ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (1974-2024)
του Αθανασίου Κουρταλίδη
Εισαγωγή
Τα μεγάλα πολιτικά συμβάντα, κυρίως τα επώδυνα, επηρεάζουν την εξέλιξη ολόκληρης της κοινωνίας και συχνά προκαλούν την δοκιμασία και την αναθεώρηση των Αρχών και Αξιών της πνευματικής κληρονομιάς. Για την πολιτική και τη λειτουργία της Δημοκρατίας μεγάλο γεγονός ήταν η πτώση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, το πραξικόπημα πριν κατά του Μακαρίου από εθνικιστές χουντικούς της Ελλάδας και της Κύπρου και η αρχή της τραγικής εισβολής και κατοχής των Τούρκων στη Βόρεια Κύπρο.
Η ύποπτη πτώση της Δικτατορίας συγχρόνως με την τραγωδία της Κύπρου βραχυκύκλωσαν τη χαρά για την επάνοδο της αστικής δημοκρατίας και αποκάλυψαν ότι τα προηγούμενα έτη, στα παρασκήνια και φανερά, για όσους παρακολουθούσαν στοχαστικά τις εξελίξεις, έξω από την προπαγάνδα και την τρομοκρατία, διαπραττόταν ένα διαρκές στρατιωτικοπολιτικό έγκλημα σε βάρος του Ελληνικού Λαού και της Κύπρου, με σχεδιαστές Αμερικανούς, Άγγλους και συνεργούς τους Έλληνες και Τούρκους.
Βασικές επιδιώξεις των συνωμοτών και ΝΑΤΟϊκών αποικιοκρατών ιμπεριαλιστών και Άγγλων, ήταν να κρατήσουν την Κύπρο ως βάση στη Μέση Ανατολή, μακριά από κάθε ανεξάρτητη πολιτική των ουδετέρων κρατών και της σοσιαλιστικής τότε Ρωσίας, ανεξάρτητα από την μακρότατη ελληνική ιστορία της Μεγαλονήσου και την πολιτική βούληση του Κυπριακού λαού, που με Δημοψήφισμά του την είχε εκδηλώσει περίτρανα υπέρ της Ελλάδας.
1. «Η Κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα» του Ν. Ψαρουδάκη (1988)
Τις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις πριν το 1974, τη δεκαετία του 1960 και 1970, εξέθεσε με ντοκουμέντα τη δεκαετία του 1980, ο Νικόλαος Ψαρουδάκης, πρόεδρος της Χρ. Δημοκρατίας, όταν η Βουλή των Ελλήνων εξέλεξε μία Επιτροπή έρευνας του «Φακέλου της Κύπρου», όπως έλεγαν, γιατί παρά την εκλογή αλλεπάλληλων Κυβερνήσεων μετά το 1974 με πρωταγωνιστή τον επανελθόντα από το Παρίσι Κωνσταντίνο Καραμανλή, η προδοσία που συντελέστηκε στην Κύπρο με τα αλλεπάλληλα τραγικά γεγονότα μέχρι την εισβολή των Τούρκων, έμεινε συσκοτισμένη, χωρίς δικαστική διερεύνηση από σκοπιμότητες. Αλλά και η Επιτροπή της Βουλής, τελικά, δεν κατέθεσε το πόρισμά της, από εθνικούς λόγους, όπως υπεστήριξαν οι ισχυροί της πολιτικής. Το κατεστημένο, όμως, πίσω από τα κόμματα και οι αμερικανονατοϊκοί εγκληματικοί πρωτουργοί των γεγονότων, επέβαλαν την («σιωπή») για να προστατεύσουν τα όργανά τους στο σχεδόν προτεκτοράτο της Ελλάδας και τη δίκη τους αδίστακτη περιφρόνηση του ελληνικού Λαού, όπως και της ανίσχυρης Δημοκρατίας του μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Ο Ν. Ψαρουδάκης, όμως, που συμμετείχε ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος, πρόεδρος της Χρ. Δημοκρατίας, στην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ως μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής, έκανε ενδελεχή έρευνα στα ντοκουμέντα του Φακέλου και εξέδωσε πολύτιμο εκτενές βιβλίο «Η Κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα» (Αθήνα, 1988) και απεκάλυψε τις πολυεπίπεδες εγκληματικές αβελτηρίες και προδοτικές πράξεις στρατιωτικών ηγετών των Ενόπλων Δυνάμεων, των πραξικοπηματικών της Χούντας (Δικτατόρων και ιδιαίτερα του Ιωαννίδη) αλλά και πολιτικών: από τους συνεργάτες της Δικτατορίας μέχρι και τον συγκαλυπτικό των ευθυνών των ελληνικών κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή. Ο Νικόλαος Ψαρουδάκης αποκαλύπτει την πολιτική ευθύνη του για πολλά γενόμενα ή παραλειπόμενα και για την ταπεινωτική φράση «η Κύπρος είναι μακριά», που πρόδιδε τις διαθέσεις της πολιτικής ηγεσίας και την εγκατάλειψη του εθνικού δόγματος της ενιαίας άμυνας Ελλάδας και Κύπρου για την προάσπιση του Ελληνισμού. Στο βιβλίο φαίνεται και η τεράστια ευθύνη των Άγγλων και κυρίως των Η.Π.Α., που πρόεδρος της αργότερα ζήτησε συγγνώμη για τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου και τη Δικτατορία των Αθηνών, που στήριξαν εις βάρος του Ελληνικού Λαού. (Και σήμερα ο τόμος αυτός του Ν. Ψαρουδάκη πρέπει να είναι στήριγμα και πηγή για κάθε ασχολούμενο με το Κυπριακό).
2. Η επιβίωση της αστικής Δημοκρατίας και η καταβαράθρωση της Οικονομίας
Αυτές τις μέρες γράφονται πολλά άρθρα και αφιερώματα για τα πενήντα (50) χρόνια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αξιολογούνται από πολιτικούς και δημοσιογράφους, ανάλογα με τη γενικότερη κομματικοπολιτική τους τοποθέτηση και το βαθμό της επιστημονικής τους αντικειμενικότητας.
Στα θετικά κατατάσσονται η σχετικά μακρά περίοδος ηρεμίας δημοκρατικής ζωής, χωρίς εμφύλιες συγκρούσεις και δικτατορίες μετά το 1974. Επίσης, η ομαλή μετάβαση από τη Δικτατορία προς την αστική Δημοκρατία, με την αναγνώριση του Κ.Κ.Ε. και της Εθνικής Αντιστάσεως, με πρωτεργάτη τον Κ. Καραμανλή. Σχετική είναι και η απαλλαγή των Ελλήνων από τους διχαστικούς βασιλείς (το θεσμό) επί πολλά έτη με Δημοψήφισμα και ειρηνικές διαδικασίες. Ακόμη και η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, που είναι η βάση της ειρηνικής πολιτικής ζωής με εξαίρεση την περίοδο των Μνημονίων. Θετικά θεωρούνται και τα αστικά Συντάγματα, που ψηφίστηκαν από το 1975 και μετά. Επίσης, με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής μια σχετική μόνο αύξηση του εισοδήματος των κατώτερων τάξεων. Ίσως μπορούμε να προσθέσουμε τη μεγαλύτερη ελευθερία και το σεβασμό στη γυναίκα και την ελευθερία του Τύπου, καθώς και μετά το 1979 ενίσχυση του αυτοδιοίκητου της Εκκλησίας, χωρίς την παρέμβαση βασιλέων και επιτρόπων της Κυβερνήσεως. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα από τη σκοπιά ενός αστικού τρόπου ζωής.
Όμως, αν κρίνουμε με αυστηρότερα, δηλαδή δίκαια κριτήρια και από την άποψη της Χρ. Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού της Δικαιοσύνης, υπάρχουν πολλά αρνητικά προβλήματα, που αμαυρώνουν την ουσία της Δημοκρατίας, την ποιότητα του Κράτους Δικαίου, την απομείωση του Κοινωνικού Κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας έναντι των ισχυρών της Γης. Έτσι εξακολουθεί, παρά την εκλογή ή τη συνεργασία των κομμάτων, να διαιωνίζεται η κοινωνική ανισότητα, που μεταφράζεται σε άνιση συμμετοχή στα αγαθά της Παιδείας, της υγείας και της εργασίας.
Ιδιαίτερα αυτή την πεντηκονταετία έχουμε να σημειώσουμε τα θηριώδη εξωτερικά χρέη των κομμάτων/Κυβερνήσεων που πολλαπλασιάστηκαν με δυναστικό τρόπο με τα Μνημόνια, από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αυτό τα επέβαλλε εις βάρος της Ελλάδας καταχρηστικά και χωρίς πνεύμα αλληλεγγύης, όπως διεκήρυττε.
Και εδώ, από τη Χρ. Δημοκρατία και λίγες άλλες πολιτικές δυνάμεις ελέγχεται ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τον θεωρούμε αμφιλεγόμενο. Πολύ συνοπτικά, θεωρούμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. έγινε για την προστασία των αστικών κομμάτων και επιχειρήσεων πρώτα από τον Κομμουνισμό και έπειτα από το αίτημα της Δικαιοσύνης. Τα ιδρυτικά κείμενα της Ε.Ο.Κ. δεν ομιλούν για δικαιοσύνη αλλά μόνον για ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων και εργαζομένων, χωρίς διακρατικούς δασμούς για την ενίσχυση των μεγάλων βιομηχανιών της Ευρώπης του Βορρά και την οικονομική επέκταση των κεφαλαιοκρατιών.
Αποδείχτηκε ότι η είσοδός μας (1980) στην Ε.Ο.Κ/Ε.Ε. αποδιάρθρωσε τη Βιομηχανία μας και τη Γεωργία και εξήγαγε λόγω ελλείψεως εργασίας τούς πιο δυναμικούς και παραγωγικούς Έλληνες στο εξωτερικό, στρέφοντας πολλούς άλλους Έλληνες στην «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού άναρχα, μιας απασχόλησης πολύ κρίσιμης για τη ζωή των Ελλήνων σε ανώμαλες περιόδους, χωρίς ακμαία γεωργία και κτηνοτροφία.
Παρατηρούμε, επίσης, με την αόριστη και ανεξέλεγκτη λατρεία της «Δύσης», ακόμη και παλαιών κομμουνιστών και με την επίδραση κάποιων λεγομένων «Αριστερών» και «Προοδευτικών» ή «Ευρωσοσιαλιστών», την προηγούμενη 50ετία ασκήθηκε ένας εθνομηδενισμός, μια περιφρόνηση πατροπαράδοτων αξιών γύρω από την οικογένεια και την πατρίδα και μια ρηχή ορθολογική και μηδενιστική στάση απέναντι του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Αυτά κράτησαν όμως παλαιότερα ζωντανή την ελληνική παράδοση και το πνεύμα αντιστάσεως στον Μουσουλμανισμό, τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό, ενώ καλλιέργησαν, παράλληλα, την Ελληνική Γλώσσα, το καράβι σωτηρίας του Ελληνικού Έθνους.
Η ένταξή μας, εξάλλου, στην Ε.Ε. δεν μας εξασφάλισε από τις απειλές της Τουρκίας, ώστε μέσα στη Συμμαχία και οικονομικά μας εκμεταλλεύονται και στρατιωτικά μας αφήνουν εκτεθειμένους.
