• Ογδόντα χρόνια από την πρώτη πράξη αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη

Των Αλεξάνδρας και Γεωργίας Σάντα*

30 Μάϊου 1941 – 30 Μάϊου 2021. 80 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη πράξη αντίστασης σ’ ολόκληρη την Ευρώπη με τέτοια συμβολική αξία: Την υποστολή της Πολεμικής Γερμανικής σημαίας από τον Παρθενώνα. Το λέμε αυτό διότι το στρατοκρατούμενο κράτος της Γερμανίας με την πρωτοεμφανιζόμενη θεωρία του Εθνικοσοσιαλισμού είχε λατρεία προς το σύμβολο της σημαίας τους και ιδιαίτερα της πολεμικής τους σημαίας που είχε το οικόσημο του Κάϊζερ και τη σβάστικα φυσικά. Details

Τη νύχτα της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας αφαίρεσαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη της Αθήνας, προβαίνοντας σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές πράξεις στην Ελλάδα και σ’ όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. 

Πρώτη φορά χωρίς τον Μανώλη Γλέζο ανάμεσά μας, που μας άφησε τον περασμένο Μάρτιο και εννέα χρόνια μετά την εκδημία του Λάκη Σάντα. Θα παραμένουν και οι δύο αθάνατοι στη μνήμη μας.

Η πράξη τους αυτή ενέπνευσε την ελληνική νεολαία να αντισταθεί στους κατακτητές και τυράννους. Πράγμα που μαρτυρεί η επιστολή της Ιουλίας Μπίμπα, της νεαρής κατηχήτριας που πρωταγωνίστησε στην ανατίναξη του κτηρίου της προδοτικής ναζιστικής οργάνωσης Ε.Σ.Π.Ο. από την αντιστασιακή οργάνωση Π.Ε.Α.Ν.. Γράφει ότι “Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41…”

Ως ελάχιστη τιμή στους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα, αναδημοσιεύουμε την επιστολή αυτή της Ιουλίας Μπίμπα, που αναφερόταν σ’ αυτούς κι ας μην ήξερε τ’ όνομά τους. Και δεν θα το μάθαινε ποτέ.

Διότι εκτελέσθηκε “δια πελέκεως”, με λαιμητόμο στη Βιέννη στις 26 Φεβρουαρίου 1943, τέσσερις μέρες μετά την εκτέλεση με τον ίδιο τρόπο στο Μόναχο, των τριών πρώτων συλληφθέντων μελών της αντιστασιακής οργάνωσης “Λευκό Ρόδο”, των αδελφών Χανς και Σοφίας Σολ και του Κρίστοφ Προμπστ. Τυπικοί και μέσα στην κτηνωδία τους, οι Γερμανοί Ναζί εφάρμοσαν το γράμμα του νόμου που επέβαλε μόνο με λαιμητόμο να εκτελούνται οι γυναίκες. Και τέτοια δεν υπήρχε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Ιουλία να μεταφερθεί στη Βιέννη για να πεθάνει.

Η επιστολή της Ιουλίας Μπίμπα

Δεκέμβριος 1942

Αγαπητή Άννα, πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε. Κάτι μου ‘λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41. Δεν μάθαμε ακόμα τ’ όνομά τους. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι. Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα «Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι;». Ας είναι! Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα. Τώρα έχω μπροστά μου τα κάγκελα. Απ’ την περασμένη βδομάδα μ’ έχουν στην απομόνωση. Θ’ αντέξω όμως. Κουράγιο….
Μέχρι πρόσφατα, που ανακαλύφθηκε το πιστοποιητικό θανάτου, δεν ήταν γνωστό τι είχε απογίνει η ηρωίδα της αντίστασης.

Η παρότρυνσή της “Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι” παραμένει επίκαιρη και απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά. Καθώς και η κορυφαία πράξη αντίστασης η οποία την ενέπνευσε.

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/istoriki-apokalypsi-ti-apegine-i-ioulia-biba-i-iroiki-daskala-tis-katoxis-pou-egine-saboter-kai-tinakse-ston-aera-tin-prodotiki-espo-vrethike-to-pistopoiitiko-thanatou-stin-vienni-opou-ektelestike/

Της Σοφίας Παπανικολάου

Μαζί με τον φίλο του Μανώλη Γλέζο (ΦΩΤΟ -αριστερά) κατέβασαν τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941, στην πρώτη αντιστασιακή ενέργεια των υπόδουλων Ελλήνων.

Ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας, με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1922 στη Πάτρα, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Το 1934 η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου ο Λάκης Σάντας θα ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές το 1940. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου εγγράφεται στη Νομική Σχολή τουΠανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία θα αποφοιτήσει μετά την Κατοχή.

Τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941 κατεβάζει, μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο, τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. Το 1942, κυνηγημένος από τους Γερμανούς, εντάσσεται στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ. Με τον ΕΛΑΣ θα πάρει μέρος σε αρκετές μάχες εναντίον των κατακτητών στην Αιτωλοακαρνανία, στη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και θα τραυματισθεί το 1944.

Μετά την απελευθέρωση θα κυνηγηθεί για τα αριστερά του φρονήματα από το επίσημο κράτος. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία και τον επόμενο χρόνο, ενώ υπηρετεί τη θητεία του στο Ναυτικό, φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. Αποφυλακίζεται το 1950 και διαφεύγει στην Ιταλία. Τελικά, θα εγκατασταθεί στον Καναδά, όπου θα ζητήσει πολιτικό άσυλο.

Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα, με προτροπή του πατέρα του, αλλά συνελήφθη και πάλι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Μέχρι τη συνταξιοδότησή του έκανε διάφορες δουλειές για να συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα. Τον Σεπτέμβριο του 2010 εκδόθηκε το βιβλίο του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη: Μνήμες από μία σπουδαία εποχή» («Βιβλιόραμα»), στο οποίο εκφράζει τις σκέψεις του για εκείνη τη νύχτα που καθόρισε την υπόλοιπη ζωή του.

Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός, έλεγε: «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες».Με την πολιτική δεν ασχολήθηκε, όπως ο φίλος του Μανώλης Γλέζος, γιατί δεν ήταν του χαρακτήρα του. «Δεν μ’αρέσει η πολιτική. Εδώ στην Ελλάδα, εγώ τους πολιτικούς τους αποκαλώ πολιτικάντηδες. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Ειδικά μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας που έλεγε πως μου αφαιρούν στην ουσία το δικαίωμα να λέω ότι αγωνίστηκα για τον ελληνικό λαό.

Όταν δε διάβασα το κατάπτυστο έγγραφο που είχαν υπογράψει δικοί μας αρχηγοί του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, που αγωνίστηκαν εναντίον των καταπατητών για ειρήνη, είπα ότι δεν είναι δυνατόν να υπέγραψαν αυτό το έγγραφο» είπε σε μία συνέντευξή του. Ξεχώριζε, πάντως, τον Μανώλη Γλέζο, για τον οποίο έλεγε ότι είναι ένας άνθρωπος και πολιτικός με αρχές και ιδεώδη.

Ο Λάκης Σάντας πέθανε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 2011, σε ηλικία 89 ετών.
ΠΗΓΗ:sansimera.gr

Ποίημα του Μανώλη Γλέζου αφιερωμένο στον Λάκη Σάντα,

«ΣΤΑ ΚΥΚΛΑΔΟΝΗΣΙΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΣΤΟ ΦΩΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΕΙ».

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

στον Απόστολο Σάντα

Από τα χαράματα ξεκίνησε το μελτέμι.

Παίζει με τα κύματα, παίζει με τα φύλλα,

παίζει με τις καλαμιές, παίζει με τα βράχια,

παρέα με τον ήλιο παίζει τα παιχνίδια των ήχων.

Απαλά ξεκίνησε, σε κλίμακα adagio

κι όσο πήγαινε δυνάμωνε, φορτσάριζε,

ως να σμίξει τον ουρανό με τη θάλασσα

και να σπάσει και τα πιο γερά τύμπανα.

Στις μελιχρές τις ώρες, όταν θα πέσει να κοιμηθεί,

ο Αρπιστής κι ο Αυλητής της Κέρου θα μέλψουν

το ταξίδι του μέσα από τα Κυκλαδονήσια,

θα παίξουν τη μελωδία της ζωής τ’ ανθρώπου.

΄του Μανώλη Μηλιαράκη*

Σύμβολο Αντίστασης, Ελευθερίας,Δημοκρατίας και αγωνιστικού ήθους, ο Μανώλης Γλέζος , έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών, 98 ετών, τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2020. Την κηδεία του έψαλε την Τετάρτη (1/4) ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Έφυγε όμως πράγματικά; Ο ίδιος μας είχε προειδοποιήσει και διαβεβαιώσει ότι και πεθαμένος «θα μας κυνηγάει η ύπαρξη» του. Στην Αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής, τον Ιούνιο του 2017, παρουσιαζόταν το βιβλίο «ΑΚΡΩΝΥΜΙΑ»,του Μανώλη Γλέζου,από τον τότε πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, τον πρώην ΠτΒ Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον φιλόλογο Λαοκράτη Βάσση.

Παίρνοντας το λόγο ο Μανώλης Γλέζος, με βαθειά συγκίνηση και βουρκωμένα τα μάτια του μας άφησε μια κατάθεση ψυχής και ταυτόχρονα ένα ιστορικό ντοκουμέντο για το υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και ανάστημα των μελλοθάνατων αγωνιστών της Εθνικής
μας Αντίστασης, εναντίον του Ναζισμού και του Φασισμού. Είπε:

«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε και λέγαμε «εάν εσύ ζεις μην με ξεχάσεις», «εάν εσένα δεν σε βρει το βόλι όταν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα και από εμένα, και όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί και από εμένα, και όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα, και όταν ακούς τον άνεμο να περνάει μέσα από τα φύλλα, όταν ακούς το θρόισμα των φύλλων, θα το ακούς και για μένα, και όταν χορεύεις θα χορεύεις
και για μένα». «Μπορώ να ξεχάσω; Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, οι φίλοι μου, δεν ζουν σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτό τον κόσμο; Δεν είναι δυνατό. Και γι΄ αυτό έχω αυτή την πολυπραγμοσύνη, γιατί εκτελώ εντολές ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές
τους». Και επειδή αυτή η σύναξη δεν είναι ένα απλό ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας στο τομέα του αναλαμβάνει να κάνει πράξη τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Και αν πεθάνω, θα σας κυνηγάει η ύπαρξή
μου για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε. Μην νομίζετε ότι θα γλυτώσετε από εμένα ποτέ».

Είθε να μην μπορέσουμε «να γλυτώσουμε» από το κυνηγητό «της ύπαρξής του», αλλά κάθε φορά που η αδυναμία μας, μας ωθεί σε συμβιβασμούς και σε υποκύψεις στις επιταγές των ισχυρών, σε αποφυγή επιτέλεσης του χρέους μας να υπερασπιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για τις πανανθρώπινες αξίες της Ελευθερίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, να έρχεται «η ύπαρξη» του Μανώλη Γλέζου και να μας ταρακουνάει δείχνοντας μας το δρόμο που και ο ίδιος ακολούθησε σε ανάλογες στιγμές.

Με το Μανώλη Γλέζο συνδεθήκαμε, ως Κίνημα της Χ.Δ. και προσωπικά, αμέσως μετά τη πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών, στον Αγώνα της δικαίωσης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, για να θεμελιωθεί ουσιαστική Δημοκρατία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με
ενότητα του λαού και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων στη βάση κοινών προγραμματικών θέσεων για ένα αύριο αντάξιο των αγώνων και των οραμάτων του λαού μας. Με την ποινική δίωξη εναντίον του προέδρου της Χ.Δ. του αειμνήστου Νικολάου Ψαρουδάκη, για το άρθρο του στη «Χ», «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», ο Γλέζος μαζί με τον αείμνηστο επίσης πρόεδρο
της ΕΔΑ, Ηλία Ηλιού, καταθέτουν στο Δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισης. Αργότερα συμμετέχομε σε Ομάδα εργασίας, ως εκπρόσωποι των κομμάτων μας, στη μελέτη και σύνταξη Σχεδίου Νόμου για καθιέρωση της «Απλής και ανόθευτης Αναλογικής», ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Οι συναντήσεις αυτές και το πνεύμα συνεργασίας που επικράτησε, αποτέλεσαν το πρώτο βήμα για την πορεία προς τη συγκρότηση, το 1977, της «ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ 5», (Χ.Δ., ΚΚΕ-Εσ., ΕΔΑ, Σοσιαλιστική Πορεία και Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία), που δυστυχώς απέτυχε. Αργότερα με την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου για την διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και την ενεργό συμμετοχή, του Μανώλη Γλέζου σε αυτό, ως πρόεδρός του, ο ίδιος απευθύνεται στο γράφοντα με τα λόγια: « Μανώλη η συμμετοχή σου στο Εθνικό Συμβούλιο και μελών της Χ.Δ., είναι απαραίτητη, γιατί το Κίνημά σας, η Χ.Δ., έχει ένα ιδιαίτερο ηθικό κύρος». Φυσικά και ανταποκρίθηκα. Έκτοτε ο αγαπητός μας Μανώλης Γλέζος πρόθυμα έπαιρνε
μέρος σε εκδηλώσεις της Χ.Δ. και ως ομιλητής. Πάντοτε εξέφραζε το σεβασμό του στην Ορθοδοξία και παντού τόνιζε την αγωνιστική παρουσία της Εκκλησίας στους εθνικούς αγώνες και ειδικά στην Εθνική Αντίσταση. Τελευταία στενή συνεργασία μας ήταν πέρυσι, που
άρρωστος πια, σπάνια κυκλοφορούσε, με είχε εξουσιοδοτήσει να τον εκπροσωπώ σε Επιτροπή που εισηγήθηκε στο Δήμο Αγ. Παρασκευής, να δοθεί το όνομα του ήρωα της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, σε μια πλατεία του Δήμου, εισήγηση που έγινε πράξη.

Το Κίνημα της Χ.Δ., μαζί με όλη την Ελλάδα και τους αντιφασίστες του κόσμου αποχαιρετά το Μανώλη Γλέζο, τον αγωνιστή, τον πατριώτη και τον Άνθρωπο. Στο φύλακα άγγελο του, μέχρι που έκλεισε τα μάτια του, την αγαπημένη του Τζώρτζια και σε όλους τους οικείους του εφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια μας. Καλό Παράδεισο Μανώλη. Εκεί θα συναντήσεις «τους δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης», όπως ήσουν και εσύ.

* Χριστιανική 2.4.2020

 

Σήμερα Δευτέρα 30 Μαρτίου, έφυγε από τούτη τη ζωή ο Μανώλης Γλέζος, πλήρης ημερών.

Η Χ.Δ., με αφορμή την εκδημία του Μανώλη Γλέζου, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Έφυγε από τούτη τη ζωή ο Μανώλης Γλέζος, ο αγωνιστής της ελευθερίας της πατρίδας, ο “πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης” σύμφωνα με τη διατύπωση του Καρόλου Ντε Γκολ. Από τα νεανικά του χρόνια αφιερώθηκε στον άγώνα ενάντια στη ναζιστική και φασιστική κατοχή, με κορυφαία αντιστασιακή πράξη το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη της Αθήνας το βράδυ της 30ής προς την 31η Μαϊου 1941. Η αντιστασιακή του δράση, αλλά και οι κοινωνικοί του αγώνες ως αγωνιστής της Αριστεράς, του στοίχισαν πολύχρονες διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις, ακόμα και θανατικές καταδίκες από το μετεμφυλιακό καθεστώς της Ελλάδας, οι οποίες δεν εκτελέστηκαν ύστερα από γενική κατακραυγή.

Το κοινό όραμα της ελεύθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης έφερε επανειλημμένα τις πολιτικές πορείες του Κινήματος της ΧΔ και Μανώλη Γλέζου κοντά τη μία στην άλλη. Σ’ αυτό συντέλεσε το γεγονός ότι ο Μανώλης Γλέζος ήταν ο εκφραστής μιας Αριστεράς δημοκρατικής, επαναστατικής και πατριωτικής συνάμα, μιας Αριστεράς χωρίς δογματικές παρωπίδες και δεμένης με τις αγωνιστικές παραδόσεις του Λαού μας Επανειλημμένα, ο Μανώλης Γλέζος είχε εκφράσει το σεβασμό του στην Ορθόδοξη Εκκλησία και Παράδοση του τόπου μας, καθώς και την εκτίμησή του στην προσφορά του Κλήρου κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης, όχι μόνο με όσους ιερωμένους συμπορεύτηκαν με αυτήν ή την ενίσχυσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά για την αφοσίωση στις ανάγκες του λαού με τα λαϊκά συσσίτια που συνδιοργάνωναν αυτοί. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χαρακτηριστικά έγραφε για τον πολιτικό άρχοντα: “Σφόδρα δει νεανικής ψυχής” (=χρειάζεται να έχει σφόδρα νεανική ψυχή). Αυτό ακριβώς είχε ο Μανώλης Γλέζος. Στο εκπαιδευτικό κίνημα του 2006, είχε βρεθεί ο ίδιος στο πανεπιστήμιο, για να μιλήσει για το νόμο-πλαίσιο που αντιμαχόταν τότε το φοιτητικό κίνημα, παρεμβαίνοντας σε Γενική Συνέλευση των φοιτητών καταχειροκροτούμενος.

Για πρώτη φορά συμπορευθήκαμε μαζί στη “Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων” το 1977, σ’ ένα εγχείρημα πρωτοποριακό, αλλά απαξιωμένο και συκοφαντημένο, καθώς και σε πολλές άλλες περιστάσεις, πολιτικές πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις,με αποκορύφωμα τον αντιμνημονιακό αγώνα 2010-2015. Οι διατελέσαντες Πρόεδροι της ΧΔ Νίκος Ψαρουδάκης και Μανώλης Μηλιαράκης συνδέονταν φιλικά μαζί του.

Η οδύνη μας για την απώλειά του γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, διότι οι χαλεπές περιστάσεις που περνάμε δεν επιτρέπουν να τιμηθεί με την πρέπουσα λαμπρότητα. Και μόνο το παράδειγμά του το 1941, που είχε εμπνεύσει χιλιάδες νέους να αντισταθούν στη ναζιστική και φασιστική σκλαβιά, εμπνέει με τον ηθικό ιδεαλισμό του και τη σημερινή νέα γενιά της πατρίδας μας στην κατεύθυνση του αγώνα ενάντια στη νέου τύπου Κατοχή.

Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια μας στην οικογένειά του.

Ευχόμαστε καλό Παράδεισο. Αιωνία του η μνήμη.

ΦΩΤΟ: Ο Μανώλης Γλέζος με τον επίτιμο Πρόεδρο της ΧΔ Μανώλη Μηλιαράκη σε εκδήλωση της “Χριστιανικής”.