Σχετικά με τη δολοφονία του 18χρονου οπαδού του Άρη Άλκη Καμπανού, το Γραφείο Τύπου της ΧΔ εξέδωσε στις 05/02/2021 την ακόλουθη ανακοίνωση:
Η υπόθεση της δολοφονίας του 18χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη την 1η Φεβρουαρίου δεν πρέπει να έρχεται ως έκπληξη σε όσους γνωρίζουν σε πολύ γενικές γραμμές τα τεκταινόμενα στο λεγόμενο οπαδικό χώρο.
Εδώ και πολλά χρόνια, μεταξύ συγκεκριμένων ομάδων φανατικών οπαδών, υπάρχει κλίμα όχι απλώς διάστασης ή αντιπαλότητας, αλλά ανταγωνισμού, φατριασμού και εχθρότητας που φτάνει τα όρια του ακήρυχτου πολέμου και απτά πειστήρια αποτελούν τα σχετικά συνθήματα που βλέπουμε να αναγράφονται παντού στις πόλεις.
Χαρακτηριστικά, και μόνο η απάντηση του δολοφονημένου ότι είναι φίλαθλος που υποστηρίζει την ομάδα του ήταν αρκετή για τους φανατικούς οπαδούς άλλης ομάδας, να τον «σκοτώσουν στο ξύλο», κατά κυριολεξία.
Ο 23χρονος δολοφόνος, ένας από όσους συμμετείχαν στη δολοφονική επίθεση, είναι οργανωμένος σε σκληροπυρηνική ομάδα οπαδών η οποία δρούσε ως συμμορία με τον ανάλογο εξοπλισμό.
Πρόκειται συχνά για άτομα συχνά περιθωριοποιημένα κοινωνικά που έχουν δεχτεί τα ίδια έντονη βία, κοινωνικό αποκλεισμό και τα οποία είναι έτοιμα να την ανταποδώσουν. Επίσης, για άτομα που μέσα από το ανήκειν σε ένα σύλλογο φανατικών οπαδών βρίσκουν αυτό που δεν τους δίνει η σύγχρονη «ορθολογική» κοσμική ζωή: πάθος, σκοπό, νόημα, έννοιες καλού που πρέπει να προασπιστούν και κακού που πρέπει να αντιπαλέψουν. Έτσι, όλα αυτά διοχετεύονται, με εσφαλμένο τρόπο, στις συγκρούσεις μεταξύ των αθλητικών ομάδων.
Η ίδια η κοινωνία μας άλλωστε είναι ένα πεδίο αδήλωτου πολέμου μεταξύ των ατόμων και των επιχειρήσεων. Χαρακτηριστικά γνωστά συνθήματα που χρησιμοποιούνται εκ μέρους επιχειρηματικών στελεχών επιχειρηματικών μεγαθηρίων στην καθημερινή πρακτική του τύπου “άλλαξε ή πέθανε“, “σκότωσε ή θα σκοτωθείς”. Μιλάμε δηλαδή για απροκάλυπτο κοινωνικό δαρβινισμό και αυτό που ο Νίκος Ψαρουδάκης σωστά κατονόμαζε ως «νόμο της ζούγκλας». Ας μη χύνουν λοιπόν κροκοδείλια δάκρυα ορισμένοι, διότι αυτά έχουν με μεγάλη συνέπεια διδάξει με το λόγο και το παράδειγμά τους.
Αυτό που διαπιστώνεται λοιπόν ευρύτερα είναι πως τα πράγματα δύσκολα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, εάν η ίδια η πολιτική ζωή δεν «ηθικοποιηθεί» με την καλή έννοια, εάν οι ίδιοι οι θεσμοί και οι νόμοι δε σταματήσουν να διδάσκουν τον αδυσώπητο ανταγωνισμό, το χαμαιλεοντισμό και τη συντριβή του αδυνάτου. Φυσικά, η κρίση αγγίζει και μιλάει και για τη δική μας αποτυχία ως Χριστιανών. Εύστοχα, κάποιος αγιορείτης ηγούμενος είχε πει πως η μεγαλύτερη αίρεση της εποχής μας είναι ο αδιαφορισμός. Ορισμένοι λοιπόν μπορεί να πανηγύριζαν για το τέλος των ιδεολογιών και τη στροφή στον πρακτικό υλισμό, ωστόσο όλα αυτά εντέλει δεν «εξατμίζονται» αλλά επιστρέφουν, με ένα τρόπο διεστραμμένο.
Ως Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, θεωρούμε ότι η υπόθεση πρέπει να εξιχνιαστεί με τρόπο αποτελεσματικό και αμερόληπτο. Παράλληλα, όμως, ως οργανωμένη κοινωνία πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην μόνιμη και πολυεπίπεδη κρίση στην οποία εδώ και δεκαετίες πελαγοδρομούμε. Να αγωνιστούμε να εξαλειφθούν οι αιτίες που οδηγούν μερίδα της νεολαίας μας να ψάχνει να βρει νόημα ζωής μέσα από την αγελαία συμπεριφορά που οδηγεί πολλές φορές στο έγκλημα.
