“Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν πίστη ἀνατρέψανε βασίλεια, κάμανε ἔργα δικαιοσύνης, πετύχανε τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, κλείσανε στόματα λιονταριῶν, σβήσανε δύναμη φωτιᾶς, γλυτώσανε ἀπὸ τὴ σφαγή, γίνανε ἀπὸ ἀδύνατοι δυνατοί, ἀποδειχτήκανε δυνατοὶ στὸν πόλεμο, τρέψανε σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις. Ἄλλοι βασανιστήκανε καὶ δὲν δεχτήκανε νὰ ἀποφύγουν τὰ βασανιστήρια, ἐλπίζοντας σὲ μιὰ ἀνάσταση καλύτερη ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή. Ἄλλοι δοκιμάσανε ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστίγωση, δεσμὰ καὶ φυλακή. Λιθοβοληθήκανε, πριονιστήκανε, πάθανε πολλὰ βάσανα, θανατωθήκανε μὲ μαχαίρι, γυρίζανε δῶ κι ἐκεῖ, ντυμένοι μὲ δέρματα αἰγῶν καὶ προβάτων, μέσα στὴ στέρηση, στὶς θλίψεις καὶ στὶς κακουχίες, γιὰ ἕναν κόσμο ποὺ δὲν τ’ ἄξιζε. Περιπλανιότανε στὶς τρύπες τῆς γῆς. Ὅλοι αὐτοί ἂν καὶ εἴχανε καλὴ μαρτυρία γιὰ τὴν πίστη τους, δὲν ἀπολαύσανε τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὁ Θεὸς ἔχει προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, γιὰ νὰ μὴ φτάσουνε κεῖνοι στὴ τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐμεῖς ἔχοντας γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο σύννεφο μάρτυρες, ἂς ἀφήσουμε κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς παρασύρει κι ἂς συνεχίσουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα ποὺ ἔχουμε ἀρχίσει”. (Πρὸς Ἑβραίους ια’ 33-40, ιβ’ 1. Σὲ μετάφραση Νίκου Ψαρουδάκη )
“Καθέναν ποὺ θὰ ὁμολογήσει πίστη σ’ ἐμένα, θὰ τὸν παραδεχτῶ κι ἐγὼ ἄνθρωπο δικό μου μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Ὅποιον μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο.” (Κατὰ Ματθαῖον ι’ 33-34)
Γιὰ ποιοὺς λόγους θεσπίστηκε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων;
Ὅπως παρατηρεῖ πολύ ὡραῖα ὁ Νικηφόρος Ξανθόπουλος στό συναξάριο τῆς ἡμέρας: οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν τήν ἑορτή αὐτή μετά τήν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος γιά νά δείξουν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ παναγίου Πνεύματος διά τῶν ἀποστόλων ἐπέτυχε νά ἁγιάσῃ καί νά σοφίσῃ τό ἀνθρώπινο φύραμα καί νά ἀποκαταστήσῃ τούς ἀνθρώπους στήν θέσι τῶν ἀγγέλων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέ τήν προσφορά τοῦ μαρτυρικοῦ των αἵματος, εἴτε μέ τήν ἐνάρετο πολιτεία καί διαγωγή των. Καί ἔργο ὑπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει τό Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί ἀνεβαίνει ὁ χοῦς, ὁ ἄνθρωπος. (…)
Ἀλλά καί ἕνας δεύτερος λόγος προεκάλεσε τήν σύστασι τῆς συλλογικῆς αὐτῆς ἑορτῆς. Πολλοί ἅγιοι εἶναι γνωστοί καί τιμῶνται μέ ἑορτές καί πανηγύρεις ἀπό τήν ἐκκλησία. Καί σέ πολλούς ὅμως ἄλλους ἐσκήνωσε τό Πνεῦμα τό ἅγιον καί τούς καθηγίασε. Ἔμειναν ὅμως ἄγνωστοι καί ἀφανεῖς. Αὐτούς λοιπόν τούς ἀγνώστους της ἁγίους τιμᾷ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅσους «κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καί Αἰγυπτίοις καί Ἄραψι καί Μεσοποταμίᾳ τε καί Φρυγίᾳ καί τοῖς ἄνωθεν τοῦ Εὐξείνου. ἔτι δέ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἑσπερίᾳ ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολῇ καί Δύσει».
Καί ἕνας τρίτος λόγος προβάλλεται ἀπό τόν συναξαριστή. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ὅσοι χωριστά τιμῶνται θά ἦταν ἐπιβεβλημένο νά συναθροισθοῦν σέ μία κοινή ἑορτή, γιά νά δειχθῇ μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὅτι ὅλοι μαζί γιά ἕνα Χριστό ἀγωνίσθηκαν, σέ ἕνα κοινό στάδιο, τό στάδιο τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, ἔτρεξαν, ἑνός Θεοῦ δοῦλοι ἦσαν καί ἀπό αὐτόν ἀξίως ἔλαβαν τούς στεφάνους τῆς νίκης. Γιά νά εἶναι ἔτσι ἡ κοινή ἑορτή κοινή παρόρμησις στούς πιστούς, πού πιστεύουν στόν ἴδιο Χριστό καί εἶναι δοῦλοι τοῦ ἰδίου Θεοῦ καί ἀγωνίζονται ὅπως καί ὅλοι ἐκεῖνοι στόν στίβο τοῦ ἀθλήματος τῆς κατά Χριστόν πολιτείας.
(Ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καὶ Μαραθῶνος)
