Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

Ὁ ἀνώνυμος “πλούσιος”, ἀπολάμβανε τὶς χαρὲς τῆς ζωῆς καὶ μάλιστα “καθ’ ἡμέραν”. Κάθε μέρα εὐφραινόταν “λαμπρῶς”. Ὁ Λάζαρος ἦταν πεσμένος κοντὰ στὸν “πυλῶνα”, τὴν πόρτα τοῦ πλουσίου. Ὄχι μόνο πεινασμένος, ἀλλὰ καὶ “ἡλκωμένος”, γεμάτος ἕλκη, ἀσθενής, προφανῶς χωρὶς τὴ δυνατότητα νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν λόγω τῆς κακῆς του ὑγείας. Συγκέντρωνε δύο ἀπὸ τὶς ἰδιότητες τῶν “ἐλαχίστων”, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ταυτίζεται στὸ “Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως”.

Τὸν ἔβλεπαν ἔτσι καὶ ἀδιαφοροῦσαν. Νὰ φάει δὲν τοῦ ἔδιναν, παρὰ μόνο τρεφόταν ἀπ’ ὅτι παράπεφτε ἀπὸ τὸ πλούσιο τραπέζι. Ὅσο γιὰ τὶς ἐπώδυνες πληγές του, τὰ σκυλιὰ ἦταν πιὸ πονετικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Πόσο ἀνάλογη εἶναι ἡ ἀδιαφορία ποὺ καλλιεργεῖται γιὰ τὸν πάσχοντα πλησίον στὶς μέρες μας, μὲ τὴν κοινωνία νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀτομοκρατική; Μιὰ ἀδιαφορία ποὺ τὴ βλέπουμε ἀπὸ τὸν διαβάτη ποὺ προσπερνᾶ ἀδιάφορα μπροστὰ σὲ ἀνθρώπινα δράματα, μέχρι τὴ διάλυση καὶ ἀποσύνθεση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ποὺ προσπερνᾶ ἀδιάφορα τὸν πάσχοντα πλησίον καὶ καλοπερνᾶ μὲ ἐλαφρὰ τὴ συνείδηση, μπορεῖ νὰ βρεθεῖ πρὸ “ἐκπλἠξεων” ὅμοιες μὲ αὐτὲς τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς.

Ἕνας ὑλισμὸς ποὺ τόσο πολὺ τυφλώνει, ὥστε ἀκόμα κι ἂν κάποιος ἀναστεῖ ἐκ νεκρῶν καὶ δώσει τὴ μαρτυρία ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει ἐδῶ, δὲν θὰ γίνει πιστευτός. Πολὺ πιθανὸν μὲ τὴν ἀπάντηση ὅτι ἀφοῦ δὲν πίστεψαν τοὺς προφῆτες, δὲν θὰ πιστέψουν οὔτε ἂν δοῦν ἀναστημένο νεκρό, ὁ Χριστὸς νὰ ὑπονοοῦσε ὅτι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ἐπρόκειτο νὰ ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν καὶ νὰ παραμείνει ἀναστημένος σαράντα μέρες στὴ γῆ, πρὶν τὴν Ἀνάληψή του, καὶ πάλι ὅσοι δὲν εἶχαν τὶς πνευματικὲς προϋποθέσεις νὰ πιστέψουν, δὲν θὰ πίστευαν.

Θὰ ἔφταναν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ συγκαλύψουν τὸ γεγονός, ὅπως οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ποὺ σχεδίασαν νὰ δολοφονήσουν τὸν ἀναστημένο Λάζαρο. Ἢ θὰ  συνελάμβαναν τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ ἂν ἐπέστρεφε στὴ γῆ, ὅπως ἔπραξε ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστὴς τοῦ Ντοστογιέφσκι καὶ ἐνδεχομένως θὰ ἔπρατταν καὶ ἄλλοι ἐμφανιζόμενοι ὡς ἐκπρόσωποί του σήμερα, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὸν ἴδιο, ἀλλὰ ἀφανίζουν τὴν οὐσία τῆς διδασκαλἰας του.