Η εργασία ως δημιουργία και όχι “ανθρώπινο κεφάλαιο”

Η εργασία ως δημιουργία και όχι “ανθρώπινο κεφάλαιο”

Ενδιαφέρον έχει η θέση της γαλλικής οικολογικής κίνησης Alter Kapitae με βασικό στόχο μια άλλη αντίληψη για την εργασία. Η οποία έχει εμπορευματοποιηθεί ως “ανθρώπινο κεφάλαιο” εργαλείο για την κερδοφορία και όχι ως εκδήλωση της δημιουργικότητας των εργαζομένων. Η περιοριστική αυτή αντίληψη αποπροσανατολίζει και τη δημόσια υπηρεσία.

Θέσεις πολύ κοντινές με αυτές που έχει διατυπώσει ο ιδρυτής της ΧΔ Νίκος Ψαρουδάκης, ο οποίος διατύπωσε τη θέση της Χριστιανικής Δημοκρατίας ότι η εργασία πρέπει πρωτίστως να αντιμετωπίζεται ως δημιουργία. Αλλά και ότι η μισθωτή εργασία είναι εκ φύσεως εκμεταλλευτική:  “Ὁ ἄνθρωπος ἐργάζεται γιὰ νὰ δημιουργεῖ καὶ ὄχι γιὰ νὰ πληρώνεται. Καὶ πληρώνεται γιὰ νὰ ζεῖ καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐργάζεται”. Καταρρίπτοντας έτσι και το μαρξιστικό ιδεολόγημα της “Δικτατορίας του Προλεταριάτου”, η οποία λειτουργεί ως πρόσχημα προκειμένου ένα τμήμα της αστικής τάξης να ελέγξει δικτατορικά την εξουσία εμφανιζόμενο ως ιδεολογική πρωτοπορεία και εκφραστής της εργατικής τάξης. Τη θέση αυτή του Νίκου Ψαρουδάκη υποστηρίζει και ο αντιεξουσιαστής διανοούμενος Υβ Λε Μανάκ στα βιβλία του “Η κρυφή γοητεία του υλισμού” και “ο Κήπος”. Ο Λε Μανάκ είναι από τους λίγους διανοουμένους που έγραψαν για την εργατική τάξη και ήταν ταυτόχρονα ο ίδιος εργαζόμενος.    

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα: Details

Κύπρος: 50 χρόνια εισβολής και κατοχής

Κύπρος: 50 χρόνια εισβολής και κατοχής

Διαδικτυακή μετάδοση κάθε Πέμπτη για θέματα επικαιρότητας.

Αυτή την Πέμπτη 1η Αυγούστου ώρα 9-10 μμ

Κύπρος: 50 χρόνια εισβολής και κατοχής.

Η Κυπριακή Τραγωδία χωρίς μάσκα. Το αποκαλυπτικό βιβλίο του Νίκου Ψαρουδάκη και το πόρισμα που κατέθεσε ως μέλος της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής.

Σύνδεσμος ΖΟΟΜ: https://us02web.zoom.us/j/89133403655

Μετάδοση και από το κανάλι youtube της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ

Ἡ κυπριακὴ τραγωδία χωρὶς μάσκα

Ἡ κυπριακὴ τραγωδία χωρὶς μάσκα
  • ΕΡΓΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Τὸ ἔργο τοῦ ἀειμνήστου προέδρου τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας Νικολάου Ψαρουδάκη, «Ἡ κυπριακή τραγωδία χωρὶς μάσκα», ἀποτελεῖ μιὰ πραγματικὴ πηγὴ ἱστορίας τοῦ κυπριακοῦ δράματος. Ἕνα ἀποκαλυπτικὸ ντοκουμέντο γιὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Μεγαλόνησο καὶ τὴν εὐθύνη τῆς τότε στρατιωτικῆς καὶ πολιτικῆς ἡγεσίας. Ὁ Ν. Ψαρουδάκης συμμετεῖχε, κατ᾽ ἐντολὴν τῆς Βουλῆς, στὴν Κοινοβουλευτικὴ Ἐπιτροπὴ Ἔρευνας καὶ κατέθεσε χωριστὸ πόρισμα, γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας χωρὶς ἀποκρύψεις.
Στὸ βιβλίο περιέχονται ὅλα τὰ στοιχεῖα τοῦ πορίσματος, ἀπὸ τὸν κρυφὸ ὥς σήμερα «Φάκελο τῆς Κύπρου». Τὰ στοιχεῖα ποὺ προσφέρει ὁ ἀείμνηστος ἀγωνιστὴς τῆς Δημοκρατίας δυναμώνουν τὰ ἐπιχειρήματα ὅσων ἀγωνίζονται γιὰ μιὰ ἑνιαία Κύπρο, χωρὶς στρατεύματα κατοχῆς καὶ χωρὶς ξένες ἐπεμβάσεις στὴν ἀνεξάρτητη Δημοκρατία τῆς Κύπρου.
«Ἡ κυπριακή τραγωδία χωρὶς μάσκα» εἶναι ἕνα πολύτιμο ἀπόκτημα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λείπει ἀπὸ καμία βιβλιοθήκη.
Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ
Παραγγελίες στὴ Χριστιανική,
τηλ. 2103811302,
efim.xristianiki@gmail. com

Καὶ στὸ ἠλεκτρονικὸ κατάστημα τῆς ἱστοσελίδας μας.
Τιμὴ 15 εὐρώ

Νίκου Ψαρουδάκη απόηχος

Νίκου Ψαρουδάκη απόηχος

  • ΜΙΚΡΗ ΕΝΘΥΜΗΣΗ ΜΕ ΑΦOΡΜΗ ΤΑ 70ΧΡOΝΑ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜOΚΡΑΤΙΑΣ»

    Του Θανάση Παπαθανασίου 

Ήταν βράδυ της παραμονής πρωτομαγιάς του 1976. Για την ακρίβεια, πρέπει να ήταν δυο – τρεις ώρες μετά
τα μεσάνυχτα. Δεν είχαν συμπληρωθεί ακόμη δυο χρόνια από την πτώση της χούντας, και στην ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας δέσποζε η πολιτικοποίηση. Παλιρροιακή και υπερπολύμορφη. Μεταμεσονύκτια ώρα λοιπόν στον Βύρωνα της Αττικής, τρεις μαθητές της Ε’ Γυμνασίου (αντίστοιχης της σημερινής Β΄ Λυκείου) κολλούσαμε στον μαντρότοιχο του σχολείου μας φωτοτυπίες μιας χειρόγραφης αφισούλας για την εργατική πρωτομαγιά. Φυσικά ασπρόμαυρες, μεγέθους Α4, σε λίγα αντίτυπα που τα άντεχε το μαθητικό μας χαρτζιλίκι.
Στην αφισούλα είχα χωρέσει (όλα ζωγραφισμένα και γραμμένα με το χέρι) επάνω μια υψωμένη γροθιά με
φόντο έναν σταυρό, δίπλα του μνεία της εργατικής πρωτομαγιάς και από κάτω το απόσπασμα της Καινής Διαθήκης, όπου ο απόστολος Ιάκωβος ξεστομίζει φοβερές απειλές κατά των πλουτοκρατών που στερούν το δίκαιο μεροκάματο από τους θεριστάδες. Η αφισούλα ήταν ανυπόγραφη. Δεν ήταν κάποιας οργάνωσης.
Τον μαντρότοιχο του σχολείου ήδη τον κάλυπτε ένα αδιανόητο κολάζ από πολύχρωμες κομματικές αφίσες. Κενός χώρος, ούτε για δείγμα! Έτσι, κάποιες από τις αφισούλες μας έπεσαν πάνω σε αφίσες του ΕΚΚΕ. Και, ω του θαύματος! Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έσκασαν μύτη από τα σκοτεινά τρεις θηριώδεις αφισοκολλητές του ΕΚΚΕ σε φοιτητική ηλικία, κι αυτοί με τον κουβά και τις βούρτσες στο χέρι! Και άρχισε σύρραξη…
Μετά τις πρώτες φωνές, οι εξηγήσεις μας ότι τυχαία οι αφισούλες μας κάλυψαν τις αφισάρες τους, φαινόταν να πηγαίνουν καλά. Μόλις όμως οι θηριώδεις κοίταξαν καλύτερα και είδαν τον σταυρό, η σύρραξη έγινε Αρμαγεδδών! «Χούντα, χουνταία εκκλησία, πατρίς – θρησκεία – οικογένεια…», και τα λοιπά καταιγιστικά, με την ανά χείρας βούρτσα έτοιμη να γίνει όπλο. Και τότε, προσπαθώντας μέσα στον κακό χαμό να τους εξηγήσω πως μιλούσαν για άλλου είδους χριστιανική αντίληψη απ’ ό,τι εμείς, ξεστόμισα τη φράση: «Εμείς
είμαστε του Ψαρουδάκη!».
Πώς άνοιγε αυτοστιγμεί ο βράχος μόλις ο Αλή Μπαμπάς ξεστόμιζε, «Άνοιξε, σουσάμι»; Αυτό έγινε. Τα ντερέκια
του ΕΚΚΕ μαρμάρωσαν επί τόπου. «Ο Ψαρουδάκης είναι αλλιώς», είπαν. Βαθύς σεβασμός γλύκανε τη βραδιά. Και οι δυο ομάδες χώρισαν με χειραψίες και ευχές…
Προφανώς περιστατικά τέτοια και απείρως σημαντικότερα μπορούν να μνημονευθούν μυριάδες. Αλλά είπα να το καταθέσω τόσες δεκαετίες μετά, ως μικρό δείγμα, ως αποτύπωμα προσωπικού βιώματος και ως σταγονίτσα στους ιστορικούς ταμιευτήρες του χριστιανοσοσιαλιστικού κινήματος. Στο ολιγόλεπτο αυτό περιστατικό συμπυκνώθηκε το απίστευτο βάρος που έχει η στάση ζωής, το ήθος, η έμπρακτη μαρτυρία.
Δεν είχα πει ολότελα αλήθεια στους θηριώδεις, καθόσον ουδέποτε εντάχθηκα στην «Χριστιανική Δημοκρατία» που είχε ιδρύσει ο Ψαρουδάκης. Ούτε και οι άλλοι δύο συμμαθητές μου (ο Μανώλης και ο Νίκος) οργανώθηκαν εκεί.
Αλλά ήμασταν, ας πούμε, μαθητούδια της οπτικής του, την οποία πρόσφατα είχαμε ανακαλύψει.
Ήδη λίγους μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας, στην Δ΄ Γυμνασίου τότε, ολόκληρο σχεδόν το τμήμα μου
είχε κατέβει ένα πρωινό με τα πόδια από τον Βύρωνα στο Ζάππειο (ήταν μέρα απεργίας ή συνέλευσης των καθηγητών, κάτι τέτοιο). Σε μια κολώνα αίφνης πρόσεξα ένα αυτοκόλλητο όπου κυριαρχούσε το πράσινο χρώμα, και το οποίο έλεγε ότι επανακυκλοφορεί μια εφημερίδα με τίτλο «Χριστιανική Δημοκρατία», την οποία είχε κλείσει η χούντα. Ρωγμή στην δεσπόζουσα ατμόσφαιρα, γέφυρα με την παραδοσιακά εξισωτική και μη στρατωνισμένη θρησκευτικότητα της γονεϊκής μου οικογένειας.
Στις επόμενες μέρες εντόπισα το βιβλιοπωλείο «Μήνυμα» και ξεκίνησα τη σχέση μου με την εφημερίδα, καθώς και όσα βιβλία επέτρεπε το χαρτζιλίκι.
Θυμάμαι ακόμη ότι από τα πρώτα ήταν το μικρό του Ψαρουδάκη, «Η αμοιβή της εργασίας…». Από δικά του κείμενα πληροφορήθηκα την ύπαρξη του κειμένου του Ιακώβου. Έκπληξη λυτρωτική, και ταυτόχρονα πρόσκληση για γνωριμία με ολόκληρη την Καινή Διαθήκη…
Οσμή χώματος σε καιρό σποράς, λύσιμο κάβων για απόπλου… κάτι τέτοιο φέρνουν στον νου και στην καρδιά όλα αυτά. Και τι να ‘χουν γίνει άραγε οι τρεις θηριώδεις ΕΚΚΕτζήδες; Πώς άραγε πορεύτηκαν, μέσα από ποιες επιμονές ή ματαιώσεις ή μεταλλάξεις; Εύχομαι να τους έχει καλά ο Θεός εκείνου τον οποίον σεβάστηκαν τόσο αποκαλυπτικά ένα ανοιξιάτικο βράδυ πριν 48 σχεδόν χρόνια. Κι εύχομαι, κάποια στιγμή να βρω το αφισάκι, που το ‘χω κάπου φυλαγμένο…

Νίκος Ψαρουδάκης: “Μας χρειάζεται ο καλός Σαμαρείτης κι όχι ο Ιαβέρης”

Νίκος Ψαρουδάκης: “Μας χρειάζεται ο καλός Σαμαρείτης κι όχι ο Ιαβέρης”
  • ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ “Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ’77”
  • Ο ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΞΟΥΘΕΝΩΝΕΙ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ
  • ΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

“Φύγετε από μένα οι καταραμένοι… Ήμουν φυλακή και δεν μ΄ επισκεφθήκατε”    (Από το “Ευαγγέλιο της Κρίσεως”  Ματθ. κε΄ 31 – 46)

Στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλεται η ισπανική ταινία “Απόδραση 1977”. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που σχετίζονται με την εξέγερση των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο, κατά τη μετάβαση στη Δημοκρατία. Και στη δημιουργία του κινήματος των ποινικών κρατουμένων (“Συντονιστικό Αγωνιζομένων Κρατουμένων”) αίτημα την αμνηστία, αμέσως μετά την αμνηστία που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους. Αρνούνταν τον όρο “ποινικοί” και αυτοαποκαλούνταν “κοινωνικοί κρατούμενοι”. Με το σκεπτικό ότι ωθήθηκαν σε παραβατική συμπεριφορά λόγω της ανελευθερίας και της κοινωνικής αδικίας, ενώ είχαν καταδικαστεί με βάση τη δρακόντεια νομοθεσία της δικτατορίας του Φράνκο, σε ποινές εξοντωτικές, έχοντας υποστεί βασανιστήρια, παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους ως κρατουμένων, κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας με καταχρηστικές προφυλακίσεις χωρίς δέσμευση της Πολιτείας πότε θα γίνει η δίκη τους.  «Aν η χώρα ξεκινάει από το μηδέν, το ίδιο κι εμείς», υποστήριζαν οι κρατούμενοι που εξεγέρθηκαν, με τη συμπαράσταση και αλληλέγγυων δικηγόρων.     

Details

Νίκος Ψαρουδάκης. 16 χρόνια από την εκδημία του

Νίκος Ψαρουδάκης. 16 χρόνια από την εκδημία του

Η επέτειος της εκδημίας του ιδρυτή της Χριστιανικής Δημοκρατίας και της “Χριστιανικής” Νίκου Ψαρουδάκη στις 23 Οκτωβρίου 2006, συμπίπτει με την περίοδο της κλιμάκωσης της αντιδικτατορικής αρθρογραφίας του στη “Χριστιανική” με αποκορύφωμα τη στήριξη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και το αίτημα για άμεση παραίτηση της δικτατορικής διακυβέρνησης, που του στοίχισε την εξορία στη Γυάρο. Το γεγονός ότι ο Ψαρουδάκης δεν παραπλανήθηκε από τα συνθήματα του τύπου “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” και το “χριστιανικό” προσωπείο του τυραννικού καθεστώτος οφείλεται στο  ότι εξαρχής υπήρξε πρωτοπόρος του κοινωνικού Χριστιανισμού στην Ελλάδα και μπορούσε να διακρίνει όχι μόνο τη φιλοσοφική εκδοχή του υλισμού που εκφραζόταν από τη μαρξιστική κοσμοθεωρία με την προβολή της αθεΐας, αλλά και την επίσης αντιχριστιανική πρακτική εκδοχή του, που εκφραζόταν από το αστικό σύστημα με την αδιαφορία προς τον πλησίον και την κοινωνική αδικία. Το παρακάτω άρθρο του παλαιού στελέχους της Χ.Δ. Ζώη Μεταξά με αφορμή την επέτειο της εκδημίας του Νίκου Ψαρουδάκη δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Πέμπτης 10 Νοεμβρίου της “Χριστιανικής” :    
Details

Νίκος Ψαρουδάκης: “Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ λειψὴ Δημοκρατία”

Νίκος Ψαρουδάκης: “Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ λειψὴ Δημοκρατία”
  • Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ”

Κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἀνομημάτων του τὸ στρατιωτικὸ καθεστὼς τῆς Χούντας κατέρρευσε στὶς 23 Ἰουλίου 1974. Ἡ κυβέρνηση ‘Ανδρουτσόπουλου εἶναι ἡ μοναδικὴ στὰ χρονικὰ ποὺ δὲν παραιτήθηκε, ἀλλὰ παύθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε στὴν πράξη. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀπόπειρα “φιλελευθεροποίησης” τοῦ δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, ἡ ὁποία ἀπέτυχε χάρη στὴν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου. Ἔτσι, βρῆκαν ἀφορμὴ σκληρότεροι χουντικοὶ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀρχηγὸ τῆς ΕΣΑ (στρατιωτικῆς ἀστυνομίας) νὰ τὸν ἀνατρέψουν καὶ νὰ ἐγκαταστήσουν στὴ θέση του τὸν στρατηγὸ Φαίδωνα Γκιζίκη ὡς “Πρόεδρο Δημοκρατίας” καὶ τὸν Ἀδαμάντιο ‘Ανδρουτσόπουλο ὡς “πρωθυπουργὸ” στὶς 25 Νοεμβρίου 1973.

Τὸ σκληρὸ κύριο ἄρθρο τῆς “Χριστιανικῆς” μὲ τίτλο “Ὁ τύραννος ἔπεσε. Νὰ πέσει ἡ τυραννία” ποὺ τοὺς καλοῦσε νὰ ἐγκαταλείψουν ἄμεσα τὴν ἐξουσία, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὸ κλείσιμο τῆς ἐφημερίδας καὶ τὴν ἐξορία τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη στὴ Γυάρο.

Ὁ Ιωαννίδης συνέχισε καὶ ἐνέτεινε τὴν πολιτικὴ ὑπονόμευσης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου στὴν Κύπρο, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ προδοτικὸ πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου. Ἀκολούθησε ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ στὶς 20 τοῦ μηνός. Δύο μέρες μετὰ ἡ Χούντα κατέρρευσε καὶ οἱ στρατιωτικοὶ κάλεσαν τὸν ἐξόριστο Κωνσταντίνο Καραμανλή καὶ τοὺς πολιτικοὺς τῆς Δεξιᾶς καὶ τοῦ Κέντρου νὰ ἀναλάβουν τὴν ἐξουσία. Ἀπὸ αὐτοὺς συγκροτήθηκε Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας ὑπὸ τὸν Κωνσταντίνο Καραμανλῆ, ἡ ὁποία ὁδήγησε τὴ χώρα στὶς ἐκλογὲς τῆς 17.11.1974 καὶ στὸ Δημοψήφισμα τῆς 8ης Δεκεμβρίου ποὺ ἔλυσε τὸ πολιτειακὸ μὲ τὴ συντριπτικὴ νίκη τῆς Ἀβασίλευτης Δημοκρατίας. Τὴν ἑπομένη συγκλήθηκε ἡ Βουλὴ ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὶς ἐκλογές. Τότε ἔκλεισε καὶ τυπικὰ ἡ παρουσία τῶν στρατιωτικῶν στὴν ἐξουσία, μὲ τὴν ἀντικατάσταση τοῦ Γκιζίκη ἀπὸ τὸν προσωρινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Μιχαὴλ Στασινόπουλο.  

Ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῆς Χούντας, οἱ ἐξόριστοι ἀπελευθερώθηκαν. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴ Γυάρο (ΦΩΤΟ) καὶ στὶς 27 Ἰουλίου κυκλοφοροῦσε ξανὰ ἡ “Χριστιανική”, ἡ ὁποία κυκλοφορεῖ ἀνελλιπῶς μέχρι σήμερα.

Ἔγραφε ὁ Νίκος Ψαρουδάκης στὸ πρῶτο του κύριο ἄρθρο μετὰ τὴν ἐξορία: Details

Άμυνα ή Διπλωματία: συζητήσεις άκαιρες και παρελκυστικές

Άμυνα ή Διπλωματία: συζητήσεις άκαιρες και παρελκυστικές

Τις τελευταίες μέρες στη Βουλή, με αφορμή κάποια απομονωμένη αποστροφή του λόγου του τομεάρχη Άμυνας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ξεκίνησαν διάφορες αντεγκλήσεις οι οποίες όμως λίγο ακουμπούν, κατά τη γνώμη μας, τα πραγματικά προβλήματα στον πυρήνα τους.

Το ερώτημα Άμυνα ή Διπλωματία ή, για να το πούμε αλλιώς, διπλωματικές οδοί ή “εθνικοαμυντική θωράκιση” είναι ιστορικά και σε επίπεδο αρχής μάλλον λυμένο. Η διπλωματία στην υπερχιλιόχρονη βυζαντινή αυτοκρατορία, προφανώς υπό την επίδραση της ορθόδοξης χριστιανικής “κατά Θεόν φιλοσοφίας”, ήταν το καίριο στοιχείο στην επίλυση των διαφορών. Οι αυτοκράτορες είχαν διάφορες πρακτικές καλλιέργειας της ειρήνης και των φιλικών σχέσεων με τα γειτονικά κράτη, για παράδειγμα τα χριστιανικά κράτη της Δύσης ή τα ισλαμικά κράτη-χαλιφάτα της Ανατολής. Ένα από αυτά τα στοιχεία ήταν και η προσφορά και η ανταλλαγή δώρων, μια πρακτική που δε γινόταν στη βάση της υποτέλειας αλλά στη βάση της ελευθερίας και ισοτιμίας. Άλλοτε, καλλιεργούνταν μέχρι και οικογενειακές σχέσεις. Ο Νίκος Ψαρουδάκης σωστά κατήγγελλε τη διπλωματία ως το “επίσημο ψέμα” μεταξύ των κρατών, που σε μια μέλλουσα (διεθνή) χριστιανική κοινωνία θα έπρεπε να καταργηθεί. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ένα τέτοιο “κατά συνθήκη” ψεύδος έχει καλό σκοπό: την αποφυγή του πολέμου, που, με τη φθορά και την καταστροφή ανθρώπινων ζωών, είναι το μεγαλύτερο ίσως από τα κακά που επισωρεύει ο κόσμος της Πτώσης στον σύγχρονο άνθρωπο.

Για παράδειγμα, η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, σε μεταγενέστερη εποχή, στα πλαίσια και της διπλωματίας, καλλιέργησε ως ένα βαθμό αυτό που θα λέγαμε σήμερα ανοχή ή θρησκευτική ελευθερία για τους υπηκόους της που προέρχονταν από άλλα κράτη. Με αφορμή τις καλές σχέσεις με τον μουσουλμάνο ηγέτη Σαλαχαντίν, κατά τα τέλη του 12ου αιώνα, επί δυναστείας των Αγγέλων (1185-1195), οικοδομήθηκε ένα τζαμί στην Κωνσταντινούπολη για τις θρησκευτικές λατρευτικές συνήθειες των μουσουλμάνων, το οποίο αργότερα (1203) καταστράφηκε από τους Σταυροφόρους. Φυσικά, η αλήθεια δε φοβάται το ψέμα, απεναντίας η συμπαράταξη αλήθειας και ψέματος αναδεικνύει περισσότερο την αλήθεια.

Ένα δεύτερο κρίσιμο θέμα είναι η αναγκαιότητα ή μη των εκάστοτε εξοπλισμών. Η χώρα μας, όπως επισημαίνεται συχνά από ανεξάρτητους στρατιωτικούς αναλυτές, δεν αγοράζει εξοπλισμούς στη βάση κάποιας αναγκαιότητας ή ενίσχυσης της “αποτρεπτικής ισχύος” της, αλλά στη βάση της εξάρτησης και της υποτέλειάς της έναντι ισχυρότερων χωρών του “ελεύθερου κόσμου”. Έτσι, συσσωρεύει άχρηστους ή και κακής ποιότητας εξοπλισμούς, αντί να δαπανήσει καλύτερα τα χρήματά της, ώστε να εξυπηρετηθούν οι βιομηχανίες όπλων και τα κράτη (οι πολιτικοί αχυράνθρωποι) τα οποία αυτές επηρεάζουν.

Αυτά είναι τα ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν σε παρόμοιες συζητήσεις. Αλλά, δυστυχώς, δε μπορεί κανείς να περιμένει κάτι τέτοιο από ένα πολιτικό προσωπικό που δεν έχει ούτε τη μορφωτική σκευή ούτε πολύ περισσότερο τη σοφία και την ανεξαρτησία να θέσει τα παραπάνω στον ελληνικό λαό…

 

Γ.-Ν. Π.

Ἡ δικτατορία τοῦ Ἰωαννίδη

Ἡ δικτατορία τοῦ Ἰωαννίδη

Ἡ 25η Νοεμβρίου 1973 πρὶν 48 χρόνια, ἦταν ἡ μέρα τοῦ «ἐνδοδικτατορικοῦ πραξικοπήματος», μὲ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου ἀπὸ τὸν «ἀόρατο δικτάτορα» Δημήτριο Ἰωαννίδη, ἀρχηγὸ τῆς διαβόητης στρατιωτικῆς ἀστυνομίας (ΕΣΑ). Ὁ Ἰωαννίδης δὲν ἀνέλαβε πολιτικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ τοποθέτησε ὡς «Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας» τὸν στρατηγὸ Φαίδωνα Γκιζίκη καὶ «Πρωθυπουργὸ» τὸν Ἀδαμάντιο Ἀνδρουτσόπουλο.
• Μὲ ἀφορμὴ τὴ μεταβολὴ αὐτή, ὁ ἀείμνηστος ἱδρυτὴς τῆς «Χριστιανικῆς» καὶ τῆς ΧΔ Νίκος Ψαρουδάκης ἔγραψε τὸ κύριο ἄρθρο μὲ τίτλο «Ὁ τύραννος ἔπεσε. Νὰ πέσει καὶ ἡ τυραννία», ποὺ προκάλεσε τὸ κλείσιμο τῆς «Χριστιανικῆς» καὶ τὴν ἐξορία τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη στὴ Γυάρο. (ΦΩΤΟ)
• Σημαντικότερη ἀλλαγὴ σὲ σχέση μὲ τὴν παπαδοπουλικὴ δικτατορικὴ περίοδο ἦταν ἡ ἐπικράτηση τῆς «ἀντιοργανωσιακῆς» τάσης στὰ
ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ θεολόγου καθηγητῆ Πατρολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Χρήστου στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων.
• Ὁ Χρήστου ἐπανέφερε σὲ ἰσχὺ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ εἶχε καταργηθεῖ τὸ 1967 καὶ ἀπομάκρυνε τοὺς Μητροπολίτες ποὺ εἶχαν διοριστεῖ ἀπὸ τὴν παράνομη καὶ ἀντικανονικὴ «ἀριστίνδην σύνοδο». Τὸ ἔπραξε ὅμως μὲ τρόπο ἐξίσου δικτατορικό, χωρὶς νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ δυνατότητα ἀπολογίας, κάτι ποὺ ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία γιὰ πολλὰ χρόνια.
• Ἂν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ ὅτι ὑπῆρξε ἀξιόλογος πατρολόγος, ὁ Παναγιώτης Χρήστου, μὲ τὴ συμμετοχή του στὴν «κυβέρνηση» Ἀνδρουτσόπουλου, ἔδειξε νὰ μὴν ἔχει ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει στὴν πράξη ἡ στάση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὶς τυραννικὲς διακυβερνήσεις.
• Ἡ Χούντα τοῦ Ἰωαννίδη συνέχισε τὸ ἀποδομητικὸ ἔργο τῆς παπαδοπουλικῆς περιόδου εἰς βάρος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἀνατροπή του μὲ τὸ προδοτικὸ πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου 1974.
• Μὲ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο ποὺ ἀκολούθησε πέντε μέρες ἀργότερα, ἡ «κυβέρνηση» Ἀνδρουτσόπουλου κατέρρευσε καὶ εἶναι ἡ μοναδικὴ στὴν ἱστορία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ποὺ δὲν ὑπέβαλε ἐπίσημα παραίτηση, ἀλλὰ ἐξαφανίστηκε καὶ παύθηκε.
• Ὁ Γκιζίκης, ὑπὸ τὸ βάρος τῆς κυπριακῆς τραγωδίας καὶ τοῦ φιάσκου τῆς γενικῆς ἐπιστράτευσης, μὲ τὴν πίεση τῶν ὑπολοίπων στρατιωτικῶν ποὺ παραμέρισαν τὸν Ἰωαννίδη, παρέδωσε τὴν ἐξουσία στοὺς πολιτικοὺς μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Κωνσταντινο Καραμανλῆ. Παρέμεινε στὴν Προεδρία μέχρι νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Στασινόπουλο, τὸν ὁποῖο ἐξέλεξε ἡ Βουλὴ προσωρινὸ Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας μετὰ τὸ Δημοψήφισμα τοῦ Δεκεμβρίου 1974 γιὰ τὴ λύση τοῦ πολιτειακοῦ ζητήματος.

(“Χριστιανική” Φύλλο 1090, 25.11.2021 – Στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”)

+Νίκος Ψαρουδάκης

+Νίκος Ψαρουδάκης

Στίς 23 Ὀκτωβρίου 2006 ἐξεδήμησε εἰς Κύριον ὁ ἀείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης, ἱδρυτής τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας καί τῆς Χριστιανικῆς.

Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης συγκαταλέγεται σ’ ἐκείνους τούς λίγους διανοητές πού στή μεταπολεμική ἐποχή ἐξέφρασαν ἰδεολογικό καί πολιτικό λόγο πρωτότυπο καί ἀνεξάρτητο ἀπό τίς κυρίαρχες ἰδεολογίες καί τά ψεύτικα διλήμματα, πού ἐπέβαλλαν οἱ δύο ἀντιμαχόμενοι πολιτικοϊδεολογικοί συνασπισμοί τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. 

Μέ μοναδικό σημεῖο ἀπόλυτο καί ἀσφαλές σημεῖο ἀναφορᾶς τό κοινωνικό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. 

Σέ ἀντίθεση μέ τή δυτικοευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία καί τήν ἑλληνική συστημική θεολογία, πού λειτούργησαν ὡς πολιτικοί καί ἰδεολογικοί ἀπολογητές τῆς Δύσης καί τῆς ἀστικῆς ἐκδοχῆς τοῦ ὑλισμοῦ. 

Καί ὡς ἐκ τούτου, ἔθεσε ὡς πρωταρχικό στόχο τόν ἀγώνα γιά τήν πολιτική καί κοινωνική δημοκρατία καί τήν κοινωνική δικαιοσύνη ἐνάντια σέ κάθε μορφή τυραννίας. Χωρίς “ἐκπτώσεις”, τόσο ὡς πρός τήν προτεραιότητα των πολιτικῶν ἐλευθεριῶν, ὅσο καί ὡς πρός αὐτήν τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, πού μόνο μαζί μποροῦν νἀ σταθοῦν. 

Ἀγωνίστηκε μέχρι τέλους καί χωρίς συμβιβασμούς γιά τήν πτώση τῆς δικτατορίας τῶν συνταγματαρχῶν (1967-1974) καί ἐνάντια σέ ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα πολιτικῆς νομιμοποίησής της.

Ἡ ἀσυμβίβαστη στάση του τοῦ στοίχισε διώξεις, ἐξορία καί φυλάκιση. 

Σέ μία ἐποχή πού ἔχουν πέσει οἱ ἰδεολογικές μάσκες τοῦ ὑλισμοῦ καί στή θέση τῶν δύο ἀντιμαχόμενων συστημάτων πού ἀντιμετώπισε ὁ Νίκος Ψαρουδάκης, ἐπικυριαρχεῖ ὡς μονόδρομος ὁ νεοφιλελευθερισμός, τόν ὁποῖο ὑπηρετοῦν πιστά, ὄχι μόνον ἀστικές πολιτικές ἡγεσίες, ἀλλά καί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές καί μαρξιστές καί Κομμουνιστικά Κόμματα πού ἀσκοῦν ἐξουσία. 

Σέ μία ἐποχή ὅπου ὁ ἐκτροχιασμένος καπιταλισμός παίρνει ὅλο καί μεγαλύτερο “διαζύγιο” ἀπό τή Δημοκρατία.

Ὁ πολιτικός λόγος καί οἱ ἀγῶνες τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη παραμένουν διαχρονικοί καί ἐπίκαιροι. 

Details