Σε ένα πελατειακό κράτος

Σε ένα πελατειακό κράτος

  • ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

του Γιάννη Καρανικόλα

Άλλος ένας γύρος εκλογών στη χώρα φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά. Ή μήπως όχι; Μπορεί πράγματι ο δεύτερος γύρος εκλογών να έχει εκπλήξεις σε κάποιον Δήμο ή Περιφέρεια της χώρας;
Η απάντηση είναι πιθανότατα όχι. Η έκπληξη, ως μια κατάσταση με θετικό πρόσημο, ως κάτι το αναπάντεχα καλό, έχει χρόνια να εμφανιστεί στα πολιτικά
πράγματα της χώρας. Η παρακμή της κεντρικής εξουσίας έχει διαποτίσει όλη την τοπική αυτοδιοίκηση.
Αν εξαιρέσουμε Δήμους όπως αυτόν του Χαλανδρίου ή των Πατρέων, στα μνημονιακά χρόνια δεν υπάρχει άλλο τρανταχτό παράδειγμα όπου Δημοτική Αρχή και πολίτες συνεργάζονται επί ίσοις όροις, με μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα διαφάνεια και με ένα κοινωνικό συμβόλαιο που τηρείται. Ιδίως μετά την προδοτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ο ίδιος ανάμεσα στα άλλα απέτυχε συνειδητά να δώσει κάτι το ανανεωτικό και δημοκρατικό στην τοπική
αυτοδιοίκηση.
Τεράστια ποσά χρηματικών πακέτων φαίνεται πως πήγαν σε τσέπες ολίγων και όχι σε έργα υποδομής. Ειδικότερα, τα γενναία ποσά που χορήγησε η Ε.Ε. μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης δεν απέτρεψαν τις τεράστιες καταστροφές σε Έβρο και Θεσσαλία. Όλη σχεδόν η χώρα ήταν «μπλε» στις βουλευτικές εκλογές, και μια παρόμοια εικόνα παρουσιάζεται αντιστοίχως σήμερα.
Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι αυτή η παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και της οικογένειας Μητσοτάκη οφείλεται ξεκάθαρα σε μια σειρά λόγους:
α. απόλυτος έλεγχος εγχώριων Μ.Μ.Ε,
β. πανίσχυρο πελατειακό κράτος, το οποίο ενισχύεται και από την
γ. αγαστή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Σε πολλούς Δήμους πάλαι ποτέ αιώνιοι εχθροί κατέβηκαν σε κοινά ψηφοδέλτια.
δ. Πλήρης χρωματισμός των εκλογών. Ο πρωθυπουργός έκανε περιοδεία προκειμένου να λάβει θέση ξεκάθαρα υπέρ κάποιου υποψηφίου. Χαρακτηριστικές είναι και οι δραματικές εκκλήσεις του Άδωνι Γεωργιάδη να ψηφίσουν οι Χαλανδραίοι την εκλεκτή της Ν.Δ. και να διώξουν τον επί δύο συνεχόμενες φορές Δήμαρχο Ρούσσο, ο οποίος ως «Ανταρσύα» (sic) θέτει σε
κίνδυνο την ευδαιμονία της πόλης του.
ε. Η τεράστια ιδιώτευση και αποχή του εκλογικού σώματος. Σε ένα πελατειακό κράτος αυτοί που ψηφίζουν πάντοτε είναι οι απολαμβάνοντες ρουσφέτια. Όσο ο κόσμος αφήνει σε αυτούς τη ψήφο του, το σύστημα εξουσίας που ζούμε θα διαιωνίζεται.
στ. Η κρίση ταυτότητας της Αριστεράς και οι μεγαλομανίες ένθεν κακείθεν εμποδίζουν την συμμαχία αγωνιστικών και δημοκρατικών χώρων, γεγονός που θα έφερνε σε δύσκολη θέση το κράτος της σκληρής φιλελέυθερης
Δεξιάς στο οποίο ζούμε.
Από την άλλη, -και αυτό είναι το ενθαρρυντικό- όπου κινήσεις πολιτών και αγωνιστικών σχημάτων αποφασίσαν να συμμαχήσουν, (βλ. Μαρούσι, Αθήνα,
κ.λπ.) τα αποτελέσματα μόνο ενθαρρυντικά μπορούν να θεωρούνται.
Όταν μπορέσει να μετουσιωθεί επιτέλους σε λόγια και πράξεις ένα πρόγραμμα δημοκρατικό, διεκδικητικό, γνήσια λαϊκό, με έμφαση στις βασικές ανάγκες των πολιτών, τότε είναι βέβαιο πως οι ιδιώτες θα γίνουν ξανά πολίτες.
Γιατί μια κοινωνία με ιδιώτες, δεν είναι κοινωνία…
“Χριστιανική” 12 Οκτωβρίου 2023 

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2023-Φύλλο 1134

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2023-Φύλλο 1134

ΑΠOΛOΓΙΣΜOΣ ΔΗΜOΤΙΚΩΝ ΕΚΛOΓΩΝ

Σε ένα πελατειακό κράτος

Κυκλοφορεῖ μὲ τὸν παραπάνω τίτλο τὸ νέο φύλλο τῆς Πέμπτης 12 Ὀκτωβρίου 2023 τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ».  Στὸ κύριο ἄρθρο  τοῦ Γιάννη Καρανικόλα μὲ τὸν παραπάνω τίτλο, τονίζεται, μεταξὺ ἄλλων: «…Όταν μπορέσει να μετουσιωθεί επιτέλους σε λόγια και πράξεις ένα πρόγραμμα δημοκρατικό, διεκδικητικό, γνήσια λαϊκό, με έμφαση στις βασικές ανάγκες των πολιτών, τότε είναι βέβαιο πως οι ιδιώτες θα γίνουν ξανά πολίτες. Γιατί μια κοινωνία με ιδιώτες, δεν είναι κοινωνία…….…»

Ολόκληρο το άρθρο εδώ .

Γραφτείτε συνδρομητές

ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Details

Γιάννης Καρανικόλας: Υπόθεση συλλογική η διαφύλαξη της ποιότητας ζωής μας

Γιάννης Καρανικόλας: Υπόθεση συλλογική η διαφύλαξη της ποιότητας ζωής μας
  • Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ (ΦΩΤΟ) ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ “Χ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Εγώ θα αναφερθώ σε ορισμένα από τα βασικά προβλήματα που βασάνιζαν και συνεχίζουν να βασανίζουν τον Δήμο Αμαρουσίου αλλά και στις πραγματικές δυνατότητες του. Δυνατότητες που ο συνδυασμός “Συμμαχία για την ανατροπή στο Μαρούσι” επιμένει να επισημαίνει και να τις αντιπροτείνει κόντρα στην γενικευμένη παρακμή του Δήμου. Πρόκειται για έναν όμορφο τόπο που αγαπάμε όλοι όσοι τον κατοικούμε, μολαταύτα αδυνατούμε να αγνοήσουμε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.

Details

Ο Ιωάννης Καρανικόλας υποψήφιος στη Β1 (βόρειος τομέας) Αθηνών

Ο Ιωάννης Καρανικόλας υποψήφιος στη Β1 (βόρειος τομέας) Αθηνών

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μαρούσι, που μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν ένα μεγάλο χωριό. Τα κοινά με ενδιέφεραν από τα εφηβικά μου χρόνια. Η πρώτη μου πολιτική πράξη ήταν να βρίσκομαι
μαθητής ακόμα, στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ το 2013, αντιδρώντας με χιλιάδες άλλους στο κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ζωής. Με συγκινούσε και με συγκινεί η κοινότητα που είναι μεγαλύτερη από μένα και με ξεπερνάει.
Τελείωσα το Τμήμα Φιλοσοφίας στην Αθήνα και το μεταπτυχιακό μου στο Ντοκιμαντέρ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Εργάζομαι σαν φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Πολλοί συνομήλικοί μου έχουν τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψει την Ελλάδα, δίκαια ή άδικα. Αλλά κάποιοι πρέπει να μείνουμε πίσω. Για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολλή.

Ο κύριος με τα παγωτά

Ο κύριος με τα παγωτά

“Ο παγωτατζής-πολιτικός κόσμος-πρωθυπουργός πουλάει-ανταμείβει με παγωτά-επιδόματα-freedom pass-50gb και το παιδάκι-πολίτης-νεαρός πολίτης-έφηβος τρέχει να αγοράσει-να επωφεληθεί από την παροχή.”

του Γιάννη Καρανικόλα

Στο φαντασιακό μας κρατούμε από παιδιά σφιχτά διάφορες εικόνες. Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές είναι αυτή του κυρίου με το φανταχτερό άσπρο φορτηγάκι και τα κατάλευκα ρούχα, που πουλάει νόστιμα παγωτά στις γειτονιές και στις παρέες αγοριών και κοριτσιών. Πρόκειται βέβαια για μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες που έχουμε από αμερικάνικες ταινίες. Αλλά και στα μέρη μας υπάρχουν και παγωτά, και άνθρωποι που τα πουλάνε σε παιδάκια και ζουν από αυτό. Μια εικόνα στην οποία όλοι φαντάζουν ευτυχισμένοι.

Όμως το παγωτό έχει ζάχαρη, και η ζάχαρη προκαλεί τερηδόνα και χίλια δύο άλλα προβλήματα υγείας. Συν το γεγονός πως κάποια φορτηγάκια δεν πουλάνε μόνο παγωτά… Ορισμένες φορές μέσα κρύβονται διεστραμμένοι άνθρωποι που προσελκύουν και βλάπτουν αθώα παιδιά.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν μια σόκιν αλληγορία για την σχέση πολιτικού κόσμου-πολιτών. Και κατά έναν περίεργο τρόπο είναι: Ο παγωτατζής-πολιτικός κόσμος-πρωθυπουργός πουλάει-ανταμείβει με παγωτά-επιδόματα-freedom pass-50gb και το παιδάκι-πολίτης-νεαρός πολίτης-έφηβος τρέχει να αγοράσει-να επωφεληθεί από την παροχή. Το σόκιν της αλληγορίας είναι ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα μετατρέπεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε μια ανισόρροπη έως και σκοτεινή αγοραία σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών.

Φυσικά, τα ρουσφέτια και οι πελατειακές σχέσεις είναι μια παράδοση που οι Έλληνες τιμούμε για αιώνες. Το ζήτημα είναι όταν και οι νεώτερες γενιές μυούνται στην παράδοση αυτή με μοντέρνους και ευφάνταστους τρόπους: Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα επίδομα που κυνικά ονομάζεται «freedom pass», και εξασφαλίζει σε έναν νεαρό πολίτη 150 ευρώ για κατανάλωση σε «τουριστικές και πολιτιστικές δραστηριότητες της αρεσκείας του»; Μια πρώτη απάντηση θα ήταν «προεκλογικό τερτίπι». Μια δεύτερη απάντηση θα ήταν «στάχτη στα μάτια». Μια τρίτη και σοφότερη θα ήταν «σχέδιο κοινωνικής συνενοχής». Μια κυβέρνηση και μια οικογένεια που έχει συμβάλει τα μέγιστα εδώ και 40 χρόνια στην υπονόμευση του κρατικού μηχανισμού και των ευκαιριών που η χώρα προσφέρει στα παιδιά που η ίδια γεννάει και μεγαλώνει, έρχεται τώρα να χαρίσει ένα δώρο αξίας 150 με αντάλλαγμα απλώς ένα εμβόλιο. Ακόμα κι αν δεχτούμε την απόλυτη αξιοπιστία των εμβολίων, και την συστημική φιλολογία που την συνοδεύει, πώς μπορώ εγώ σαν νεαρός πολίτης να δεχτώ αυτά τα λεφτά; Από μια ομάδα ανθρώπων που συστηματικά υποθηκεύει το μέλλον μου;;

Είναι θλιβερό το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων, όχι μόνο αψήφιστα χώνεψε την συστημική φιλολογία περί των εμβολίων, αλλά πολύ περισσότερο δέχτηκε με χαρά αυτό το παγωτό από τον κύριο παγωτατζή. Και δεν αναφέρομαι στους ΔΑΠίτες οι οποίοι με πολύ χαρά θα δέχονταν τα πάντα από τον κύριο παγωτατζή. Αναφέρομαι σε πιο «μάχιμους» και «αντισυστημικούς» νέους όλου του αριστερού φάσματος, που μια «άυλη ψηφιακή χρεωστική κάρτα αξίας 150€», ήταν αρκετή για να εξαγοράσει τα όνειρα και τα μανιφέστο τους… Με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο υγειονομικό το θέμα, είναι ταυτόχρονα, και μάλιστα πολύ περισσότερο, πολιτικό.

Αντί επιλόγου: Συνειδητοποιούμε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, συν-ρυθμιστής της Παιδείας μαζί με την κυρία Κεραμέως, δίνει ως δώρο 50gb σε παιδιά 15-17 ετών; Σε παιδιά που επί ενάμιση χρόνο το μόνο που κάναν ήταν να αποβλακώνονται μπροστά από οθόνες -με πλήθος μελετών να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους ιθύνοντες, για τις ολέθριες συνέπειες που αυτό έχει στην ψυχοσωματική ανάπτυξή τους; Ώστε οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την Παιδεία τούτου εδώ του τόπου, αναγνωρίζουν και ενισχύουν ως προτεραιότητα για τα παιδιά τους, το ατελείωτο σερφάρισμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Το παραιτημένο από τον πολιτισμό Υπουργείο

Το παραιτημένο από τον πολιτισμό Υπουργείο

του Γιάννη Καρανικόλα

«Feel the unexpected σε ένα dj set εκεί που δεν τo περιμένεις.
Το Ίδρυμα Ωνάση καλεί την Νο.1 Dj του κόσμου της House και Techno μουσικής σκηνής, Charlotte de Witte σε έναν από τους πιο επιβλητικούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Χωρίς κοινό, ανάμεσα σε πέτρες, χώμα, μάρμαρα και ελληνικό φως, η μουσική techno ηλεκτρίζει με ένα live dj set που μεταδίδεται στο Onassis Channel στο YouTube και στo facebook της Στέγης, ενώνοντας όλους τους clubbers του κόσμου εκεί που δεν περιμένουν, στην Αρχαία Μεσσήνη». Με αυτόν τον τρόπο η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση προσκαλεί ή ορθότερα απλώς ανακοινώνει ότι θα πραγματοποιήσει μια μουσική εκδήλωση στην Αρχαία Μεσσήνη. Και γιατί απλώς ανακοινώνει; Γιατί ένα τέτοιου είδους νέο φτάνει σε εμάς τους απλούς και ανυποψίαστους πολίτες σαν κεραυνός εν αιθρία. Έχει προηγηθεί προ λίγων εβδομάδων η -κατά τα άλλα εντυπωσιακή- φωτογραφία που εικονίζει δύο ανθρώπους με κάμερα να στέκονται μπρος στον επιβλητικό και χιονισμένο Παρθενώνα. Αναρτημένη στο facebook πάλι από το Ίδρυμα και με λεζάντα: «νωρίς το πρωί γύρισμα μέσα στα χιόνια για την επερχόμενη ταινία που ανέθεσε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση». Σε ποιόν; (τουλάχιστον ξέρουμε πως λέγονται Alaska Films αλλά μέχρι εκεί). Πότε την ανέθεσε; Πού θα γίνουν ακριβώς τα γυρίσματα; Με ποιανού την άδεια; Δεν είναι παίξε γέλασε -ούτε γραφειοκρατικά, ούτε συμβολικά, ιστορικά- να κάνει κάποιος γυρίσματα στην Ακρόπολη.

Ορθώς ο ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνε ερώτημα προς την κυρία Μενδώνη, η οποία πριν προλάβει να απαντήσει -ή ορθότερα να αποφύγει για ακόμη μια φορά να απαντήσει- ξέσπασε το τεραστίων όπως φαίνεται διαστάσεων σκάνδαλο με τον Δημήτρη Λιγνάδη. Όσο όμως συνταρακτικό κι αν είναι αυτό που συμβαίνει, οφείλουμε να είμαστε και σε επαγρύπνηση για τυχόν «παράπλευρες απώλειες». Τέτοια είναι και η εκδήλωση στην αρχαία Μεσσήνη. Γιατί το Ίδρυμα όχι μόνο με αδιαφανή τρόπο πετυχαίνει να «καταλάβει» τον χώρο της αρχαίας Μεσσήνης, αλλά και να τον οικειοποιηθεί για ίδιον όφελος, με μια αμφιβόλου ποιότητος και σε κάθε περίπτωση μειοψηφικής αποδοχής αισθητική.

Κι επειδή η πραγματική πολιτική ήταν, είναι και θα είναι ζήτημα προτεραιοτήτων, τί προτεραιότητες θέτει το αρμόδιο Υπουργείο σε σχέση με τον πολιτισμό της χώρας, τους ανθρώπους που τον υπηρετούν, που ζουν από αυτόν, που ζουν για αυτόν, αλλά και όλους εμάς που τον στερούμαστε επί τόσο καιρό ως πολίτες και εν γένει ως άνθρωποι; Θυμίζουμε την αδιαλλαξία του να αποσπαστούν τα βυζαντινά ευρήματα από την Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, την κατάπτυστη απόφαση για «δυνατότητα δανεισμού» κινητών αρχαίων μνημείων από 25 έως 50 χρόνια, ενώ τα «Ιδρύματα πολιτισμού» παραμένουν ανοιχτή και όπως φαίνεται ανεπούλωτη πληγή τα τελευταία 10 χρόνια της κρίσης. Και γιατί πληγή και όχι ευκαιρία; Γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία, ό,τι προφίλ κι αν επίπονα χτίσει, δεν θα παύει να δρα και να επεκτείνεται με μόνο γνώμονα το κέρδος. Μοιάζει παράλογο όλος ο κόσμος να είναι επί μήνες κλεισμένος στα σπίτια του, άνεργος και κουρασμένος, και ο πρώτος που να πατάει κανονικά και με τον νόμο τα χώματα της Αρχαίας Μεσσήνης να είναι «η No.1 Dj του κόσμου της House και Techno μουσικής σκηνής». Όχι. Κουραστήκαμε με τις live streaming συναυλίες, με τις live streaming παραστάσεις. Οι Μεσσήνιοι δεν έχουν λόγο στον τόπο τους; Οι αρχαιολόγοι που την φροντίζουν; Οι ξεναγοί που την αναδεικνύουν; Οι ηθοποιοί που την φωτίζουν;

Εν κατακλείδι, μαζί με την παραίτηση της κυρίας Μενδώνη, ένα πράγμα που επείγει εξίσου είναι ο έλεγχος και η φροντίδα του Πολιτισμού της χώρας μας, να ξαναπεράσει στο Υπουργείο, κι όχι να είναι μεταβιβασμένος σε εφοπλιστικά ονόματα. Όχι γιατί το Υπουργείο άγεται από τυχοδιώκτες πολιτικούς όπως η κυρία Μενδώνη, αλλά γιατί αυτή είναι η Δημοκρατία μας, κι ας είναι κουτσή.

Γλωσσικά-πολιτικά παίγνια

Γλωσσικά-πολιτικά παίγνια

Του Γιάννη Καρανικόλα

  Είναι δυστύχημα και ταυτόχρονα ευτύχημα να γράφουν οι νικητές την Ιστορία από την αρχή. Δυστύχημα κυρίως για τους συγχρόνους τους ηττημένους, αλλά και για τους απογόνους αυτών, εφ’ όσον μπροστά στα μάτια τους συμπλέκεται εμφατικά και αμετάκλητα η πραγματολογική ήττα τους με την εξήγηση αυτής. Και βέβαια η εξήγηση οφείλει να παρέχεται μόνο από τον νικητή. Κι αλλοίμονο αν ο ηττημένος δεν έχει γερή μνήμη, ειδάλλως θα παραμερίσει την εμπειρία που τον σημάδεψε, και θα υιοθετήσει αποκλειστικά την οπτική του αντιπάλου. Details