Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ανακαλύπτει την πυρίτιδα εάν εκφράσει την άποψη ότι το εργασιακό περιβάλλον στη χώρα μας κατρακυλά σε νέα, ακόμη χειρότερα σε σχέση με το παρελθόν, ιστορικά χαμηλά. Κοινώς, είναι άλλος ένας τομέας στον οποίο έχουμε πιάσει πάτο. Κι αυτό, φυσικά, με την συμβολή όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ιδίως δε εκείνων που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά την εποχή των μνημονίων- η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατ’ ουσίαν δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Από πού να αρχίσουμε και πού να σταματήσουμε; Είναι πολλές οι χρόνιες παθογένειες στα εργασιακά, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι δυστυχώς υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν έχουν λάβει καμία αύξηση τα τελευταία 15 χρόνια, ακριβώς επειδή δεν ισχύουν συλλογικές ή κλαδικές συμβάσεις στον χώρο τον οποίο εργάζονται. Επιπλέον, η μόδα των ατομικών συμβάσεων εργασίας εξασφαλίζει στους μεν εργοδότες μηδενικές μισθολογικές αυξήσεις, ακόμη κι αν θεσμοθετούνται και εφαρμόζονται στην πράξη αυξήσεις (πενιχρές, είναι η αλήθεια) στον κατώτατο μισθό, στους δε εργαζόμενους αύξηση της απόγνωσης και της απογοήτευσης.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό ιλαροτραγωδίας αν ληφθεί υπόψη ένα στοιχείο που, μεταξύ άλλων άκρως αποκαλυπτικών ευρημάτων, φέρνει στη δημοσιότητα πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους δουλεύουν υπερωρίες, ενώ μόλις το 65% τις πληρώνονται, καθ’ ολοκληρίαν ή μερικώς (;). Πώς λέμε «ολίγον από γιουβέτσι»; Την ίδια στιγμή, δεν εργάζονται για να μπορούν να ζουν, αλλά αναγκάζονται να ζουν για να εργάζονται. Με βάση την ίδια έρευνα, τουλάχιστον 25% των εργαζομένων δήλωσαν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εργαστούν στον ελεύθερο, προσωπικό τους χρόνο, εκτός του ωραρίου εργασίας τους, για να φέρουν εις πέρας τις απαιτήσεις της δουλειάς τους. Αυτό και αν είναι σκέτη δουλεία.
Κι ενώ η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα στα εργασιακά, οι εργοδότες και οι θεσμικοί φορείς ζητούν επιτακτικά αύξηση της παραγωγικότητας, μέσω (και) δομικών μεταρρυθμίσεων. Όχι ρύθμιση, αλλά απορρύθμιση σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Με μοναδικό σκοπό το κέρδος των μεγάλων επιχειρήσεων, των μεγάλων αλυσίδων, των μεγάλων «καρχαριών». Και οι άνθρωποι; Οι εργαζόμενοι; Είναι απλώς αριθμοί σε μία λίστα ποσοστών και ποσοστώσεων; Ή μήπως, τελικά, είναι άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες, ουχί μόνον βιολογικές;
Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη αντίδρασης σε αυτή την προσπάθεια απορρύθμισης των πάντων στο βωμό  ης απληστίας, εις βάρος της αξίας του ανθρώπου και της
ίδιας της ζωής.

Χριστιανική 15.5.2025. Από τη στήλη “Χρισιανική του 21ου”
Τη στήλη υπογράφουν: «Νεολαία της ΧΔ κατά του Νεοφιλελευθερισμού». Ήτοι, με αλφαβητική σειρά: Γιώργος Ιατρού, Γιάννης Καρανικόλας, Λευτέρης Λιτσάκος, Παύλος Παυλίδης,
Γιώργος-Νεκτάριος Παναγιωτίδης, Βασίλης Σπυρόπουλος, Γιώργος Χαλοφτίδης-Πουλιώνης

• ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΗ

Στὶς 8 Μαΐου ἔκλεισαν ὀγδόντα χρόνια ἀπὸ τὴ συνθηκολόγηση τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας. Ἐὰν ὁ Ἄξονας ἐπικρατοῦσε, θὰ ζούσαμε κάτω ἀπὸ τὸ ζυγὸ μιᾶς ἀντιχριστιανικῆς νεοπαγανιστικῆς δικτατορίας. Μιᾶς δυστοπικῆς κοινωνίας, ὅπου θὰ ἦταν καθεστὼς ὁ νόμος τῆς φυλετικῆς ἀνωτερότητας. Ἕνα καθεστὼς ποὺ δὲν δίστασε, ὅπου ἐπικυρίαρχησε, νὰ καταργήσει ἐλευθερίες, νὰ ἐξευτελίσει καὶ νὰ ἐξοντώσει «κατώτερες» φυλές. Σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ποὺ πρεσβεύει ὅτι κάθε ἀνθρωπος εἶναι εἰκόνα Θεοῦ.
• Τὴ θέση αὐτὴ ποὺ ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς βάσης τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ μὲ παρρησία διακήρυξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνὸς τὸ Μάρτιο τοῦ 1943, σὲ κείμενο διαμαρτυρίας ποὺ συνυπέγραψαν καὶ ἄλλοι φορεῖς, κατὰ τοῦ ἐκτοπισμοῦ τῶν Ἑλλήνων Ἑβραίων: «Ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη θρησκεία μας δὲν ἀναγνωρίζει ἀνώτερη ἢ κατώτερη ποιότητα μὲ βάση τὴ φυλὴ ἢ τὴ θρησκεία».
• Ἀπὸ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1940, μόνη ἀντίπαλος τοῦ Ἄξονα εἶχε ἀπομείνει ἡ Μεγάλη Βρετανία μὲ τὴ Συμπολιτεία καὶ τὴν Αὐτοκρατορία της. Ἡ Γαλλία εἶχε συνθηκολογήσει, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση εἶχε συνάψει μὲ τὴ Γερμανία το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, οἱ ΗΠΑ ἦταν ἐπίμονα ούδέτερες. Ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1940, δεύτερη χώρα ποὺ ἀντιστάθηκε ἔγινε ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ παλλαϊκὸ «ΟΧΙ». Ποὺ ἔχει τὶς ρίζες του στὴ βαρύτατη προσβολὴ τῆς γιορτῆς τῆς Παναγίας τὸ Δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ἀπὸ τὴν κρατικὴ τρομοκρατία τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας, μὲ τὸν τορπιλισμὸ σὲ καιρὸ εἰρήνης τῆς «Ἕλλης» στὴν Τῆνο καὶ τὴν ἀπόπειρα μαζικῆς δολοφονίας προσκυνητῶν μὲ τὴν ἀποτυχημένη ἀπόπειρα νὰ τορπιλιστοῦν καὶ δύο ἐπιβατικὰ πλοῖα γεμάτα κόσμο.
• Ἡ ἑλληνικὴ ἀντίσταση συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν ἐπανεκλογὴ τοῦ Φραγκλίνου Ροῦσβελτ, στὶς ἀμερικανικὲς ἐκλογὲς ποὺ ἔγιναν λίγες μέρες μετὰ τὴν ἰταλικὴ ἐπίθεση. Ὁ Ροῦσβελτ, πιὸ εὐνοϊκὸς στοὺς συμμάχους, χάρη στὴν παρατεινόμενη ἑλληνικὴ νίκη ποὺ ἔδειχνε ὅτι ἡ Βρετανία δὲν ἦταν μόνη, πέρασε το νόμο «περὶ ἐκμισθώσεως καὶ δανεισμοῦ, ποὺ ἐπέτρεπε στὴν κυβέρνησή του, χωρὶς νὰ μπαίνει ἐπίσημα στὸν πόλεμο, νὰ χορηγεῖ ἐξοπλισμὸ μὲ πίστωση στὸ ἀντιχιτλερικὸ στρατόπεδο.
• Ἴσως νὰ μὴν εἴχαμε κατοχή, ἂν ἠ Ἑλλάδα εἶχε προλάβει νὰ ἐπωφεληθεῖ. Δυστυχῶς, ἔζησε τὸ πιὸ στιγνὸ κατοχικὸ καθεστὼς στὴν Εὐρώπη. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου, δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἡ Παναγία θαυματούργησε. Μὲ πιὸ γνωστὸ τὸ θαῦμα τοῦ Ὀρχομενοῦ, ὅταν ἡ Παναγία προστάτεψε τὴν κωμόπολη ἀπὸ τὴν καταστροφή. Μάρτυρας ὁ Γερμανὸς διοικητής, ποὺ δὲν παρέλειπε νὰ παρευρίσκεται μετὰ τὸν πόλεμο στοὺς ἑορτασμούς.
• Ἡ ναζιστικὴ Γερμανία, ἀφοῦ ἀναγκάστηκε νὰ ἐπέμβει γιὰ νὰ σώσει το γόητρο του ἡττημένου συνεταίρου της τὸν Ἀπρίλιο του 1941, εἰσέβαλε στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ Λευκορωσία καὶ ἡ Οὐκρανία καταλήφθηκαν ὁλοκληρωτικὰ καὶ μόνο βαθιὰ στὴ Ρωσία ἔγινε κατορθωτὸ νὰ ἀναχαιτιστοῦν οἱ εἰσβολεῖς.
• Ὁ Στάλιν, αἰφνιδιασμένος –ὡς μὴ ὄφειλε- ἀπὸ τὴν παρασπονδία τοῦ Χίτλερ, ἔκανε δέκα μέρες μετὰ τὴν ἐπίθεση νὰ ἐμφανιστεῖ δημόσια. Τὴ δεύτερη μέρα τοῦ πολέμου, ὁ τοποτηρητὴς τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου ἀπευθύνθηκε στοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Μόσχας καὶ κάλεσε σὲ ἀντίσταση. Παρὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς ἑκατόμβες μαρτύρων, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στάθηκε σὰν ἀληθινὴ μητέρα κοντὰ στὰ παιδιά της ποὺ δοκιμάζονταν.
• Οἱ διώξεις ἔπαψαν, ἡ Ἐκκλησία ἀποκαταστάθηκε καὶ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὸν ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀγώνα. Δὲν εἶναι λίγοι στὴ Ρωσία αὐτοὶ ποὺ ἀποδίδουν τὴν ἀλλαγὴ τῶν «τυχῶν» τοῦ πολέμου, ποὺ ξεκίνησε τόσο καταστρεπτικά, σὲ θεία ἐπέμβαση, μετὰ τὴν παύση τῶν διωγμῶν.
• «Ἱερὸς πόλεμος» ἀποκαλεῖται τὸ ἐμβατήριο ποὺ καλοῦσε σὲ ἀντίσταση στὴ «σκοτεινὴ φασιστικὴ δύναμη» καὶ εἶναι μέχρι σήμερα ὁ ἄτυπος δεύτερος ἐθνικὸς ὕμνος τῆς Ρωσίας.
• Στὸ 4ο φυλλάδιο τῆς γερμανικῆς ἀντιστασιακῆς ὀργάνωσης «Λευκὸ Ρόδο», ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς λογίζεται ὡς δαιμονικὴ δύναμη: «Κάθε λέξη ποὺ βγαίνει ἀπό το στόμα του Χίτλερ εἶναι ψέμα. Ὅταν λέει εἰρήνη, ἐννοεῖ πόλεμο. Καὶ ὅταν κατονομάζει το ὄνομα του Παντοδύναμου μέ τον πιὸ βλάσφημο τρόπο, ἐννοεῖ ὡς παντοδύναμο τὸν Πονηρό, τὸν πεσμένο ἄγγελο, τὸν Σατανᾶ. Τὸ στόμα του εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο της κόλασης καὶ ἡ δύναμη του εἶναι καταραμένη.
• Βεβαίως, πρέπει νὰ μάχεται ἐνάντια στὸν Ἐθνικοσοσιαλισμὸ μὲ λογικὰ μέσα. Ἀλλὰ ὅποιος ἀκόμα δὲν πιστεύει στὴν πραγματικὴ ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων δὲν ἔχει κατανοήσει σὲ μεγάλο βαθμό το μεταφυσικὸ ὑπόβαθρο αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπό τὸ ἁπτό, πίσω ἀπὸ τὸ αἰσθητό, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς πραγματικές, λογικὲς σκέψεις βρίσκεται τὸ ὑπερφυσικό, δηλαδὴ ἡ μάχη ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἐναντίον τῶν ἀγγελιοφόρων τοῦ Ἀντιχρἰστου».
• Ἕνα ἄλλο ρωσικὸ τραγούδι δημοφιλὲς στὶς ἐπετείους αὐτὲς ποὺ ἀκούγεται σὲ ἐπίσημες ἐκδηλώσεις εἶναι οἱ «Γερανοί»: «Στιγμὲς στιγμὲς θαρρῶ πὼς οἱ στρατιώτες/Ποὺ πέσανε στὴ ματωμένη γῆ/Δὲν κείτονται θαρρῶ κάτω ἀπ’ τὸ χῶμα/ Ἀλλὰ ἔχουν γίνει ἄσπροι γερανοὶ….».
• Θἄλεγε κανεὶς ὅτι ἡ λαϊκὴ ψυχὴ ἀναζητοῦσε διέξοδο ἀπὸ τὰ ἀσφυκτικὰ πλαίσια τοῦ ἰδεολογικὰ κυρίαρχου ὐλισμοῦ, ποὺ δίδασκε ὅτι ὅλα τέλειωναν «κάτω ἀπ’ τὸ χῶμα», στὸν τάφο…
• Κάθε ρωσικὴ οἰκογένεια ἔχει χάσει συγγενεῖς της στὸν τιτάνιο αὐτὸ ἀγώνα, ποὺ στοίχισε περὶ τὰ εἴκοσι ἑκατομμύρια νεκροὺς στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση.
• Ἀποφασιστικὴ ἦταν ἡ συμβολὴ καὶ τῶν ἄλλων δύο μεγάλων συμμάχων, ὅπως καὶ τῶν λαῶν ποὺ ἀντιστάθηκαν στὴν ναζιστικὴ κατοχή, ὅπως ὁ ἐλληνικός.
• Ὅπως καὶ τῶν λίγων ἐκείνων, ὅπως οἱ νέοι τοῦ «Λευκοῦ Ρόδου», ποὺ ἔσωσαν τὴν τιμὴ τοῦ γερμανικοῦ λαοῦ.
• Τὴν αἴσθηση ὅτι προάσπιζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπέναντι σὲ μιὰ δαιμονικὴ δύναμη εἶχαν καὶ οἱ μαχητὲς τῶν δυτικων συμμάχων, πρᾶγμα ποὺ έπιμελῶς συγκαλύπτεται σήμερα.
• Τιμοῦμε ὅλους τοὺς νέους ἀνθρώπους ποὺ ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια ἔδωσαν τὴ ζωή τους καὶ ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι.

Τὸ ξέπλυμα τοῦ νεοναζισμοῦ

Δυστυχῶς, στὰ πλαίσια τῆς γενικευμένης ρωσοφοβίας μὲ ἀφορμὴ τὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία, εἴμαστε μάρτυρες μιᾶς ὀργανωμένης κακοποίησης τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ «ξεπλύματος» τοῦ ναζισμοῦ καὶ νεοναζισμοῦ.
• Ἀφορμὴ γιὰ τὴ διαπίστωση αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπέτειος τῶν 80 χρόνων ἀπὸ τὴ νίκη κατὰ τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ.
• Μὲ τὴν προσπάθεια ἀπαξίωσης τῆς ρωσικῆς συνεισφορᾶς στὴ νίκη καὶ τὴν πρωτοφανὴ ἀνακοίνωση τοῦ καθεστῶτος τοῦ Κιέβου ὅτι μιὰ εἰρηνικὴ ἑορταστικὴ ἐκδήλωση, ὅπως ἡ παρέλαση τῆς νίκης, θὰ εἶναι πολεμικὸς στόχος.
• Ἀφοῦ τιμοῦν ὡς ἥρωα τὸν Στεπὰν Μπαντέρα ποὺ συνέπραξε μὲ τοὺς ναζί, προφανῶς εἶχαν λόγους νὰ… στενοχωριοῦνται ἀπὸ τὴν ἐπέτειο.
• Ὅ,τι κι ἂν πιστεύει κανεὶς γιὰ τὸν Πούτιν καὶ τὴν πολιτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖ, ἡ μεγάλη συνεισφορὰ τῆς Ρωσίας στὴ νίκη πρέπει νὰ εἶναι σεβαστή.

Χριστιανική 15 5 2025. Στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”

«Φωτισθέντες, ἀδελφοί, τῇ Ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ φθάσαντες τὸ μέσον τῆς ἑορτῆς τῆς δεσποτικῆς, γνησίως φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἄξιοι γενώμεθα καὶ τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάσαι καὶ τῆς παρουσίας τυχεῖν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς τῆς Μεσοπεντηκοστῆς).
• Ἡ ἐνδιάμεση ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸ Πάσχα καὶ στὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ θυμηθοῦμε τὴν ἀλληλουχία τῶν σταδίων τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: Τὴν Ἀνάσταση, μὲ τὴν ὁποία ἡ ἀνθρώπινη φύση Του νίκησε τὸ θάνατο. Τὴν Ἀνάληψη, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς γεφύρωσης τοῦ χάσματος Θεοῦ -ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο εἶχε προκληθεῖ μὲ τὴν πτώση. Τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία.
• Δυστυχῶς, ἡ σημερινὴ κοινωνία ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ βασικὲς κατευθύνσεις τῆς προπτωτικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου.
• «Δὲν εἶναι καλὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι μόνος» (Γεν. β 18), εἶχε ἀποφανθεῖ ὁ Θεός. Ζοῦμε σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀποθέωση τῆς ἀτομοκρατίας.
• Ἕνας περιορισμὸς εἶχε τεθεῖ στὸν Παράδεισο (Γεν. β 16-17): Νὰ καταναλώνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ κάθε δέντρο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα..Ὅριο ποὺ ἂν παρέβαιναν, ἦταν καταδικασμένοι σὲ θάνατο. Χωρὶς ὅρια, ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώνεται στὰ πάθη, ἐνῶ προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις εἶναι νὰ ἔχει ὅρια ὁ χαρακτήρας του. Βιώνουμε καθεστὼς ὅλο καὶ μεγαλύτερης οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς ἀσυδοσίας, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι νὰ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀνορίωτοι καὶ ταυτόχρονα ὅλο καὶ πιὸ ἐξαρτημένοι, παραδομένοι καὶ ὑποτακτικοί.
• «Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες περίμεναν στὸ σκοτάδι τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα θὰ εἶναι ἀδύναμη. Τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἔχει ἐγκαταλείψει οἰκειοθελῶς τὴ θέση της στὴν παγκόσμια τάξη, ποὺ βασίζεται στὴν ἐλευθερία, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν θὰ ὑποκύψει στὴ δύναμη τοῦ Κακοῦ, ἀποδεσμευόμενη ἀπὸ τὴν ἐξουσία μιᾶς ἀνώτερης τάξης».
• «Ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι σίγουρα ἐλεύθερη, ἀλλὰ εἶναι ἀνυπεράσπιστη ἀπέναντι στὸν Πονηρὸ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό. Εἶναι σὰν ἕνα πλοῖο χωρὶς πηδάλιο ποὺ παραδίδεται στὴν καταιγίδα, σὰν ἕνα βρέφος ποὺ θηλάζει τὴ μητέρα του, σὰν ἕνα σύννεφο ποὺ διαλύεται […]».
• Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Σμορὲλ καὶ οἱ σύντροφοί του, στὸ 4ο φυλλάδιο τοῦ «Λευκοῦ Ρόδου», μιλοῦσαν γιὰ τὴν ὑποταγὴ στὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ ὡς δαιμονικὴ δύναμη. Ποιὲς ἀντίστοιχες δυνάμεις καραδοκοῦν σήμερα, ποὺ οἱ κοινωνίες άποκόπτονται ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ παράδοση;

“Χριστιανική 15.5.2025. Στήλη “Τὰ τοῦ Καίσαρος”

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

του Ι.Μ. Φουντούλη

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες….

Η συνέχεια εδώ