Όλοι μας ξέρουμε για την κοινωνική διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα αυτών του Χρυσού Αιώνα, όπως λέγεται ο 4ος αιώνας, που ανέδειξε τις τεράστιες εκκλησιαστικά μορφές του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιωάννη του Χρυσόστομου και του Γρηγόριου του Θεολόγου. Οι τρεις αυτοί Άγιοι, που θεωρούνται από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των εποχών που αναδείχθηκαν στο πλαίσιο της Εκκλησίας, ανέπτυξαν εντυπωσιακές διδαχές σχετικά με την αξία της κοινοκτημοσύνης “που καθιστά τη γη ουρανό” (Χρυσόστομος), σχετικά με την τελειώτατη κοινωνία όπου έχει καταργηθεί η ιδιοκτησία (Μ. Βασίλειος), σχετικά με την αρχική ισοκατανομή των αγαθών που ήρθε να αντικαταστήσει η επείσακτη κοινωνικοοικονομική ανισότητα (Γρηγόριος Θεολόγος).
Όσο όμως και αν είναι εγνωσμένη και αναγνωρισμένη η αξία των Πατέρων αυτών στην εκκλησιαστική ζωή, κανείς διαπιστώνει ότι οι ανακυκλούμενες τουλάχιστον συνήθως διδαχές ορισμένων εκ των νεώτερων αγίων δεν παρουσιάζουν τόσο συχνές αναφορές σε κοινωνικοοικονομικά ζητήματα, σε θέματα δικαιοσύνης, σε θέματα προάσπισης των αδικουμένων, κ.λπ.