Καὶ ἀφοῦ πέρασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη (τῆς λίμνης Γενησαρέτ), στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τοὺς τάφους, τόσο τρομακτικοὶ ποὺ κανένανς δὲν μποροῦσε νὰ διαβεῖ τὸ δρόμο ἐκεῖνο. Καὶ τοῦ φώναξαν λέγοντας: Τί σχέση ἔχουμε μαζί σου, ᾿Ιησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ πρὶν τὸν ὁρισμένο χρόνο γιὰ νὰ μᾶς βασανίσεις;
Κι ἔβοσκε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς πολυάριθμο κοπάδι χοίρων. Οἱ δαίμονες τὸν παρακέλεσαν: ἂν μᾶς διώξεις, ἐπίτρεψέ μας νὰ φύγουμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. “Πηγαίνετε”, τούς εἶπε. Κι ἀφοῦ βγῆκαν (ἀπὸ τοὺς δαιμονσιμένους ἀνθρώπους), ἔφυγαν γιὰ τὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Κι ἀμέσως ὅρμησε ὅλη ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων ἀπὸ τὸν γκρεμὸ στὴ θάλασσα καὶ πέθαναν στὰ νερά. Οἱ χοιροβοσκοὶ ἔφυγαν καὶ μόλις ἔφτασαν στὴν πόλη ἐξιστόρησαν ὅλα τὰ συμβάντα σχετικὰ μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Κι ἀμέσως ὅλη ἡ πόλη βγῆκε νὰ προϋπαντήσει τὸν Ἰησοῦ καὶ μόλις τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν ἐπικράτειά τους.
Κατὰ Ματθαῖον Η'(8) 28-34
Ὁ Χριστὸς γιάτρεψε δυὸ συμπολίτες τους ἀπὸ τὸν φρικτὸ ἔλεγχο τῶν δαιμόνων. Κι ἐκεῖνοι, ἀντὶ γιὰ “εὐχαριστῶ” τὸν ἀπέλασαν ἀπὸ τὴν πόλη τους. Τὸ οἰκονομικὸ κέρδος γιὰ τοὺς Γεργεσηνοὺς ἦταν πάνω ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας καὶ τὴν ἐπανένταξη τῶν πολιτῶν στὴν κοινωνία.
Γνώριζαν τήν ἀπελπιστική κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων· τούς εἶπαν τί ἔκαμε σ’ αὐτούς ὁ Κύριος, τούς εἶπαν ποιός ἦταν ὁ ἀφέντης τους, ὁ βασανιστής τους· δέν θά ὄφειλαν νά ἔρθουν νά δοξάσουν τόν Κύριο καί νά Τόν εὐχαριστήσουν ποὺ λύτρωσε τούς δύο ἄνδρες ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ κακοῦ; ΟΧΙ! Αὐτό πού εἶδαν στήν πράξη τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ὅτι στερήθηκαν τό κοπάδι τῶν χοίρων. Τί σήμαινε γι’ αὐτούς ἡ ζωή, ἡ ὑγεία, ἡ σωτηρία αὐτῶν τῶν δύο ἀνθρώπων; Στεροῦνταν ὅ,τι τούς ἦταν σημαντικό, περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, καί ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους, ἐπειδή δέν ἤθελαν νά ριψοκινδυνέψουν ἄλλο ἕνα θαῦμα πού θά τούς στοίχιζε. Τί τραγική – ὄχι τερατώδης, ἀλλά τραγική ἀντίθεση ἀνάμεσα στήν στάση τοῦ Θεοῦ καί τήν στάση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
Ὅπως σημειώνει ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Σουρὸζ κυρὸς Ἄντονι Μπλούμ γιὰ τοὺς Γεργεσηνούς:
“Γνώριζαν τήν ἀπελπιστική κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων· τούς εἶπαν τί ἔκαμε σ’ αὐτούς ὁ Κύριος, τούς εἶπαν ποιός ἦταν ὁ ἀφέντης τους, ὁ βασανιστής τους· δέν θά ὄφειλαν νά ἔρθουν νά δοξάσουν τόν Κύριο καί νά Τόν εὐχαριστήσουν ποὺ λύτρωσε τούς δύο ἄνδρες ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ κακοῦ; ΟΧΙ! Αὐτό πού εἶδαν στήν πράξη τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ὅτι στερήθηκαν τό κοπάδι τῶν χοίρων. Τί σήμαινε γι’ αὐτούς ἡ ζωή, ἡ ὑγεία, ἡ σωτηρία αὐτῶν τῶν δύο ἀνθρώπων; Στεροῦνταν ὅ,τι τούς ἦταν σημαντικό, περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, καί ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους, ἐπειδή δέν ἤθελαν νά ριψοκινδυνέψουν ἄλλο ἕνα θαῦμα πού θά τούς στοίχιζε. Τί τραγική – ὄχι τερατώδης, ἀλλά τραγική ἀντίθεση ἀνάμεσα στήν στάση τοῦ Θεοῦ καί τήν στάση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.”
Ὅπως πολὺ χαρακτηριστικὰ ἔχει γράψει ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ Χριστὸς “τἀ ἔφερε ὅλα ἀνάποδα” σὲ σχέση μὲ τὸν τρόπο ποὺ λειτουργοῦσαν μέχρι τότε οἱ κοινωνίες καὶ ἱεραρχοῦσαν τὶς ἀξίες τους. Ἔτσι καὶ ἡ κοινωνία τῶν Γεργεσηνῶν εἶδε τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀναστάτωση τοῦ τρόπου ζωῆς της. Ἡ ἀπελευθερωση τῶν συμπολιτῶν της ἀπὸ τὰ δαιμόνια εἶχε μικρότερη σημασία ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῶν κοπαδιῶν τους. Κι ἔτσι, ζήτησαν ἀπὸ τὸ Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν ἐπικράτειά τους. Τὸν άπέλασαν.
Δυστυχῶς καὶ οἱ σύγχρονες κοινωνίες τείνουν ὅλο καὶ περισσότερο νὰ ἀπελαύνουν τὸν Χριστό καὶ νὰ προτιμοῦν νὰ συμβιώνουν μὲ τὰ δαιμόνια. Νὰ μὴν ἀντέχουν τὸ κόστος τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ αὐτά.
Ὁ μεγάλος συγγραφέας Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι ἐμπνεύστηκε ἀπὸ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ τὸ μυθιστόρημά του “Δαιμόνια” (γνωστὸ ὡς “Δαιμονισμένοι” ἀπὸ ἑλληνικὲς μεταφράσεις). Ὅπου ὡς “δαιμόνια” ποὺ κατακτοῦν καὶ καθιστοῦν ἐνεργούμενο τὸν ἄνθρωπο νοοῦνται οἱ ἀπάνθρωπες ἰδεολογίες.
