Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ανακαλύπτει την πυρίτιδα εάν εκφράσει την άποψη ότι το εργασιακό περιβάλλον στη χώρα μας κατρακυλά σε νέα, ακόμη χειρότερα σε σχέση με το παρελθόν, ιστορικά χαμηλά. Κοινώς, είναι άλλος ένας τομέας στον οποίο έχουμε πιάσει πάτο. Κι αυτό, φυσικά, με την συμβολή όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ιδίως δε εκείνων που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά την εποχή των μνημονίων- η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατ’ ουσίαν δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Από πού να αρχίσουμε και πού να σταματήσουμε; Είναι πολλές οι χρόνιες παθογένειες στα εργασιακά, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι δυστυχώς υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν έχουν λάβει καμία αύξηση τα τελευταία 15 χρόνια, ακριβώς επειδή δεν ισχύουν συλλογικές ή κλαδικές συμβάσεις στον χώρο τον οποίο εργάζονται. Επιπλέον, η μόδα των ατομικών συμβάσεων εργασίας εξασφαλίζει στους μεν εργοδότες μηδενικές μισθολογικές αυξήσεις, ακόμη κι αν θεσμοθετούνται και εφαρμόζονται στην πράξη αυξήσεις (πενιχρές, είναι η αλήθεια) στον κατώτατο μισθό, στους δε εργαζόμενους αύξηση της απόγνωσης και της απογοήτευσης.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό ιλαροτραγωδίας αν ληφθεί υπόψη ένα στοιχείο που, μεταξύ άλλων άκρως αποκαλυπτικών ευρημάτων, φέρνει στη δημοσιότητα πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους δουλεύουν υπερωρίες, ενώ μόλις το 65% τις πληρώνονται, καθ’ ολοκληρίαν ή μερικώς (;). Πώς λέμε «ολίγον από γιουβέτσι»; Την ίδια στιγμή, δεν εργάζονται για να μπορούν να ζουν, αλλά αναγκάζονται να ζουν για να εργάζονται. Με βάση την ίδια έρευνα, τουλάχιστον 25% των εργαζομένων δήλωσαν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εργαστούν στον ελεύθερο, προσωπικό τους χρόνο, εκτός του ωραρίου εργασίας τους, για να φέρουν εις πέρας τις απαιτήσεις της δουλειάς τους. Αυτό και αν είναι σκέτη δουλεία.
Κι ενώ η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα στα εργασιακά, οι εργοδότες και οι θεσμικοί φορείς ζητούν επιτακτικά αύξηση της παραγωγικότητας, μέσω (και) δομικών μεταρρυθμίσεων. Όχι ρύθμιση, αλλά απορρύθμιση σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Με μοναδικό σκοπό το κέρδος των μεγάλων επιχειρήσεων, των μεγάλων αλυσίδων, των μεγάλων «καρχαριών». Και οι άνθρωποι; Οι εργαζόμενοι; Είναι απλώς αριθμοί σε μία λίστα ποσοστών και ποσοστώσεων; Ή μήπως, τελικά, είναι άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες, ουχί μόνον βιολογικές;
Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη αντίδρασης σε αυτή την προσπάθεια απορρύθμισης των πάντων στο βωμό  ης απληστίας, εις βάρος της αξίας του ανθρώπου και της
ίδιας της ζωής.

Χριστιανική 15.5.2025. Από τη στήλη “Χρισιανική του 21ου”
Τη στήλη υπογράφουν: «Νεολαία της ΧΔ κατά του Νεοφιλελευθερισμού». Ήτοι, με αλφαβητική σειρά: Γιώργος Ιατρού, Γιάννης Καρανικόλας, Λευτέρης Λιτσάκος, Παύλος Παυλίδης,
Γιώργος-Νεκτάριος Παναγιωτίδης, Βασίλης Σπυρόπουλος, Γιώργος Χαλοφτίδης-Πουλιώνης