• ΣΕ ΛΑΪΚΗ ΠOΛΙOΡΚΙΑ ΤO ΠOΛΙΤΙΚO ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΒOΥΛΗ

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Το πλήθος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου είδαμε το μεγαλύτερο πλήθος που έχουμε δει ποτέ, έχω την εντύπωση όχι μόνο στη Μεταπολίτευση, όπως γράφτηκε, αλλά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους. Με αυτό δεδομένο, ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι το πέρα από κάθε προσδοκία συγκεντρωμένο πλήθος κατέδειξε όχι μόνο το τέλος της Μεταπολίτευσης, που έχει ούτως ή άλλως προ πολλού εκπνεύσει, όχι μόνο το τέλος του πολιτικού συστήματος, αλλά και ένα όριο καμπής –ένα τέλος ομοίως;– για το ίδιο το Ελληνικό Κράτος – οι λεονταρισμοί της Τουρκίας κατά της εθνικής μας ανεξαρτησίας θα μπορούσε να είναι, ως προς αυτό, το πρώτο καμπανάκι.
Το πλήθος, λοιπόν, ήταν μέγα και απανταχού. Δε νομίζω να έχουν ξαναγίνει ταυτόχρονες συγκεντρώσεις ποτέ σε ολόκληρη τη χώρα, σε δεκάδες πόλεων, έως και κωμοπόλεων και χωρίων και σε επίσης δεκάδες πόλεις και τόπους της αλλοδαπής, από τους απανταχού Έλληνες, από την Ισλανδία ίσαμε την Αυστραλία. Στην πρωτεύουσα Αθήνα και στη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη το πλήθος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Στην Αθήνα, επί παραδείγματι, η πυκνή ανθρωποσυγκέντρωση δεν περιοριζόταν όπως συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις στις μεγάλες οδούς περί την πλατεία Συντάγματος, αλλά και σε δεκάδες άλλες οδούς και παρόδους, από την οδό Ανδριανού στην Πλάκα –τέτοιο πράγμα δεν έχουμε ξαναδεί!– και τον Σταθμό του Θησείου (!) μέχρι τον Σταθμό του Ευαγγελισμού και από την Ομόνοια μέχρι τον Σταθμό Ακρόπολη, περιοχή που ορίζει ΟΛΟ το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η εκτίμηση της Αστυνομίας για 180.000 συγκεντρωθέντες είναι κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υποεκτιμημένη. Δεν είναι υπερβολή αυτό που ειπώθηκε ότι το πλήθος ενδεχομένως άγγιζε το ένα εκατομμύριο!

Η σιωπή

Το κυριώτερο χαρακτηριστικό αυτού του πλήθους, που το φέρνει σε αναντιστοιχία με τα συνήθη, σχεδόν καθ’ εκάστην διαμαρτυρόμενα πλήθη στην πλατεία Συντάγματος, είναι η σιωπή.
Ένα τόσο μεγάλο και σιωπηλό πλήθος είναι ίσως η πιο φωναχτή απόδειξη αυτών που γράψαμε στην αρχή. Πλήθος σιωπηλό και μη συντεταγμένο στα συνήθη μπλοκ των παρατάξεων που εθιμοτυπικά σχεδόν παρελαύνουν συχνότατα εμπρός από το Κοινοβούλιο, εκπροσωπώντας κόμματα ή οργανώσεις με συγκεκριμένα αιτήματα, με πανό, σημαίες και τα συναφή. Κι όμως εδώ υπήρχε ένα βαθύ και ειλικρινές αίτημα. Άλλο που οι κυβερνώντες –ο όρος αυτός δεν αφορά μόνο την Κυβέρνηση–, μαθημένοι ή εμποδισμένοι από τις δικές τους φωνασκίες και τυφλωμένοι μέσα στον μικρόκοσμο των εδράνων της Βουλής και της παρακείμενης «Μεγάλης Βρετανίας» δεν άκουσαν γρυ από αυτή την εύγλωττη σιωπή. Είναι νομίζω φανερό και στον πλέον αδαή σχετικά με την πολιτική κατάσταση ότι τόσος κόσμος δεν συγκεντρώθηκε απλώς να διαμαρτυρηθεί για ένα δυστύχημα. Εξάλλου, πολύνεκρα και πολύκλαυστα δυστυχήματα συμβαίνουν πολλάκις.
Οι δυο τρεις λέξεις που ακούστηκαν παντού, δείχνουν το πώς και το γιατί το πλήθος και η σιωπή: «Δεν έχω οξυγόνο» και «Δικαιοσύνη». Το πρώτο αφορά τη γενικευμένη ασφυξία που έχει περιέλθει η χώρα και που μόνο οι ζώντες σε σκάφανδρα πολιτικοί δεν νιώθουν. Συνοπτικά σε σχέση με την ασφυξία των πολλών: Η κατάρρευση της παραγωγής και τη οικονομίας. Η μετατροπή της χώρας στη φτηνό τουριστικό θέρετρο και σε αποθήκη ανθρώπων από τα πέρατα της γης. Η αποδημία σχεδόν του συνόλου των νέων. Η δημογραφική κατάρρευση. Οι απειλές κατά της αξιοπρέπειας αλλά και της ακεραιότητας της Ελλάδας. Η εγκληματική αμέλεια σχετικά με τις υποδομές. Η παράδοση στην αχαλίνωτη τοκογλυφία. Είναι σε τίτλους μερικά από εκείνα που σε όλα αυτά τα πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κεφάλια κλωθογύριζαν και που οδήγησαν τα εκατομμύρια βήματα στα πανελλήνια συλλαλητήρια.
Το σοβαρότερα όμως ήταν τα σχετικά με τη Δικαιοσύνη. Η απαξίωση των θεσμών, της Δικαιοσύνης και του Κοινοβουλίου πρώτιστα, είναι το μείζον και εν πολλοίς η πηγή του κακού που μας οδήγησε εδώ. Είναι εξευτελιστικό για τον θεσμό της Δικαιοσύνης να έχουν χρειαστεί δύο χρόνια και η γενικευμένη κατακραυγή για να αρχίσει κουτσά στραβά να λειτουργεί σχετικά με την υπόθεση των Τεμπών. Λέω να αρχίσει, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει κιόλας.
Επίσης, η μετατροπή του Κοινοβουλίου σε Επιθεώρηση με σκετς μονομαχιών και η οργανωμένη ατιμωρησία και η μη αποδοχή οποιασδήποτε πολιτικής ή ακόμα και ποινικής ευθύνης από τα μέλη του έχει πια ξεπεράσει και τα όρια της ανοχής. Οι διατάξεις περί (μη) ευθύνης υπουργών και βουλευτών έπρεπε να έχουν απαλειφθεί χθες! Πολύ σωστά η κυρία Καρυστιανού έστειλε εξώδικο τη Βουλή (!) απαιτώντας το αυτονόητο: Να περιληφθούν στο έργο της προανακριτικής –ξέρουμε δα τι σημαίνει προανακριτική της Βουλής, όπου κριτές είναι οι κρινόμενοι (!), αλλ’ εν πάσει περιπτώσει…– όλοι όσοι κατηγορούνται για κακουργήματα στα ποινικά δικαστήρια και όχι μόνο ο κ. Τριαντόπς. Παρεπιπτόντως, η Μαρία Καρυστιανού είναι μάλλον η μόνη που εννόησε ότι στη δύσκολη αυτή στιγμή για την Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ βάζει πλάτη για να την σώσει. Και είναι από τα λίγα πρόσωπα στη δημόσια ζωή της χώρας σήμερα που εννοεί όσα λέει.

Οι γονείς

Πρέπει να το παραδεχτούμε ότι αν δεν ήταν αυτοί οι ηρωικοί γονείς και συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, το θέμα, όπως είχαν προβλέψει οι κυβερνητικοί, θα είχε ξεχαστεί. Η συντελεσθείσα ύβρις –γιατί ύβρις είναι να σηκώνεις με μπουλντόζες άταφα μέλη νεκρών και να τα ρίχνεις στη χωματερή– θα είχε μείνει ανεπίγνωστη και, φυσικά, ατιμώρητη. Έκπληκτοι είναι αλήθεια όλοι μας μάθαμε ότι οι αρμόδιοι της Δικαιοσύνης, εισαγγελείς, ανακριτές, ερευνητές εμπειρογνώμονες, ιατροδικαστές, η αστυνομία φυσικά, σαν «μιλημένοι» απέστησαν των από το νόμο καθηκόντων τους και φόρτωσαν τα αρχεία τους με ανώφελη χαρτούρα και υλικό που περισσότερο συσκότιζε παρά φώτιζε την υπόθεση. Και αν δεν ήταν αυτοί οι τόσο συκοφαντημένοι γονείς και συγγενείς –λες και αυτοί φταίγαν για το δυστύχημα ή οι άνθρωποί τους που ανέβηκαν στο τραίνο– όλοι οι από το νόμο αρμόδιοι καλοκουρδισμένοι, ως ένα κράτος που αλληθωρίζει στο παρακράτος θα συνέχιζαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και εμείς, ο έρμος λαός, θα βοσκούσαμε αμέριμνοι το κουτόχορτο της πληρωμένης ενημέρωσης. Να πω ότι δεν βρέθηκε ούτε ένα μέσο ενημέρωσης να κάνει έστω μια στοιχειώδη για το δυστύχημα έρευνα; Ούτε καν μερικές καίριες ερωτήσεις;

Η πολιτική

ολιτικήΜέσα σε όλο αυτό το κλίμα της αποφοράς, που συνεχίζεται δυστυχώς μέσα στο Κοινοβούλιο, που δείχνει να μην έχει πάρει ακόμα είδηση για όλα τα παραπάνω, υπάρχει ίσως μια ελπίδα. Είναι από καιρό φανερό ότι καμία πολιτική παράταξη δεν μπορεί να εκφράσει, δεν εκφράζει –οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις μάλιστα ούτε καν τα συζητούν– όλα όσα είπαμε πριν, όσα βγαίνουν από τη σιωπή του μεγάλου πλήθους. Αποκαρδιωτικό είναι επίσης ότι ο πολίτης ψηφίζει, όσοι ακόμα ψηφίζουν, όχι κυρίως με θετική ψήφο, αλλά με αρνητική, κατά το μη χείρων. Αυτό μάλιστα δεν συμβαίνει μόνο με τα μεγάλα κυρίαρχα κόμματα, αλλά και με τα μικρά! Κι ενώ η κρίση έχει φτάσει πλέον ακόμα και στο μεδούλι της Πολιτείας και της ίδιας της Δημοκρατίας και ενώ τα πράγματα στον κόσμο ευρύτερα ολοένα και σκοτεινιάζουν, με την Ελλάδα να είναι παντελώς απροετοίμαστη για αυτό το νέο σκηνικό, ο ελληνικός λαός νιώθει μόνος. Σαν εκείνο που είπε ο Χριστός, βλέποντας τους συμπατριώτες του λίγο πριν το Πάθος: «Ως πρόβατα χωρίς ποιμένα». Περισσότερο από όλα, ετούτη η σιωπή του πλήθους αυτή τη μεγάλη δυσκολία εκφράζει. Οι κυβερνώντες –πιάνει και την αντιπολίτευση αυτό– είναι αλλού νυχτωμένοι. Μακρυά από το λαό και από την πραγματικότητα ακόμα. Λέω, λοιπόν, ότι αυτός ο καημός, αυτή η απελπισία, εύχομαι δηλαδή, ότι θα γεννήσει κάτι νέο.

Γιατί, χωρίς αμφιβολία χρειαζόμαστε ένα Νέο Ελληνικό Κράτος, ένα νέο συμβόλαιο με τον λαό, μια νέα βαθειά θεσμική οργάνωση και θωράκιση.
Χρειάζεται ίσως πρώτα εμείς οι ίδιοι να ακούσουμε τη φωνή αυτής της απελπισίας. Ο λαός, που έχει κι αυτός τις ευθύνες του.
Που αποκοιμήθηκε και άφησε τα πράγματα να φτάσουν εδώ. Έχω ελπίδα ότι αυτό το πλήθος, μου με τόση σπουδή η αστυνομία διέλυσε –αλλιώς θα νυχτωνόταν στο Σύνταγμα εκείνη την μέρα, είναι σίγουρο– θα γεννήσει κάτι ελπιδοφόρο.
Αλλιώτικα, αν αφεθούμε στην ιδιοτελή τύφλωση του πολιτικού μας συστήματος, θα χάσουμε πολλά περισσότερα και πολλούς περισσότερους από τη μοιραία νύχτα στα Τέμπη. Όχι στους συρμούς των ανύπαρκτων τραίνων μας, αλλά στο ίδιο το τραίνο της Ιστορίας, που ξάνοιξε ταχύτητα τούτες τις έσχατες μέρες και σφύριξε ήδη να φύγει.

Χριστιανική 6 Μαρτίου 2025

• ΚΥΝΙΣΜOΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ OΥΚΡΑΝΙΑΣ

Του Κων/νου Μπλάθρα

Το πιο πικρό είναι, πιστέψτε με, να δικαιώνεσαι σε δυσοίωνες προβλέψεις. Από την αρχή την ουκρανικής κρίσης επισημάναμε πως η ηγεσία της χώρας αυτής, δοτή από τους νατοϊκούς ιέρακες, αρμένιζε στραβά: Το δυτικο-ουκρανικό εθνικιστικό αφήγημα, με εξ ορισμού αντιρωσικό πρόταγμα, δεν θα μπορούσε να στεγάσει ολόκληρη την Ουκρανία, μία χώρα με πολλαπλά εθνοτικά στρώματα – του ελληνικού στοιχείου μη εξαιρουμένου. Η κρίση οδήγησε τελικά στο αναμενόμενο: Πόλεμος. Ο οποίος εξελίχθηκε σε σφαγή.

Η ρωσική εισβολή, καταδικαστέα εξ ορισμού, οδήγησε την Ουκρανία σε έναν βαρύ φόρο αίματος, σε εξελίξεις που ήταν απόλυτα προβλέψιμες: Οι Αμερικανονατοϊκοί, αφού πέτυχαν τον βασικό τους στόχο, που όπως φάνηκε πλέον καθαρά ήταν η ενεργειακή αποκοπή της Ευρώπης από τη Ρωσία και ο γεωστρατηγικός ενεργειακός έλεγχος της Ε.Ε., εγκαταλείπουν τώρα την Ουκρανία στη μαύρη της τη μοίρα. Την βέβαιη αυτή πορεία προς την καταστροφή ακολούθησε πειθήνια ο μοιραίος ηγέτης της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο ηθοποιός που ντύθηκε στολή στρατηλάτη, ζηλεύοντας τη δόξα του Ναπολέοντος!

Πλην φευ! Έφτασε ο καιρός της πληρωμής. Τώρα, ο νέος αμερικανός πρόεδρος κάνει πως δεν τον ξέρει. Με φανερό κυνισμό, που αν θέλετε τη γνώμη μου, ακολουθεί την προτέρα πολιτική των ΗΠΑ και δεν την ανατρέπει, όπως επιπόλαια φαίνεται, οι Αμερικανοί κάνουν τώρα αυτό που ήταν αναμενόμενο από την αρχή. Εγκαταλείπουν τη χώρα στα ερείπιά της και στους πολλές μυριάδες της νεκρούς. Ζητώντας μάλιστα και τον λογαριασμό, τη λεηλασία δηλαδή του πλούτου που της έχει προικοδοτηθεί από τη γεωγραφία.

Αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές για την όμορφη αυτή χώρα, προσθέτουμε τα δικά μας δάκρυα. Και φρίττουμε με τη στάση της ευρωπαϊκής πολιτικής, που έχει διακριθεί όλο αυτό το διάστημα από την αμβλύνοια και την αμβλυωπία «της σωστής πλευράς της Ιστορίας». Μικρόψυχοι ηγέτες, ανάξιοι των περιστάσεων θέλουν τώρα πνιγμένοι να πιαστούν από τα μαλλιά τους, προσβλέποντας σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Ρωσίας-Δύσης. Όχι μόνο δεν πρόβλεψαν και δεν διάβασαν τις εξελίξεις, αλλά ακόμα και εκ των υστέρων διακρίνονται από στραβωμάρα: Ούτε αυτά που ήδη γίνονται δεν μπορούν να δουν. Και καταντήσαμε την Ευρώπη έρμαιο των πλανητικών σχεδιασμών υπερδυνάμεων που λίγο νοιάζονται για τη ζωή και την προκοπή μας.

Στις σελίδα 3 θα βρείτε την ανακοίνωση της Χριστιανικής Δημοκρατίας με μια σειρά από πρώτες εκτιμήσεις για τη νέα αυτή κατάσταση. Και πιο μέσα στις σελίδες μας αναλύσεις με τις νέες πολιτικές πραγματικότητες που μας χτυπούν την πόρτα. Μακάρι οι ζοφερές προβλέψεις μας να είχαν κιόλας λησμονηθεί…

Χριστιανική 20 Φεβρουαρίου 2025

• ΠΥΡΗΝΙΚOΣ ΤΡOΜOΣ ΠΑΝΩ ΑΠO ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος μεταξύ μας που να μην τρόμαξε, δικαίως, από τις τελευταίες εξελίξεις στις Ουκρανία, με τις πυραυλικές επιθέσεις με αμερικανικούς πυραύλους στο έδαφος της Ρωσίας και την απάντηση των Ρώσων με ισχυρότερα όπλα. Η εξέλιξη δείχνει προς μια άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό μέτωπο, πράγμα που θα αναβαθμίσει, εάν τελικά ευοδωθεί, τον πόλεμο από τοπικό σε υπερτοπικό και με δεδομένα τα μεγέθη των εμπλεκόμενων χωρών σε παγκόσμιο.
Ομοίως, νομίζω ότι δεν υπάρχει καλοπροαίρετος άνθρωπος που να μην αγανακτεί με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, με την ισοπέδωση της Γάζας συγκεκριμένα και τις συνεχιζόμενες ανταλλαγές πυραύλων, με τις επιθέσεις του Ισραήλ σε Λίβανο, Συρία, Ιράν. Σήμερα διάβασα ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε (!) την κατάπαυση του πυρός στο Λίβανο – με την ευχέρεια κινήσεων του Ισραήλ (!), έσπευσε να συμπληρώσει ο Νετανιάχου. Που σημαίνει στην ουσία συνέχιση της ίδιας κατάστασης, τη στιγμή που ο ΟΗΕ κατονομάζει ως Γενοκτονία τα γινόμενα στη Γάζα και η Διεθνής Αμνηστία ζητά το εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ. [Περισσότερα για την κατάσταση εκεί θα βρείτε στα άρθρα της σελ. 6-7).
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο πόλεμος, λέει σε ένα σημαντικό βιβλιαράκι του ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «είναι όλα τα κακά μαζί»! Ακόμα και ο αμυντικός και πατριωτικός πόλεμος, που ως ένα σημείο είναι δικαιολογημένος για τον αμυνόμενο, σωρεύει τόσα δεινά στον άνθρωπο που χρειάζονται γενιές για να ξεπεραστούν. Εμείς στην Ελλάδα, μια χώρα που το σώμα της το έχουν διατρέξει σχεδόν όλοι οι πόλεμοι από την αρχή της Ιστορίας, κάτι πρέπει να έχουμε μάθει περισσότερο, ή, τουλάχιστον, οφείλουμε να έχουμε μάθει.

Πάνω σε αυτή την πικρή εμπειρία του πολέμου, η Εκκλησία εύχεται και επανεύχεται τρις για την Ειρήνη με το που ξεκινά κάθε θεία της Λειτουργία:Ας προσευχηθούμε εν ειρήνη του Κυρίου, ας προσευχηθούμε να μας δοθεί η άνωθεν ειρήνη, ας προσευχηθούμε για την ειρήνη όλου του κόσμου. (Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν κ.λπ.). Συνεπώς, ο χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι ειρηνοποιός και εργάτης της Ειρήνης. Η Χριστιανική από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και στη Γάζα επιχείρησε προς τούτο να δημιουργήσει, με τις μικρές της δυνάμεις και με τη συνεργασία πολλών φίλων, ένα Κίνημα Ειρήνης, ακριβώς σε μια ώρα που ηχηρότερα ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου.
Επανέρχομαι στο Ουκρανικό. Με έκπληξη διαβάζω, ακόμα και τώρα που τα πράγματα γίνονται κάθε μέρα και πιο κρίσιμα, ότι αρκετοί από τους συμπολίτες μας, μεταξύ αυτών και φίλοι, επιμένουν να στρατεύονται με τη μία ή την άλλη παράταξη του πολέμου, ξεχνώντας τα παραπάνω και παραβλέποντας τις ειδήσεις και τις εξελίξεις στα μέτωπα. Υπάρχουν, λοιπόν κάμποσοι ακόμα που θεωρούν πως πρέπει να ενισχυθεί η Ουκρανία στον πόλεμό της ή άλλοι οι Ρωσία ή άλλοι το Ισραήλ στην άμυνά του (!) ή ακόμα ακόμα και οι Παλαιστίνιοι αντίστροφα, να ενισχυθούν με κάθε μέσο για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ. Τι άλλο από το να φουντώνουμε τις φωτιές, που απειλούν να κάψουν την Οικουμένη, κάνουμε με αυτή την πολιτική μας;

Για να πω συγκεκριμένα για το Ουκρανικό. Αγνοώντας τα δεδομένα ότι,

α. Στη χώρα αυτή διεξάγεται ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) και τη Ρωσία, με κύριο θύμα την Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό.
β. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη και συνεχίζει να ματώνει και να διαλύει την Ευρώπη, αυτή τη στιγμή οικονομικά, αύριο και πολεμικά, όπως πάει το πράγμα. Συνεχόμενο σε αυτό,
γ. Κάποιοι, Κύριος οίδε με βάση ποια ανάλυση, θεωρούν τον πόλεμο αυτό πόλεμο άμυνας (!) της Δύσης απέναντι στον Ολοκληρωτισμό. Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η Ρωσία,
όπως άλλωστε και η Ελλάδα, δεν είναι λιγότερο Δύση από τη Γερμανία ή τη Βρετανία. Μάλιστα με τα δεδομένα της αποικιοκρατίας, ποιος μπορεί από τους δύο αντιμαχόμενους να παινευτεί ότι έχει λιγότερες αμαρτίες; Επίσης συνέχεια αυτού,
δ. Κάποιοι θεωρούν βλακωδώς ότι οι λεγόμενοι BRICS είναι κάτι άλλο ή έχουν κάτι άλλο στα σχέδιά τους από ό,τι η «πεφωτισμένη» Δύση. Την παγκόσμια κυριαρχία επιδιώκουν και τα δύο στρατόπεδα, με τους όρους μάλιστα του εν πολλαίς αμαρτίες γηράσκοντος Καπιταλισμού. Κι αν κάποιοι ρομαντικά τυφλώττοντες βλέπεουν στους BRICS κάτι άλλο από τη Δύση, όπως την ξέρουμε σήμερα, θεωρούν ότι η Βραζιλία, φερ’ ειπείν ή η Νότια Αφρική είναι κάτι άλλο από Δύση; Τι ακριβώς; Φυλές του Αμαζονίου ή της Αφρικής. Ή μήπως ακόμα και η Κίνα και η Ινδία, έχοντας όντως διαφορετική ιστορική εξέλιξη από την ελληνοχριστιανική-ρωμαϊκή (αυτό κάνουμε πως το ξεχνάμε) Ευρώπη αυτή τη στιγμή δεν είναι η αιχμή του δόρατος ενός ραγδαία αναπτυσσόμενου δυτικού καπιταλισμού;
ε. Μήπως ως προς το θέμα της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, ας πούμε υπάρχει τόσο τεράστια παρέκκλιση, που να δικαιολογεί, όπως δικαιολογούν πολλές γραφίδες δυστυχώς,
την υπεράσπιση τάχα της Δημοκρατίας, με τον πόλεμο κατά της Ρωσίας ή των συμμάχων της; Το θέμα αυτό θα ήθελε μεγάλη ανάλυση, αλλά μένω σε τούτο:
Η πρόφαση εξαγωγής της Δημοκρατίας, γιατί για πρόφαση πρόκειται –αλλιώς θα πρέπει να δεχτούμε ότι σήμερα το Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν περισσότερη Δημοκρατία από ότι πριν τη δυτική πολεμική επέμβαση–, είναι και αυτή ένα όπλο για την επέκταση της ισχύος. Εκτός και αν θεωρήσουμε σαν Δημοκρατία την κατανάλωση. Θα μπορούσα να το ψάξω
βαθύτερα, αλλά ας αναλογιστεί ο καθείς τι είδους Δημοκρατία απολαμβάνουμε σήμερα στη Δύση, εκτός ίσως από την αλλαγή ηγετών, όπου αυτό επιτρέπεται, με την ίδια πάντως ατζέντα, με τον τύπο φιμωμένο, την πληροφόρηση ελεγχόμενη και την πρόσβαση του πολίτη σε μηχανισμούς συμμετοχής ή ελέγχου της εξουσίας προσχηματική.
Όχι, λοιπόν, στην Ουκρανία ή στη Γάζα δεν διεξάγεται κανενός είδους πόλεμος κατά του Ολοκληρωτισμού. Είναι σύγκρουση γιγάντων για την επιβολή τους στην παγκόσμια κυριαρχία. Ωμό; Βλέπετε εσείς κάτι λιγότερο; Μια σύγκρουση που φανερά πλέον επαναφέρει ως φόβητρο τον νούμερο ένα τρόμο του εικοστού αιώνα, τα πυρηνικά. Και αν συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια, λίγο απέχουν, αυτοί, που δεν έχουν ιερό και όσιο, να κάνουν τον τρόμο πράξη. Σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Μετά από όλα αυτά, άρα –τουλάχιστον εμείς έτσι το βλέπουμε, και αν κάποιος πιστεύει ότι κάνουμε λάθος, να το συζητήσουμε–, το πλέον επείγον σήμερα είναι η υπεράσπιση της Ειρήνης.
Οι ισχυροί, έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα μας κλέβουν. Δεν είναι ανάγκη να βάλουν και φωτιά στο σπίτι μας. Μάλιστα με τη δική μας ηλίθια, δήθεν ιδεολογική, συνδρομή. Η πληγή της Ουκρανίας, όπως και εκείνη της Γάζας, πρέπει να σταματήσουν να αιμορραγούν τώρα.
Αύριο θα είναι, φοβάμαι, πολύ αργά.