Ἡ φωνή μας

Ἡ ἐφημερίδα αὐτὴ κάνει τὴν ἐμφάνισή της σὲ μιὰ ἐποχὴ συγχύσεως καὶ δυστυχίας. Πνευματικὰ καὶ κοινωνικά, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ὑποφέρει. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἡ ἀμάθεια, ἡ ἡμιμάθεια καὶ ἡ μονόπλευρη ἀγωγὴ ἐδημιούργησαν τὸν ἄνθρωπο τῶν προλήψεων, τῶν δεισιδαιμονιῶν καὶ τῆς κοινωνικῆς παρακμῆς.
Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, ἡ σημερινὴ κοινωνικὴ ζωή, σὰν νομικό, διοικητικὸ καὶ οἰκονομικὸ σύστημα, παρουσιάζει σημεῖα κρίσεως, ὅπου ὁλοκάθαρα διαφαίνονται τὰ συμπτώματα τοῦ θανάτου.
Ἡ κοινωνικὴ ἀδικία, μόνιμο χαρακτηριστικὸ τῆς παρηκμασμένης σημερινῆς κοινωνικῆς ζωῆς, δημιουργεῖ τὴν ἀθλιότητα τῶν λαϊκῶν τάξεων καὶ προσβάλλει τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν θρησκεία μας.

17 Μαΐου 1953. «Ἡ φωνή μας». Τὸ πρωτοσέλιδο τοῦ πρώτου φύλλου ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη.

Ἑβδόμήντα χρόνια ἀγῶνες κατὰ τῆς ὑλιστικῆς λογικῆς

Ἡ ἐφημερίδα μας κλείνει τὰ ἑβδομήντα χρόνια ἀπὸ τὴν κυκλοφορία της ὡς «Χριστιανικὴ Δημοκρατία» τὸν Μάιο τοῦ 1953.
Καὶ ἀπὸ τότε ἀγωνίζεται ἐνἀντια σὲ κάθε ἐκδοχὴ τοῦ ὑλισμοῦ, περιλαμβανομένων καὶ ἐκείνων τῶν ἐκδοχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ οἱ ὁποῖες προσαρμόζονται στὴν ὑλιστικὴ λογική, ἀλλοιώνοντας ἔτσι τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ μετατρέποντάς την σὲ θεραπαινίδα τοῦ Συστήματος.
• Ἡ Χ.Δ. ἐξαρχῆς διαφοροποιήθηκε ἀπὸ τὰ ἀποκαλούμενα «χριστιανοδημοκρατικὰ» κόμματα τῆς Δύσης ποὺ ὑπηρέτησαν ἰδεολογικὰ καὶ πολιτικὰ στὸ διάστημα τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου τὸ Δυτικὸ στρατόπεδο.
• Στὴν Ἑλλάδα, οἱ συνθῆκες δὲν εὐνόησαν τὴν ἵδρυση παρόμοιου κόμματος. Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ λεγόμενος θρησκευόμενος κόσμος ἔγινε προνομιακὸς ἰδεολογικὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ μετεμφυλιακοῦ κράτους, μὲ ἀποκορύφωμα τὴ στήριξη τῆς ἑπτάχρονης δικτατορίας τῶν Συνταγματαρχῶν.
• Ἔκτοτε καὶ ἰδίως μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ μπλόκ, ἡ ἐμφανιζόμενη ὡς «χριστιανικὴ» δεξιά, σταδιακὰ «ἐκσυγχρονίζεται». Δείχνει τὸ πραγματικὸ ὑλιστικό της πρόσωπο, ἀποβάλλοντας σταδιακὰ τὸ «θρησκευόμενο» προσωπεῖο.
• Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ κινητοποιεῖ ὁρισμένους θρησκευόμενους, οἱ ὁποῖοι νοσταλγοῦν τὴν παλαιότερη προνομιακή τους σχέση μὲ τὸ Σύστημα. Ὅμως, ἡ τάση αὐτὴ κάθε ἄλλο παρὰ ἀνταποκρίνεται στὴν πληρότητα τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου.
• Ἀναφέρεται στὸν Χριστιανισμὸ ὡς «σύστημα λογικὸ καὶ ἠθικό», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ Φώτη Κόντογλου, μιὰ ἀκίνδυνη ἠθικολογία. Καὶ στὴν Παρἀδοση ὡς πρόσχημα γιὰ συντήρηση καὶ ἄρνηση τῆς κοινωνικῆς ἀλλαγῆς. Καὶ ὄχι ὡς διαχρονικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ μιὰ κοινωνία ἐλευθερίας καὶ δικαιοσύνης καὶ τὴν ἐκφορὰ ἑνὸς ἐπίκαιρου καὶ σύγχρονου πολιτικοῦ λόγου.
• Ὅταν ξεκίνησε ὁ ἀείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης, ὁ ὑλισμὸς ἦταν «διπρόσωπος». Σήμερα, οἱ ἐκδοχὲς τῆς ὑλιστικῆς λογικῆς εἶναι πολλές. Μιᾶς λογικῆς ποὺ ἀρνεῖται τὸ Θεὸ ὄχι μόνον ἄμεσα, ἀλλὰ κυρίως ἔμμεσα, στὸ πρόσωπο τοῦ πλησίον. Λογικὲς ποὺ σὲ ἐπίπεδο κοινωνικὸ συγκλίνουν στὸν νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Μιὰ κοινωνία ἀτομοκρατούμενη, στὴν ὁποία φθίνει τὸ στοιχεῖο τῆς ἀλληλεγγύης πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν τύχη τῆς Πατρίδας καὶ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

Βασισμένο σὲ σχόλιο ἀπὸ τὴ στήλη ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ. Χριστιανική 25.5.2023.