότι τη βρίσκουν στις ποικίλες απολαύσεις, που καθιστούν τον βίο χωρίς νόημα. Και η τραγωδία του ανθρώπου εντείνεται με ένα ελάχιστο ποσοστό συνανθρώπων μας να σωρεύει στα θησαυροφυλάκιά του τον πλούτο του πλανήτη ωθώντας στη δυστυχία δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας. «Νηστεύσωμεν ίνα ελεήσωμεν», διακήρυτταν οι πρώτοι χριστιανοί. Σήμερα υπάρχουν πλήθος υποκαταστάτων των τροφών, που κατά τη νηστεία οφείλουμε να αποφεύγουμε. Έτσι η νηστεία καθίσταται ολιγότερο οδυνηρή συνάμα όμως και περισσότερο δαπανηρή, ώστε να μη περισσεύει κάποιο ποσό για ελεημοσύνη. Έχουμε χάσει από τον ορίζοντά μας τον πάσχοντα πλησίον στην καθημερινότητα και δεν είναι δυνατόν να τον ανακαλύψουμε κατά τις περιόδους τυπικής νηστείας ίσως για την εξιλέωση ενός θεού, πλασμένου καθ’ ομοίωσή μας!

Στις κοινωνίες, που από καιρό έχει παντελώς απαξιωθεί η νηστεία, εμφανίζονται κινήματα, που επιβάλλουν την αυστηρή αποφυγή πλήθους τροφών δια βίου στα πλαίσια νοηματοδότησης αυτού, κατά τη μεταϊδεολογική εποχή. Καθώς πολλοί από μας μισούμε τη γλώσσα μας, δεχόμαστε άκριτα και χωρίς διάθεση να προσαρμόσουμε στα γλωσσικά μας δεδομένα ξένους όρους. Έτσι δεχθήκαμε τους όρους βετζετέριανς και βέγκανς, όπως και πλήθος άλλων. Οι πρώτοι είναι οι αποδεχόμενοι την «ιδεολογία» αποφυγής κατανάλωσης ζωικής σάρκας ακόμη και ασπονδύλων. Οι άλλοι την κατά πολύ αυστηρότερη αποφυγής κατανάλωσης και κάθε είδους ζωικής τροφής, όπως τυροκομικά, αυγά αλλά και μέλι! Οι επιτιθέμενοι κατά της Εκκλησίας «επιστήμονες» με την κατηγορία, ότι με τη νηστεία συντελεί στη διαταραχή της υγείας των μελών της, τηρούν σιγή ιχθύος μπροστά στα νέα αυτά κινήματα που κατακτούν έδαφος και αισιοδοξούν ότι θα σώσουν τον πλανήτη! Ίσως συμβάλουν στη σωτηρία με τη μείωση του ζωικού κεφαλαίου, που επιχειρούν με νομοθεσίες πλανητικοί «σωτήρες», που κατηγορορούν τα ζώα ότι τον ρυπαίνουν! Ίσως σύντομα να καταλήξουν ότι περισσότερο ρυπαίνουν τον πλανήτη οι απόκληροι και καλό είναι να μειωθεί δραματικά ο πληθυσμός του. Πρώτο βήμα η κατάργηση της αμαρτωλής υπηρεσία των ΗΠΑ USAID, μέσω της οποίας διοχετευόταν η ανθρωπιστική βοήθεια όχι βέβαια στους πάσχοντες εξ αιτίας της απληστίας των μηδέποτε νηστευόντων, αλλά στους εγκωμιάζοντες τις ενέργειες των ισχυρών και προωθούντες μέσω προπαγάνδας τα άθλια συμφέροντα των ισχυρών.

Έχει νόημα να γράφουμε για νηστεία απευθυνόμενοι σε ανθρώπους που έχουν υιοθετήσει το σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν»; Η ακόμη σε ανθρώπους που θεωρούν τον άλλο ως την κόλασή τους η επί ως ωφέλιμο «ζώο προς εκμετάλλευση»; Η νηστεία βλάπτει σοβαρά την απληστία!

+Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος

+Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος

Του Απόστολου Παπαδημητρίου        

Εκοιμήθη υπέργηρος ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κυρός Αναστάσιος. Πρέπει να τονιστεί το εκοιμήθη, διότι οι Νεοέλληνες, αν και η γλώσσα τους προσέφερε σε πολλούς λαούς της Ευρώπης τη λέξη κοιμητήριο, εμμένουν στη χρήση της λέξης νεκροταφείο. Ο Αναστάσιος δεν πέθανε, αλλά εκοιμήθη προσδοκών ανάστασιν νεκρών. Όλο του τον βίο αφιέρωσε στην υπηρεσία του συνανθρώπου του με άκρα συνέπεια και αυταπάρνηση, ώστε να ισχύει γι’ αυτόν το του Αποστόλου Παύλου: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι τον δρόμον τετέλεκα την πίστιν τετήρηκα  λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος ον αποδώσει μοι ο κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος κριτής». Βέβαια ποτέ ο ίδιος δεν τόλμησε να προφέρει αυτή τη φράση, όμως πολλοί είναι εκείνοι, που την πρόφεραν για τον μακαριστό με την αγγελία της κοίμησής του. Details