του Ηρακλή Κανακάκη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και υπουργοί του εμφανίζονται ως Ηρακλείς της Δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου, κατηγορώντας όσους ασκούν δημόσια κριτική σε δικαστικές αποφάσεις ή ενέργειες, ενίοτε με οξύτητα στις εκφερόμενες αξιολογικές τους κρίσεις, ως υπονομευτές της δημοκρατικής ομαλότητας και της θεσμικής τάξης.
Ο ίδιος, όμως, και οι ίδιοι υπουργοί, από τη θέση τής αντιπολίτευσης έχουν ασκήσει κατεδαφιστική κριτική στη Δικαιοσύνη. Και σήμερα επιδεικνύουν, καθ’ έξιν και συστηματικά, απαξία προς δικαστικές αποφάσεις και βασικούς θεσμούς του κράτους δικαίου, όπως είναι ο Ανεξάρτητες Αρχές.
Τι δείχνει η άρνηση της Κυβέρνησης να συμμορφωθεί με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία αποκαθιστά τη δυνατότητα ενημέρωσης του προσώπου που παρακολουθείτο για λόγους εθνικής ασφάλειας; Τι δείχνουν οι παρεμβάσεις σε Ανεξάρτητες Αρχές, με σκοπό να τις μετατρέψει σε όργανα νομιμοποίησης συμφερόντων και κυβερνητικών αποφάσεων;
Η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου Επικοινωνιών (Α.Δ.Α.Ε.), κατά την έρευνά της για τις υποκλοπές παρακωλύθηκε, οι δε επικεφαλής της απειλήθηκαν, διαπομπεύθηκαν και στο τέλος ο Πρόεδρός της και τα απείθαρχα μέλη, εν μία νυκτί, αντικαταστάθηκαν. Με φωτογραφική διάταξη άλλαξαν τα τυπικά προσόντα του Διοικητή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, για να διορισθεί στέλεχος της Ν.Δ. Στο Συνήγορο του Καταναλωτή, όπως το 2014 τέθηκε επικεφαλής ο Λευτέρης Ζαγορίτης, πρώην Γραμματέας του κόμματος της Ν.Δ. και αποτυχών, τότε, βουλευτής, έτσι και τώρα με το… θεσμικό και… αντιλαϊκιστή Κυριάκο Μητσοτάκη τοποθετήθηκε επικεφαλής η μέχρι πρότινος γενική γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας.
Αυτός είναι ο εκσυγχρονισμός και η αξιοκρατία που προωθεί!

Θεμιτή και επιβεβλημένη η κριτική

Η χώρα, πράγματι, διέρχεται σοβαρή θεσμική κρίση, η οποία αφορά και τη Δικαιοσύνη, αλλά οφείλεται, πρωτίστως, σ’ αυτούς που είναι ταγμένοι να την υπηρετούν και να την προστατεύουν και όχι στην κριτική, ακόμη κι όταν είναι δριμεία και αψίκορη. Στο δημοκρατικό πολίτευμα η κρητική, είτε σε επιστημονικό επίπεδο είτε στη δημόσια σφαίρα είναι επιτρεπτή, θεμιτή, θεμελιώδης απόρροια της ελευθερίας του λόγου και απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατικής λειτουργίας. Διότι η Δικαιοσύνη δεν εξαιρείται του δημοκρατικού ελέγχου και τη λογοδοσίας. Κατά την αποφθεγματική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου «Και οι κρίνοντες κρίνονται». Το όριο είναι η συκοφαντική δυσφήμηση δικαστικών λειτουργών, η οποία είναι ανεπίτρεπτη. (Αντώνης Καραμπατζός, Καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 23-2-2025).

Η εμπιστοσύνη κερδίζεται

Η Δικαιοσύνη ως εγγυητής της δημοκρατικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου πρέπει να διαθέτει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, η οποία, όμως, κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Οικοδομείται από τους λειτουργούς της, όταν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του πολιτειακού έργου, που τους έχει ανατεθεί. Όταν συμπεριφέρονται, ενεργούν και ασκούν τα συνταγματικά τους καθήκοντα με ακεραιότητα, αμεροληψία και ανθεκτικότητα.
Σήμερα, η εκτίμηση των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη είναι στο ναδίρ. Έρευνες, όπως αυτή του τελευταίου «Ευρωβαρόμετρου» αλλά και εγχώριες, αποκαλύπτουν ότι οι Έλληνες πολίτες στην καθημερινή τους επαφή με το δικαστικό σύστημα βιώνουν την αποκαρδίωση και απογοήτευση. Είναι αργό λαβυρινθώδες (πολυνομία), άδικο και ελεγχόμενο από την εκτελεστική εξουσία.
Σε ποσοστό 68% έως 70% πιστεύουν ότι το κράτος δικαίου και τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν προστατεύονται επαρκώς. Με το σκορ αυτό, που βρίσκεται πολύ πάνω και από τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων (2011, 56%), η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση των 27 χωρών της Ε.Ε. Και στην 59η θέση μεταξύ 180 κρατών με «σοβαρά προβλήματα διαφθοράς».

Ο κόσμος έχει μάτια

και βλέπει αδιανόητες καθυστερήσεις, που ισοδυναμούν με αρνησιδικία, παρ’ ότι ο αριθμός των δικαστών μας είναι αναλογικά υψηλότερος από το μέσο όρο της Ε.Ε. Βλέπει αιφνίδιες αφαιρέσεις δικογραφιών από εισαγγελείς με άνωθεν δικαστική εντολή. Αυτό έγινε με την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, η οποία, μετά την επιλογή της από την Κυβέρνηση στη συγκεκριμένη θέση, πήρε την υπόθεση των υποκλοπών από τους αρμόδιους εισαγγελείς Πρωτοδικών και την έδωσε σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με τη δικαιολογία της αναβάθμισης της έρευνας. Κάτι, που σε άλλες υποθέσεις μείζονος σημασίας δεν έγινε. Και τελικά αρχειοθετήθηκε.
Βλέπει αρχειοθετήσεις υποθέσεων με σκεπτικό που βρίσκεται σε αντίστιξη με τη λογική. Αυτό έγινε το 2021 με την υπόθεση για την περίφημη σύμβαση «717», που αφορούσε στην ηλεκτρονική σήμανση της σιδηροδρομικής γραμμής. Τελικά, με παρέμβαση της ευρωενωσιακής εισαγγελίας, η υπόθεση ανακινήθηκε ένα χρόνο μετά.
Ολέθρια δικαστικά λάθη και παραλείψεις στην τραγωδία στο Μάτι και στη Μάνδρα και στο πολύνεκρο έγκλημα των Τεμπών. Οχτώ στους δέκα πολίτες δηλώνουν, πως ούτε η Κυβέρνηση αλλά ούτε και η Δικαιοσύνη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δικαιωθεί η μνήμη των 57 νεκρών.
Στα κρίσιμα κοινωνικο-οικονομικά και πολιτικά ζητήματα η Δικαιοσύνη ενεργεί ως βραχίονας της κρατικής εξουσίας. ΟΙ απεργίες, στα χρόνια που προκηρύσσονταν, κρίνονταν ως παράνομες και καταχρηστικές, κατά κανόνα. Τα μνημόνια, που συνιστούν μνημειώδη καταπάτηση της συνταγματικής τάξης και απρόκλητη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας κρίθηκαν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ως σύμφωνα με το Σύνταγμα. Ανετράπη, με συνοπτικές διαδικασίες και σε χρόνο ρεκόρ, η νομολογία του Δ΄ Τμήματος του Δικαστηρίου από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, η οποία ήταν εις βάρος των εταιρειών διαχείρισης κόκκινων δανείων.

Είναι εφικτό;

Σήμερα, η αποκατάσταση της δημόσιας εμπιστοσύνης της Δικαιοσύνης είναι ίσως περισσότερο επιβεβλημένη από ποτέ. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με σιωπητήριο, για όλες τις δικαστικές κρίσεις.

Η Δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της θα την κερδίσουν, αν πείσουν ότι είναι άξιοι εγγυητές της δημοκρατικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Αν διαψεύδουν συνεχώς τον αρχαίο σοφό Ανάχαρσι που είπε ότι οι νόμοι προσομοιάζουν με δίχτυα αράχνης, εφ’ όσον πιάνουν τα μικρά έντομα. Αν αποτελούν ανάχωμα και τείχος στις κυβερνητικές αυθαιρεσίες.
Πόσο κατορθωτό είναι, ιδιαίτερα το τελευταίο, όταν η ηγεσία της Δικαιοσύνης: Προεδρεία των ανωτάτων δικαστηρίων, των Γενικών Επιτροπών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και των Διοικητικών δικαστηρίων διορίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο;

Χριστιανική 6 Μαρτίου 2025

Του Ηρακλή Κανακάκη

Η εκλογή του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία χαιρετίσθηκε με αισιοδοξία και πολλές ελπίδες. Ήταν μεθοδικός, συστηματικός, επίμονος και πειθαρχημένος. Είχε αντιδικτατορικές περγαμηνές και η ζωή του ήταν απέριττη και διακριτική. Αυτά που χρειάζονταν για να δώσει ένα άλλο υπόδειγμα άσκησης εξουσίας. Το ύφος του είχε το δικό του διακριτό στίγμα, τελείως διαφορετικό από το τυπικό ΠΑΣΟΚικό ύφος της ξιπασιάς, του ναρκισσισμού, του νεοπλουτισμού, με τα εκφυλιστικά και παρακμιακά φαινόμενα που είχαν βγει στο μεϊντάνι.

Δεν ανήκε στους προνομιακούς συνομιλητές και συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, που του χαρίζονταν, όταν ενέδιδε στους πειρασμούς του λαϊκισμού και της αυλοκολακείας. Όσες φορές συγκρούστηκε μαζί του το πλήρωσε. Το 1997, παραιτήθηκε από Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, όταν, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό τον «άδειασε» απορρίπτοντας την προβλεφθείσα εισοδηματική πολιτική. Και το 1995 παραιτήθηκε από Υπουργός Βιομηχανίας, όταν προέβη – ο Ανδρέας Παπανδρέου – σε επικριτικά σχόλια για την πολιτική που ασκούσε στα Ναυπηγεία.

Οικονομικές και πολιτικές ελίτ

Οι καλοί οιωνοί για τη χώρα διαψεύστηκαν οικτρά. Το έργο του Κώστα Σημίτη δοξάζεται από τις πολιτικές ελίτ, που είναι δογματικά προσηλωμένες, σ’ αυτό που με συνέπεια υπηρέτησε: την οικονομική, στρατηγική, πολιτική και πολιτιστική ενσωμάτωση της Ελλάδας στον ευρωατλαντισμό επί ζημία των εθνικών συμφερόντων και των αναγκών της κοινωνίας.

Το έργο του θεοποιείται από τις οικονομικές ελίτ, γιατί επί των ημερών του το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μεταλλάχθηκε, καθ’ ολοκληρίαν, διατηρώντας ψήγματα σοσιαλιστικής ρητορείας. Και η χώρα παραδόθηκε, άνευ όρων, στις οικονομικές αρχές του φιλελευθερισμού και στην αγορά.

Το έργο του… προσκυνείται απ’ όσους ευεργετήθηκαν με θέσεις, αξιώματα και αναθέσεις ή επωφελήθηκαν από τη διαφθορά, η οποία είχε εξελιχθεί σε γενικευμένο δομικό στοιχείο της κρατικής μηχανής.

Και, τέλος, το έργο του ανυμνείται απ’ όσους έχουν μείνει με την παραχαραγμένη από τα Μ.Μ.Ε. πληροφόρηση, για τις δύο πρωθυπουργικές του θητείες. Υπήρξε, από τους λίγους πρωθυπουργούς, που είχε πλήρη, κραυγαλέα και καταιγιστική υποστήριξη από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Ενώ, λόγω της δυσανεξίας του στη δημοσιογραφική κριτική, παρενέβαινε είτε για να αποκλεισθούν δημοσιογράφοι από τα κρατικά και ιδιωτικά Μ.Μ.Ε., όπως συνέβη με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, είτε για να υποβαθμιστούν, όπως έγινε με τον Γιάννη Μαρίνο που του αφαιρέθηκε η Διεύθυνση του Οικονομικού Ταχυδρόμου.

Το μοντέλο ανάπτυξης

Το μοντέλο ανάπτυξης που προώθησε ήταν απάνθρωπο, γιατί δεν συνοδευόταν από δίκαιη κατανομή του κόστους και του οφέλους. Στο όνομα της οικονομικής αποτελεσματικότητας καθαγιάστηκε η δύναμη της αγοράς και κάθε διοικητικός ή πολιτικός φραγμός που ενοχλούσε το κεφάλαιο καταργήθηκε. Η λοιμική καταιγίδα των ιδιωτικοποιήσεων και η αποθέωση του ιδιωτικού εδραίωσε την υποτελή σχέση που είχε διαμορφωθεί μεταξύ οικονομικής εξουσίας και πολιτικής.

Έτσι, άνοιξε το δρόμο για την ελαστικότητα και ευελιξία στην εργασία, την απλοποίηση στη διαδικασία των απολύσεων, την ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος, την αβεβαιότητα και ανασφάλεια στη ζωή του εργαζομένου, που οδήγησαν στην παντελή έλλειψη σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο και στην προσωπικότητα του εργαζομένου.

Η ζώνη του ευρώ

Με την ένταξη στην Ο.Ν.Ε. η Ελλάδα εισήλθε και στα προβλήματα της νέας εποχής, τα οποία ήρθαν να συναντηθούν με τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Η αναμέτρηση είχε κόστος και δυστυχώς το επωμίσθηκαν οι οικονομικά ασθενέστεροι. Αντίθετα, αύξησαν τα κέρδη τους το χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι κατασκευαστικές.

Τότε, μπήκαν οι βάσεις και ουσιαστικά διαμορφώθηκαν οι μεγάλοι συστημικοί τραπεζικοί όμιλοι, με τις καρτελικές πρακτικές και την ασύδοτη κερδοσκοπία και οι μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές συνθήκες στην αγορά. Περισσότερα για το «ολέθριο πείραμα του ευρώ» στα κείμενα των αδελφών Ιωάννη Ζερβού και Αθανάσιου Κουρταλίδη στην προηγούμενη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ (αρ. φύλλου 1160/9-1-2025).

Ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.

Η επιτυχία μετριάσθηκε, γιατί δεν λειτούργησε ως καταλύτης για την επίλυση τού Κυπριακού σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., ως πρόβλημα εισβολής, κατοχής και εποικισμού. Αλλά και γιατί στην προοδευτικότητά του δεν συμπεριελάμβανε το δικαίωμα ενός λαού να ψηφίζει με βάση τη δική του θέληση. Και είπε ο αείμνηστος Κώστας Σημίτης όχι στο ΟΧΙ του 76% των Ελληνοκυπρίων στο σχέδιο ΑΝΑΝ, ταυτιζόμενος με το συρφετό των εκπροσώπων του Συμβουλίου της Ευρώπης, των Αμερικανο-Βρετανών, του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών και των αργυρώνητων Μ.Μ.Ε.

Έργα

Επί πρωθυπουργίας του ολοκληρώθηκαν εμβληματικά δημόσια έργα, όπως το Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, η Αττική Οδός, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, το μετρό, το τραμ. Προετοιμάσθηκαν και οργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Πόσα, ακόμα, σημαντικά έργα θα μπορούσαν να είχαν γίνει, αν, επί των ημερών του, δεν είχε μεγιστοποιηθεί το καρκίνωμα της διαπλοκής; Αν, με επιμέλεια και πείσμα, που διέθετε, είχε εγκαθιδρύσει μηχανισμούς ελέγχου και πάταξης της διαφθοράς, η οποία οργίαζε; Αν τα ολυμπιακά έργα, που εν τέλει υπηρέτησαν το γιγαντισμό της Αθηνάς, σε βάρος της υπόλοιπης Ελλάδας και οι φαραωνικές εκδηλώσεις αμφίβολης ποιότητας που συνόδευσαν τους αγώνες, δεν είχαν τη σφραγίδα της μεγαλομανίας, της μεγαλαυχίας και της αρπαχτής;

Τα σκάνδαλα, στα οποία συμμετείχαν και υπουργοί και άνθρωποι του πολιτικού περιβάλλοντός του, έπεφταν σαν χαλάζι.

Χρηματιστήριο

«Η μεγάλη ληστεία του αιώνα», όπως ευφυώς ονομάστηκε η μεταφορά δισεκατομμυρίων, από μικρούς και μεσαίους αποταμιευτές, ανθρώπους που δανείστηκαν, επενδυτές και από τα Ασφαλιστικά Ταμεία, στα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας, ήταν έργο της πολιτικής εξουσίας και θεσμικών.

Ο Κώστας Σημίτης, ως Πρωθυπουργός, ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου και ο Σύμβουλός του Γιάννης Στουρνάρας παρέσυραν τον κόσμο στην οικονομική καταστροφή, είτε συμβάλλοντας ενεργά στη δημιουργία κλίματος εύκολης κερδοφορίας με τις ενθαρρυντικές και προτρεπτικές δηλώσεις τους, είτε με τη σιωπή τους, ενώ έβλεπαν την επερχόμενη τραγική κατάληξη.

«Το κόμμα του Χρηματιστηρίου» κραύγαζε ο Γιάννος Παπαντωνίου στις 2 Ιουνίου 1999, «πάει κανονικά και ψηφίζει ΠΑ.ΣΟ.Κ.».

Συμφωνία Μαδρίτης (Ιούλιος 1997)

Καμία ισχυρή, όπως ήθελε να ονομάζει τη χώρα μας η κυβερνητική προπαγανδιστική ρητορεία και καμία κυρίαρχη χώρα, δεν θα υπέγραφε ένα κείμενο, όπως αυτό της Μαδρίτης, που αναγνώριζε συλλειτουργία, συγκυριαρχία με τους Τούρκους στο Αιγαίο. («Ζωτικά συμφέροντα»).

Με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, ουσιαστικά, αναγνωρίσαμε την ύπαρξη διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πέραν αυτής της υφαλοκρηπίδας. Και παραιτηθήκαμε από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια.

ΙΜΙΑ (φωτο)

Ο ηγέτης και ο κορυφαίος πολιτικός αναδεικνύεται στα δύσκολα. Και ο αείμνηστος Κώστας Σημίτης στις κρίσεις (Ίμια, Οτσαλάν) βρέθηκε ελλιποβαρής.

Σήμερα, με το άπλετο φως που έχει χυθεί, ξέρουμε ότι η Ελλάδα, σε περίπτωση στρατιωτικής αναμέτρησης, διέθετε το τακτικό πλεονέκτημα. Ξέρουμε ότι ο Κώστας Σημίτης, ως Πρωθυπουργός, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ως Υπουργός Εξωτερικών και ο Γεράσιμος Αρσένης, ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας επέδειξαν άγνοια για τη διαχείριση κρισιακών καταστάσεων και χαμηλή αντοχή και ενδοτικότητα στις αμερικανικές πιέσεις. Λειτούργησαν ασυντόνιστα και φοβικά και καταλήξαμε σε επιζήμια, για την Ελλάδα, συμβιβασμό, που έφερε τη χαρτογράφηση των Ιμίων στις αμφισβητούμενες περιοχές.

Από το 1947, που τα Δωδεκάνησα επεστράφησαν στην Ελλάδα από την Ιταλία, μέχρι τότε, ουδέποτε η Τουρκία αμφισβήτησε την ελληνικότητά τους. Και τα τοποθετούσε στους χάρτες της, ακόμη και σ’ εκείνους των Ενόπλων Δυνάμεών της, στην ελληνική επικράτεια. Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ, επίσης, παρουσίαζαν στους χάρτες τους τα Ίμια αυτό που ήταν, ελληνικά εδάφη.

Ο κατήφορος συνεχίστηκε, όταν «ο ρεαλισμός» και η συνεργασιμότητα τής υποτέλειας υπαγόρευσαν στον Κώστα Σημίτη να ευχαριστήσει!!! Στο ελληνικό Κοινοβούλιο τον πλανητάρχη, με τα άπλυτα της κρεβατοκάμαράς του και τα βουτηγμένα στο αίμα λαών χέρια. Όχι, επειδή τάχθηκε με το δίκαιο των διεθνών συνθηκών, αλλά με το δίκαιο των κανονιοφόρων. Στη συνέχεια έγινε πιο κυνικός, χαρακτηρίζοντας το πρόβλημα των Ιμίων νομικό.

Οτσαλάν

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκε το αίτημα ασύλου του Αμπντουλάχ Οτσαλάν η κυβερνώσα ομάδα υπήρξε προσβλητικές για την εθνική μας ιστορία. Τον είδε ως βάρος που έπρεπε όπως – όπως να τον ξεφορτωθεί.

Ασφαλώς και προτεραιότητα της Κυβέρνησης έπρεπε να είναι το εθνικό συμφέρον. Εξ αυτού, πολιτικό άσυλο δεν μπορούσε να δοθεί, γιατί έμπαιναν σε διακύβευση εθνικά μας θέματα. Ήταν γνωστό αυτό και είχε ειπωθεί σε όλους τους τόνους, μετά την άρνηση της ιταλικής κυβέρνησης Νταλέμα να παραμείνει ο Οτσαλάν στην Ιταλία.

Εθνικά, όμως, ζημιογόνο ήταν και ο αποκεφαλισμός ενός αντιστασιακού κινήματος, που, εκ των πραγμάτων, λειτουργούσε ως ανάχωμα στον τουρκικό επεκτατισμό.

Εάν η διαχείριση της κρίσης ήταν ψύχραιμη και μελετημένη, χωρίς κοντόθωρους και πανικόβλητους χειρισμούς, θα βρισκόταν λύση, όπως η άμεση αποκάλυψη και η διεθνοποίηση του θέματος.

Ταυτότητες

Ο Κώστας Σημίτης θέσπισε και τις Ανεξάρτητες Αρχές. Μεταξύ αυτών και την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, με Πρόεδρο τον Δαφέρμο. Αυτό είναι εκσυγχρονισμός. Εκσυγχρονισμός δεν είναι, όταν χρησιμοποιείς μία Ανεξάρτητη Αρχή ως βολική λύση, για να παράξεις πολιτικά αποτελέσματα. Και εξηγούμαι.

Εξαπάτησε συνειδητά το λαό και την ηγεσία της Εκκλησίας ο Κώστας Σημίτης, για να υφαρπάξει την ψήφο τους. Μέχρι τις παραμονές των εκλογών του 2000 καθησύχαζε και διαβεβαίωνε, δια της αρμοδίας τότε Υπουργού Βάσως Παπανδρέου, ότι δεν θα καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος ενώ είχε πάρει την απόφαση για το ακριβώς αντίθετο. Γι’ αυτό είχε αναθέσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Μιχάλη Σταθόπουλο, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο, με την ιδιότητα του Πανεπιστημιακού, είχε διατυπώσει τη θέση του για το χωρισμό κράτους και Εκκλησίας και για τη διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες.

Το φωταδιστικό λόμπυ επέβαλλε την άποψή του κρυπτόμενο πίσω από την Ανεξάρτητη Αρχή Δαφέρμου, η οποία αυτοαναγορευόμενη σε νομοθέτη, δικαστή και υπερεξουσία, απεφάνθη ότι πρέπει να διαγραφεί το θρήσκευμα.

Η Κυβέρνηση Σημίτη έσπευσε να συμμορφωθεί, υποβαθμίζοντας Βουλή και βουλευτές. Το θρήσκευμα διεγράφη από τις ταυτότητες και τα άλλα δημόσια έγγραφα, χωρίς να εισαχθεί στο Κοινοβούλιο, το οποίο θα κατεψήφιζε σίγουρα, αφού και κυβερνητικοί βουλευτές είχαν εκφράσει τη διαφωνία τους.

Η αναγραφή του θρησκεύματος εξελίχθηκε σε σύμβολο αντίστασης στη Νέα Τάξη, γι’ αυτό και αντέδρασαν οι πολίτες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα με 3,5 εκατ. υπογραφές.

Ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη και η πίστη του σε μία… ελεύθερη και πλουραλιστική κοινωνία δεν επέτρεπε τη δημόσια εκδήλωση των πεποιθήσεων, όπως την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στα δημόσια έγγραφα.

Για την Ιστορία, να προσθέσουμε, ότι ο τότε αρχηγός της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής υπέγραψε το αίτημα για δημοψήφισμα, που υποστήριζε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αλλά όταν εξελέγη Πρωθυπουργός ουδέν έπραξε.

Οι μεγάλοι πολιτικοί αναδεικνύονται στα δύσκολα. Και ο Κώστας Σημίτης υστέρησε και στα εύκολα.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 23.1.2025

• OΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΗ ΔΕΘ

  του Ηρακλή Κανακάκη

Η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Δ.Ε.Θ. και η ομιλία του άφησαν τη στυφή γεύση ενός θεσμικού παράγοντα των Βρυξελλών, που τυχαίνει να είναι Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Το ” τυχαίνει” σημαίνει ότι δεν είναι αποδεκτός από την πλειονότητα του «δήμου» αλλά από μικρό μέρος του, όπως φάνηκε τόσο στις εθνικές εκλογές όσο και στις ευρωεκλογές με την απόχη.

Details