(Β΄ Άρθρο)

 

Τα Μνημόνια των ελληνικών δανείων (χρέους του Δημοσίου), με επιτήρηση της Ε. Ένωσης έως σήμερα, είναι «Συνθήκες» σχεδόν ετεροβαρείς και αναγκαστικές, όπως θα φανεί, της σύγχρονης πολιτικής ζωής της Ελλάδας, που δεσμεύουν δυναστικά την ελευθερία της και την οικονομική της πρόοδο, αφού επιβάλλουν το υποχρεωτικό ξεπούλημα των πολύτιμων υποδομών της, απομειώνοντας την εθνική μας ανεξαρτησία (υποθήκευση της Χώρας).

Είναι τόσο μεγάλη η ισχύς και η επίδραση των Μνημονίων στο πολιτικό και οικονομικό μέλλον της Χώρας, ώστε τα υπεύθυνα κόμματα εξουσίας επέβαλλαν σιωπή και τολμούν να μιλούν για έξοδο από αυτά, ενώ άλλαξε μόνον ο τρόπος άμεσης παρουσίας της Τρόϊκας/των Θεσμών, για την σκληρή εφαρμογή περικοπών μισθών προς εξασφάλιση υψηλών πλεονασμάτων υπέρ των δανείων ή εξευτελιστικών ιδιωτικοποιήσεων του Δημοσίου για τον ίδιο σκοπό (ξεπούλημα).

Γι’ αυτό κάθε υποψήφιος ευρωβουλευτής πρέπει να γνωρίζει τόσο την ευθύνη των ελληνικών κομμάτων (βλ. προηγούμενο άρθρο μας, Χρ. αρ. 1142), όσο και τις καταχρηστικές και άδικες μεθόδους που εφήρμοσαν τα κόμματα (κυβερνήσεις) κυρίως της Βόρειας Ε. Ένωσης, καθώς και το αρπακτικό Τραπεζικό σύστημα της Οικονομικής Ολιγαρχίας, που πολλαπλασίασε το χρέος με υπερβολικούς τόκους των Δανείων, τα οποία ονόμαζε «βοήθεια», χωρίς να διαμαρτύρονται οι υποτακτικοί Έλληνες πολιτικοί. Αυτοί προπαγάνδιζαν τον λεγόμενο ευρωμονόδρομο (Ανήκομεν εις την Δύσιν).

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές οφείλουν να υπερασπίζονται τα δίκαια των Ελλήνων, να επισημαίνουν και να καταγγέλλουν τις παθογένειες της Ε. Ένωσης, το δημοκρατικό έλλειμά της και την επικράτηση των εμπορικών ωφελημάτων του Βορρά (υπερβολικού κέρδους) χωρίς την επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως στο Νότο (Βλ. Χρ. Δημοκρατία Γ. Ζερβού, Για μία Ευρώπη δικαιοσύνης – Κριτική και αντίσταση στην Ε. Ένωση των ανισοτήτων, 2019).

 

Διακομματικά τεράστια Χρέη και το Χρονικό της επιβολής Καταχρηστικών Δανείων των Μνημονίων

 

Τις επόμενες έγκυρες πληροφορίες αντλούμε κυρίως από τη μοναδική έκδοση της Χριστ. Δημοκρατίας «Μνημόνιο, η υποθήκευση της Ελλάδας» (σελ. 302) (Β΄ έκδ. 2015, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ).

Ο τόμος περιλαμβάνει εκτός από τα κείμενα των «Συνθηκων» (δηλαδή των διεθνών Συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας και ξένων δημόσιων ή ιδιωτικών φορέων), τα οποία ονομάστηκαν καταχρηστικώς «Μνημόνια» από τους λεπτομερείς πίνακες των δεσμεύσεων της Ελλάδας, κατανεμημένους σε τριμηνιαίες πολυχρόνιες αναγκαστικές «μεταρρυθμίσεις» αντί του όρου «δουλείες»! Ο τόμος περιγράφει τη λεόντια «διαπραγμάτευση» των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές και υπεύθυνα κριτικά κείμενα επί των Μνημονίων:

Εισαγωγή από τον Κ. Μπλάθρα, επιστημονικές προσεγγίσεις από τους καθηγητές Γ. Κασιμάτη (συνταγματολόγο), Κ. Βεργόπουλο (οικονομολόγο), Μ. Δρεττάκη (αντιπρόεδρο της Βουλής), Γ. Κιουρτσάκη, συγγραφέα και επιπλέον πολιτικό κείμενο-εκτίμηση της Χρ. Δημοκρατίας για την Οικονομία της Χώρας, με πρόλογο του Μ. Μηλλιαράκη. Τέλος, δημοσιεύεται και ένα πολύ ενημερωτικό «Χρονολόγιο της κρίσης», μία πολύτιμη ακτινογραφία στην εξέλιξη της φαλκίδευσης της εθνικής οικονομίας μας.

Θα σημειώσουμε με τη βοήθεια των συγγραφέων του παραπάνω τόμου και των αντικειμενικών οικονομικών στοιχείων (του χρέους), που παραθέσαμε στο προηγούμενό μας άρθρο (Βλ. Χ., φ. 1142) τα κυριότερα χαρακτηριστικά των Μνημονίων.

α) Τα Μνημόνια (ως γενικός όρος) περιλαμβάνουν:

  • Μία ΣΥΜΒΑΣΗ της Ελλάδας, δανειακής διευκόλυνσης (8-5-2010) με τους Δανειστές από την Ευρωζώνη-Ε. Ένωση και
  • Ένα ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟ χρηματοδότης αμέσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.-10-5-2010).

Στους Δανειστές της Ευρωζώνης συμπεριλαμβάνεται και η Κεντρική Γερμανική Τράπεζα αντί της Γερμανίας.

  • Ακόμα προβλέπεται η συμμετοχή της Ελλάδος στο νέο θεσμό, Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

β) Δεν πρόκειται για διαδικασία ουσιαστικής βοήθειας αλλά για επώδυνη (όχι συνήθη, όπως ομολόγησαν αργότερα) προς παραδειγματισμό – Συμφωνία Δανεισμού, με υψηλά επιτόκια, που ανώτερα του δανεισμού των Τραπεζών, ώστε να θεωρούνται όντως καταχρηστικά και αντίθετα προς το πνεύμα αλληλεγγύης, που διακηρύσσουν ως σκοπό στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα Μνημόνια (όπως αποκαλύφτηκε και από τους υπουργούς Δανειστές αργότερα) είναι μηχανισμοί για τη διάσωση των Τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Έτσι ένα χαρακτηριστικό της Ε. Ένωσης – Ευρωζώνης είναι ότι εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα, που εκφεύγει από τον έλεγχο του Ευρ. Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής (Διοικούσας) Επιτροπής.

γ) Το πρώτο Μνημόνιο (κυβ. Γ. Παπανδρέου), ενώ είναι Διεθνής Σύμβαση που επιβάλλει πολλά και βαρέα οικονομικά βάρη ή «δουλείες» πάνω σε πολύτιμες υποδομές της Χώρας (υποθήκευση), δεν υποβλήθηκε προς κύρωση (με ψήφους 180 βουλευτών) μετά από συζήτηση στ, η Βουλή, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Ήρθε μόνο προς ενημέρωση-συζήτηση υποτίθεται, με έγκυρο μόνο το αγγλικό πολυσέλιδο κείμενο και ελάχιστο χρόνο προς ενημέρωση. Επρόκειτο για υπονόμευση της Βουλής ως Κοινοβουλίου ελεύθερου κράτους. Ες αεί στίγμα θα είναι ένα άρθρο Νόμου που όριζε ότι η φράση «προς κύρωση» στο σχετικό Σχέδιο, αντικαθίσταται με τη φράση «προς ενημέρωση και συζήτηση».

 

δ) Η Σύμβαση είναι αντισυνταγματική

 

Η «Σύμβαση της δανειακής διευκόλυνσης» αφορά Δάνειο 80 (ογδόντα δισεκατομμυρίων μεταξύ των Δανειστών της Ευρωζώνης/Κρατών) και της Ελληνικής Δημοκρατίας (δανειολήπτου), η οποία όμως αντιπροσωπεύεται από τον υπουργό Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδας. Η Σύμβαση υπόκειται σε αυστηρές ΟΔΗΓΙΕΣ μιας Επιτροπής της Ε. Ένωσης τη λεγόμενη Τρόικα (Εκπρόσωποι Κρατών, της Γερμ. Τράπεζας και του Δ/νούς Νομ. Ταμείου). Η Τρόϊκα (ή θεσμοί) επέβαλλε μέτρα για «την επιτήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ελλάδας», «κατευθυντήριες γραμμές της οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα» (Βλ. Μνημόνιο, ό. π. σ.71). Αναφέρεται ότι η «στήριξη… συναρτάται με την συμμόρφωση της Ελλάδας σε μέτρα που… προβλέπονται σε ένα Μνημόνιο Οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής» (ό. π. σ.71).

Επομένως, η επιτήρηση και οι «κατευθυντήριες γραμμές» (Οδηγίες), καταργούν την ανεξαρτησία του Κοινοβουλίου και της Χώρας, ως να είναι υπό κατοχή». Τα Μνημόνια αυτά με τον τρόπο που συντάχτηκαν και επιβλήθηκαν, κατά τον συνταγματολόγο Γ. Κασιμάτη κρίνονται αντισυνταγματικά και επιπλέον αντίθετα με την νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Ευρ. Σύνταγμα, «προσβολή των Αρχών σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και του κράτους Δικαίου» (ό. π. σ. 37).

ε) Υπάρχει επί πλέον δέσμευση στο Μνημόνιο που απαγορεύει στην Ελλάδα (δανειολήπτη) να ζητήσει συμψηφισμό παλαιότερου Χρέους ενός Δανειστή (π.χ. της Γερμανίας, υποχρέου πολεμικών αποζημιώσεων και κατοχικού Δανείου). Έτσι τα Μνημόνια αποβαίνουν πράγματι ετεροβαρή διεθνή κείμενα, ως λεόντια αναγκαστικά συμβόλαια. Τα κόμματα και οι εκάστοτε πρωθυπουργοί όχι μόνο απέκρυπταν σοβαρές λεπτομέρειες των Μνημονίων αλλά και διατείνονταν ότι έχουν δικό τους πολιτικό οικονομικό πρόγραμμα, ενώ αυτό ήταν υπαγόρευση του Μνημονίου και της Τρόϊκας. Ένα θέατρο Σκιών. (Ίσως μπορούμε να ομολογήσουμε ότι η σκληρή πειθαρχία των μέτρων της Τρόϊκας σε κάποιες περιπτώσεις απέτρεπε μικρότερες ή μεγαλύτερες απάτες των ελληνικών κομμάτων και οικονομικές καταχρήσεις. Μέσα στην τεράστια οικονομική δουλεία των Δανειστών και μικρές λειτουργικές διορθώσεις «μεταρρυθμίσεις»).

 

Η Ελλάδα χωρίς ασυλία

 

στ) Με την υπογραφή της Σύμβασης η Ελλάδα «αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία… όσον αφορά τον ίδιο (δανειολήπτη) και τα περιουσιακά στοιχεία από νομικές διαδικασίες…» (ό. π. σ. 99). Δεν μπορεί, δηλαδή, να ασκήσει προσφυγή στη Δικαιοσύνη ή να επικαλεσθεί κάποια δικαστική απόφαση. Οι Δανειστές και η Ελλάδα, ως ταπεινός υπήκοος, θεωρούν τα Μνημόνια αλάθητα και υπεράνω κάθε Δικαίου θέσφατα με τυραννική επιβολή.

ζ. Κατά τον καθηγητή Κ. Βεργόπουλο η Κυβέρνηση εκβίαζε βουλευτές και πολίτες με το δίλημμα: «Μνημόνιο ή θάνατος» αλλά στην ουσία πρόκειται για «θάνατο δια του Μνημονίου» (ό. π. σ. 47).

«Στη Χώρα μας το μερίδιο του μισθού κατήλθε κάτω του 50% του ΑΕΠ» (σ. 48).

Και συμπληρώνει: «Συνεισφέρουν οι κοινωνικά αδύναμοι με τίμημα την περαιτέρω εξαθλίωσή τους προς όφελος γιγαντιαίων κρατικών επιδοτήσεων της τάξεως δισεκατομμυρίων ευρώ υπέρ του χρηματοπιστωτικού συστήματος» (ό. π. σ. 651).

Με το συμπέρασμα: «Ό,τι είναι δημόσιο έλλειμμα αποτελεί ιδιωτικό πλεόνασμα» (ό. π. σ. 53).

η. Και ο καθηγητής Μ. Δρεττάκης, μετά την εφαρμογή των Μνημονίων (2014-2015) διαπιστώνει:

«Η αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής (του Χρέους κ.λπ.) απαιτούσε την εφαρμογή μιας εντελώς διαφορετικής πολιτικής από εκείνης των Μνημονίων» (ό. π. σ. 271).

Με τα μέτρα των Μνημονίων μειώθηκαν «κατά 37% οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία» (ό. π. σ. 231-2).

«Το Δημόσιο χρέος αυήθηκε στα τέλη του 2014 σε 318 δις ευρώ ή το 177,7% του ΑΕΠ» (ό. π. σ. 272). Εξ άλλου χρεωκόπησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία (από 27 δις έπεσαν στα 3,5 δις ευρώ το 2014). Το Δημόσιο από τα Δάνειο των 80 δις ευρώ έδωσε τα 40 δις στις Τράπεζες χωρίς καν να τις κρατικοποιήσει. Οι απλοί, τέλος, πολίτες είχαν «απώλεια… αποταμιεύσεων μιας ζωής…» (ό. π. σ. 272-3). Χιλιάδες νέοι με προσόντα λόγω της μεγάλης ανεργίας μετανάστευσαν στο εξωτερικό (ό. π. σ. 274).

Ο συγγραφέας και στοχαστής Γ. Κουρτσάκης δίνει πολύ εύστοχες κρίσεις για την ποιότητα της Ε. Ένωσης.

«…σε πλήρη αντίθεση με το διακηρυγμένο σκοπό της η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ήταν η σύγκλιση» (ό. π. σ. 281).

«Αυτή η Ευρώπη (Ε.Ε.), δίχως ψυχή και δίχως πολιτικό όραμα, που αρνιόταν κάθε συγκεκριμένη αλληλεγγύη των λαών της, δεν μπορούσε να είναι δική μας». (ό. π. σ. 281).

Αθ. Κουρταλίδης

(θα ακολουθήσει 3ο άρθρο)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *
You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>