Με αφορμή την 51η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

  1. Τα τυραννικά καθεστώτα δεν επιβάλλονται μόνο με την αστυνομική και στρατιωτική βία. Σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται στην ανοχή μεγάλου μέρους των πολιτών, οι οποίοι παραιτούνται από το θείο δώρο της ελευθερίας, με την εγωιστική ψευδαίσθηση ότι εξασφαλίζουν δήθεν την ασφάλεια και την ησυχία τους. Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης στις 28 Μαρτίου 1969, στον ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου, περιέγραφε τη δικτατορία των Συνταγματαρχών ως «ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο…μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά.». Και προειδοποίησε ότι «στις δικτατορικές καταστάσεις ἡ αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως ἡ τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος», για να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψή του με τρόπο τραγικό το 1974 με την κυπριακή τραγωδία.
  2. Τα στελέχη της Χριστιανικής Δημοκρατίας με επικεφαλής τον αείμνηστο ιδρυτή της Νίκο Ψαρουδάκη, αντιτάχθηκαν στο καθεστώς από την πρώτη μέρα της επιβολής του. Δεν ξεγελάστηκαν από την ψευτοχριστιανική ρητορική του, με την πεποίθηση ότι η άντίσταση σε κάθε μορφή τυραννίας είναι καθήκον των Χριστιανών.
  3. Ο αείμνηστος Μανώλης Μηλιαράκης, 2ος Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου της Χριστιανικής Δημοκρατίας για τις εκλογές του Μαΐου του 1967 τις οποίες ματαίωσε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, μετείχε στο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο που επιχειρήθηκε να διοργανωθεί ανήμερα στις 21 Απριλίου 1967. Η εφημερίδα μας «Χριστιανική» ανέστειλε αμέσως την κυκλοφορία της, μη αποδεχόμενη το καθεστώς της προληπτικής λογοκρισίας, ενώ κυκλοφόρησε από τη νεολαία της Χριστιανικής Δημοκρατίας το παράνομο αντιδικτατορικό έντυπο «Χαραυγή». Έγινε κινητοποίηση κατά του 1ου χουντικού «Συντάγματος» του 1968, με την έκδοση βιβλίου.
  4. Η εφημερίδα μας «Χριστιανική», που ξανακυκλοφόρησε από τον Ιανουάριο του 1970, μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας, τάχθηκε εξαρχής στο πλευρό του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, το οποίο σταδιακά αναπτύχθηκε, με αποκορύφωμα την κατάληψη της Νομικής Σχολής τον Φεβρουάριο και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Με την αγωνιστική αρθρογραφία του Νίκου Ψαρουδάκη και το εκτενές φοιτητικό ρεπορτάζ των Μανώλη Μηλιαράκη και Λεωνίδα Δρανδάκη. Το φθινόπωρο του 1973, η κυκλοφορία της είχε φτάσει και τα 100.000 φύλλα.
  5. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε εξελιχθεί σε παλλαϊκή αντιδικτατορική εξέγερση, με αίτημα την άμεση και πλήρη κατάργηση της Δικτατορίας. Και με καταγγελία της απόπειρας του καθεστώτος να νομιμοποιηθεί πολιτικά, με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να έχει αυτοδιορισθεί «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» με υπερεξουσίες και έλεγχο του στρατού για μία οκταετία και με τη διοργάνωση ελεγχόμενων «εκλογών» με «κυβέρνηση» περιορισμένων αρμοδιοτήτων.
  6. Το αίτημα των εξεγερμένων ήταν απόλυτα δίκαιο, επιβεβλημένο και αυτονόητο για κάθε δημοκρατικό πολίτη. Επιπλέον, ήδη από το 1967, η δικτατορία υπονόμευε συστηματικά την κυβέρνηση της Κύπρου. Εάν είχε εγκαίρως ανατραπεί, θα είχαν αποτραπεί το προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Εξάλλου, από τη στιγμή που οι πραξικοπηματίες νομιμοποιούνται πολιτικά και μένουν ατιμώρητοι ελέγχοντας κρίσιμους τομείς του κρατικού μηχανισμού, τίποτε δεν τους εμποδίζει να επανέλθουν όταν χάσουν τον έλεγχο. Έτσι έγινε με το αιματηρό πραξικόπημα της Μιανμάρ τον Φεβρουάριο του 2021.
  7. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ανατράπηκε από τον αρχηγό της στρατιωτικής αστυνομίας Ιωαννίδη, που έλεγχε από το παρασκήνιο την εξουσία. Το δικτατορικό καθεστώς κράτησε άλλους οκτώ μήνες, οπότε κατέρρευσε υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας την οποία προκάλεσε, με το προδοτικό πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου της 15ης Ιουλίου 1974. Η «Χριστιανική», με το τελευταίο φύλλο της περιόδου της δικτατορίας του Δεκεμβρίου 1973 ζήτησε με πρωτοσέλιδο άρθρο του Νίκου Ψαρουδάκη, αφού «Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΕΠΕΣΕ», «ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ». Το καθεστώς έκλεισε την εφημερίδα και εξόρισε στη Γυάρο τον Νίκο Ψαρουδάκη.
  8. Δυστυχώς, σε πολλές χώρες, καθεστώτα δικτατορικά μακροημέρευσαν. Δεν ήταν αυτονόητο ότι θα έπεφτε γρήγορα η δικτατορία στην Ελλάδα. Τιμούμε όσους όρθωσαν το ανάστημά τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους, τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και τον στιγματισμό τους από το καθεστώς. Πέρα απ’ όσους έχασαν τη ζωή τους, άλλοι βασανίστηκαν φρικτά στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και της ΕΣΑ (στρατιωτικής αστυνομίας)
  9. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας εμπνέει διαχρονικά, να έχουμε ανά πάσα στιγμή το σθένος να υπερασπιζόμαστε το θείο δώρο της ελευθερίας και να ορθώνουμε ανάστημα ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας και αδικίας. Η σιωπή είναι συνενοχή.

Αθήνα 16.11.2024. Από το Γραφείο Τύπου της ΧΔ

Ενόψει της 50ής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου κάνουν σύνθημα χωρίο του Ευαγγελίου,

Αυτά τα τρία ορόσημα ήταν τα συνθήματα του Πολυτεχνείου 1973. Ήταν ορόσημα και όχι σλόγκαν και τοποθέτηση προϊόντος πολιτικού μάρκετινγκ. Η εξέγερση εκείνη κλείνει σήμερα 50 χρόνια.

Το ψωμί είναι, όπως έγραφε ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγιεφ, το «σύμβολο της οικονομίας», δηλαδή των οικονομικών αγαθών. Η επάρκεια σε οικονομικά αγαθά ήταν σημαντική εξαιρετικά για την Εκκλησία, ακόμη και από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Σε τέτοιο βαθμό που αυτός που αποστερούσε το μισθό του εργαζόμενου ανθρώπου –όπως όλοι όσοι μπορούσαν έπρεπε να είναι- ήταν σαν δολοφόνος που προέβαινε σε αιματοχυσία: «εκχέων αίμα ο στερών μισθόν μισθίου»! Ποιος σήμερα μπορεί να μιλήσει για βιοτική επάρκεια, με ανεργία που δεν έχει επανέλθει ούτε 10 και πλέον χρόνια -μετά την τεταρτοκοσμική εκτίναξή της- σε προ κρίσης επίπεδα και υπερβαίνει και τυπικά το 10%; Με επιδόματα θλιβερά χαρτζιλίκια; Με μισθούς οι οποίοι δεν καλύπτουν ούτε βασικές ανάγκες των ίδιων των μισθωτών (σίτιση, στέγαση, ηλεκτρικό, νερό),  πόσω μάλλον εξαρτώμενων μελών (παιδιά, ηλικιωμένοι, μη-επιδοτούμενοι άνεργοι, ασθενείς, άποροι); Mε βασικά είδη που ανεβαίνουν λόγω της εξάρτησης της κυβέρνησης από τους μεγαλοεπιχειρηματίες 10% σε ένα μήνα;

Η παιδεία έχει γίνει χρησιμοθηρία και τεχνοκρατισμός. Οι νέες γενιές έχουν συνηθίσει από τα μικράτα τους σε αυτό που λένε «κουλτούρα του καλπασμού» (hustle culture): όλη μέρα πρέπει να είναι σαν τα αλόγατα που καλπάζουν. Γιατί; Προς εύρεση τυπικών προσόντων: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, Lower, Proficiency, πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, μεταδιδακτορικό, παιδαγωγική επάρκεια, TOEFL, Photoshop, ECDL… Με ποιο σκοπό; Μα, για να… πιάσουν μια δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά! Εφεδρικός στρατός εργασίας!

Ήδη από το 1980 ο μεγάλος Γιώργος Ιωάννου («Μορφωτικά κάτεργα», 22/03/1980) ανησυχούσε βάσιμα για το ότι «όλος σχεδόν ο κόσμος που έχει παιδιά στο σχολείο παραπονιέται τα τελευταία χρόνια για το εξής: Τα παιδιά παραφορτώνονται με ύλη.

Και το κακό είναι πως το φαινόμενο δεν εντοπίζεται μόνο στη Μέση Παιδεία, ας πούμε στο Λύκειο (…) αλλά αρχίζει από το Δημοτικό, καμιά φορά κι από το Νηπιαγωγείο (…) για να τεθούν επικεφαλής της κούρσας -έτσι το βλέπουν αυτοί [οι ανόητοι γονείς]».

Όλα αυτά καταλήγουν στη «φοβερή και ατελεύτητη αυτή δοκιμασία των νέων ανθρώπων, την ανεξίτηλη αυτή εμπειρία τους, όχι μονάχα ψυχική μα ακόμα και σωματική, το πάλεμά τους με όλα αυτά τα βουνά της δήθεν μορφωτικής σαβούρας».

Το Σύνταγμα μπορεί να προβλέπει ότι η εργασία και η απασχόληση είναι κοινωνικό δικαίωμα, άρα η εύρεση εργασίας απαιτητή υποχρέωση της Πολιτείας, όμως η στυγνή πραγματικότητα είναι ότι έχουμε δημιουργήσει μια ολοένα αυξανόμενη συστοιχία υποχρεώσεων «δήθεν μορφωτικής σαβούρας» μόνο και μόνο για να συνεκτιμηθούν ως χαρτιά και μόρια, στα πλαίσια της πρόσληψης στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Κατά τα άλλα, τα μεγάλα προβλήματα της ζωής μένουν χωρίς σκέψεις, χωρίς γνώσεις, χωρίς ερεθίσματα και οι νέοι αδαείς, χωρίς παιδεία αντιμετώπισής τους…

Κάποιοι επιλέγουν να τροφοδοτήσουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα, δίνοντας μαζικές ψήφους σε πολιτικούς μπαταξήδες, διεφθαρμένους, ακραίους νεοφιλελεύθερους, ευνοιοκράτες, ελιτιστές με αντάλλαγμα την αβέβαιη προσδοκία κάποιας προσωπικής τακτοποίησης.

Συνηθίσαμε να ταυτίζουμε τη «γενιά του Πολυτεχνείου» με ορισμένους που πέρασαν από το σοσιαλισμό στον αστικό εκσυγχρονισμό και το ακραίο κέντρο και εξαργύρωσαν πολιτικά την όποια συμμετοχή τους. Που βολεύουν το αφήγημα του μηδενισμού το οποίο το σύστημα εκπέμπει προς τους νέους ανθρώπους και γενικώς σε όλους συλλήβδην: «κοίταξε τον εαυτούλη σου», «δε θα σώσεις εσύ το Ρωμέικο».

Τέτοιοι δεν ήταν όμως οι ήρωες του Πολυτεχνείου. Ποιο ήταν το όραμά τους; Η δημοκρατία και πολιτική ελευθερία; Η κοινωνική δικαιοσύνη; Η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία; Η εξουσία στο λαό; Όλα αυτά και πολλά ακόμα. Αποτέλεσαν τη συνείδηση και το στόμα μιας ελληνικής κοινωνίας, που ήταν δυσαρεστημένη και αντίθετη στην τυραννία εξαρχής, αλλά έκανε την απολίτικη, για να μην «βάλει το κεφάλι στον ντορβά».

Και η Εκκλησία μας; Ποια η αντίδραση της Εκκλησίας, Ποιμαίνουσας και μη; Ήταν δέσμια της δικτατορίας η οποία επενέβη βάναυσα στη διοίκησή της, ανοίγοντας πληγές που έκαναν δεκαετίες να κλείσουν. Όμως, και πάλι, μόνον ελάχιστοι κληρικοί, εκπρόσωποι του λαού του Θεού δηλαδή, έδωσαν το παρόν στην αντιδικτατορική αντίσταση.

Οπωσδήποτε δεν ήταν τα πράγματα έτσι την εποχή της τυραννικής βίας εκ μέρους αυτοκρατόρων 1500 χρόνια πριν. Έτσι, ο Αμβρόσιος από τα Μεδιόλανα έδιωξε τον ίδιο τον ηγέτη του μεγαλύτερου τότε κράτους της οικουμένης Θεοδόσιο τον Α’ από την εκκλησία. Ταυτόχρονα, το ρόλο της συνείδησης του λαού μπροστά στη ανθρωποκτόνο βία έπαιξαν ορθόδοξοι μοναχοί, που, για να σώσουν τις ζωές των ανθρώπων, έφυγαν από την ξενιτεία τους! Όπως αφηγείται ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:  Στον καιρό του αυτοκράτορα Θεοδοσίου κάποιοι άνθρωποι την νύχτα έριξαν και έσπασαν τα αγάλματά του στην Αντιόχεια. Ο αυτοκράτορας οργίστηκε πολύ και τιμώρησε με τον πιο αυστηρό τρόπο την Αντιόχεια: Κάψιμο, συλλήψεις, φόνους. Όλη η πόλη σιώπησε και υπέφερε τη φρίκη. Τότε εμφανίστηκε στους δρόμους της μεγάλης Αντιόχειας μια παράξενη ομάδα ανθρώπων, που ξεκίνησε να διαμαρτύρεται εναντίον του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Αυτοί ήταν ορθόδοξοι μοναχοί που ζούσαν στα ψηλά βουνά και στην έρημο. Ακούγοντας για τις κακές πράξεις του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και των στρατηγών του στην Αντιόχεια, βγήκαν στους άδειους δρόμους και ξεκίνησαν να φωνάζουν στους δολοφόνους του αυτοκράτορα: «Πηγαίνετε να πείτε στον αυτοκράτορα τα εξής: Είναι αλήθεια πως είσαι αυτοκράτορας, αλλά είσαι και άνθρωπος. Να φοβηθείς τον Δημιουργό και να σταματήσεις να σκοτώνεις τα δημιουργήματά Του. Εσύ θύμωσες, γιατί έπεσαν τα δικά σου πέτρινα αγάλματα. Πιστεύεις πως λιγότερο θα θυμώσει ο Θεός μαζί σου, αφού εσύ καταστρέφεις τα δικά Του ζωντανά δημιουργήματα; Τα δικά σου ομοιώματα εύκολα θα ξαναφτιαχτούν και θα τοποθετηθούν στη θέση τους, αλλά εσύ σκοτώνοντας ανθρώπους, πώς θα διορθώσεις το λάθος σου; Μπορείς να αναστήσεις νεκρούς ανθρώπους;»

Τίτλοι φύλλων της αντιδικτατορικής “Χριστιανικής” και η αμπαρωμένη από την ΕΣΑ πόρτα του γραφείου.

Πριν πενήντα χρόνια, ο αείμνηστος ιδρυτής Νίκος Ψαρουδάκης και τα μέλη της Χριστιανικής Δημοκρατίας, με την εφημερίδα του Κινήματος «Χριστιανική», στάθηκαν ασυμβίβαστα και δυναμικά στο πλευρό της εξεγερμένης φοιτητικής νεολαίας, με αίτημα την άμεση κατάργηση του δικτατορικού καθεστώτος και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Το τίμημα το κλείσιμο της εφημερίδας και την εξορία.

Σήμερα, ως Χριστιανική Δημοκρατία, τιμούμε τους ανθρώπους εκείνους που διέσωσαν τότε την τιμή μας ως λαού και ως έθνους με τόσο έντονη –αρχαιοελληνική και ορθόδοξη χριστιανική- αντιτυραννική παράδοση. Όπως έγραψε ο πρώην Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης μακαριστός Αντώνιος Κόμπος: «αυτός που ανθίσταται δυναμικά στα εμπαθή καθεστώτα πρέπει να λογίζεται και ως γενναιόψυχος και ως τυραννοκτόνος».

Στη φωτογραφία κορυφής το σχέδιο είναι του αείμνηστου Γιώργου Αναγνωστόπουλου, που διετέλεσε Αντιπρόεδρος της ΧΔ, διαπρεπής δικηγόρος και στην πρώτη γραμμή των υπερασπιστών κατά τις διώξεις του Νίκου Ψαρουδάκη. Διετέλεσε και ιεροψάλτης, δραστήριο στέλεχος του οικείου συλλόγου “Ρωμανός ο Μελωδός”. Το σχέδιο κοσμεί το εξώφυλλο της έκδοσης του ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ “Νίκου και Βούλας Καστρινού- Πολυτεχνείο 73-Προσωπική Μαρτυρία”.   

  • ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΞΕ ΕΝΕΡΓΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΛΟΓΩ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ

«ο βιαίως αντιτασσόμενος εις τα εμπαθή καθεστώτα, θεωρούμενα απαραβίαστα παρά των πολλών, πρέπον είναι να διαλαλήται και ως γενναιόψυχος και ως τυραννοκτόνος». Πρώην Μητροπολίτης Σισσανίου και Σιατίστης Αντώνιος

Η Χριστιανική Δημοκρατία με αφορμή τη 49η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Ο Ζακ Ελλύλ, ο μεγάλος Χριστιανός καθηγητής πολιτικής επιστήμης, στο έργο του «Από την επανάσταση στις εξεγέρσεις», το οποίο γράφτηκε το 1972, διατυπώνει τη γνώμη ότι στην πιο σύγχρονη (μεταμοντέρνα) εποχή λείπει αυτό που αποκαλείται στην κοινωνική θεωρία «επαναστατικό υποκείμενο». Ότι αυτό δε θα μπορούσε δυστυχώς να είναι ούτε η νεολαία (με το Μάη του ’68) ούτε ο τρίτος κόσμος ούτε άλλοι παρόμοιοι φορείς που θεωρήθηκαν από κάποιους επαναστατικοί, κατά τρόπο αντίστοιχο με την εξαθλιωμένη βιομηχανική εργατική τάξη (προλεταριάτο). Ο Ζακ Ελλύλ έλεγε ότι πλέον δεν έχουμε επανάσταση, που μπορεί να φέρει ένα πλήρη κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά έχουμε εξεγέρσεις μικρότερης κλίμακας.

Εντούτοις, μια εξέγερση όπως αυτή του Πολυτεχνείου, χωρίς να μπορεί να έχει μεγάλης κλίμακας συνέπειες για το αστικό πολιτικό σύστημα, έχει μεγάλη συμβολική αξία. Το φύλλο της «Χριστιανικής» της 8ης Δεκεμβρίου 1973 είχε πει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ότι είναι το «νέο Μεσολόγγι» της «αθάνατης ελληνικής νεολαίας». Αυτό ήταν και το τελευταίο φύλλο της «Χ» που βγήκε στην κυκλοφορία, πριν ο «δόλιος βλαξ» Ιωαννίδης με την ΕΣΑ την κλείσει οριστικά και στείλει στην εξορία τον πρόεδρο και ιδρυτή Νίκο Ψαρουδάκη. Η δικτατορία τότε υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα, αφού ο Παπαδόπουλος αναδείχτηκε ως νέος «Ευτρόπιος»: ο ύπατος και πατρίκιος (το αντίστοιχο του πρωθυπουργού) της εποχής του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου που κατάργησε το άσυλο, τότε εκκλησιαστικό και έπειτα ακαδημαϊκό, και κατέληξε ικέτης σε αυτό από τα συσσωρευμένα αμαρτήματά του.

Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η Χριστιανική Δημοκρατία τότε μέσω του Νίκου Ψαρουδάκη είχε εξαρχής θεωρήσει τα αιτήματα των συγκεντρωμένων φοιτητών δίκαια και είχε γράψει δημόσια μέσω της εφημερίδας ότι πρέπει να ικανοποιηθούν άμεσα. Η εξέγερση των φοιτητών είχε ένα έντονα αντιτυραννικό χαρακτήρα και από αυτή την άποψη είχε ένα έντονα και αυθεντικά ελληνικό χαρακτήρα, που ντρόπιαζε τους τυράννους καπήλους του έθνους, τους «υπερεθνικόφρονες» δικτάτορες. Αυτό το νόημα στο βάθος είχαν οι ελληνικές σημαίες που αναρτήθηκαν στο Πολυτεχνείο, διότι στην ελληνική παράδοση δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ξένων και Ελλήνων τυράννων.

Συμπληρώνονται 49 χρόνια από την εξέγερση εκείνη, όμως τα αιτήματα των φοιτητών παραμένουν αδικαίωτα. Η γενιά τότε ονόμαζε τον εαυτό της γενιά «χωρίς μέλλον» (no future), και πράγματι οι επόμενες δεκαετίες έφεραν αυτό που οι προφητικές φωνές διακήρυτταν: την κατάρρευση και τύποις της «εν αμαρτίαις γηράσασας» Σοβιετικής Ένωσης, τη Ρεβάνς του «διαρκούς αντιχρίστου» της Πλουτοκρατίας που καραδοκούσε επί δεκαετίες με το νεοφιλελευθερισμό, προχωρώντας σε ακραίες μεταρρυθμίσεις υπέρ των άδικων μεγαλοσυμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας, που βάφτιζε «εκσυγχρονισμό», αντι-κρατισμό, αντι-λαϊκισμό, φιλελευθερισμό, οικονομική ελευθερία και πολλά άλλα, αλλά και την εμβάθυνση της εθνικής εξάρτησης. Αποτέλεσμα όλων αυτών η συνεχής αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων μέχρι σχεδόν του ορίου λιμοκτονίας και θραύσης. Το ψωμί έχει γίνει ζητούμενο, με τις ανάγκες των πολλών να βρίσκονται υπό αίρεση και ειδικά στη χώρα μας με τις νεοφιλελεύθερες διακυβερνήσεις των τελευταίων ετών και τα τρία εκατομμύρια σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Η παιδεία επίσης έχει καταργηθεί ουσιαστικά. Οι νέοι άνθρωποι, σε μια συνεχή ορθοπεταλιά, λόγω και της μαζικής ανεργίας όλων των προηγούμενων χρόνων, βρίσκονται σε κυνήγι τυπικών προσόντων, μήπως και… προτιμηθούν από κάποιον μελλοντικό εργοδότη ή το Κράτος. Η εργασία έχει, παρά τη ρητή πρόβλεψη του Συντάγματος, πάψει να είναι κοινωνικό δικαίωμα. Τρέχουν έτσι όλοι μαζί και καθένας χώρια όχι για να μορφωθούν, να ολοκληρωθούν και να πραγματωθούν ως άνθρωποι, αλλά για να γίνουν τα «ανταλλακτικά» στα εξαρτήματα του συστήματος.

Εμείς, ως Χριστιανοί και ειδικότερα ως Χριστιανική Δημοκρατία, έχουμε σαφείς θέσεις για όλα τα θέματα αυτά. Η εξουσία εκπίπτει σε τυραννία όταν δεν αποβλέπει προς το κοινό συμφέρον των αρχόμενων, όταν ο τύραννος (και οι ευνοούμενοί του) νέμονται αυτά που ανήκουν στους πολλούς ωφελώντας τους εαυτούς τους, όταν αυτά που πράττει βρίσκουν τους αρχόμενους αντίθετους. Και, όπως έγραφε ο όντως άγιος Επίσκοπος Αντώνιος Κόμπος, «ο βιαίως αντιτασσόμενος εις τα εμπαθή καθεστώτα, θεωρούμενα απαραβίαστα παρά των πολλών, πρέπον είναι να διαλαλήται και ως γενναιόψυχος και ως τυραννοκτόνος». Αυτή την ζωντανή και θυμώδη αντίσταση προέβαλαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Τότε οι αντιδρώντες, με όλη την αγνότητα των προθέσεών τους, έμειναν απελπιστικά μόνοι από μια ανάξια δοτή Διοικούσα Εκκλησία και μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που δεν είχε το σθένος, λόγω μικροαστισμού, να στηρίξει με ενεργό αλληλεγγύη την αντίσταση. Σήμερα, πρέπει όχι μόνο να τιμήσουμε το σθένος των ηρώων του Πολυτεχνείου αλλά και να διδαχθούμε από το παράδειγμά τους: διότι η τιμή του μάρτυρα είναι η μίμησή του