…..ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ
Ἰωάννου Χρυσοστόμου*
… Γιατί τά πάντα ἀπό τό Χριστό τά ἔχουμε πάρει. Καί αὐτήν ἀκόμα τήν ὕπαρξη μᾶς μέ τό θέλημα τοῦ τήν ἔχουμε καί τή ζωή μᾶς καί τήν ἀναπνοή μᾶς καί τό φῶς καί τόν ἀέρα κι’ ὁλόκληρη τή γῆ· κι’ ἄν μᾶς στερήσει ἕνα ἀπ’ αὐτά τά ἀγαθά, ἀμέσως θά χαθοῦμε καί θά καταστραφοῦμε. Ξενομερίτες δηλ. εἴμαστε καί περαστικοί ἀπό τή γῆ. Ὅσο γιά τούς ὄρους πού χρησιμοποιοῦμε: «τό δικό μου» καί «τό δικό σου» πρόκειται γιά ἁπλές λέξεις πού δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα.
Καί πράγματι, ἄν ἰσχυριστεῖς ὅτι τό σπίτι σου εἶναι δικό σου, ὁ ἰσχυρισμός σου αὐτός θά εἶναι ἁπλό σχῆμα λόγου, χωρίς ἀνταπόκριση στήν πραγματικότητα. Ἁπλούστατα γιατί καί ὁ ἀέρας καί τό οἰκόπεδο καί τά διάφορα ὑλικά μέ τά ὁποῖα εἶναι κατασκευασμένο ἀνήκουν στόν Δημιουργό καί σύ ἀκόμα ὁ κατασκευαστής τοῦ καί ὅλα τά ἄλλα ὄντα.
Κι’ ἄν ὁπωσδήποτε σοῦ ἀνήκει ἡ χρήση (τοῦ σπιτιοῦ καί γενικά τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν), ὅμως κι’ αὐτή εἶναι ἀβέβαιη, ὄχι μόνο ἐξ αἰτίας τοῦ θανάτου, ἀλλά καί πρίν ἀπ’ αὐτόν λόγω τῆς ἀστάθειας γενικά τῶν ὅρων τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Αὐτά λοιπόν ἔχοντας συνεχῶς βαθιά χαραγμένα στό μυαλό μᾶς, ἄς δοῦμε μέ φιλοσοφική διάθεση τό θέμα τῆς ἰδιοκτησίας καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά βγοῦμε διπλά κερδισμένοι: καί εὐχαριστημένοι δηλ. θά εἴμαστε πάντοτε, εἴτε ἔχουμε, εἴτε ἀπό ἀνώτερη βία στερούμεθα τά ὑλικά ἀγαθά καί δέν θά ὑπάρχει κίνδυνος νά ὑποδουλωθοῦμε σέ πράγματα πού καί εὔκολα μεταβάλλονται καί δέν μᾶς ἀνήκουν …
Ἡ ψυχή σου δέν εἶναι στήν πραγματικότητα δική σου καί πώς τά χρήματα εἶναι δικά σου; Πῶς λοιπόν σπαταλᾶς ἄσκοπα πράγματα πού δέν σοῦ ἀνήκουν; Δέ γνωρίζεις ὅτι γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο θά δικαστοῦμε στή μέλλουσα κρίση, ἐπειδή δηλ. θά ἔχουμε κάνει κακή χρήση τῶν χρημάτων;
Ἐπειδή λοιπόν δέν εἶναι δικά μας (τά χρήματα) ἀλλά τοῦ Θεοῦ, θά ἔπρεπε νά τά ξοδεύουμε χάριν τῶν συνανθρώπων μας. Γιά τήν παράλειψη αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ καθήκοντος κατηγορήθηκε ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού στήν περιγραφή τῆς Δευτέρας Παρουσίας φέρονται καταδικασμένοι ἐπειδή δέν ἔθρεψαν τόν Κύριο (στά πρόσωπα τῶν φτωχῶν).
*Ἀπὸ τὴ 10η ὁμιλία στὴν Α’ Πρὸς Κορινθίους. Σὲ μετάφραση Γιώργου Ροδίτη στο βιβλίο “Χριστιανισμὸς καὶ Πλοῦτος”
