![Ὁ κατ’εἰκόνα Θεοῦ «ἀνακαινούμενος ἄνθρωπος» ἀπέναντι στὸ «νέο ἄνθρωπο» τοῦ ὑλιστικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ](https://xristianiki.gr/wp-content/uploads/2025/01/EMPOROI-EKDIWXH.jpg)
Τὴν ἐξομοίωση μὲ διπλωμάτη-ἐκπρόσωπο ξένης Κυβέρνησης πέτυχε ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση γιὰ τὸν πρεσβευτή της στὴ Μεγάλη Βρετανία. Μετὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Brexit, τὸ θέμα ἐκκρεμοῦσε. Ἡ βρετανικὴ Κυβέρνηση ἰσχυριζόταν -ὄχι ἀβάσιμα- ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δὲν εἶναι κράτος, ἀλλὰ διεθνὴς ὀργανισμός. Ὅμως, μὲ ἐπιμονὴ τῆς πλευρᾶς τῆς Ε.Ε., ἡ ὁποία θεωροῦσε τιμωρητικὴ τὴ στάση του Λονδίνου, ὁ πρεσβευτής της ἐξομοιώθηκε μὲ ἐκπρόσωπο ξένου Κράτους, μὲ ὅλα τὰ ἀντίστοιχα προνόμια (διπλωματικὴ ἀσυλία, κλπ).
Τὸ ζήτημα εἶχε τεθεῖ καὶ παλαιότερα, ἤδη ἀπὸ τὸ 1965. Ὁ πρῶτος πρόεδρος της “Κομισιόν” Βάλτερ Χάλσταϊν, προσπαθοῦσε νὰ πετύχει νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ ὡς ἰσοδύναμη μὲ Κυβέρνηση. Τοῦτο προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ Γάλλου Προέδρου Καρόλου Ντὲ Γκώλ. Ἡ Γαλλία ἀπέσυρε ὅλους τοὺς ἐκπροσώπους της ἀπὸ τὴν τότε Ε.Ο.Κ., μέχρι τὴν παραίτηση Χάλσταϊν. Ὅπως δήλωσε ὁ Ντὲ Γκώλ σὲ συνέντευξη τύπου στὶς 9 Σεπτεμβρίου 1965, «οἱ ὑπερεθνικὲς ἀξιώσεις τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Βρυξελλῶν» θὰ εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα «νὰ χάσουν οἱ χῶρες τὴν ἐθνική τους ταυτότητα…καὶ νὰ κυβερνᾶ ἕνας τεχνοκρατικὸς καὶ ἄπατρις Ἄρειος Πάγος, χωρὶς νὰ λογοδοτεῖ σὲ κανέναν».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, ἄγνωστα στὸ εὐρὺ κοινό, περιλαμβάνονται στὸ βιβλίο τῆς ΧΔ “Γιὰ μιὰ Εὐρώπη Δικαιοσύνης,-Κριτικὴ καὶ ἀντίσταση στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση τῶν ἀνισοτήτων”. (ΦΩΤΟ)
Ὁ Ντὲ Γκώλ, φανατικὸς ὑπερασπιστὴς τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῶν κρατῶν-μελῶν, μπλόκαρε κάθε περαιτέρω μορφὴ “εὐρωπαίκῆς ὁλοκλήρωσης” ποὺ θὰ τὴν ἀπομείωνε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι λίγους μῆνες μετὰ τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴ γαλλικὴ προεδρία τὸ 1969, ἡ λήφθηκαν οἱ πρῶτες ἀποφάσεις γιὰ νὰ μελετηθεῖ ἠ δημιουργία κοινοῦ νομίσματος, οἱ ὁποῖες μετὰ ἀπὸ μακρόχρονη διαδικασία κατέληξαν στὸ Εὐρώ.
Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, οἱ ἐμμονὲς τῆς “Κομισιὸν” νὰ λειτουργεῖ ὡς ὑπερκυβέρνηση παραμένουν οἱ ἴδιες. Τουλάχιστον, ὁ Μπόρις Τζόνσον δέχτηκε νὰ τοὺς ἀναγνωρίσει ὡς ξένο κράτος, ἀφοῦ πέτυχε γιὰ τὴ δική του χώρα τὴν κατάργησή τους ὡς “ὑπερκράτους” -ἐπικυρίαρχου τῆς ἐκλεγμένης κυβέρνησης.