Πάει οπότε το περιβόητο «σαρανταένα τακατό». Πάει και το «αυτά [οι υποκλοπές, το έγκλημα των Τεμπών] κρίθηκαν» των κυβερνητικών βο(υ)λευτάδων. Το αλαζονικό φούσκωμα των ψιττακίσκων των ΜΜΕ τύπου Πορτοσάλτε, με τους οποίους η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιράζεται ακόμη και τις ίδιες λέξεις («λεφτόδεντρα» κ.λπ.), αντικαταστάθηκε από τα… «ξινισμένα» μούτρα τους. Και πώς να μην είναι ξινισμένοι, όταν η κυβέρνηση που στήριζαν τόσο καιρό σα να μην… υπάρχει αύριο έχασε 13% και 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους σε 10 μήνες, παρά την πανστρατιά που κήρυσσε ακόμη και ο κ. Μεϊμαράκης;
Μια που είπαμε για λεφτόδεντρα, ήταν χαρακτηριστικό πόσο απλόχερα σκορπούσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για διαφημίσεις στο διαδίκτυο, που τόσο καιρό εξύβριζε: για μία διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ στο YouTube, έβλεπες τουλάχιστον 10 ή 20 της ΝΔ του Μητσοτάκη. Και βέβαια, ο λογαριασμός θα σταλεί και πάλι στα «συνήθη υποζύγια». Γιατί οι τράπεζες να μην αμνηστεύσουν για τα 400 ψωροεκατομμύρια που χρωστάει τη ΝΔ (και όσα ακόμη πολλά προστεθούν από το χουβαρντά κ. Μητσοτάκη- νάτα τα λεφτόδεντρα), όταν μπορούν να χρεώνουν όσα επιθυμούν για τις απλούστερες συναλλαγές και γενικώς να φέρονται ασύδοτα;
Πάντως, το σημερινό άρθρο θέλει να εστιάσει και κάπου αλλού. Συχνά μεν ακούμε για το «ΠΑΣΟΚ που μετανάστευσε σύσσωμο στο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά δεν ακούμε πουθενά για το «μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ που μετανάστευσε στη ΝΔ του Μητσοτάκη»: το ΠΑΣΟΚ του «μισθολογικού ρεαλισμού», της καταπολέμησης του πληθωρισμού, του Χρηματιστηρίου, του Οτσαλάν και του φιλοατλαντισμού, αλλά και της ανειρήνευτης μάχης με το «παλιό». Αυτό δηλαδή που ο θεολογοφιλόσοφος κ. Γιανναράς είχε χαρακτηρίσει σε παλιότερο βιβλίο του «Νέα Δεξιά». Δεν είναι μόνο σε επίπεδο χαμηλών ή μεσαίων στελεχών που έγινε αυτό αλλά και σε επίπεδο ανώτατο. Είναι λοιπόν φοβερό πώς «ως κύνες επί το ίδιον εξέραμα» επέστρεψαν οι κύριοι εκείνοι. Ο κ. Χρυσοχοΐδης, υπερβαίνοντας όλους τους προκατόχους του, έχει εξελιχθεί σε εισηγητή πανεπιστημιακής αστυνομίας και σε δια των ΜΑΤ εκκενωτή καταλήψεων πανεπιστημιακών χώρων. Ο κ. Φλωρίδης έχει εξελιχθεί σε κήρυκα της αυστηροποίησης και επέκτασης χρονικής των ποινών και των καθείρξεων. Ο κ. Κανέλλης, από τις στήλες του Βήματος, αποκαλούσε ειρωνικά… «πονόψυχους» όσους κυβερνητικούς ψέλλιζαν κάτι περί ειρήνης για το παλαιστινιακό. Ο κ. Παπαδόπουλος, επί μνημονίων ακόμη, αρνούνταν να δεχθεί αξίωμα, αν δεν τον άφηναν να εφαρμόσει πρόγραμμα… «καθολικών αποκρατικοποιήσεων» (αλά Πινοσέτ). Ο κ. Πιερρακάκης είναι ο διαπρύσιος κήρυκας των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ας πάμε όμως και στις ευρωεκλογές: η ΝΔ έχασε το 1/3 της δύναμής της σε 10 μήνες και αυτή τη στιγμή έχει τη στήριξη του 12% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Τι κατάλαβε από όλα αυτά το κυβερνών κόμμα, που ζητούσε, όπως είπαμε, πανστρατιά και «μήνυμα σταθερότητας»; Ότι πρέπει να διορθώσει τις αστοχίες και να επιταχύνει την πορεία προς τις μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, «άλλα λέει η θεια μου, άλλ’ ακούν τ’ αυτιά μου» ή… ό,τι του φανεί του Στεφανή.
Τέλος πάντων, για να είμαστε ειλικρινείς, η Νέα Δημοκρατία, αν κυβερνά σήμερα, δεν το οφείλει στην έγκριση των πολιτικών της, αλλά στον πελατειακό της στρατό. Και, όπως έγραφε ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας, “όσο περισσότερο το κράτος εξαρτάται από τις πελατειακές σχέσεις για τη νομιμοποίησή του, τόσο, σε ό,τι αφορά το ευρύτερο κοινό, ανταποκρίνεται ολοένα και λιγότερο στη θέλησή του” (“Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας”, σελ. 42).
Ως πότε; Αυτό θα το κρίνει ο «κοιμώμενος γίγαντας» που απείχε, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, από τις ευρωεκλογές.
Στήλη: Φιλαλήθειες…
